Αύγουστος Κορτώ: Το σχόλιό του για τις φωτιές περιέχει μία μεγάλη αλήθεια
- 20 ΙΟΥΛ 2023
Οι πυρκαγιές συνεχίζουν να μαίνονται σε διάφορες περιοχές της χώρας, στην Αττική, τη Σπάρτη, τη Ρόδο και αλλού. Είναι η τέταρτη μέρα που εκτάσεις πρασίνου χάνονται στην Ελλάδα, είναι η τέταρτη μέρα που το γκρι της στάχτης βαραίνει τις καρδιές μας. Η διαπίστωση πώς δεν θα μείνει ένα δέντρο να ακουμπήσουμε μια μέρα έρχεται ξανά και ξανά σαν μαύρη σκέψη στο μυαλό μας. Η ευγνωμοσύνη που είμαστε ασφαλείς επίσης. Γι’ αυτό το αίσθημα ασφάλειας που νιώθουμε όλοι όσοι μένουμε σε περιοχές δίχως στάλα πράσινο μίλησε ο Αύγουστος Κορτώ μέσα από μία ανάρτηση στο Facebook. Και στον παραλογισμό αυτής της σκέψης περί ασφάλειας επίσης.
«Όταν καταλήγεις να αισθάνεσαι ασφαλής επειδή μένεις μέσα στα τσιμέντα – και κατ’ επέκτασην, φτάνεις να βλέπεις τη φύση ως τόσο ευάλωτη και τρωτή, που καθίσταται απειλιτική- το πράγμα έχει πάει τόσο στραβά, που αγγίζει τα όρια της τρέλας», έγραψε αρχικά στην ανάρτησή του ο Αύγουστος Κορτώ. Στα σχόλια που ακολούθησαν ανέπτυξε τη σκέψη του.
«Είναι αδιανότητο να σκέφτομαι κάθε χρόνο: “Ευτυχώς που δεν έχουμε δέντρα εδώ γύρω”. Ευτυχώς;», αναρωτήθηκε σε σχόλιό του ο Αύγουστος Κορτώ. «Το να φαντάζει το δάσος δυνάμει παγίδα θανάτου, είναι σαν να λέμε, “Τέλος, παιδιά, δεν χρειαζόμαστε άλλο οξυγόνο, στο εξής θα αναπνέουμε διοξείδιο του άνθρακα”», πρόσθεσε.
Ο Αύγουστος Κορτώ μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη μία ανάσα από τη Χαλκιδική κι έχει ζήσει τον επαναλαμβανόμενο πύρινο εφιάλτη. Σαν εκείνον κάθε άνθρωπος που μεγάλωσε στην Ελλάδα, μάλλον έχει να θυμάται ένα μέρος κοντά του που καιγόταν ξανά και ξανά. Ένα μέρος, το τοπίο του οποίου άλλαζε κάθε χρόνο.
«Μεγάλωσα με μια Χαλκιδική που από όνειρο γινόταν εφιάλτης: κάθε χρόνο ένα κομμάτι της Κασσάνδρας καιγόταν, και του παραχρόνου γινόταν μεζονέτες. Κι όλοι σφύριζαν κλέφτικα. Ασύλληπτο ότι τέσσερις δεκαετίες μετά συμβαίνει ακόμα το ίδιο», επεσήμανε σε σχόλιό του ο συγγραφέας. «Και σε άλλες χώρες το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός, αλλά δεν καίνε τα δάση τους με λύσσα. Μάλλον κτηνωδία λέγεται», τόνισε σε άλλο σχόλιο και συμπλήρωσε:
«To θυμάμαι ακόμα, να διασχίζουμε κάθε χρόνο το Πρώτο Πόδι με τ’ αμάξι και να βλέπω τα καμένα πεύκα, το μαύρο να εξαπλώνεται. Κι έπειτα, τσουπ, ξενοδοχεία κι ενοικιαζόμενες μονοκατοικίες σαν τα μανιτάρια. Θέλει πολλή δύναμη για να μην καταλήξεις να το αποδεχτείς όλο αυτό σαν αναπόδραστο πεπρωμένο».
Η διαπίστωση ότι το αίσθημα ασφάλειας που νιώθουμε κάθε χρόνο όσοι ζούμε στις πόλεις οφείλεται στην πλήρη απουσία πρασίνου κι αυτό μάλλον είναι ένα παράλογο σχήμα, είναι μία μεγάλη αλήθεια, από αυτές που χώρεσαν στην ανάρτηση και στα σχόλια του Αύγουστο Κορτώ. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το πράσινο, έχει ανάγκη τη φύση περισσότερο απ’ ό,τι η φύση έχει ανάγκη εκείνον σίγουρα. Κι εμείς, όπως σημείωσε κι ο Αύγουστος Κορτώ στην ανάρτησή του, λυσσαλέα την καίμε, κλεινόμαστε στα κουτιά μας από τσιμέντο, ζεσταινόμαστε, ζούμε απάνθρωπα αλλά αισθανόμαστε ασφαλείς. Κάθε καλοκαίρι.
