Γιορτή του Πατέρα: Ένας μπαμπάς γράφει για τις κόρες του, για μία σχέση γεμάτη συναίσθημα

Λέω λοιπόν ότι, «γιορτή του πατέρα είναι οι κόρες του». Από τη στιγμή που το απόσταγμα της πνευματικής μου διεργασίας άρεσε και στη μητέρα τους, πιστεύω ότι είμαστε στο δρόμο που πρέπει. Ελπίζοντας ότι δε θα διαβάσει το συγκεκριμένο πόνημα ο γιος ή – αν το κάνει – θα είναι σε θέση να ξεχωρίσει την ιδιαιτερότητα της σχέσης. Κουνώντας το κεφάλι ίσως με νόημα. Άλλη σχέση αυτή. Δεν είναι του παρόντος.

Η αλήθεια είναι ότι  μια τέτοια ημέρα θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να δεις τι θα έγραφαν τα κορίτσια σου για εσένα. Αν είσαι και για αυτά, αυτό που πιστεύεις ότι είσαι στα μάτια τους. O δυνατός, ο προστάτης, ο υποστηρικτής. Είναι πιθανό να εστίαζαν στην ικανότητά σου να είσαι αυτός που λυγίζει πιο εύκολα, με μια ματιά, μια κουβέντα, όταν το τείχος της μάνας ορθώνεται απροσπέλαστο σε ένα αίτημα δίκαιο (πάντα) στα μάτια της κόρης, αλλά πολλές φορές ενάντια στη λογική. Την κοινή λογική, όχι αυτή του πατέρα που θα βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να υποστηρίξει (στην κουβέντα με τον εαυτό του) γιατί είναι τελικά «μπόσικος».

Οι κόρες (μου) είναι αεράκι. Αυτό το καλοκαιριού. Μεσημεράκι που παίζει με την κουρτίνα.

Έτσι κινούνται στο χώρο. Τις βλέπω, σκέφτομαι τις μαλλιαρές μπάλες που μπήκαν στη ζωή μας πριν από 16 και (κοντά) 13 χρόνια πριν και δεν μπορώ να μην πιστεύω τη γενναιοδωρία της φύσης.

Την ψωνίζω όσο θέλω, πεπεισμένος ότι έχω κάθε δικαίωμα. Δεν έβαλα ένα (ας το πούμε) λιθαράκι στο μοναδικό θαύμα που θα μπορούσα να συμμετάσχω καθώς δεν έχω (άλλες) υπερφυσικές δυνάμεις; Εντάξει όταν το αεράκι γίνεται τυφώνας προτιμούμε και τα δύο μέρη να μην το θυμόμαστε για πολύ.

Εγώ, ο πατέρας, είμαι πάντα πιο ευάλωτος στις τύψεις. Δε θέλω να πιστεύω ότι ξέρουν πως να μου τις δημιουργούν γιατί η κουβέντα θα πάει «πάλι» στα κλισέ.  Αυτά που αφορούν γενικά στη σχέση μας με τις γυναίκες. Αυτό μπορεί καμιά φορά να το επιχειρούμε «εκτός σπιτιού» (Οκ. Ντροπή!) αλλά εδώ μιλάμε για τις κόρες μας.

Η Ίριδα και η Μάγια. Δεν είναι εύκολο να γράψεις τελικά για τα παιδιά σου. Ευτυχείς οι λογοτέχνες, οι ποιητές, αυτοί που μπορούν να εξορύξουν το συναίσθημα, να το επεξεργαστούν και να το σερβίρουν σε ένα συγγραφικό πετράδι και να το θαυμάσει ο κοινός θνητός. Βέβαια ακόμα και αυτοί, ίσως, για το δικό τους γέννημα να μην μπορούν να το κάνουν.

Έτσι η αλλιώς η ουσία είναι αυτό που νιώθεις. Εκεί είναι κρυμμένη η προσωπική ποίηση για τον κάθε πατέρα. Και είναι αυτός που πρέπει να σέβεται πρώτος τη σχέση του με τα κορίτσια του. Όχι με κλισέ, αλλά για να είναι πάντα ο βράχος σε μια κοινωνία που όσο και αν κλείνει (χωρίς να βιάζεται) το χάσμα αποδοχής της γυναίκας, θα έχει πάντα τις αγκυλώσεις που έρχονται από παλιά. Τις διακρίσεις, τη βία, την προκατάληψη.

Να τα αγαπάμε τα κορίτσια μας. Για να παίξουμε το ρόλο μας ώστε να υπάρχει μόνο το δάκρυ μας γι αυτά και όχι το δικό τους δάκρυ για αυτά που δεν μπορούν να παλέψουν.

Δεν ξέρω τελικά αν το γέμισα κλισέ, αλλά υπάρχουν φορές που και αυτά από τη ζωή είναι βγαλμένα. Και την όμορφη πλευρά της.