“Τα Παιδιά Νοιάζονται Για Τα Παιδιά”. Boo Is A State Of Mind:03

 

Πίσω στο σχολείο. Σε σχολικό προαύλιο. Σε σχολικό γήπεδο. Στο γυμνάσιο Καρέα.

Ο καιρός δεν ήταν καλός. Είχε κρύο και συνεχόμενη για ώρες βροχή. Τα σχέδια όμως ευτυχώς δεν χάλασαν για αυτήν την απογευματινή εκδήλωση στο Γυμνάσιο Καρέα που τόσο καιρό σχεδίαζαν τα παιδιά.

Βρέθηκα εκεί γιατί με προσκάλεσαν πριν από περίπου δύο μήνες. Μου έκανε πολλή εντύπωση που με ειδοποίησαν τόσο καιρό νωρίτερα γι’ αυτό. Μου έδειξε πόσο καλά οργανωμένοι και αποφασισμένοι ήταν για όλη αυτήν την ενέργεια.

Φυσικά και δέχτηκα.

Μόνο και μόνο ο τίτλος που είχαν δώσει σε όλο αυτό αρκούσε.

”Τα παιδιά νοιάζονται για τα παιδιά”.

 

Έτσι ονομάστηκε αυτή η γιορτή και ξεκίνησε από μια μαθήτρια.

Η Φαίδρα, μαθήτρια της δευτέρας γυμνασίου, μιλούσε ένα βράδυ με την μητέρα της για τα παιδιά που ζουν με καρκίνο και κάθε μέρα μάχονται για να τον νικήσουν και πολύ αυθόρμητα σκέφτηκε ότι ήθελε να κάνει κάτι. Να προσφέρει κάτι κι εκείνη στον αγώνα τους.

Μίλησε με τις φίλες της, τους μετέφερε την σκέψη της και έτσι αυτή η ομάδα των 7 κοριτσιών ξεκίνησε να αναζητά όλη την βοήθεια που μπορούσε να βρει, από τους καθηγητές τους, τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, τον δήμο τους για να γίνει η σκέψη ”θέλω να βοηθήσω”, πράξη.

Και τα κατάφεραν!

Έτσι όπως τα καταφέρνουν -αργά ή γρήγορα- όλοι όσοι ξεκινούν με αγνές προθέσεις για να πετύχουν κάτι καλό.

Η εκδήλωση του Σαββάτου τα είχε όλα! Χορό, μπόλικη μουσική, ενημέρωση για το πόσο ουσιαστικό είναι να γίνουμε εθελοντές δότες μυελού των οστών και ένα μπλουζάκι για εισιτήριο που σχεδίασαν και πάλι μόνα τους τα παιδιά.

Αυτό το μπλουζάκι που κόστιζε 5 ευρώ ήταν και ο τρόπος τους να συγκεντρώσουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν για το ογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων ”Αγία Σοφία”.

Δεν ξέρω πόσα χρήματα κατάφεραν να μαζέψουν τελικά. Δεν ρώτησα φεύγοντας.

 

Επίτηδες.

Φυσικά και έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Αλλά πιστέψτε με.

Η αγάπη, η αγάπη που συγκεντρώθηκε, η προσήλωση στον υπέροχο αυτό κοινό στόχο, το γεγονός ότι δεν είχαν τίποτα να κερδίσουν τα παιδιά αλλά μόνο να προσφέρουν, ο εγωισμός που αφέθηκε στην άκρη από όλους, η πράξη που πήρε σάρκα και οστά μέσα από ένα αρχικό ”Θέλω να βοηθήσω”, αυτά, όλα αυτά, είναι πολύ ουσιαστικότερα για την ίδια τη ζωή κάθε παιδιού που ήταν μέρος της συγκεκριμένης δράσης.

Και η χαρά που θα αισθανθούν τα παιδιά που παλεύουν τον καρκίνο στο Παίδων όταν θα μάθουν για όλη αυτήν την προσπάθεια επίσης δεν θα έχει να κάνει με τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν. Η χαρά τους θα προκύψει από το γεγονός ότι κάποια παιδιά που δεν τα γνωρίζουν καν, κάποια παιδιά σε ένα γυμνάσιο εκεί στον Καρέα, τα σκέφτηκαν. Τα νοιάστηκαν. Ξόδεψαν από τον χρόνο τους για να κάνουν κάτι πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο για εκείνα.

 

Είναι μάθημα και απόδειξη ότι όταν δημιουργείται μέσα μας η σπίθα για αλληλεγγύη τίποτα και κανένας δεν μπορεί να την σβήσει.

Τίποτα και κανένας δεν είναι ικανός να σε κάνει να πάψεις να προσπαθείς για το καλό.

Να ενώνεις τις δυνάμεις σου για το καλό.

Να ζητάς βοήθεια για το καλό.

Αν είστε μαθητές σε ένα σχολείο εκεί έξω σκεφτείτε το. Σκεφτείτε αν υπάρχει ένας σκοπός που θα σας ενέπνεε να συσπειρωθείτε για να προσφέρετε.

Αν είστε γονείς σκεφτείτε το. Να προτείνετε μια τέτοια ιδέα στα παιδιά σας.

Αν είστε σε ένα γραφείο και δουλεύετε σκεφτείτε το. Να κάνετε ένα meeting μια φορά για κάτι άλλο πέρα από δουλειά και ένα brainstorming που δεν θα προορίζεται για κάποιον πελάτη αλλά θα είναι για να δημιουργήσετε την δική σας ιδέα για προσφορά.

Χρειάζεσαι μόνο τρεις λέξεις για να κάνεις τη σπίθα, πράξη.

”Θέλω Να Βοηθήσω.”

Εσύ θέλεις;

 

boo!

Πι.Ες. Στην εκδήλωση βρέθηκε και ο ηθοποιός Λεωνίδας Καλφαγιάννης που μίλησε πολύ όμορφα και πολύ συγκινητικά στα παιδιά. Επειδή ήταν πολύ προσωπικά όσα είπε δεν σας τα μεταφέρω. ΉΘελα όμως να τον ευχαριστήσω για όσα μοιράστηκε κι εύχομαι κάποια στιγμή να του δοθεί η ευκαιρία να τα πει και δημόσια.