Αρκάς: Το ανατριχιαστικό σκίτσο για την πτώση του Canadair
- 26 ΙΟΥΛ 2023
Η πτώση του Canadair στην Κάρυστο την Τρίτη, 25 Ιουλίου, ήταν όχι η σταγόνα, αλλά ο καταρράκτης της θλίψης που ξεχείλισε τα ήδη γεμάτα ποτήρια της ψυχής μας, που μέρες τώρα παρακολουθεί τον τόπο της να καίγεται. Ο θάνατος των δύο πιλότων του σκάφους που επιχειρούσε στη φωτιά στην Κάρυστο, ήρθε κι ακούμπησε πάνω σε ένα συλλογικό πένθος που μοιάζει να είναι η μόνιμη ψυχική μας κατάσταση τους τελευταίους μήνες. Ο Αρκάς αποτυπώνει αυτή τη θλίψη στο νέο του σχέδιο στην επίσημη σελίδα του στο Facebook.
Ο 34χρονος κυβερνήτης, Σμηναγός Χρήστος Μουλάς και ο 27χρονος συγκυβερνήτης του, Περικλής Στεφανίδης είπαν «Είμαστε έτοιμοι να επιχειρήσουμε. Πάμε για τελευταίο εφοδιασμό και φεύγουμε» στους συναδέλφους του, όπως αποκάλυψε πυροσβέστης στο Open, και τελικά έφυγαν για το πιο μακρινό τους ταξίδι. Ο Αρκάς στο σκίτσο του ένωσε όλα τα υλικά της τραγωδίας, γιατί περί τραγωδίας πρόκειται, όσο κι αν αυτή πάει χέρι χέρι με τον ηρωισμό.
Το κόκκινο και το πορτοκαλί τα χρώματα της φωτιάς στο φόντο. Ένας τάφος ολόμαυρος που έχει για σταυρό του ένα αεροσκάφος κι ένα γαλάζιο ρόδο πάνω του. Οι δύο πιλότοι νεκροί, η Ελλάδα καμμένη. Οι στάχτες της θλίψης μας παντού.
Η Ελλάδα η χώρα που γεννά ήρωες. Πάντα. Δεν είναι η χώρα που τους γεννά είναι οι ατέλειωτες ανάγκες της. Οι ανάγκες να ξεπερνάμε εμπόδια, να ξεπερνάμε ελλείψεις, να τα δίνουμε όλα, να ξεχνάμε τον εαυτό μας μπροστά σε όλα αυτά τα εμπόδια που μοιάζουν βουνό, να κάνουμε το καθήκον μας όχι για όλα αυτά, αλλά παρ’ όλα αυτά. Η Ελλάδα, η χώρα που γεννά τα πένθη, τον θρήνο που κρύβεται πίσω από κάθε ηρωισμό.
Γιατί ο 34χρονος Χρήστος Μουλάς και ο 27χρονος Περικλής Στεφανίδης έφυγαν και οι φωτιές μάς καίνε ακόμα. Αλλά πιο πολύ καίνε οι φωτιές της θλίψης τους δικούς τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους. Τους ανθρώπους που τους θεωρούσαν ήρωες έτσι κι αλλιώς γι’ αυτό που ήταν. Τους ανθρώπους που σίγουρα θα προτιμούσαν καμία αυταπάρνηση και αυτοθυσία να μην είχαν επιδείξει αυτά τα δύο νέα παιδιά και να είχαν απλά πραγματοποιήσει μία ρίψη ακόμα και να γυρνούσαν στα σπίτια τους να ξεκουραστούν.
Κάθε χρόνο στο ίδιο έργο θεατές. Κάθε χρόνο χωρίς πρόληψη, μόνο με αντίδραση στη δράση της φωτιάς. Κάθε χρόνο εμείς στα μετόπισθεν να κρίνουμε και κάθε χρόνο εκείνοι στην πρώτη γραμμή να προσπαθούν να γλιτώσουν μία σπιθαμή πρασίνου για όλους μας.
Ο Αρκάς έφτιαξε το σκίτσο που τιμά τους ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά και που ταυτόχρονα περιγράφει κάθε καλοκαίρι μας όλο και περισσότερο, μία Ελλάδα στο πένθος για ανθρώπους, για εκτάσεις, για το μέλλον της σε αυτήν την καμμένη γη. Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο καλοκαίρι δεν θα χρειαστούμε ήρωες. Ότι όλοι θα γυρίζουν στα σπίτια τους, ότι δεν θα παλεύουν με μέτωπα που πολλαπλασιάζονται αντί να λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Ας σιωπήσουμε τιμώντας τους δύο νέους άντρες που χάθηκαν άδικα κι έφεραν στα χείλη μας πάλι τη λέξη «Κρίμα». Ας ελπίσουμε, γιατί μόνο αυτό μοιάζει να μας μένει. Η ελπίδα.
