Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Η σπάνια αναφορά στα παιδιά του
- 19 ΙΑΝ 2024
Καλεσμένος στην εκπομπή Στούντιο 4 βρέθηκε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος το απόγευμα της Πέμπτης, 18 Ιανουαρίου. Εκεί συζήτησε με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο τόσο για την επαγγελματική όσο και την προσωπική του ζωή.
«Δεν κρατάω επαφές, πολύ εύκολα αφήνω πίσω ανθρώπους. Δεν κρατάω ούτε τα προσχήματα. Το ξέρουν, όμως, και εκείνοι. Το έχω σκεφτεί πολύ, το έχω αναλύσει πολύ και ευτυχώς όσο περνούν τα χρόνια βάζω δυσκολίες στον εαυτό μου για να το αποφύγει και δεν ακολουθώ τη φυσική μου τάση. Έτσι, κρατάω περισσότερους ανθρώπους γύρω μου», ανέφερε στην αρχή ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, μιλώντας για τις ανθρώπινες σχέσεις και τον δικό του τρόπο θεώρησής τους.
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια κατάσταση τραυματική»
«Έχω ζητήματα σύνδεσης. Έχω εμπλοκές στην οικειότητα. Έχω θέματα τα οποία έχουν να κάνουν με όλη την διαδρομή μου. Θέματα που με κάνουν να μου είναι πιο εύκολο να μην μοιραστώ, από το να μοιραστώ και να κρατάω απόσταση. Ακόμα και σε μία φαινομενικά μη αποστασιοποιημένη σχέση, μου είναι ευκολότερο να κρατάω ένα κομμάτι απόστασης γιατί είναι η ανασφάλεια μου αυτή, έτσι νιώθω μάλλον πιο ασφαλής, γιατί φοβάμαι να μην πληγωθώ. Όλα αυτά, όμως, μετά από ανάλυση γιατί σε πρώτο επίπεδο δεν φοβάμαι καθόλου να μην πληγωθώ και τα λοιπά.
Θέματα εμπιστοσύνης προκύπτουν πάλι από συνδέσεις που δεν έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν και αυτές, άπαξ και δεν γίνουν όταν πρέπει, πρέπει βήμα βήμα να τις δημιουργήσεις. Είναι σαν να μην έχεις μάθει να περπατάς με φυσικότητα χωρίς, όμως, να έχεις πρόβλημα στα πόδια σου, απλά δεν έμαθες και τα πόδια σου πια έχουν αγκυλώσεις και έχουν σχήμα που δεν εξυπηρετεί το βάδην», ανέφρερε στη συνέχεια ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και συνέχισε στον ίδιο φιλοσοφικό τόνο.
«Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια κατάσταση τραυματική. Και δεν το λέω βαρύγδουπα, εννοώντας ότι η ζωή μας είναι ένα μαρτύριο. Παρ΄ όλα αυτά, η διαδρομή της ενηλικίωσης, η έννοια της ύπαρξης του ανθρώπου είναι λίγο ως πολύ μια τραυματική διαδικασία. Σε όλους υπάρχει και κατοικεί το τραύμα. Tα ξέρω όλα με το μυαλό μου, όπως μου είπε πει ένας ψυχοθεραπευτής. Μπορεί γι’ αυτό να ήθελα να κάνω παιδιά μικρός».
«Θα έλεγα ότι με συγκινούν τα παιδιά μου»
Η συζήτηση μετατοπίστηκε στα 2 παιδιά που απέκτησε με την Κατερίνα Παπαδάκη κατά τη διάρκεια του γάμου τους: «Ήμουν πολύ μικρός όταν έγινα μπαμπάς, ήμουν 26 ετών. Είχα φύγει από τα 17 από το σπίτι μου και από τα 18 ήμουν και οικονομικά ανεξάρτητος. Στον γιο μου, θαυμάζω την ακεραιότητα του. Πραγματικά, όμως, δεν μπορώ να βρω τι να πω και για τα 2 μου παιδιά. Αυτά είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που έχω ζήσει.
Θαυμάζω πάρα πολλά πράγματα στα παιδιά μου, δεν είναι εύκολο να διαλέξεις ένα. Θα έλεγα ότι με συγκινούν τα παιδιά μου. Στον γιο μου θαυμάζω την ακεραιότητά του, είναι ακέραιος πολύ. Είναι τεράστιο κεφάλαιο η αγάπη. Ούτε και ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε γι’ αυτό, αλλά είναι σίγουρα το πιο έντονο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Μεταξύ άλλων -και σε ένα πιο γενικό πλαίσιο- είχε εκφράσει ήδη τη θεωρία του γύρω από τα παιδιά.
«Τα παιδιά είναι μία περιοχή στην οποία αλήθεια πιστεύω. Μπορείς να νιώσεις να επεμβαίνει πάνω σου μια τέτοια δύναμη, ικανή να σε βγάλει από το κέντρο. Κυρίως δε όταν είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει επιλέξει να είναι το κέντρο. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε κατ’ επιλογήν το κέντρο, ο κόσμος γυρίζει γύρω μας, μην λέμε ψέματα μεταξύ μας.
Αλλά, όταν είσαι και ένας τύπος που διαρκώς ζητάει την αποδοχή και δεν του φτάνει ποτέ και το βαρέλι δεν έχει πάτο και θες κάθε μέρα και άλλους 300 να έρχονται από κάτω και να σε χειροκροτάνε, σημαίνει ότι υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμα αποδοχής, άρα το να είσαι το κέντρο της προσοχής γίνεται σχεδόν βασανιστικό. Ένα παιδί, αν στοιχειωδώς σε ενδιαφέρει, δεν σου επιτρέπει να είσαι το κέντρο και αυτό έχει κάτι λυτρωτικό».
