Πατέρας, μπαμπάς, daddy, o δικός μου ήρωας!

Ο κυρ Δημήτρης στάθηκε δίπλα μου όπως κανένας άλλος, μπορεί να δούλευε πολλές ώρες, μπορεί να έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα προλάβει όλα, μπορεί να μην καταλάβαινε με την πρώτη αυτά τα γυναικεία θέματα, αλλά ποτέ δεν αρνήθηκε να προσπαθήσει, να κοπιάσει, να κουραστεί μέχρι να φέρει κάθε τρελή ιδέα μου στην πραγματικότητα.

Ο μπαμπάς μου τον κέρδισε τον τίτλο του μπαμπά, δεν του τον χάρισε κανένας.

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ήταν εκεί για εμένα, στα καλά και στα λιγότερο καλά.  Θυμάμαι να τον κατασκοπεύω το πρωί να απολαμβάνει ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ Λουμίδης Παπαγάλος και να χαμογελάει μόνος του κοιτώντας τη σχολική τσάντα μου που ήταν κρεμασμένη στην απέναντι καρέκλα. Τότε δεν καταλάβαινα, τώρα ξέρω. Ξέρω ότι το να ξυπνάς από τις 6 π.μ. για να μου φτιάξεις το κολατσιό μου για το σχολείο δεν είναι αυτονόητο, ξέρω ότι το να ντύνεσαι μπαλαρίνα και να κάνουμε μαζί πρόβες για την τελική γιορτή, δεν είναι αυτονόητο, ξέρω ότι το να έρχεσαι και να μου χτυπάς την πόρτα ξανά και ξανά και ας φωνάζω «να με αφήσεις ήσυχη επιτέλους», δεν είναι αυτονόητο.

Ήταν αυτή η ατέρμονη αγάπη σου για μένα, η εμπιστοσύνη που μου έδειχνες μετά από τα πιο μεγάλα λάθη μου και η αγκαλιά σου που με περίμενε μετά τους επικούς καβγάδες μας, που χτίσανε σταδιακά αλλά ουσιαστικά τη δική μας “σχέση από καλό χαρμάνι”. Έτσι, συνήθιζες να την λες. Είσαι άλλωστε λάτρης του ελληνικού καφέ, και “μια σχέση είναι σαν τον καλό ελληνικό καφέ, μπαρμπουνάκι μου”,  θα μου πεις κάποτε, “πρέπει να διαλέξεις το καλύτερο χαρμάνι και να έχεις υπομονή μέχρι να είναι έτοιμη να μοιράσει τα αρώματα της”.

Ο κυρ Δημήτρης ήξερε, εγώ δεν ήξερα. Δεν ήξερα, μπαμπά μου, ότι κάθε κουβέντα σου, κάθε βλέμμα σου, κάθε σου κίνηση είναι φτιαγμένη με τόση αγάπη που δεν αποτυπώνεται ούτε με λέξεις, ούτε με ζωγραφιές ούτε με τίποτα. Δεν ήξερα τον πόνο που σου προκάλεσα όταν σου είπα ότι “δε θέλω να με πηγαίνεις εσύ στο σχολείο, μεγάλωσα πια”. Δεν ήξερα ότι, όταν έπεσα και ήμουν μία εβδομάδα στο νοσοκομείο, εσύ δεν κοιμήθηκες λεπτό, δεν έφαγες τίποτα, δεν ήξερα πως δε σταμάτησες στιγμή να μου λες ανέκδοτα για να γελάω και να μην κλαίω που έχασα την πενταήμερη με το σχολείο.  Έτσι, στιγμή-στιγμή, μέρα-μέρα έγινες ο ήρωας μου, ο μπαμπάς μου και η σχέση μας έγινε “σχέση από καλό χαρμάνι” που δε χαλάει, μόνο αποκτά νέα αρώματα.

Μπαμπά, σ’ ευχαριστώ για όλα! 

*Το ταξίδι αυτό που ο μπαμπάς και η κόρη είναι συνοδοιπόροι αποτυπώνει ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος στη νέα του ταινία μικρού μήκους και που μπορείς να τη δεις στο παρακάτω video.