Σοφία Καρβέλα: «Ο σκύλος μου, η μαμά και ένας φίλος με οδήγησαν στο κέντρο απεξάρτησης»
- 15 ΜΑΡ 2024
Η Σοφία Καρβέλα, η οποία δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο εξωτερικό, ως σχεδιάστρια μόδας και στιλίστρια, ανέβασε ένα συγκινητικό story στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram και μίλησε για τη μέρα που ξεκίνησε το ταξίδι για την απεξάρτησή της από το αλκοόλ.
Η Σοφία Καρβέλα, η οποία έχει ξαναμιλήσει ανοιχτά για την απεξάρτηση από το αλκοόλ, εξομολογήθηκε ότι η 9η Σεπτεμβρίου είναι μία σημαντική μέρα για εκείνη, καθώς σηματοδοτεί τη μέρα έναρξης της αποτοξίνωσης, η οποία διήρκησε ένα μήνα. Στην ανάρτησή της, μίλησε με περισσότερες λεπτομέρειες.
«Η αποτοξίνωσή μου ξεκίνησε στις 9/9/08. Μία ημέρα μετά τα γενέθλια του μπαμπά μου. Ο σκύλος μου, η μαμά και ένας φίλος με οδήγησαν στο κέντρο απεξάρτησης. Έβρεχε και δεν ήθελα να πάω. Είπα δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Ας το κάνουμε τη Δευτέρα. Δεν είχα ιδέα τι σήμαινε αυτή η ημέρα για εμένα.
Η μαμά μου μού είπε ”ας επισκεφτούμε το μέρος να δούμε πώς είναι και επιστρέφουμε σπίτι”. Κατέληξα να μένω εκεί 33 ημέρες. Θυμάμαι τον σκύλο μου να γραντζουνά τη γυάλινη πόρτα γιατί η είσοδος επιτρεπόταν μόνο στους εθισμένους. Μπορώ να γίνω σαρκαστική για τον εθισμό μου στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, αλλά σήμερα νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι παρέμεινα ζωντανή και νηφάλια. Αν παλεύεις σε νιώθω πολύ. Είναι μία μέρα τη φορά. Και η προθυμία να μην πιάσω ποτέ, αυτό το πρώτο ποτό», έγραψε η ίδια.
Instagram/thesofiakarvela
Την περασμένη χρονιά, η Σοφία Καρβέλα, με αφορμή τα 15 χρόνια που έκλεισε νηφάλια, είχε στείλει ξανά το δικό της μήνυμα, προς όσους θέλουν να τα καταφέρουν και να απεξαρτηθούν από το αλκοόλ.
«Πριν από 15 χρόνια σαν σήμερα, πήγαινα σε ένα μέρος για να με βοηθήσουν να νικήσω τον εθισμό μου στο αλκοόλ. Ήμουν διαλυμένη, στενοχωρημένη και φοβόμουν. Σήμερα, εξακολουθώ να είμαι διαλυμένη, στενοχωρημένη και φοβισμένη, αλλά δεν πίνω. Ό, τι ήθελα τελικά το πήρα, γιατί έμεινα νηφάλια και δούλεψα για να διατηρήσω αυτή τη νηφαλιότητά μου. Κάποιες μέρες, νιώθω πιο σκοτεινή από άλλες και κάποιες νιώθω σαν αγνή λιακάδα. Αυτή είναι η ζωή – όπως λέμε- και όσο περνούν τα χρόνια, αρχίζω να το αποδέχομαι αυτό».
