Αλέξανδρος Νικολαΐδης: 5 πράγματα που δεν ήξερες για τον Ολυμπιονίκη του taekwondo

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, δις αργυρός Ολυμπιονίκης στο taekwondo, που χάραξε μια σπουδαία καριέρα στον τομέα του αθλητισμού και δη του ελληνικού, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών, 3 μέρες πριν τα γενέθλιά του, έπειτα από μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου.

Το τελικό αντίο του σπουδαίου πρωταθλητή

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα “ευχαριστώ”, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα. Ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».

Αυτά ήταν τα σπουδαία και τελευταία λόγια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη με τα οποία ελπίζει να γίνει η αφορμή για περισσότερη ενημέρωση και μελέτες πάνω σε αυτό σπάνιο είδος καρκίνου. Μεταξύ άλλων αποχαιρέτησε όσους στάθηκαν στο πλευρό του, έκανε προσωπική αποτίμηση της πορείας του στον αθλητισμό και την πολιτική και εξέφρασε την τελευταία του, μεγάλης σημασίας, επιθυμία.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 17 Οκτωβρίου του 1979 και σπούδασε Φυσική Αγωγή στο ΑΠΘ. Η επαφή του με το taekwondo ξεκίνησε όταν ο ίδιος βρισκόταν σε ηλικία 3 ετών. Παρακάτω, μαθαίνεις 5 πράγματα που δεν ήξερες γι’ αυτόν.

Ο πατέρας του ήταν αυτός που τον μύησε στον κόσμο του taekwondo

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης χάραξε χωρίς αμφιβολία μία σπουδαία καριέρα στον κόσμο του taekwondo και μεγάλο μέρος αυτής του της επιτυχίας οφείλεται στον πατέρα του, που ήταν εξίσου πρωταθλητής.

«Είμαι γιος του Γιώργου Νικολαΐδη, ενός πρωταθλητή πολύ μεγάλου για εκείνα τα χρόνια, που από την πρώτη στιγμή που έμαθε πως η γυναίκα του είναι έγκυος ήθελε το παιδί να είναι αγόρι και να τον κάνει αθλητή και πρωταθλητή σαν αυτόν. Όταν, λοιπόν, γεννήθηκα ήταν σαν να έχω έναν προορισμό από τον πατέρα μου. Δέκα χρόνια αργότερα γεννήθηκαν και τα δίδυμα αδέρφια μου, ο Ανέστης και η Μαρία. Η μητέρα μου δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό, αλλά κατέληξε να κρατάει ένα σπίτι με τρεις αθλητές: τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και εμένα», είχε αναφέρει σε συνέντευξη στο OneMan και την Μαρίνα Καρπόζηλου τον Αύγουστο του 2016.

«Ο πατέρας μου με προόριζε για πρωταθλητισμό σταμάτησε αρκετά νωρίς να είναι παιχνίδι, πιο νωρίς δηλαδή από όσο έπρεπε», αναφέρει σε άλλο σημείο.

Στα 14 του, σκεφτόταν να τα παρατήσει γιατί δεν του άρεσε καθόλου

«Μέχρι τα 14 μου σκεφτόμουν να σταματήσω τελείως. Δεν μου άρεσε καθόλου. Πήγαινα στο γυμναστήριο με καυγά και μάλωνα με τον πατέρα μου στην προπόνηση. Ήμουν στο γυμναστήριο περισσότερο από όσο θα ήθελα, για αυτό και τώρα που έχω ελεύθερο χρόνο είμαι λίγο περισσότερο παιδί από όσο θα έπρεπε να είμαι, ίσως κερδίζω τον χρόνο που έχασα… Είχα πάρα πολύ άγχος. Από τη μία μπορεί να μην το ήθελα το τάεκβοντο, το έκανα γιατί με πίεζε ο πατέρας μου, από την άλλη ένιωθα πως έπρεπε να κερδίσω για να μην τον απογοητεύσω», είχε αναφέρει ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στην ίδια συνέντευξη.

Οι σπουδαίες διακρίσεις στην καριέρα του

Το Δεκέμβριο του 2008, ψηφίστηκε με 1.875 ψήφους ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τον ΠΣΑΤ. Ανάμεσα στις σπουδαίες κατακτήσεις της καριέρας του, συγκαταλέγεται το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και του 2008. Την ίδια χρονιά, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Για 2 συνεχόμενες χρονιές (1996 και 1997), σε ηλικία 17 και 18 χρονών αντίστοιχα, κατακτά την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων. Το 1996 παραλαμβάνει και το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων.

«Το 2012, στο Λονδίνο, ήμουν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής που θεωρώ πως  ήταν και το highlight της καριέρας μου. Ξεχωρίζω αυτή τη διάκριση και τη βάζω πάνω από τα μετάλλια, τα οποία είναι 2 κομμάτια σίδερο τα οποία τα κερδίζεις εσύ μέσα στον αγωνιστικό χώρο», είχε δηλώσει o Αλέξανδρος Νικολαΐδης στο OneMan.

Η ενασχόλησή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη με την πολιτική

Τον Μάρτιο του 2019, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του πρωταθλητή με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και τον Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος.

O Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε παντρευτεί 2 φορές

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε παντρευτεί 2 φορές. Ο τελευταίος του γάμος ήταν αυτός με την αθλητική δημοσιογράφο Δώρα Τσαμπαζή με την οποία έχουν αποκτήσει 2 παιδιά, την Ελεάννα και τον Γιώργο. «Από τότε που είμαστε μαζί δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω γελάσει με την καρδιά μου με κάτι που θα κάνει. Είναι άγαρμπος στις κινήσεις του και συχνά κάνει ζημιές, ρίχνει ποτήρια, σπάει πιάτα και είναι πολύ ξεχασιάρης. Ναι, είναι ένα παιδί, απλώς με δύο μέτρα ύψος», είχε πει η ίδια στο OneMan, μιλώντας για τον σύζυγό της.