Μήπως να μην παίρναμε τόσο στα σοβαρά την Άντζελα Δημητρίου;

Όπως όλα τα νομίσματα, έτσι και αυτό που αντί για “γράμματα” γράφει LADY και στην κορώνα, τη θέση του Ρήγα του Φεραίου, έχει πάρει η Άντζελα με υπερρεαλιστικά φρύδια – αφηρημένη τέχνη και χείλη δειγματολόγιο υαλουρονικού οξέος, έχει δύο όψεις:

Αυτή του (κακού) χιούμορ

Η Άντζελα Δημητρίου δεν παρουσιάστηκε ποτέ ως απόφοιτη πανεπιστημίου με προϋπηρεσία στη Nasa. Δηλώνει μια λαϊκή γυναίκα που γεννήθηκε στο Περιστέρι και ποτέ της δεν προσποιήθηκε πως είναι κάτι διαφορετικό. Το κοινό της, αλλά και όλοι εμείς που λατρεύουμε να μισούμε τα υπέροχα και σχεδόν καλτ σαρδάμ της, ξέρουμε πολύ καλά γιατί την παρακολουθούμε.

Αντίστοιχα, το Πάσχα, αλλά και η πρότερη τηλεοπτική μας πείρα σε διαφημίσεις Jumbo γι’ αυτή την ελληνική γιορτή, δε μας έκανε ούτε στιγμή να περιμένουμε κάτι “ποιοτικό”, εναλλακτικό ή με κοινωνικό μήνυμα που θα αλλάξει τα δεδομένα της χώρας. Το ποια μερίδα κόσμου βρήκε ιδιοφυές το εύρημα της επανεκτέλεσης του “Ποια θυσία” σε μια πιο κατανυκτική, βουκολική και γεμάτη χοληστερίνη version, είναι ένα ερώτημα που με απασχόλησε για τα πρώτα λεπτά στα οποία παρακολούθησα με το στόμα ανοιχτό το σποτάκι. Λίγη ώρα μετά όμως, συνέχισα αμέριμνη να πίνω το κρασί μου και να συζητώ με τη φίλη μου Αλεξάνδρα για το πού θα θέλαμε να μείνουμε σε μια ιδανική ζωή.

Δε θυμάμαι να έκανε ποτέ κανείς τόσο ντόρο για κάθε θύμα βιασμού, για κάθε σεξιστική ατάκα στο δρόμο, για τα ρατσιστικά σχόλια σε αλλοδαπές, για τα πραγματικά θύματα ενδοοικογενειακής βίας ή τις φυλετικές διακρίσεις παντός τύπου.

Όχι, δε βρίσκω τη διαφήμιση αστεία. Δε μπορώ να πω ότι εντόπισα κάποιο ψήγμα έξυπνου χιούμορ. Ήμουν απόλυτα βέβαιη όμως πως θα βρει το κοινό της. “Πετσούλα, βουρλίζομαι”, υπερβολικό μακιγιάζ και παγιέτα, η συνταγή παραείναι καλή και δοκιμασμένη για να μην πετύχει. Άλλωστε η Άντζελα τόσα χρόνια έχει τον κόσμο της, είναι είδωλο και ξέρει πάρα πολύ καλά να κάνει εντύπωση. Φυσικά και θα το κατάφερνε στον μέγιστο βαθμό, αν διασκεύαζε τη μεγαλύτερη ενδεχομένως επιτυχία της, φλέρταρε με έναν ωραίο άντρα, φωτιζόταν από πομπή με τριακόσιες λαμπάδες και έλεγε την πιο διφορούμενη ατάκα των γιορτών: “Χτύπα σαν άντρας”.

Κι εκείνη του (λάθος) κοινωνικού μηνύματος

Ανήκω στη μερίδα του κόσμου που βρήκε την ατάκα προσβλητική. Όχι από την άποψη της ευθιξίας, αλλά επειδή είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι άπαξ και λήξει ο επιτάφιος του παραλόγου και του πρώτου τραπεζιού στην πίστα. Αν πιστεύω ότι υπήρχε σεξιστική διάθεση από τη δημιουργική ομάδα; Όχι. Αν πιστεύω ότι εκεί έξω υπάρχουν άδεια κεφάλια που θα εκλάβουν το “αστειάκι” με τον λάθος τρόπο; Σίγουρα ναι.

Φυσικά, το να ακούγεται μια φράση η οποία ακόμα και στο κεφάλι μιας μικρής μερίδας κόσμου, συνδέεται με τη βία κατά των γυναικών, είναι ατυχές και καλώς θίχτηκε. Ανεξάρτητα με το αν συμφωνείς, ας παραδεχτούμε ότι ο συνειρμός δεν είναι κολακευτικός ούτε για τα διαφημιζόμενα καταστήματα, πόσο μάλλον για την ίδια την Άντζελα. Η διαφήμιση βέβαια την έκανε τη δουλειά της – να τα λέμε κι αυτά. Μήπως όμως ασχοληθήκαμε μαζί της πολύ περισσότερο απ’ όσο της πρέπει;

“Γιατί δεν κοιτάνε όλα όσα γίνονται και ασχολούνται με το διαφημιστικό;”

Αυτή ήταν η απάντηση της Άντζελας στη Ντορέττα Παπαδημητρίου, όταν της ζητήθηκε να σχολιάσει στις καταγγελίες που καταδικάζουν το περιεχόμενο της διαφήμισής της. Και να σου πω κάτι; Έχει δίκιο. Ασπάζομαι και δέχομαι τη μεριά των ανθρώπων που θα προτιμούσαν να μην βλέπουν το σποτ αυτό στους δέκτες τους, αλλά μήπως η ευθιξία είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει σε κάτι τόσο μικρό κι ασήμαντο;

Δε θυμάμαι να έκανε ποτέ κανείς τόσο ντόρο για κάθε θύμα βιασμού, για κάθε σεξιστική ατάκα στο δρόμο, για τα ρατσιστικά σχόλια σε αλλοδαπές, για τα πραγματικά θύματα ενδοοικογενειακής βίας ή τις φυλετικές διακρίσεις παντός τύπου. Ειλικρινά, με αφήνει έκπληκτη το γεγονός ότι το Κ.Ε.Θ.Ι. και κάθε αντίστοιχος οργανισμός χαλάει φαιά ουσία και χρόνο από το κατά τα άλλα σημαντικότατο έργο του, για να καταγγείλει την ατάκα μιας οποιασδήποτε διαφήμισης. Πράγματι, δεν είναι καθόλου αστείο, αλλά προάγει όντως βίαια πρότυπα την ώρα που ο τύπος σηκώνει ένα αυγό; Δε νομίζω, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψιν τη διάθεση με την οποία βλέπεις τη συγκεκριμένη διαφήμιση. Ή μήπως η Άντζελα ήταν και το κατ’ εξοχήν πρότυπο σοφίας φεμινισμού της Ελλάδας και τώρα όλοι έχουν σοκαριστεί που πέταξε ένα ακόμα μαργαριτάρι χωρίς να το σκεφτεί προκαλώντας ένα αρσενικό να (τη) χτυπήσει;

Το αν ο Έλληνας έχει χιούμορ είναι μια μεγάλη κουβέντα και κατά τη γνώμη μου εντελώς άσκοπη. Το ότι ανάγουμε όμως σε πρόβλημα ό,τι ηλιθιότητα μας πλασάρεται, είναι γεγονός. Ας συζητήσουμε ανοιχτά, με το ίδιο πάθος και διάθεση για καταγγελίες και δριμύ “κατηγορώ”, όλα όσα πρέπει πραγματικά να μας απασχολούν. Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο που δε φαίνεται ιδιαίτερα διατεθειμένος να στερέψει σύντομα από ουσιαστικά προβλήματα. Βάλε την τηλεόραση στο mute, κι άσε την Άντζελα να λέει.