Αναστασία Ζαμπαρέλου: “Τον καρκίνο δεν τον πολεμάς μόνη σου”

Η Αναστασία Ζαμπαρέλου είναι μία γυναίκα που διαγνώσθηκε με καρκίνο του μαστού τον Φεβρουάριο του 2004 σε ηλικία 35 ετών. Τον κοίταξε κατάματα, τον πάλεψε στα ίσια και τον νίκησε. 12 χρόνια μετά μας αφηγείται την ιστορία της χωρίς πόνο, άλλωστε το χιούμορ και η αισιοδοξία ήταν εκείνα τα στοιχεία που την κράτησαν δυνατή. ”Ο καρκίνος δεν είναι ντροπή” μου λέει και δεύτερη φορά για να βεβαιωθεί πως το έχω ακούσει και το έχω καταλάβει. Το ιδιαίτερο με την περίπτωση της Αναστασίας είναι η επαγγελματική της ιδιότητα. Είναι τεχνικός στο παθολογοανατομικό εργαστήριο, εκεί δηλαδή που γίνονται όλες οι βιοψίες. Τόσο κοντά του και τόσο μακριά του γιατί ποτέ δεν πιστεύεις ότι θα θελήσει να εμφανιστεί στο δικό σου σώμα.

 

Γαλήνια και χαμογελαστή. Σκοτεινιάζει μόνο όταν θυμάται την ταλαιπωρία που προξένησε στα δύο της παιδιά και τον άντρα της. Είναι αισιόδοξη, πάντα ήταν για αυτό και πάλι μου χαμογελάει. Μαστεκτομή, ψυχολογικές μεταπτώσεις, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες. Λέξεις που διαβάζεις, λέξεις με δύναμη τόση ώστε να αλλάξουν άρδην την καθημερινότητα και τη ζωή όχι μόνο ενός ανθρώπου αλλά μίας ολόκληρης οικογένειας. Γιατί αν κάτι κρατώ από τα λόγια της είναι πως τον καρκίνο δεν τον πολεμάς μόνη σου. Θα βρεθεί έστω κι ένας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να είναι η ασπίδα σου απέναντι του. Εσύ θα πονάς αλλά εκείνος θα τον απαλύνει γιατί σε αγαπάει βαθειά και δε θέλει σε χάσει. Η δύναμή μας είναι μέσα μας. Ο καρκίνος έχει όνομα και δεν πρέπει καμία γυναίκα να ντρέπεται να μιλήσει για αυτόν. Την ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και την αφήνω να σας μιλήσει, όπως εκείνη νιώθει.

”Δεν μπορώ να πω πώς ήταν τυχαίο. Υπήρχε ένα σημάδι που το αμέλησα, ήταν ένα μικρό λίπωμα το οποίο μεταλλάχθηκε και έγινε κακοήθεια χωρίς να το πάρω είδηση ενώ μπορούσα να το αφαιρέσω και να μην προχωρήσει τόσο πολύ. Ήμουν πολύ μικρή και δεν περνούσε από το μυαλό μου πως μπορεί να συμβεί κάτι κακό γιατί στα 35 τότε κανένας δεν έλεγε να κάνεις μαστογραφία. Όταν συνέβη ήταν σαν να έπεσε ένα βουνό και να μας πλάκωσε όλους μαζί, όλη την οικογένεια.

Έγινε μία ταχεία βιοψία, διαγνώστηκε η κακοήθεια και στη συνέχεια βρέθηκε ότι υπάρχουν κι άλλες εστίες στο μαστό και έπρεπε να γίνει ολική μαστεκτομή.

Βλέπουμε κακοήθειες καθημερινά, είμαστε εξοικειωμένοι αλλά ποτέ δεν πιστεύουμε πως θα τύχει σε εμάς.

Σίγουρα βλέποντας την πορεία των θεραπειών σε άλλους ανθρώπους γινόμαστε πιο σίγουροι πως θα τα ξεπεράσουμε.

Έπρεπε τα παιδιά να μάθουν τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι διότι εγώ μετά τη μαστεκτομή έπρεπε να κάνω χημειοθεραπείες όπου θα μου έπεφταν τα μαλλιά, δε θα μπορούσα συνεχώς να κυκλοφορώ με περούκα, θα έπρεπε να με δουν όπως ήμουν στην πραγματικότητα.

 

Έπρεπε να τους εξηγήσω γιατί θα το έβλεπαν και δεν ήθελα να τους έχω μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί και να μην ξέρουν την κατάσταση.

Η μαμά έπρεπε να κάνει όλες αυτές τις θεραπείες για να μπορέσει να ζήσει και να είναι μαζί τους.

Οι αντιδράσεις των δύο παιδιών μου ήταν διαφορετικές. Η κόρη μου ήταν πολύ απομονωμένη, δε μιλούσε, δεν ερχόταν στο δωμάτιό μου να με δει, ούτε με ρώτησε ποτέ αν είμαι καλά. Φερόταν αδιάφορα στους υπόλοιπους. Μετά ανακάλυψα ένα ημερολόγιο στο οποίο τα έγραφε όλα. Και τι γινόταν και πώς ένιωθε. Η μαμά μου έχει καρκίνο αλλά εγώ πιστεύω πως θα το ξεπεράσει και θα ζήσει. Ο γιος μου αντέδρασε με μία επιθετικότητα. Όταν εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι ερχόταν και με τραβούσε για να σηκωθώ. Όταν του είπα πως θα χάσω τα μαλλιά μου ερχόταν συχνά και τα τραβούσε για να δει αν φεύγουν.

Όταν το βίωσα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Σίγουρα με βοήθησε  πάρα πολύ το γεγονός πως δεν το έκρυψα και δε θεώρησα πως είναι κακό να πω πως έχω καρκίνο.

Είχα πάρα πολλούς φίλους δίπλα μου, είδα πως με αγαπούν πάρα πολλοί άνθρωποι, πράγμα το οποίο δεν είχα καταλάβει μέχρι τότε. Είχα πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω μου, ακόμα και κάποιους που είχα να τους δω χρόνια. Αυτό μου έκανε μεγάλο καλό.

Ελάχιστες ήταν οι φορές που δεν ήμουν καλά ψυχολογικά. Είχα πολύ χιούμορ. Είχα μία πολύ πετυχημένη περούκα που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν ήταν τα μαλλιά μου.

Πολύ λίγες φορές με πήρε από κάτω εξαιτίας των παρενεργειών από τις χημειοθεραπείες. Έπρεπε να παλέψω και να μην αφήσω να με νικήσει για τα παιδιά μου.

Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι μπορεί να πεθάνω. Μερικές φορές σκεφτόμουν την ταλαιπωρία και πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Δε φοβάμαι αλλά ξέρω πως ο καρκίνος ποτέ δεν νικιέται, απλά κοιμάται. Μπορεί να μην ξυπνήσει ποτέ, μπορεί και κάποια στιγμή να ξυπνήσει.

Είναι ένας ακρωτηριασμός έτσι κι αλλιώς. Η γυναίκα όταν χάνει το στήθος της, χάνει ένα μέρος της ταυτότητάς της. Η αποκατάσταση είναι άμεση. Υπήρχε λίγο στρες αλλά περισσότερο για τα παιδιά που δεν ήθελα να με βλέπουν με ένα στήθος. Δε με ενδιέφερε για εμένα ψυχολογικά.

Δεν το έλεγα για να με λυπούνται. Το έλεγα γιατί αισθανόμουν πως έπρεπε να το πω και έμμεσα ίσως παρακίνησα άλλες γυναίκες να κάνουν εξετάσεις. Ήθελα να βοηθήσω.

 

Ακούω πολλές γυναίκες που φοβούνται και ντρέπονται να το πουν και το κρύβουν. Είναι θέμα ψυχολογίας. Δε χρειάστηκε να πάρω ψυχολογική βοήθεια, αν χρειαζόταν φυσικά και θα το έκανα.

Μου έδιναν δύναμη τα παιδιά και η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και ο άντρας μου. Ο άντρας μου ήταν από την πρώτη στιγμή δίπλα μου, δε με άφησε ποτέ, δεν έλειψε σε καμία χημειοθεραπεία μου. Άφηνε τα πάντα για να είναι μαζί μου. Του οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Πάντα στο πλευρό μου.

Ήταν ένα κακό όνειρο που πέρασε. Δε ζω με τον φόβο. Και να ξαναγίνει κάτι δεν πιστεύω πως θα πάθω κάτι. Είναι όμως μία δύσκολη διαδικασία και μία επώδυνη κατάσταση για το σώμα. Με στενοχωρεί να μην συμβεί τίποτα στους υπόλοιπους, όχι σε εμένα. Δε θέλω να ξαναβάλω σε αυτή τη διαδικασία τα παιδιά και τον άντρα μου. Δε με νοιάζει να ταλαιπωρηθώ εγώ.

Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Η δύναμη του μυαλού μας μας δίνει κουράγιο.

Αν  πιστέψουμε στον εαυτό μας θα τα καταφέρουμε. Η πολύ καλή ψυχολογία έχει μεγάλη επίδραση, είναι ο καλύτερος γιατρός σε αυτή την ασθένεια. Αν έχεις θετική σκέψη το πολεμάς.

 

Φυσικά φοράω ανοιχτές μπλούζες, φυσικά φοράω μαγιό που φαίνεται το σημάδι της μαστεκτομής αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα, δε με απασχολεί καθόλου και δεν κρύβομαι. Ο καρκίνος δε με άλλαξε, μπορεί για λίγο καιρό. Δεν άλλαξε τον χαρακτήρα μου.

Η συμβουλή μου είναι να μην απομονώνεται καμία γυναίκα.

Πολλές εγκαταλείπονται αλλά κάποιος άνθρωπος θα είναι εκεί για εκείνες. Να μην το περνούν μόνες τους. Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα καταλάβουν τι περνούν και θα βοηθήσουν.

Πρόληψη και να μην αμελούμε.”

 

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson