Γιώτα Χουλιαρά, Managing Director: “Για να πετύχεις στις δημόσιες σχέσεις πρέπει να αφουγκράζεσαι τα πάντα”
- 8 ΟΚΤ 2014
Σε ένα φωτεινό meeting room στα βόρεια προάστια, με χρωματιστά μακαρόν στο τραπέζι να μας περιμένουν και καφέ με άρωμα φουντούκι, η “ήρεμη δύναμη” που λέγεται Γιώτα Χουλιαρά, και που διευθύνει το δικό της PR agency, τη Concept Communication Strategies, μας πρόσφερε δωρεάν μαθήματα δημοσιών σχέσεων, μας είπε πώς είναι να είσαι 28 χρονών και να παίρνεις την απόφαση να κάνεις τη δική σου εταιρεία και μας εξομολογήθηκε μία μεγάλη αλήθεια για τους Έλληνες άντρες. Τα λέει ωραία αυτή η γυναίκα.
Γεννήθηκα στο Γύθειο. Εκεί πήγα σχολείο. Εκεί μένουν οι γονείς μου ακόμα. Στην Αθήνα ήρθα στα 18 μου όταν πέρασα στο Πάντειο, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Πολιτισμού. Ήμουν από τις πρώτες φουρνιές, που είχαν εισαχθεί στη σχολή. Έζησα πάρα πολλές αλλαγές.
Στόχος μου ήταν να μάθω. Ξεκίνησα πολύ συνειδητά σε ένα medium size pr agency. Πήγα εκεί και είπα “τώρα θα μάθω τα πάντα”. Από το πώς να στείλω ένα φαξ μέχρι το πώς θα κάνω μία στρατηγική επικοινωνίας. Δούλευα νυχθημερόν. Το 9 με 9 ήταν δεδομένο για μένα. Ήμουν τόσο κουρασμένη, που όπου καθόμουν κοιμόμουν. Ωστόσο είχα μεγάλη χαρά για όλο αυτό που μου συνέβαινε.
Θυμάμαι στα 25 μου να τελειώνω με το client service και να βλέπω τότε τις “μεγάλες”, που πηγαίναν στο meeting room να μιλήσουν και ήθελα να πάω κι εγώ. Χτυπούσα την πόρτα και ζητούσα να της παρακολουθήσω. Οπότε έτσι μάθαινα. Ζητούσα ,επίσης, να πηγαίνω στο πελάτες μαζί τους και έλεγα “δεν θα μιλάω καθόλου”. Ήθελα μόνο να κοιτάω, να καταλαβαίνω τους κώδικες, πώς συμπεριφέρεται ο πελάτης, τα διαφορετικά επίπεδα επικοινωνίας.
Άνθρωποι, που με έχουν γνωρίσει πριν ασχοληθώ με τις δημόσιες σχέσεις, δεν θα πίστευαν ποτέ ότι θα ασχοληθώ με αυτό το χώρο. Στην προσωπική μου ζωή ήμουν πολύ κλειστή, με λίγες κοινωνικές συναναστροφές. Μπορώ να πω ότι υπήρχαν περιπτώσεις, που η οικογένεια μου με θεωρούσε ακοινώνητη. Άλλο όμως επαγγελματική ζωή και άλλο προσωπική.
Αυτό που μου αρέσει σε αυτό που σπούδασα και ασχολούμαι είναι ότι δεν σταματάς ποτέ. Δεν πας σπίτι σου και λες “εντάξει, τώρα τελείωσα”. Το γεγονός ότι μπορείς να μετουσιώσεις κάθε ερέθισμα που υπάρχει γύρω σου σε ιδέα, σε έμπνευση, ενέργεια, πράξη, είναι αυτό τελικά που μου δίνει ζωή.
Την Concept αποφάσισα να την ανοίξω στα 28 μου. Ρομαντικά και δονκιχωτικά είπα πως εγώ θα κάνω αυτό που θέλω. Δεν είχα στόχο να κάνω μία εταιρεία μεγάλη. Το έβλεπα σαν παιχνίδι. Είχα την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι που να μου αρέσει πάρα πολύ και που μέσω αυτού θα πρόσφερα τις γνώσεις μου.
Δεν είχα την οικονομική επιφάνεια. Πήρα ένα πολύ νορμάλ δάνειο για να κάνω τα βασικά. Πραγματικά τώρα που το σκέφτομαι λέω “πώς το έκανες;”. Αλλά αυτό που λέμε “άγνοια κινδύνου” τελικά ισχύει.
Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η επαφή με τον πελάτη. Να καταλάβεις τις ανάγκες του, να κάνεις κάτι πραγματικά ιδιαίτερο γι αυτόν. Να μην ακολουθήσεις την πεπατημένη. Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία να χτίσεις σχέση με τον πελάτη. Όλο αυτό, λοιπόν, στο μυαλό μου μοιάζει με παιχνίδι.
Είναι σαφέστατο πως σε όλα τα επαγγέλματα πρέπει να δουλέψεις πολύ. Ξεκινώντας, να μάθεις το οτιδήποτε έχει να κάνει με τον τομέα σου και το αντικείμενό σου. Δεν υπάρχει ότι αυτό δεν θα σου χρειαστεί. Είναι σίγουρο ότι τα πάντα θα σου χρειαστούν στην πορεία σου. Να συνεχίζεις να διαβάζεις και να μην κρατάς ποτέ τα αυτιά σου και τα μάτια σου κλειστά. Και να ρωτάς. Να ρωτάς τους πάντες.
Νιώθω τυχερή γιατί δεν έχει υπάρξει ούτε ένα πρωινό στη ζωή μου, από τα 23 που ξεκίνησα μέχρι τώρα, που να έχω ξυπνήσει το πρωί και να έχω πει “πω πω τώρα…γιατί;”. Αυτό για το δικό mentalité το θεωρώ μαγικό.
Είναι αλήθεια πως από ένα σημείο και μετά “καίγεσαι”. Οι δημόσιες σχέσεις είναι ένα επάγγελμα που χρειάζεσαι πάρα πολλές ώρες για να αφιερώνεις. Είναι σαφές πως οι εταιρείες στρέφονται προς νεαρότερα άτομα για συγκεκριμένους λόγους. Γίνεσαι αναλώσιμος.
Το να συνδυάσεις στην Ελλάδα την καριέρα με την προσωπική ζωή, κατά τη δική μου εκτίμηση, είναι αρκετά δύσκολο. Επίσης, είναι διαφορετικές οι συνθήκες όταν είσαι στέλεχος σε επιχείρηση και όταν έχεις δική σου επιχείρηση. Για όσους έχουν δική τους επιχείρηση στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα γιατί έχεις έξτρα άγχος, περισσότερες ώρες εργασίας, δεν σταματάς ποτέ. Και αν μάλιστα είσαι και γυναίκα πρέπει να δουλέψεις διπλά από τον άντρα για να τα καταφέρεις. Αν λοιπόν ζεις στην Ελλάδα, είσαι γυναίκα και έχεις δική σου επιχείρηση τότε στην προσωπική σου ζωή ίσως να τα βρεις λίγο σκούρα. Έχει να κάνει με τη φυσιογνωμία και το DNA του Έλληνα άντρα. Δεν έχει σχέση με το αν είναι καλοί πατεράδες ή καλοί σύντροφοι. Είναι λιγάκι δύσκολο για τους Έλληνες άντρες να αποδεχθούν κάποιες γυναίκες σε ορισμένα υψηλά επίπεδα.
Φωτογραφία: Gary Gertrude Milk