Γιορτή του Πατέρα: “Μπαμπά, πόσο καλά με ξέρεις;”

Βέβαια, από την άλλη, ο μπαμπάς είναι συνήθως πιο αυστηρός με τα μαθήματα, τους ελέγχους, τη σταδιοδρομία, τον επαγγελματικό προσανατολισμό, τα αγόρια, και υπερπροστατευτικός με ό,τι μπορεί να πληγώσει το αιώνια μικρό του κοριτσάκι. Είναι αυτή η αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας που νιώθουμε δίπλα στους μπαμπάδες μας που κάνει τη θέση τους στην καρδιά μας μοναδική και αναντικατάστατη.

Κάθε χρόνο, η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, είναι αφιερωμένη σε όλους τους πατεράδες που μεγαλώνουν με αγάπη τα παιδιά τους. Το Ladylike, γιορτάζοντας τη σχέση των γυναικών με τους μπαμπάδες τους, αποφάσισε να τους βάλει σε μια ακόμα δοκιμασία – λες και το να μεγαλώνεις μια γυναίκα δεν είναι ήδη αρκετά πολύπλοκο.

Τέσσερα κορίτσια από το team του Ladylike, λοιπόν, βάζουν στους μπαμπάδες τους το απόλυτο τεστ: τελικά πόσο καλά ξέρουν την κόρη τους;

Επειδή όμως, αρκετά τους στήσαμε στον τοίχο, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η στιγμή να μάθουν πώς πραγματικά νιώθουμε για εκείνους.

Μαριλέλλα

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, κι από πού. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είσαι και δεν ήσουν ποτέ ο τυπικός μπαμπάς. 65% φίλος, 35% πατέρας ναι. Έτσι σε αντιμετώπιζα πάντα γιατί έτσι ήθελες άλλωστε. Κι όπως όλοι οι φίλοι, έτσι κι εμείς είχαμε τους τσακωμούς μας και τις γκρίνιες μας μέχρι να μάθουμε ο ένας τον άλλο, ειδικά εκεί μετά την εφηβεία. Όσο μάθαινα εγώ να είμαι άνθρωπος, εσύ μάθαινες να είσαι πατέρας. Κι οι 2 εκπαιδευτήκαμε, ακόμα εκπαιδευόμαστε.

Ο μπαμπάς μου ο Φώτης. Ο αυθόρμητος, ο λιγάκι επιπόλαιος, ο λογικός, ο φύλακας άγγελός μου, ο ευχάριστος, ο αυτοδημιούργητος, ο αγαπητός, ο άνθρωπος που ξέρω με τη μεγαλύτερη και τη λιγότερη υπομονή. Εκείνος που καμαρώνει για μένα σε σημείο που έχω αναγκαστεί να κρυφτώ από ντροπή. “Η κόρη μου” λέει, σε φίλους και γνωστούς και κάθε γράμμα αντηχεί περήφανα. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ. Μία από τις πολλές ιστορίες που μου έχει αφηγηθεί η μαμά μου από τότε που ήμουν μωρό είναι εκείνη που ο μπαμπάς με είχε βουτήξει μωρό 8 μηνών στη θάλασσα, με άφησε για κάτι δευτερόλεπτα και κατόπιν με έβγαλε και με σήκωσε ψηλά.”Το βάπτισμα του πυρός” της είχε πει, “τώρα θα μάθει να κολυμπάει σε όλες τις θάλασσες, όσο βαθιά κι αν είναι τα νερά”. Και τώρα που το σκέφτομαι, η αλήθεια είναι πως επέμενε να βγάλω τα μπρατσάκια από πολύ νωρίς. Α ρε μπαμπά.

Μάριον

Ο μπαμπάς μου με εκνευρίζει αρκετά συχνά. Τις περισσότερες φορές επειδή δεν προσέχει τη διατροφή του, επειδή καπνίζει και δεν πάει στον γιατρό. Τις υπόλοιπες, επειδή θα μου ζητήσει να μη βγω και “να μείνω σπίτι να κάνω παρέα στον μπαμπούλη”, θα μου φωνάξει να μην κάνω άλλο τατουάζ, ή θα μου πει να βάλω τακούνια όταν δεν του αρέσουν τα παπούτσια μου.

Έχουμε βρει μια φόρμουλα και μέσα από την τριβή της καθημερινότητας εκφράζουμε όλα όσα νιώθουμε χωρίς να χρειάζεται να τα πούμε με τις ακριβείς λέξεις. Άλλωστε ο μπαμπάς μου πάντα κατάφερνε να φέρνει το όποιο περιβάλλον στα μέτρα μου, ώστε να νιώθω εγώ άνετα και να περνάω καλά.

Μπορεί να μην ξέρει αναλυτικά τι περνάει από το μυαλό μου και πώς νιώθω κάθε στιγμή, όπως η μαμά, αλλά καταλαβαίνει πάντα όταν κάτι φταίει. Και τις φορές που δεν μπορεί εκείνος να με προστατεύσει από αυτό, είναι πάντα ο καταλυτικός παράγοντας που θα φροντίσει να δω κι εγώ η ίδια τι φταίει. Με έναν μαγικό τρόπο, ο μπαμπάς μου καταλαβαίνει και ξέρει πολλά, παρόλο που κοιμάται απ’ τις 9.30 κι εγώ γυρίζω στις 11 το νωρίτερο.

Οι πιο αληθινές στιγμές μας είναι κάτι Σάββατα, νωρίς το πρωί, όταν εγώ περπατάω, αλλά ακόμα κοιμάμαι όρθια. Εκείνος είναι ακόμα στο κρεβάτι κι εγώ πάω και ξαπλώνω δίπλα του όπως όταν ήμουν μικρή. Εκείνα τα πρωινά νιώθω ότι δε μεγαλώσαμε ποτέ. Χρόνια καλά μπαμπά μου, είσαι ο καλύτερος.

Δήμητρα

Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρίκι να κλαίω και να φωνάζω τον μπαμπά μου, όταν οι δύσμοιροι οι γονείς μου με είχαν αφήσει σε μια καλή τους φίλη για να βγουν μια βραδινή έξοδο. Από τότε, λοιπόν, ο πατέρας μου δεν έχει σταματήσει να λέει με υπερηφάνεια πως τον αναζητούσα μανιωδώς εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ. Ναι, το ανέφερε και πάλι σε συζήτηση φέτος (και νομίζω δε θα σταματήσει ποτέ), γιατί είναι πολύ χαζομπαμπάς για να το καταφέρει.

Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ποτέ ο φόβος και ο τρόμος. Ποτέ δεν ένιωσα αμήχανα μαζί του, ποτέ δεν του έκρυψα πράγματα, ποτέ δεν τον φοβήθηκα. Ακόμη και όταν μου έβαζε τις φωνές, ήξερα πως μετά από λίγες ώρες θα του έχει περάσει. Aμέτρητες φορές με είχε δικαιολογήσει στη μητέρα μου, παρόλο που είχα κάνει βλακεία. Μου είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και ήταν πολύ free σε όλα του. Όλα αυτά βοήθησαν για να δημιουργηθεί η τόσο στενή σχέση που έχω μαζί του.

Μπαμπάς για εμένα, λοιπόν, είναι οι ώρες που περνούσαμε (και περνάμε) μαζί στο γήπεδο, φωνάζοντας συνθήματα του Παναθηναϊκού, οι φορές που τσακωθήκαμε, μιλήσαμε άσχημα, πεισμώσαμε και τελικά ξαναμιλήσαμε μετά από λίγες ώρες σα να μην έχει συμβεί τίποτα, οι ζήλιες που θα μου κάνει γιατί έχω να τον πάρω δύο μέρες τηλέφωνο, η απορημένη φάτσα του για το ποια από τις δύο γραβάτες να φορέσει την επομένη στο δικαστήριο, η αγκαλιά του όταν με δει στενοχωρημένη, η κατανόησή του όποτε τη χρειάζομαι, η αγάπη του προς το σύντροφό μου και η ανάγκη του να είμαι καλά μακριά του.

Νομίζω πως αν συνεχίσω δε θα σταματήσω να προσθέτω στη λίστα. Ο μπαμπάς μου δεν ήταν, δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ κλασικός μπαμπάς και για αυτό τον λόγο τον ”πάω” και τον νιώθω φίλο μου. Αρκεί ένα βλέμμα ή μία λέξη για να τον καταλάβω και οκ αυτό λέει πολλά. Χρόνια πολλά daddy. Love you <3

Χριστίνα

Το αντίθετο του οιδιπόδειου του πολυφημισμένου είναι η σχέση μπαμπά – κόρης. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω γι’ αυτή τη μοναδική σχέση στη ζωή μου. Έχω την αίσθηση ότι οι μπαμπάδες είναι λίγο παρεξηγημένοι.

Όταν, λοιπόν, σκεφτήκαμε να τους αποδώσουμε τα δέοντα για τη μέρα που είναι αφιερωμένη στους μπαμπάδες, εγώ θεώρησα σχεδόν δεδομένο ότι ο μπαμπάς μου θα συμμετείχε σε αυτό το video. Γιατί; Αυθαίρετη σκέψη, αλλά μάλλον σκέφτηκα ότι θα το κάνει επειδή θα του το ζητούσα εγώ. Όσο ντροπαλός κι αν είναι -που είναι- θα καθόταν μπροστά σε μία κάμερα έτοιμος να απαντήσει ότι τον ρωτήσουν για μένα. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να βρω ερωτήσεις που με αφορούν. Ο μπαμπάς μου ξέρει περισσότερα για μένα απ’ ότι εγώ η ίδια. Και σε αυτό το video κατάλαβα ότι ξέρει κι αυτά που θεωρώ ότι του διαφεύγουν.

Με άλλα λόγια, ο μπαμπάς μου είναι αγχωτικός, αλλά ισορροπεί την δική μου αμέλεια, είναι εκνευριστικά δίκαιος αλλά με έμαθε να σέβομαι τους άλλους. Δεν με επαινεί συχνά αλλά βλέπω πάντα πόσο περήφανος είναι, με κρίνει σπάνια αλλά έχει τον τρόπο να μου δίνει να καταλάβω τι κάνω λάθος. Αυτό που με τρομάζει συχνά είναι ότι δεν ξέρω πώς να του πω κάποια πράγματα, αλλά τα ξέρει ήδη μάλλον, οπότε με βγάζει πάλι από τη δύσκολη θέση. Τολμώ να πω ότι είμαι το κοριτσάκι του δικού μπαμπά, αλλά εκτιμώ που με έμαθε να μην το θεωρώ δεδομένο στην υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό μου δίνει την ασφάλεια για να βρίσκω πάντα ένα λόγο να προσπαθώ παραπάνω χωρίς να φοβάμαι. Και δεν ψάχνω να βρω κάποιον σαν τον μπαμπά μου γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχει. Νιώθω τυχερή και αδυνατώντας να αποφύγω τα κλισέ αφήνω υστερόγραφο.

 Υ.Γ. Μπαμπά είσαι ο καλύτερος του κόσμου, σε αγαπάω πολύ κι ας μη σου το έχω πει ποτέ.

Βίντεο – Παραγωγή: Στέλιος Αξιώτης