Ο Ezra Miller κάνει επανάσταση με την πιο ανατρεπτική φωτογράφιση στο Playboy

Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα, που λειτουργεί σαν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι η φωτογράφιση και συνέντευξη του Ezra Miller στο Playboy. Πρόκειται για το ίδιο περιοδικό που πριν από μισό αιώνα, έγραφε άρθρα σχετικά με τη στάση των γυναικείων ποδιών και τι υποδηλώνει για εκείνη.

Κι αν αυτό σου φαίνεται μακρινό παρελθόν και έχεις την αίσθηση ότι πλέον οι γυναίκες δεν κρίνονται από τον τρόπο που κινούνται, κάθονται ή από την στάση που έχουν τα πόδια τους, θυμήσου υποθέσεις που δικαιώνουν το αυτονόητα καταδικαστέο. Η υπόθεση της αθώωσης του 27χρονου που βίασε μία 17χρονη κοπέλα, λόγω του προκλητικού εσωρούχου που φορούσε στην Ιρλανδία είναι δυστυχώς μία ένδειξη ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει. Η βιτρίνα του μπορεί, αλλά το στοκ που έχει μείνει είναι τόσο μεγάλο φαίνεται που το φυσιολογικό θεωρείται κατακριτέο.

Η τέχνη είναι το μόνο πράγμα που έχω. Αν δεν την είχα, θα ήμουν πεθαμένος…

Μέσα σε πολλά τέτοιου είδους περιστατικά που φθάνουν στο δικαστήρια ή όχι από φόβο ξεκάθαρα ή από εκβιασμούς, η φωτογράφιση και συνέντευξη του Ezra Miller στο Playboy του σήμερα μοιάζει με μία κραυγή αγανάκτησης. Ο Miller, που όπως αναφέρεται στην συνέντευξή του, έλκεται τόσο από γυναίκες όσο και από άντρες, φορά ρούχα αντρικά και γυναικεία, φορά διχτυωτό καλσόν, ψηλοτάκουνες γόβες και τα χαρακτηριστικά bunny ears και στέκεται μπροστά στον φακό με την ευθύτητα που τον εκφράζει.

Μιλά, σαφώς για το bullying που έχει δεχθεί από την παιδική του ηλικία. Μιλά για τον τρόπο που κατάφερε να τον δυναμώσει η τέχνη. Μιλά για το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον έρωτα και τη σεξουαλικότητά του. Κάνει σαφές ότι η ποικιλομορφία του σήμερα έχει δεχθεί αρκετές επιθέσεις, ανεξαρτήτως φύλου, δηλώνοντας: «Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσει κανείς την ποικιλομορφία των φωνών που έχουν βιώσει αυτά τα σκατά, και όλα τα φύλα, όλες οι ικανότητες, όλοι οι τύποι ανθρώπων. Όλους τους πέφτουν θύματα. Όλοι τους είναι επιβιώνουν από αυτό».

Το ευτυχές της υπόθεσης είναι ότι μέσα από την τέχνη που είναι καθολική, που απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, που όλοι μπορούν να την αναγνώσουν, έστω και με διαφορές το μήνυμα μπορεί να περάσει και μάλιστα να προκαλέσει αίσθηση. Εξάλλου, και για τον ίδιο τον Miller, η τέχνη ήταν η διέξοδός του, αυτό που τον έκανε να ξεπεράσει τα εφηβικά του ταμπού, της φοβίες του και τώρα είναι το όπλο του για να μεταδώσει την εμπειρία του και να διαφωτίσει το αυτονόητο. «Η τέχνη είναι το μόνο πράγμα που έχω. Αν δεν την είχα, θα ήμουν πεθαμένος…» δηλώνει στην συνέντευξή του και συνεχίζει λέγοντας ότι πιστεύει στη δικαιοσύνη αλλά με έναν δικό του τρόπο. Δεν θέλει κανέναν από τους επικριτές του στη φυλακή, γιατί δεν θεωρεί ότι είναι ο τρόπος για να σταματήσει κάποιος να φέρεται ρατσιστικά κι επικριτικά. Η δική του δικαιοσύνη είναι ιδεατή θα πει κανείς, αλλά στην ουσία της είναι η πιο βάσιμη απ’ όλες. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι ζήτημα παιδείας και τα κάγκελα λειτουργούν ως τιμωρός κι όχι ως ένας είδος καλλιέργειάς της.

Προφανώς αυτή η συνέντευξη του Ezra Miller είναι ένα ακόμα σκαλοπάτι για να αλλάξει ο κόσμος. Και το περιοδικό που την φιλοξενεί μαζί με αυτή τη φωτογράφιση κάνει είναι μία ένεση στην δυναμική της. Λειτουργεί σαν μία παραδοχή ενός λάθος ή την έναρξη μίας άλλης εποχής, το καλωσόρισμα μίας νέας φιλοσοφίας, ανθρωποκεντρικής και δίκαιης.

Αν τελικά ο κόσμος θα αλλάξει, δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει. Σίγουρα όμως μπορείς να αλλάξεις εσύ κι εγώ και τότε ο κόσμος μπορεί να γίνει σίγουρα καλύτερος.

Κεντρική φωτογραφία: instagram.com/imezramiller