“Το Μήνυμα Που Με Συγκλόνισε”: Boo Is A State Of Mind: 26

Την Κυριακή 1 Οκτωβρίου για 9 συνεχόμενη φορά, θα μαζευτούμε στο Ζάππειο για να Τρέξουμε και να Γιορτάσουμε και να Στηρίξουμε τον αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού! Αν μπεις εδώ: https://www.greecerace.gr/ θα καταλάβεις πόσο πανεύκολη είναι η διαδικασία συμμετοχής και κάθε χρόνο σπάμε το ρεκόρ την προηγούμενης χρονιάς σε αυτό το κομμάτι! Θα ήταν τέλεια αν βοηθούσες φέτος να σπάσει ένα ακόμη ρεκόρ.

Τα τελευταία 4 χρόνια είμαι κι εγώ εκεί και ζω από κοντά αυτήν την συγκινητική γιορτή για την ζωή. Γράφω πάντα ένα κείμενο (ίσως κάποιοι τα έχετε διαβάσει) και πάντα βρίσκω καινούριους λόγους να συγκινηθώ και να πάρω δύναμη από τις γυναίκες survivors, από τους εθελοντές, από όλους εκείνους που δεν είχαν καμία επαφή με τον καρκίνο αλλά παρ’ όλα αυτά αφιερώνουν ένα κυριακάτικο πρωινό για να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το συγκλονιστικό έργο που κάνει ο σύλλογος “Άλμα Ζωής” όόόόόλα αυτά τα χρόνια.

Χαρούμενες, με τα νουμεράκια μας στις μπλούζες έτοιμα,

συνεχίσαμε την ημέρα μας.

Λίγες ώρες αργότερα, σε ένα μικρό κενό, μπήκα στο Instagram για να απαντήσω σε μερικά μηνύματα. (αν μου έχετε στείλει κάποτε μήνυμα και δεν έχω προλάβει να το δω και να απαντήσω σας ζητώ συγγνώμη! Λαμβάνω πάρα πολλά μηνύματα καθημερινά και είμαι ευγνώμων γι αυτήν την ανοιχτή επικοινωνία, αλλά δυστυχώς είναι εξαιρετικά, φανταστικά δύσκολο να απαντήσω σε όλα.)

Προσπαθώ όμως! Να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερα ακριβώς γιατί με νοιάζει πολύ η γνώμη σας για τα πράγματα που αναρτώ στα σόσιαλ μίντια.

Κι ευτυχώς η τύχη με βοηθάει ορισμένα διαμάντια να μην τα χάνω! Να τα βλέπω εγκαίρως και να μαθαίνω από εσάς και τα λόγια σας.

Κάπως έτσι έφτασα σε ένα μήνυμα που με συγκλόνισε. Ένα κείμενο από καρδιάς, φαντάζομαι με αφορμή από τα stories για το Greece Race For The Cure, που με ανατρίχιασε και που θέλω να του αφιερώσετε 2,5 λεπτά από το χρόνο σας για να το διαβάσετε κι εσείς.

Υπόσχομαι, θα αξίζει κάθε δευτερόλεπτο…

«Γειά σου Μαίρη. Με λένε Α. κι ελπίζω να διαβάσεις το μήνυμά μου. Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να στείλω σε εσένα. Ίσως γιατί σε παρακολουθώ, σε θαυμάζω και ίσως ζηλεύω την τόσο θετική οπτική που έχεις για όλα τα πράγματα. Είμαι 28 και ήμουν κι εγώ έτσι παλιά. Νιώθω ακόμη παιδί μέσα μου αλλά αισθάνομαι για τους γύρω μου ότι δεν επιτρέπεται να είμαι έτσι. Ο λόγος που σου γράφω είναι γιατί τον τελευταίο καιρό νιώθω κάτι που δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ. Πρόσφατα η μητέρα μου διαγνώστηκε με μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου στον πνεύμονα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου και ούτε θέλω να το παίξω drama queen, “γιατί σε μένα Θεέ μου” και τέτοια. Όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα αυτό είναι. Μας έτυχε και πρέπει να το δεχτούμε και να το αντιμετωπίσουμε. Αυτό που συνειδητοποιώ όμως είναι πως ο καρκίνος για κάποιο λόγο που δεν κατανοώ αποτελεί ακόμη taboo στις μέρες μας. Ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ασθένεια που δεν κάνει διακρίσεις και μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Υπάρχουν στιγμές που χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον, όχι όμως για να με παρηγορήσει, ούτε για να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Χρειάζομαι κάποιον να μιλήσω για να χλευάσω τον καρκίνο. Για να πω αυτό που έχω μέσα μου.

Πως η μητέρα μου ήταν, είναι και θα είναι παλικάρι και πως όλο αυτό είναι απλά μια δοκιμασία για να μας πάει ένα βήμα παρακάτω.

Αν η μητέρα μου δεν ήταν δυνατή δεν θα είχε βγάλει μια κόρη τόσο δυναμική και τσαμπουκαλού όπως εγώ.

Κι όλοι γύρω μου φοβούνται ακόμα και τη λέξη «καρκίνος» να πουν. Ακόμα κι ο πατέρας μου.

Κανείς γύρω μου δε βλέπει τα θετικά της υπόθεσης.

Κάνουν όλοι πως δεν υπάρχουν κι όμως είναι εκεί.

Εγώ θέλω να μιλάω γι αυτό, γιατί έχω την αίσθηση πως όσο μιλάς και βιώνεις αυτό που στα αλήθεια συμβαίνει, έτσι παίρνεις δύναμη για να συνεχίσεις.

Πώς περιμένουν από έναν ασθενή να τα καταφέρει όταν και οι πιο απλές συμπεριφορές της καθημερινότητας κρύβουν φόβο;

Έχω καταλήξει πως το πρόβλημα είναι το όνομα. Η ταμπέλα του καρκίνου. Και πως αν το έλεγαν «κύστη» ή κάτι άλλο, «Mιχάλη», «Βαγγέλη» ή «Ελένη», όλα θα ήταν πιο απλά.

Θέλω να στηρίξω τη μητέρα μου και νιώθω άπραγη.

Δεν προσπαθώ για να γελάω. Γελάω στα αλήθεια! Και στα μάτια των υπολοίπων βλέπω είτε λύπηση, είτε ότι πιστεύουν πως είμαι αναίσθητη.

Ναι φοβάμαι.

Ναι είμαι μοναχοπαίδι κι αν χάσω τους γονείς μου θα ‘μαι μόνη μου, αλλά δε γίνεται να ζήσω τα χρόνια μου με το φόβο.

Μετανιώνω ήδη αρκετά για τον χαμένο χρόνο με την μητέρα μου και τις φορές που μάλωσα μαζί της για βλακείες, αλλά δεν μπορώ να σηκώσω το βάρος των τύψεων που οι άλλοι μου προκαλούν επειδή μπορώ μέσα στην μαυρίλα της κατάστασης και του κόσμου γενικότερα, εγώ να γελάω.

Ακόμα τα πράγματα είναι σκατένια και οι άνθρωποι το ίδιο, αλλά υπάρχουν και κάποιοι σαν κι εμάς που κρύβουν μέσα τους το φως, την ελπίδα, το γέλιο και τα όνειρα.

Ο καρκίνος και η οποιαδήποτε ασθένεια δεν είναι ντροπή. Είναι πραγματικότητα και είναι γύρω μας. Δεν θέλω να ντρέπομαι να μιλήσω γι’αυτό, ούτε να φοβάμαι. Δεν πιστεύω ότι μιλώντας δημόσια εσύ ή κάποιος άλλος θα άλλαζε κάτι γιατί στο μικρόκοσμο και την μικροψυχιά του καθενός σε αυτόν τον κόσμο, η πόρτα προς την ελπίδα και την θετικότητα είναι καλά αμπαρωμένη.

Δεν σου ζητάω κάτι. Ήθελα απλά να τα πω και αν ζητούσα κάτι θα ήταν λίγη από την τόση θετική ενέργεια που έχεις μέσα σου ένα μήνυμα εδώ στο μεταξύ μας, μια συμβουλή, ένα κάτι τελοσπάντων.

Έχω φίλους και μάλιστα καλούς, αλλά ακριβώς επειδή είναι καλοί φίλοι και υπάρχει αγάπη, ξέρεις είναι δύσκολο ακόμα και γι’ αυτούς.

Δεν πουλάω τρελίτσα. Θέλω στ’ αλήθεια να μπορώ να γελάω και να κοιτάξω στα μάτια αυτούς που θεωρούν τον καρκίνο ακόμη taboo και να τους πω πως όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα, όποια θεραπεία κι αν πρέπει να ακολουθηθεί, ο μεγαλύτερος εχθρός αυτής της ασθένειας είναι το γέλιο και η καλή ψυχολογία και πως αν θέλετε να βοηθήσετε τους ανθρώπους σας, πετάξτε στα άδυτα τον φόβο, φορέστε το μεγαλύτερο και το πιο αληθινό σας χαμόγελο, σταθείτε απέναντι στον καρκίνο και πείτε “Τώρα μάγκα μου, εσύ κι εγώ, και πάμε να σε σκίσω!”

Η ελπίδα και τα όνειρα είναι ένα από τα λίγα που μας έχουν απομείνει και έχουμε όλοι δικαίωμα σε αυτά.

Η μητέρα μου θα γίνει καλά. Και αν δεν γίνει, τουλάχιστον θα ξέρει ότι το παιδί της χαμογελά χωρίς να φοβάται.

Σε ευχαριστώ που είσαι εκεί και μας μεταδίδεις τόση θετικότητα. Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγη ακόμα από αυτήν. Εύχομαι να σου πηγαίνουν όλα καλά και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.»

Αυτά μου έγραψε.

Της απάντησα ότι κάπου εκεί στη μέση του μηνύματός της που άρχισα να καταλαβαίνω τι ακριβώς ήθελε να μου πει, άρχισε η καρδιά μου να την χειροκροτάει.

Της είπα πως δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι πιο δυνατό και ουσιαστικό και αληθινό για ένα θέμα όπως ο καρκίνος. Της έδωσα τα ταπεινά μου συγχαρητήρια για την εκπληκτική της στάση και θέση απέναντί του και ευχήθηκα από την καρδιά μου, οι δικοί της άνθρωποι να την ακολουθήσουν. Να την ακούσουν και να την μιμηθούν.

Αλλά αυτό το κείμενο δεν έπρεπε να μείνει κλεισμένο στα προσωπικά μου μηνύματα στο Instagram.

Αυτό το κείμενο είναι ένα μανιφέστο για τη ζωή.

Και το τιμώ με όλη μου την καρδιά εδώ.

Αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος στη ζωή σας που χρειάζεται λίγη ελπίδα, στείλτε του αυτό το κείμενο.

Εμένα με έκανε σήμερα το πρωί να ξυπνήσω λίγο πιο δυνατή.

Λίγο πιο αισιόδοξη.

Ίσως λίγο καλύτερη.

Σε ευχαριστώ σοφή μου Α.

boo!