O Κραουνάκης απάντησε στην Πρωτοψάλτη για το «χοντρή». Με την π@@τ@ν@ στην trap τι κάνουμε;

«Σιχαίνομαι τη λέξη body shaming», σχολίασε αρχικά ο Σταμάτης Κραουνάκης όταν δημοσιογράφος αναφέρθηκε στην επιλογή της ερμηνεύτριας να μην τραγουδήσει τη λέξη «χοντρή» θέλοντας να καταδικάσει το body shaming.

«Θα απαντήσω για να μην λυσσάξετε», πρόσθεσε στη συνέχεια με χιούμορ ο καλλιτέχνης και εξήγησε: «Κάθε ερμηνευτής στη ζωντανή απόδοση των τραγουδιών έχει το δικαίωμα να πειράξει οτιδήποτε».

Ο Σταμάτης Κραουνάκης εξήγησε στη συνέχεια ότι ο ίδιος όταν ερμηνεύει το τραγούδι Ο Άδωνις όχι απλά λέει τη λέξη αλλά την περιγράφει δείχνοντας τις καμπύλες του σώματος «και όλες οι χοντρούλες από κάτω ενθουσιάζονται».

«Αυτό είναι μία προσωπική της άποψη, θεωρεί ότι κάτι φταίει και δεν κάνει να λέμε τους ανθρώπους χοντρούς και τα λοιπά, αλλά το τραγούδι είναι 40 ετών και είναι αθώο. Ας κάνει ό,τι θέλει, δεν έχω κάτι εναντίον αυτού που κάνει. Δεν επικοινωνώ με την κυρία Πρωτοψάλτη μετά το φορτηγό του Δήμου Αθηναίων, ούτε κι εκείνη μαζί μου», σημείωσε έπειτα ο Σταμάτης Κραουνάκης εξηγώντας ότι δεν τον πειράζει καθόλου που αφαίρεσε τη λέξη από το τραγούδι

«Δεν με ενόχλησε καθόλου, την αγαπώ, ας κάνει ό,τι γουστάρει. Είναι ένα τραγούδι χαριτωμένο, θα μπορούσε να προσθέσει και στίχο. Δεν τρέχει τίποτα», είπε έπειτα ο Σταμάτης Κραουνάκης και αποκάλυψε μία άγνωστη ιστορία πίσω από το διάσημο τραγούδι του.

«Αυτή η χοντρή νευρικιά είναι ένα πολύ συγκεκριμένο υπαρκτό, που δεν υπάρχει περίπτωση να σας το αποκαλύψω επειδή είναι αντρικό πρόσωπο. Είναι πασίγνωστο πρόσωπο και ήταν η αιτία για να γράψω το τραγούδι τότε», σημείωσε ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Ο καθένας ας κάνει αυτό που νιώθει. Ο Σταμάτης Κραουνάκης ας τραγουδά τη λέξη χοντρή με το δικό του ύφος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αν νιώθει διαφορετικά, καλά θα κάνει να την αφαιρεί. Οι λέξεις είναι λέξεις, αποκτούν θετική ή αρνητική χροιά ανάλογα με την εποχή και τα τραγούδια γράφονται το καθένα στο πλαίσιο της εποχής τους.

Ανήκει η λέξη «χοντρή» στο τραγούδι Ο Άδωνις του Σταμάτη Κραουνάκη; Για τον ίδιο ναι, όπως άκουσες. Ανήκουν οι λέξεις των τραγουδιών σε αυτά ή μπορούμε να τις αλλάζουμε κατά βούληση ανάλογα με την εποχή στην οποία τραγουδιούνται;

Το τραγούδι Ο Άδωνις που κυκλοφόρησε στον εμβληματικό δίσκο Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ το 1985, περιλαμβάνει την περιγραφή μίας χοντρής, νευρικιάς που πηγαίνει στον Άδωνι την Κυριακή να της φύγει το στρες. Εμένα, αν με ρωτάς, περισσότερο με ενοχλεί το νευρικιά παρά το χοντρή, καθώς αυτή η λέξη είναι που στερεοτυπικά συνοδεύει σχεδόν κάθε γυναίκα όταν αποφασίζει να ανοίξει το στόμα της και να διεκδικήσει αυτονόητα πράγματα σε κάθε έκφανση της ζωής της, αλλά και πάλι. Είναι ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1985, όπου άλλα ήθη, άλλα έθιμα κι άλλοι κοινωνικοί κανόνες (ο εξής: η πλήρης απουσία ορίων) επιβάλλονταν στις συμπεριφορές μας.

Αν αρχίζουμε να αλλάζουμε, λοιπόν, τους στίχους των τραγουδιών αγνοώντας την εποχή στην οποία γράφτηκαν τι θα κάνουμε με τις Κοντές, Ψηλές του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου; Θα μείνουμε με το «Όλες καλές» σκέτο στο ρεφρέν. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε το 1992 και συμπεριλαμβανόταν στον δίσκο Ζηλεύω, για την ιστορία και το ρεφρέν του έλεγε: Ψηλές κοντές/ ξανθιές μελαχρινές/ αδύνατες χοντρές/ όλες καλές.

«Κάθε ερμηνευτής στη ζωντανή απόδοση των τραγουδιών έχει το δικαίωμα να πειράξει οτιδήποτε», είπε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Θέμα προσωπικής απόφασης, λοιπόν, που σχολιάζεται εξαιτίας της ανάγκης των τηλεοπτικών εκπομπών να δημιουργήσουν μία ακόμα αφορμή «κόντρας» ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους από τον καιρό της πανδημίας κι έπειτα. Μόνο που ο Σταμάτης Κραουνάκης δεν τσίμπησε το δόλωμα με το δικό του «Δεν με ενόχλησε καθόλου».

Γιατί νομίζω ότι κανέναν δεν πείραξε στην ουσία το «χοντρή» στον Άδωνι αλλά ούτε και η επιλογή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη να το βγάλει από τους στίχους, εφ’ όσον δεν την εκφράζει. Υπάρχουν τραγούδια και τραγούδια στα οποία θα έπρεπε όχι να αλλάξουμε τους στίχους, γιατί αυτά είναι κι αυτά γράφτηκαν και υπογράφτηκαν από ανθρώπους που δεν ένιωσαν συστολή να τα υπογράψουν, αλλά να πάψουμε να τα ακούμε. Κι αυτά δεν είναι Ο Άδωνις, το Ψηλές, Κοντές ή ακόμα και ο Μενούσης, το δημοτικό τραγούδι που περιγράφει μία γυναικοκτονία κι έχει την ιστορική αξία να μάς υπενθυμίζει πόσο παλιά υπόθεση είναι η βία κατά των γυναικών στην Ελλάδα.

Είναι τα τραγούδια όπου οι λέξεις ξερνούν μίσος και δεν είναι απλά προσδιορισμοί εξωτερικών χαρακτηριστικών, που μάς φαίνονται ενοχλητικοί σήμερα αλλά που το 1985 και το 1995 ήταν μάλλον συνηθισμένο να ακούγονται παντού. Είναι τραγούδια που γράφονται την τελευταία δεκαετία κι όχι τραγούδια 40 χρόνων όπως Ο Άδωνις. Τραγούδια με τίτλους όπως Πουτάνα, Μωρή Καριόλα, Πουτάνα στην ψυχή κλπ κλπ, στα οποία οι δημιουργοί βρίζουν τις γυναίκες επειδή «πλήγωσαν» το αιώνια κυρίαρχα αρσενικό και τους αξίζουν όλα τα κακά του κόσμου γι’ αυτό.

Αν είναι να σκεφτούμε και να κρίνουμε στίχους δηλαδή για το πόσο μπορεί να πληγώνουν τους ανθρώπους, πόσο μπορεί να συμβάλλουν στις διακρίσεις και τα στερεύτυπα ας το κάνουμε για τους στίχους που γράφονται τώρα.

Κι ας αφήσουμε τα παλιά τραγούδια στην ησυχία τους ή στη λήθη στην οποία περνούν όταν παύουν να εκφράζουν τους ανθρώπους.

Όταν υπάρχει η τραπ εκεί έξω, το χοντρή στον Άδωνη και το κοντές, ψηλές του Χαριτοδιπλωμένου μοιάζουν ποίηση. Κι αν θέλουμε να μη συμβάλλουμε στη διαιώνιση των στρεοτύπων δεν χρειάζεται να πειράξουμε τραγούδια που στην εποχή τους γράφτηκαν ως χαριτωμένα όσο κι αν σήμερα μας φαίνονται παράταιρες οι λέξεις τους. Ας μην χορεύουμε κι ας μην τραγούδαμε τραγούδια που λένε: «Σκύλα μην το παίζεις κάποια / έχεις φάει τόση π@@@α που ’χεις γίνει σάπια» (ένας μικρό παράδειγμα). Ας συμβαδίσουμε με την εποχή μας δηλαδή.