Η Lena Dunham αφαίρεσε τη μήτρα της και μοιράζεται την “οδυνηρή αλήθεια”

Τον τελευταίο καιρό, οι πόνοι της είχαν γίνει αβάσταχτοι, κι έτσι η 31χρονη ηθοποιός αποφάσισε με δική της πρωτοβουλία να ζητήσει να της αφαιρέσουν την μήτρα προκειμένου να μην πονάει πια. Στο κείμενό της που δημοσιεύεται στη Vogue με τίτλο «Η Οδυνηρή Αλήθεια», η Lena περιγράφει γλαφυρά όλα όσα έχει περάσει, καθώς και τις στιγμές στο χειρουργείο, αλλά και τα άγχη της για την επόμενη μέρα και πόσο ήθελε να κυοφορήσει το δικό της παιδί.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα.

«[…]Αλλά ξέρω και κάτι άλλο και το γνωρίζω τόσο έντονα όσο και το ότι θέλω ένα μωρό: ότι κάτι συμβαίνει με τη μήτρα μου. Το νιώθω, βαθιά συγκεκριμένο αλλά μη επαληθευμένο, παρά τις τόσες δοκιμασίες και τον τόσο μεγάλο ιατρικό διάλογο. Αισθάνομαι ότι η μήτρα που μου δόθηκε είναι ελαττωματική.

Και ενώ δίνω μάχη με την ενδομητρίωση για μια δεκαετία και αυτή θα είναι η ένατη χειρουργική διαδικασία, κανένας γιατρός δεν μου το επιβεβαίωσε ποτέ. Μου έχουν πει ότι έχω λίγο μεγαλύτερη πιθανότητα αποβολής. Μου έχουν πει να περιμένω για πάντα προκειμένου να πάρει μπρος. Αλλά μέσω των 40 και πλέον κολπικών υπερηχογραφήσεων όπου είμαι αναγκασμένη να κοιτάζω το μαύρο κενό της μήτρας μου, λένε πράγματα όπως “Κοίτα αυτά τα ωοθυλάκια! Πρέπει να είστε προσεκτικοί αλλιώς θα έχετε μωρό την επόμενη εβδομάδα! “Ο στόχος τους είναι να διατηρήσουν τη γονιμότητά μου. Αυτό θεωρούν ότι είναι δουλειά τους. Και γελάω και χαμογελώ, αλλά ξέρω ότι ο κενός χώρος, η μαύρη τρύπα που είναι μια κενή μήτρα που αποτυπώνεται στην οθόνη, είναι το μόνο που θα δούμε ποτέ.[…] Με πόνο σαν αυτόν, δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι η μητέρα κάποιου. Ακόμα κι αν μπορέσω να μείνω έγκυος, δεν έχω τίποτα να προσφέρω.

Από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο προσπαθώ απεγνωσμένα να διαχειριστώ αυτό το νέο επίπεδο πόνου. Προσπαθώ τόσο σκληρά που έχει γίνει δεύτερη δουλειά. Πηγαίνω στη θεραπεία μασάζ, στη θεραπεία του πόνου, στη θεραπεία χρωμάτων, στο βελονισμό, στη γιόγκα και σε μια σύντομη, αλλά τρομακτική εισβολή στο κολπικό μασάζ από έναν ξένο. Είμαι αποφασισμένη να ξεπεράσω ό, τι με τρώει από μέσα μου. Αλλά πώς μπορώ να τρέξω τόσο καλά με τα τούβλα τσιμέντου που έχουν κολλήσει στα πόδια μου. Τελικά ρωτάω τη γιατρό μου, εάν η μήτρα μου πρέπει να βγει. Λέει, “Ας περιμένουμε και να δούμε.”

Δυο μέρες μετά (αυτός ήταν πάντα ο ορισμός του “να περιμένουμε και να δούμε” για μένα, δεν είμαι και πολύ υπομονετικό κορίτσι), έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο και τους ανακοίνωσα ότι δεν θα φύγω μέχρι να σταματήσουν τον πόνο ή να μου βγάλουν τη μήτρα. Όχι, αλήθεια, να την πάρουν[…] Εκτός από την ενδομητριαία νόσο, έχω και αναδρομική αιμορραγία, δηλαδή, το αίμα της περιόδου αντί να φεύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση, γέμιζε το στομάχι μου. Η ωοθήκη μου βρισκόταν στους μύες γύρω από τα ιερά νεύρα στην πλάτη μου, αυτά που μας επιτρέπουν να περπατάμε. Κι ας μη μιλήσουμε για τη μήτρα. Η μόνη όμορφη λεπτομέρεια είναι πως το συγκεκριμένο όργανο, το οποίο κανονικά έχει σχήμα λαμπτήρα, σε μένα έχει σχήμα καρδιάς[…] Μπορεί μέχρι πρότινος να ένιωθα πως δεν είχα επιλογές, τώρα όμως ξέρω πως έχω. Σύντομα θα ξεκινήσω να εξερευνώ εάν οι ωοθήκες μου, που παραμένουν κάπου μέσα μου σε αυτό το τεράστιο σπήλαιο των οργάνων και του ιστού, έχουν αβγά. Η υιοθεσία είναι μια συναρπαστική διαδικασία που θα συνεχίσω να στηρίζω».

Κεντρική φωτογραφία: Richard Shotwell/Invision/AP