Francoise Hardy: Πέθανε η μούσα της γαλλικής pop και του “je ne sais quoi” στιλ
- 12 ΙΟΥΝ 2024
Σε ηλικία 80 ετών πέθανε μία από τις πιο επιτυχημένες Γαλλίδες σταρ της pop μουσικής των 60s, το είδωλο που άκουγε στο όνομα, Francoise Hardy.
Η Γαλλίδα Francoise Hardy με το εμβληματικό, διαχρονικό στυλ και ηγετικό πρόσωπο του κινήματος yé-yé, άφησε την τελευταία της πνοή, μετά από χρόνια μάχη με καρκινικό λέμφωμα. Την δυσάρεστη είδηση μοιράστηκε στα social media φωτογραφία τους, ο γιος της Hardy και επίσης μουσικός, Thomas Dutron, γράφοντας: «Η μαμά έφυγε» συνοδεύοντας την ανάρτηση με μία φωτογραφία τους.
Η Françoise Hardy έπασχε από λέμφωμα από το 2004 και είχε υποβληθεί επί χρόνια σε ακτινοθεραπείες και άλλου είδους άλλες θεραπείες για την ασθένεια. Το 2015 τέθηκε για λίγο σε τεχνητό κώμα, μετά την επιδείνωση της κατάστασής της, ενώ τα επόμενα χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα με την ομιλία, την κατάποση και την αναπνοή. Ίσως όχι τυχαία, η ίδια είχε ταχθεί υπέρ της ευθανασίας το 2021, λέγοντας ότι η Γαλλία είναι «απάνθρωπη» που δεν επιτρέπει τη διαδικασία.
Το είδωλο Francoise Hardy με μια ματιά
Η Francoise Hardy υπήρξε μια πετυχημένη μουσικός, μητέρα και γυναίκα, η οποία άφησε το δικό της στίγμα στην παγκόσμια pop κουλτούρα.
Γεννήθηκε το 1944 στο Παρίσι, όπου και μεγάλωσε. Στα 16 της έλαβε την πρώτη της κιθάρα ως δώρο και από τότε άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια, να τα ερμηνεύει και να κάνει οντισιόν για δισκογραφικές εταιρείες. Έζησε μια γεμάτη ζωή, κατά τη διάρκεια της οποίας αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ. Το οικογενειακό περιβάλλον της ήταν πολύ αυστηρό και αρκετά συντηρητικό, με τη γιαγιά της να της λέει επανειλημμένα πως είναι άσχημη και κακιά, για να μην πάρει αέρα.
Η επαφή της με την pop μουσική της εποχής ξεκίνησε στις αρχές της εφηβείας της, όταν άκουγε φανατικά τα βράδια τον αγγλόφωνο ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού, Radio Luxembourg. Μέσα από αυτόν αγάπησε καλλιτέχνες όπως ο Elvis Presley, ο Cliff Richard, οι Everly Brothers και οι Shadows.
Η ίδια η Francoise Hardy δεν πίστευε ότι ήταν καλή στο τραγούδι. Για να το επιβεβαιώσει αποφάσισε να συμμετάσχει στις οντισιόν που διοργάνωνε η δισκογραφική Vogue. Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία. Οι υπεύθυνοι της δισκογραφικής, όχι μόνο δεν την απέρριψαν, αλλά το 1961 υπέγραψε συμβόλαιο και κυκλοφόρησαν το πολύ επιτυχημένο single της, το οποίο όμως η ίδια η Hardy θεωρούσε «μια πολύ μέτρια δουλειά». Στο πλευρό της είχε τον δημοφιλή φωτογράφο Jean-Marie Périer, ο οποίος είναι υπεύθυνος για όλα τα κλασικά εξώφυλλα των δίσκων που κυκλοφόρησε στα ’60s.
Μέσα στην ίδια δεκαετία ράγισε πολλές καρδιές διασήμων, με τον Bob Dylan να είναι ερωτευμένος μαζί της χωρίς να τη γνωρίζει, απαιτώντας μάλιστα σε ένα live του στο Παρίσι το 1966 να έρθει να τον συναντήσει, αλλιώς δεν θα έβγαινε στη σκηνή. Με την πάροδο των χρόνων η Francoise Hardy παρέδωσε μερικές ακόμη εξαιρετικές, διαφορετικού ύφους δουλειές και αναδείχτηκε σε είδωλο της pop κουλτούρας, όπως και του γαλλικού πολιτισμού.
Η μελαγχολική μουσικός Hardy
Wolfgang Kuhn/United Archives via Getty Images
Η Hardy ήταν ένα άλλο είδος yé-yé κοριτσιού. Με ένα έξτρα “je ne sais quoi” στιλ, να την χαρακτηρίζει έγραψε το δικό της υλικό, όπως το είδωλό της, η Barbara. Αποφεύγοντας τις προσπάθειες των επαγγελματιών τραγουδοποιών της Γαλλίας να μιμηθούν το αμερικανικό rock ‘n’ roll ή να μεταφράσουν τους στίχους του, 10 από τα 12 κομμάτια του ντεμπούτου άλμπουμ της ήταν δικές της συνθέσεις, γραμμένες με τον ενορχηστρωτή Roger Samyn. Την επόμενη χρονιά, οι Beatles – το συγκρότημα που γενικά πιστώνεται ότι εδραίωσε την ιδέα ότι οι καλλιτέχνες μπορούσαν να γράφουν το δικό τους υλικό αντί να βασίζονται σε διασκευές – θα κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους άλμπουμ, με μόλις πάνω από το ήμισυ του περιεχομένου του να γράφεται από τους Lennon και McCartney.
Τα τραγούδια της Hardy ήταν πάντα μελαγχολικά, κάτι που ίσως είχε να κάνει με τα δύσκολα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της, ήταν γενικά απών ενώ η ίδια μεγάλωνε. Η αδερφή της υπέφερε από ψυχική ασθένεια και αυτοκτόνησε το 2004. Η Hardy φαινόταν στην καλύτερη περίπτωση διστακτική για την εμπορική επιτυχία και τη διασημότητα. Σε αντίθεση με τους συνομηλίκους της, η θλίψη φαινόταν να ξεχύνεται από μέσα της.
Η ίδια δήλωνε ότι μισούσε τη μουσική που την έκανε διάσημη: «Είχα τόσο κακούς μουσικούς, τόσο κακό παραγωγό… Νόμιζα ότι αυτές οι ηχογραφήσεις ήταν απαίσιες». Η Hardy τελικά πήρε τον έλεγχο του ήχου της, μεταφέροντας τις ηχογραφήσεις της στο διάσημο στούντιο Marble Arch της Pye Records και περιτριγυρίστηκε από τους πιο γνωστούς μουσικούς του Λονδίνου, ανάμεσα στους οποίους και ο μελλοντικός κιθαρίστας και ιδρυτής των Led Zeppelin, Jimmy Page.
