Η ιστορία (και οι φωτογραφίες) της Liza, θα αλλάξουν αμέσως τη σχέση σου με το φαγητό

Αντί λοιπόν να προσπαθείς να εξομοιωθείς με τον μέσο όρο, διάβασε την ιστορία της Liza Golden-Bhojwani και αγάπα τον εαυτό σου όπως είναι. Και βασικά, ξεκίνα από το να τον αποδεχτείς.

“[…] Στην αριστερή εικόνα ήμουν εγώ στην αρχή της κορύφωσης της καριέρας μου. Η πρώτη εβδομάδα μόδας στην οποία ήμουν στο μέγεθος που έπρεπε να είμαι. Έκλεινα φοβερές δουλειές, τις οποίες δεν πιστεύει κανείς ότι μπορεί να πάρει, περπατούσα με κορίτσια που κάποτε θαύμαζα, ήταν πραγματικά μια έκρηξη αδρεναλίνης… αλλά αφού ένα βράδυ λιποθύμησα στο διαμέρισμά μου ενώ έφτιαχνα ένα από τα γεύματά μου με πολύ λίγες θερμίδες (πρέπει να ήταν 20 φασόλια edamame στον ατμό αν θυμάμαι καλά), παραιτήθηκα από τη δίαιτα και την ρουτίνα γυμναστικής που μου είχαν επιβάλλει και αποφάσισα να το κάνω μόνη μου. Σκέφτηκα ότι μπορώ να συνεχίσω να είμαι τόσο αδύνατη, αλλά θα τρώω απλά λίγο περισσότερο, ώστε να μη νιώθω τόσο χάλια. Ε το να τρώω λίγο περισσότερο, έγινε τρώω σχεδόν μια σακούλα με αμύγδαλα, το οποίο έγινε τρώω ολόκληρα γεύματα και συνέχισε κάπως έτσι. Λιγουρευόμουν κάθε φαγητό που μπορείς να φανταστείς και ενέδιδα σε κάθε τέτοια λιγούρα, παρόλο που ήξερα πως ήταν πολύ σημαντική περίοδος για την καριέρα μου.

Όλα πήγαν εντάξει στο NYFW, κανείς δεν πρόσεξε ότι είχα πάρει βάρος, αλλά όταν πήγα στην εβδομάδα μόδας του Λονδίνου, έβλεπα ότι τα κιλά είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και στον καθρέφτη και στην μεζούρα, αλλά δεν έλεγα τίποτα γιατί δεν ήθελα να σαμποτάρω τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να αγοράζω και να τρώω ωμά λαχανικά ώστε να αναπληρώσω για τις δύο εβδομάδες φαγητού στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν είδα τα κιλά να πέφτουν, άσχετα με το αν έτρωγα υγιεινά ή αν έκανα πολλή γυμναστική. Έφτασε η εβδομάδα μόδας του Μιλάνου και ήξερα ότι είχα παχύνει, και εννοώ ότι είχα πάρει 2.50 εκατοστά σε σχέση με τη Νέα Υόρκη, το έπαιξα cool και προσποιήθηκα ότι όλα ήταν φυσιολογικά. Έκλεισα όντως κάποια shows, ανάμεσά τους και αυτό των Dolce&Gabbana, για το οποίο δέχτηκα σχόλια στο ίντερνετ μετά, ότι τα μπούτια μου δείχνουν χοντρά… Μετά ήρθε το Παρίσι και δεν μπορούσα να αντισταθώ στα σοκολατένια κρουασάν[…]Προσπάθησα να το παίξω cool και ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλά όταν έκλεισα ένα μόνο σόου και με έστειλαν σπίτι μου νωρίτερα από τα άλλα κορίτσια φαινόταν ότι δεν τα πήγαινα πολύ καλά. […] Κάποιες εβδομάδες μετά, τα shows θα ξεκινούσαν και πάλι και τη Vogue με είχε στα 6 κορίτσια από τη σχολή μοντέλων Freshman του 2013, που αν ξέρεις την βιομηχανία, είναι αρκετά σημαντικό. Όταν ξεκίνησαν τα castings, η περιφέρειά μου ήταν σχεδόν 93 εκατοστά και δε με έπαιρναν στα shows, επειδή με αυτές τις διαστάσεις έτσι γίνεται. Οι άνθρωποι αναρωτήθηκαν τι συνέβη και πού βρίσκομαι και αν έκανα κάτι αποκλειστικό. Η αλήθεια ήταν πως απλά εξαφανίστηκα. Είχα εγκαταλείψει την καριέρα μου επειδή δε μπορούσα να την ακολουθήσω. Δεν ξέρω γιατί απ’ όλους τους ανθρώπους εγώ δεν μπορούσα να κάνω τις διατροφές και τις δίαιτες. Πίστευα πως είμαι αδύναμη, δε νοιάζομαι αρκετά, ή απλά δεν το ήθελα αρκετά. Με τιμωρούσα για αρκετό καιρό λέγοντας συνέχεια στον εαυτό μου ότι απέτυχα.

Είχα μπροστά μου τα πάντα και τα άφησα να φύγουν απλά επειδή δεν μπορούσα να αποχωριστώ τον χειρότερο εχθρό μου, το ΦΑΓΗΤΟ. […] Το 2014 αποφάσισα πως ήθελα να ξαναμπώ στον χώρο, αλλά με έναν πιο υγιεινό τρόπο. Γυμναζόμουν κάθε μέρα και έτρωγα 800-1200 θερμίδες, ενώ το 2012 έτρωγα περίπου 500. Είχα 6pack και ήμουν πιο fit από ποτέ, αλλά και πάλι δεν ήμουν αρκετά καλή για τα Victoria’s Secret ή άλλα brands. Μια μεγάλη ευκαιρία παρουσιάστηκε με ένα casting για μια μεγάλη δουλειά με μαγιό, αλλά ένα εμπόδιο ζωής μπήκε στη μέση κι έτσι δεν έκανα ούτε αυτό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι πάει στραβά. Ατυχία; Ή ίσως δεν ήμουν εγώ για κάτι τέτοιο. Ίσως δεν ήταν γραφτό να κάνω κάτι τέτοιο ή να είμαι εδώ. Ήμουν σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση, αρνητική, με κατάθλιψη και υπερευαίσθητη. Ήμουν μίζερη.

Ήρθαν φίλοι μου από την Ινδία και αποφάσισα ότι ήθελα να επιστρέψω εκεί να κάνω μια εσωτερική αναζήτηση και να ξεφύγω απ’ όλα για μερικές εβδομάδες. Έξι για να είμαι ακριβής. Στις πρώτες δύο εβδομάδες η μοίρα τα έφερε έτσι και γνώρισα έναν άντρα. Έναν άντρα που θα άλλαζε τη ζωή μου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Έναν άντρα που έβαλε τέλος στη μιζέρια μου και έφερε την ευτυχία στην καρδιά και τη ζωή μου. Σήμερα είμαι παντρεμένη μαζί του, έχω ξεφορτωθεί τη ζωή μου στη Νέα Υόρκη και μετακόμισα εδώ, μαζί με τα σκυλιά και τον εαυτό μου, στην Ινδία.

Το 2016 ήταν η πρώτη φορά σε τρία χρόνια που είπα στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω στη δουλειά όπως και να χει. Πάλευα να χάσω πάλι βάρος και μια μέρα απλά σκέφτηκα… γιατί πολεμώ ενάντια στο σώμα μου; Γιατί δεν συμμαχώ μαζί του; Κι αυτό έκανα. Σιγά σιγά έμπαινα στην κανονική μου μορφή, τον εαυτό μου, όχι αυτόν που μου επέβαλαν, αλλά τον αληθινό. Η εικόνα στα δεξιά είναι εγώ σήμερα, το σώμα μου έτσι όπως είναι. Όχι τέλειο, ούτε έτοιμο για show ή για τα Victoria’s Secret, όχι ό,τι καλύτερο, αλλά είναι το δικό μου και η ψυχή μου είναι χαρούμενη. Κάνω γυμναστική πέντε φορές την εβδομάδα και το κάνω για μένα όχι για τη δουλειά μου. Τρώω ό,τι θέλω και δε νιώθω τύψεις. Και αυτό είναι ένα ωραίο συναίσθημα. Ίσως δεν ήταν γραφτό να είμαι σε εξώφυλλα και να δουλέψω για τα μεγαλύτερα brands, αλλά σίγουρα είχα έναν λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκα. Μου αξίζει να είμαι χαρούμενη και να νιώθω ολοκληρωμένη. Σε όλους μας αξίζει. Ίσως πάλι φτιάχτηκα για να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί με το μήνυμα του να αγαπάς τον εαυτό σου σε όλες τις γυναίκες που το παλεύουν εκεί έξω. Μόνο ο Θεός ξέρει“.

Μήπως να σταματήσεις να προσπαθείς να γίνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι να βλέπουν και να αγαπήσεις αυτά με τα οποία γεννήθηκες;