Ο Αύγουστος Κορτώ μιλά για εκείνους που «δεν πρέπει» να κάνουν παιδιά και δεν εξαιρεί τον εαυτό του
- 3 ΦΕΒ 2023
Ο Αύγουστος Κορτώ πολύ συχνά καταφέρνει μέσα από λίγες ή περισσότερες γραμμές στις αναρτήσεις του στο Facebook, να μιλά για για τα γεγονότα που διαβάζουμε στην επικαιρότητα, όσο δύσκολα κι αν είναι, μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Αυτή τη φορά, με αφορμή την υπόθεση του 4χρονου που φέρεται να κακοποιούσε ο πατέρας του με συνεργό τη γιαγιά του παιδιού στη Βόρεια Ελλάδα, ο Αύγουστος Κορτώ μίλησε για όλους εκείνους που για τον ίδιο δεν πρέπει να γίνονται γονείς. Από αυτή την κατηγορία δεν εξαίρεσε τον εαυτό του.
Η «υποχρεωτικότητα» της απόκτησης παιδιών που επιβάλλει η κοινωνία, το οικογενειακό περιβάλλον, τα «πρέπει» και η «φυσιολογική ζωή» όπως τη μάθαμε, ήταν το πρώτο θέμα που έθιξε με την ανάρτησή του ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ, με αφορμή τη φρικιαστική ιστορία της κακοποίησης του μικρού αγοριού. Έπειτα, ο συγγραφέας μίλησε για όλους εκείνους που δεν πρέπει να γίνονται γονείς και αντλώντας από τις προσωπικές του εμπειρίες, μίλησε για τον λόγο που ο ίδιος αισθάνεται ότι δεν πρέπει να γίνει γονέας.
Σε μια κοινωνία που δεν χωρούν επικίνδυνες απαγορεύσεις και διαχωρισμοί ανάμεσα στο ποιοι πρέπει ή δεν πρέπει να γίνονται γονείς, τα «απαγορευτικά» μπορεί μόνο κανείς να τα θέσει στον εαυτό του μέσα από τη συνειδητή σκέψη πάνω στο θέμα της γονεϊκότητας, όπως εν προκειμένω κάνει ο Αύγουστος Κορτώ. Αλλά για να γίνει κτήμα μας η σκέψη ότι η γονεϊκότητα θα πρέπει να αποτελεί συνειδητή επιλογή, αυτές οι «σειρήνες» της κοινωνίας περί «φυσιολογικής ζωής», καλό θα ήταν για όλους μας να πάψουν. Κυρίως για τα παιδιά.
«Διαβάζω με πόνο ψυχής και σώματος για τον αδιανόητο άντρα που κατηγορείται ότι κακοποιούσε σεξουαλικά τον μικρό του γιο, και σκέφτομαι τι έγκλημα είναι η επιβολή της αναπαραγωγής ως ηθικού, κοινωνικού και έμφυλου χρέους», έγραψε αρχικά ο Αύγουστος Κορτώ.
«Σκέφτομαι όλους αυτούς τους γονείς, παππούδες, φίλους, που πιέζουν διαρκώς, με κάθε τρόπο, παιδιά κι εγγόνια και κολλητούς να γίνουν γονείς. Να “ολοκληρωθούν” οι γυναίκες, να “ωριμάσουν” οι άντρες, και ποιος νοιάζεται για τη μοίρα του παιδιού που γεννιέται καταναγκαστικά», πρόσθεσε ο συγγραφέας. Παιδιά που γίνονται επειδή «έτσι πρέπει», χωρίς κανείς να νοιάζεται αν ήταν αληθινή επιθυμία των ανθρώπων που παίρνουν τον τίτλο του γονιού αυτών των παιδιών.
«Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, όσο κι αν κλονίζει τα θεμέλια της ιερής ελληνικής οικογενειοκρατίας, ορισμένοι άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν παιδιά, κι ορισμένοι, ευτυχώς πολύ λιγότεροι, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν παιδιά», σημείωσε αμέσως μετά ο Αύγουστος Κορτώ. «Γιατί ο ψυχισμός τους δεν το σηκώνει, γιατί έχουν αδιάγνωστες, αλλά εμφανείς ψυχοπάθειες ή κοινωνιοπάθειες, ακραίους ναρκισισμούς, διαταραχές που θα σακατέψουν – τουλάχιστον ψυχικά – τα δύσμοιρα παιδιά τους», πρόσθεσε.
Ο Αύγουστος Κορτώ θεωρεί ότι και ο ίδιος εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Και το εξηγεί με ειλικρίνεια αφοπλιστική. «Κι όλα αυτά τα λέω χωρίς να βγάζω την ουρά μου. Γιατί κι αν δεν ήμουν ομοφυλόφιλος, κι αν δεν ήταν πρακτικά ανέφικτη η τεκνοθεσία στην περίπτωσή μου, με το ιστορικό μου, δεν θα τολμούσα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί που να τραβήξει όσα τράβηξα απ’ τη μάνα μου, που να υποστεί, έστω και χωρίς την πρόθεσή μου, τις συνέπειες της διπολικής διαταραχής, του αλκοολισμού, της αδύναμης θέλησής μου», γράφει ο Αύγουστος Κορτώ.
«Η σκέψη ενός γιου ή μιας κόρης που θα κληρονομούσε την αρρώστια μου – που μπορεί να βίωνε την κατάθλιψη και τον αυτοκτονικό ιδεασμό όπως τα βίωσα εγώ – μου φέρνει τρόμο.
Πίσω από κάθε σπαραχτική περίπτωση κακοποίησης παιδιού κρύβεται τουλάχιστον ένας άνθρωπος που όχι μόνο δεν δικαιούται να λέγεται γονιός, μα που υπήρξε εξαρχής ακατάλληλος γι’ αυτόν τον τόσο ζωτικό και δύσκολο ρόλο», καταλήγει στην ανάρτησή του ο συγγραφέας.
Ο Αύγουστος Κορτώ μίλησε για τα δικά του προσωπικά «απαγορευτικά». Τα οποία αντλεί από τη δική του προσωπική εμπειρία, κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από σεβαστό. Οι ψυχικές νόσοι δεν θα έπρεπε, ούτε εμπίπτουν από μόνες τους σε αυτή την κατηγορία των «απαγορευτικών», κατά τη γνώμη μου (που δεν είναι γνώμη ειδικού, ούτε και γονέα, μόνο η γνώμη ενός παιδιού που μεγάλωσε σε μία οικογένεια ανθρώπων κι όχι ανέφικτων, ιδεατών προτύπων).
Οι αδιάγνωστες ψυχικές νόσοι, αυτές που δεν αντιμετωπίζονται, αυτές που η οικογένεια κρύβει κάτω από το χαλάκι, αυτές για τις οποίες δεν πρέπει να μάθει κανείς, είναι όμως. Οι άνθρωποι που αναζητούν θεραπεία για την ψυχική νόσο που τους ταλαιπωρεί, που αναζητούν διέξοδο από τους εθισμούς, τους φόβους και τα άγχη τους μέσω αυτής, που θωρακίζονται και παλεύουν κι έπειτα συνειδητά και συνεχίζοντας τη θεραπεία τους αποφασίζουν να αποκτήσουν ένα παιδί για να του δώσουν αγάπη και εφόδια να ζήσεις μία καλή ζωή, δεν θα έπρεπε να συναντούν κανένα «απαγορευτικό». Όπως κανένα ομόφυλο ζευγάρι δεν θα έπρεπε να συναντά κανένα «απαγορευτικό» μόνο και μόνο επειδή είναι ομόφυλο ζευγάρι.
Οι ιστορίες φρίκης που έρχονται στην επιφάνεια κατά καιρούς και αρρωσταίνουν το είναι μας, μάς κάνουν να λέμε πολλά «δεν πρέπει». Στα «πρέπει» όμως είναι που οφείλουμε να μείνουμε. Στο πρέπει να πάψει η κοινωνική πίεση στο θέμα της γονεϊκότητας. Στο πρέπει οι άνθρωποι που θέλουν να αποκτήσουν παιδί να το κάνουν μετά από ώριμη, συνειδητή σκέψη. Στο πρέπει επιτέλους να μαθαίνουμε για τα παιδιά και την ευθύνη που φέρει η τεκνοποιία και η τεκνοθεσία από νωρίς κι όχι να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν συνέχεια του εγώ μας ή σαν prop για τις οικογενειακές φωτογραφίες μας. Στο πρέπει να μιλάμε για την ψυχική υγεία. Στο πρέπει να αναζητάμε βοήθεια.
