“Όσα Έμαθα Από Ένα Λεξικό Του Σεξ”: Boo Is A State Of Mind 29

[Επειδή με ζουρλένει να έχω πραγματικές αποδείξεις για αυτά που λέω ιδού τι έλεγα πέρυσι για αυτήν την παράσταση, όταν την είδα με πρωταγωνιστές δύο διαφορετικούς ηθοποιούς (την Μαρία Χάνου και τον Χρήστο Κοντογεώργη) που ουδεμία προσωπική σχέση είχαμε. Δείτε το απόσπασμα στο 13:15

Αφού το λύσαμε κάπως το θέμα της αντικειμενικότητας να σας πω περί τίνος πρόκειται.

Βρισκόμαστε στην Αθήνα του 1978 και συναντάμε την Κάτια και τον Τάκη, εκείνο το βράδυ της ζωής τους που έχουν αποφασίσει να ολοκληρώσουν για πρώτη φορά την σχέση τους μέσα από την ”σεξ επαφή” που λένε και στο έργο.

Έχουν πολλή αγωνία, πολλές απορίες, πολλές συστολές, πολλή ανυπομονησία. Τα βλέπεις ξεκάθαρα όλα αυτά στην παράσταση, τα ζεις μαζί τους και αναλόγως την ηλικία σου, μπορεί κάποια από αυτά τα συναισθήματα να τα θυμάσαι κιόλας από την προσωπική σου εμπειρία.

Και πέρυσι αλλά και φέτος που ξαναείδα αυτήν την παράσταση, πέρα από το πόσο πολύ γέλασα δεν μπορώ να σας κρύψω ότι άλλο τόσο προβληματίστηκα. Η γλυκιά νοσταλγία με την οποία σε αφήνει αυτό το κείμενο και η σύγκριση με τις σχέσεις του σήμερα δεν μπορούν παρά να σε βάλουν σε αυτήν την διαδικασία σκέψης.

Με κίνδυνο να ακουστώ επικίνδυνα σαν την ”θεία Μαίρη” θα το πω!

Με φρικάρει που έχουν χαθεί οοοοόλα αυτά σήμερα.

Που δεν υπάρχει πια καμία αγωνία, καμία απορία, καμία συστολή, καμία ανυπομονησία. Που δεν φλερτάρει κανείς από κοντά παρά μόνο πίσω από οθόνες. Που πίσω από τις ίδιες αυτές οθόνες έχει ”εκπαιδευτεί” και για τον έρωτα και το σεξ και έχει προλάβει να δει χιλιάδες γυμνές γυναίκες και άντρες να κάνουν τα πάντα στο σεξ πριν καν συμβούν όλα αυτά στην δική του πραγματική ζωή. Πολλές φορές πριν καν την εφηβεία.

Το σκέφτεστε ποτέ; Αν ήμουν μάνα θα το σκεφτόμουν όλη την ώρα και αν ήμουν έφηβη θα παρακαλούσα να σταματήσει για λίγο ο κόσμος να γυρνάει, να κατέβω σε μια στάση λίγο πιο πριν.

Αν ήμουν έφηβη για την ακρίβεια απλά θα νόμιζα ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα και μάλλον θα συμβάδιζα με την εποχή μου. Αλλά κάτι θα μου έλειπε πιστεύω. Ακόμη κι αν δεν μπορούσα ακριβώς να το κατονομάσω.

Κάτι θα μου έλειπε…

Φυσικά δεν λέω ότι συμβαίνει χωρίς εξαιρέσεις όλο αυτό (εύχομαι δηλαδή). Απλά διαβάζω κάθε μέρα τόσα πολλά μηνύματα και μέιλ ανθρώπων στην εφηβεία και την μετεφηβεία που μου περιγράφουν την ωμότητα της εποχής σε ο,τι έχει να κάνει με τον έρωτα και αυτή η παράσταση ήρθε να μου θυμίσει λίγο το ρομάντζο που λείπει στα 2017.

Μην το χάνετε τελείως μωρέ. Μην αφήνεστε μόνο στο ”trend”. Ακούστε λίγο πιο προσεκτικά τις συναισθηματικές ανάγκες και μην νιώθετε λιγότερο ”κουλ ατομάκια” αν θελήσετε να τις σεβαστείτε. Ακούγεται πολύ πιο κουλ αυτό!

Για τις ρομαντικές ψυχές που νιώθουν μόνες πάνω στη γη, αφιερωμένο σήμερα αυτό το κείμενο!

Σας φιλώ,

boo!