Η ιστορία πίσω από τα “Βυζακια σας φιλώ”

Πάει ένας χρόνος από τότε που η Δώρα Δημάκη διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Στα 29 της χρόνια, παντρεμένη, με ένα μικρό παιδί, έμενε στην Θεσσαλονίκη. Ο άντρας της βρισκόταν στην Αγγλία. Εκεί ήταν που έμαθε και η ίδια τα νέα.

Ένας αλλήθωρος, Άγγλος γιατρός με κοίταξε και μου είπε “Υou have cancer”. “Σπυράκι, αυτός θα με κόψει λάθος βυζί”, γύρισα και είπα στον άντρα μου”.

Η Δώρα κάποια στιγμή έτυχε να διαβάσει το κείμενο της Ρέας Βιτάλη “Βυζάκια σας φιλώ“. Ενώ είχε αποφασίσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με πολύ χιούμορ, τα λόγια της Ρέας την έκαναν να κλαίει ένα ολόκληρο βράδυ. “Ήταν σαν αυτοθεραπεία. Με έκανε να συνειδητοποιήσω την κατάσταση.”.

Όταν μαθαίνεις πως έχεις έχεις καρκίνο, τα στάδια που ακολουθούν είναι πολύ συγκεκριμένα. Στην αρχή νιώθεις κάτι σαν εγκεφαλικό.”Ένιωσα πως με προδίδει το σώμα μου. Σα να με κερατώνει. Σκέφτηκα ”Τι κάνεις εκεί και πας με τον καρκίνο;”. Μετά όμως έρχεται η άρνηση, ”δεν το περνάω εγώ αυτό”, ”θα το αντιμετωπίσω διαφορετικά από τους άλλους”.

Διαβάζοντας το κείμενο ήρθα σε γαλήνη με τον εαυτό μου και το δέχτηκα. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις επίγνωση της κατάστασής σου. Δεν έχει νοήμα να το θάβεις, ούτε να το καταπίνεις, ούτε να το καταπολεμάς. Βασικά πρέπει να έχεις επίγνωση του τι περνάς.

Παρόλο που η οικογένειά της στάθηκε δίπλα της από την πρώτη στιγμή, εκείνη ένιωθε αρκετές φορές μοναξιά. Όταν άρχισε τις θεραπείες, ένιωθε την ανάγκη να βρει κάτι να κάνει για να μην τρελαθεί. ”Έψαχνα κάτι να κάνω για να μην πάθω καταθλιψάρα. Με έτρωγαν τα ζιζάνια να βρω κάτι να κάνω για να απασχολούμαι δημιουργικά ώστε να μη σκέφτομαι τόσο τα αρνητικά της κατάστασης. Γιατί είχα και το παιδί μου και δεν είχα περιθώρια να το αφήσω να με πάρει από κάτω. ”

Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει μια σελίδα στο facebook, περισσότερο σαν διαδικτυακή παρέα. Ώστε να μη νιώθει καμια γυναίκα που περνάει κάτι ανάλογο, μοναξιά. Τυχαία βρέθηκε και με την Δώρα Τοπαλίδου που τη στηρίζει ως φωτογράφος από την αρχή. ”Το concept είναι να εξυμνύουμε τη θηλυκότητα που μας λείπει πολύ σ’ αυτή τη φάση τη ζωή μας”.

Η αρχή λοιπόν έγινε τον Φεβρουάριο του 2015. Η Δώρα είχε μόλις ξεκινήσει τις θεραπείες και εκτός από το στήθος έχασε και τα μαλλιά της. Δεν ήθελε όμως να φορέσει περούκα. Ένιωθε καλύτερα χωρίς αυτή. Η μητέρα της στην αρχή είχε τρομοκρατηθεί και ανησυχούσε για το “πώς θα αντικρύσω το παιδάκι μου χωρίς μαλλιά;”. Όμως δεν ήταν τόσο δύσκολο τελικά. Ούτε και για το παιδί.

Αγόρασα μαζί με τον μικρό μηχανή και μου ξύρισε εκείνος το κεφάλι. Μόλις με είδε, ενθουσιάστηκε. Μου φώναξε “Μαμά, είσαι ίδια ο Spiderman!”. Tα παιδιά δεν έχουν κόλλημα με τις τρίχες. Είναι πολύ σημαντικό, οι δικοί σου άνθρωποι να στέκονται δίπλα σου με τον δικό σου τρόπο. Να στηρίζουν αυτό που έχεις εσύ ανάγκη.

Ήταν απο την αρχή αποφασισμένη ότι το βασικό της όπλο σε αυτή τη μάχη με τον καρκίνο, θα ήταν το χιούμορ. “Έχει αποδειχθεί πως το χαμόγελο το ίδιο, βοηθά στο ανοσοποιητικό σύστημα, οπότε εφόσον ξέρεις ήδη έναν τρόπο γιατρειάς γιατί να μην τον εφαρμόσεις; Στην αρχή ας είναι και επίτηδες. Κάθε φορά που σου ‘ρχεται μια αρνητική σκέψη, γιατί να μην την αλλάξεις σε θετική και να μη χαμογελάς εφόσον ξέρεις ότι σου κάνει καλό;”

Εφόσον κάτι χειρότερο δε μπορούμε να πάθουμε, δε μας μένει παρά να γελάμε με την όλη κατάσταση. Εγώ το έκανα και σαν πείραμα στον εαυτό μου. Βοηθούσα το ανοσοποιητικό μου σύστημα πρακτικά. Έκανα εξετάσεις μετά και είχαν αυξηθεί τα λευκά αιμοσφαίρια. Πάντα στις θεραπείες πήγαινα με ένα concept. Πότε με χρυσή περούκα, με σκουφί Άγιου Βασίλη, με περίεργες στέκες. Βοηθάει και τους γύρω σου αυτό να το αντιμετωπίσουν πιο ανάλαφρα!

Η Δώρα ήρθε στην Αθήνα και συναντηθήκαμε τη μέρα που είχε κανονίσει να βρεθεί με τις γυναίκες με τις οποίες επικοινωνούσε διαδικτυακά μέσω και λόγω της ομάδας “Βυζάκια σας φιλώ”. Μόλις βρεθήκαμε άνοιξε μια τεράστια αγκαλιά και η πιο ενθουσιώδης φωνή του κόσμου δε ρώτησε τι κάνω. Προτίμησε κάτι πιο ουσιαστικό “Μάριόν μου, είσαι χαρούμενη με τη ζωή σου;”. Ήταν πράγματι αμήχανο ότι μπροστά στο χαμόγελο και τη δύναμη που έχουν αυτές οι γυναίκες, όλα τα προβλήματα που με απασχολούσαν μέχρι χτες, έκαναν ένα *παφ! κι εξαφανίστηκαν.

Φωνές, ουρλιαχτά, αγκαλιές, δυνατά γέλια, δάκρια συγκίνησης, ανάγκη για προσφορά, δύναμη για ζωή. Αυτό ήταν το χρώμα που είχε εκείνο το απόγευμα Δευτέρας. Γύρω στις 30 γυναίκες, με ή χωρίς μαλλιά, χωρίς να έχουν όλες γνωριστεί μεταξύ τους ή με τον καρκίνο, άλλες έχοντας αφήσει πολλά χρόνια πίσω τους την ασθένεια, άλλες λιγότερα, ενώ μία είχε μόλις έρθει από την πρώτη της ακτινοβολία.

Όλες το ίδιο δυνατές, το ίδιο ενωμένες, κοιτάζονται, ανταλλάσσουν κοπλιμέντα και η συνειδητοποίηση δεν αργεί να έρθει δια στόματος Δώρας, όταν μία εξ΄αυτών βγάζει την περούκα της ”Είμαστε πολύ ροκούδες ρε γαμώτο!”. 

Ήταν όλες ευτυχισμένες που συζητούσαν, που είχαν όνειρα, που ήταν μαζί και μπορούσαν να σπάνε τα νεύρα στον σερβιτόρο, ο οποίος δεν είχε και την καλύτερη μνήμη – φροντίσαμε όμως να μας θυμάται όλες.

Η σελίδα “Βυζάκια σας φιλώ” μετράει σήμερα σχεδόν 9000 μέλη. Ξεκίνησε από τον φόβο, φόβο για τη μοναξιά, την αρρώστια, τον θάνατο και πλέον είναι για όλες τις γυναίκες ένα καταφύγιο, μια βοήθεια, μια τεράστια παρέα που παρέχει στήριξη και ενημέρωση. Η Δώρα πιστεύει πως η δημιουργία είναι η λύση. Καλεί κάθε γυναίκα που θα κάνει “Like” στη σελίδα, να κάνει αυτό που ξέρει καλυτερα, αυτό που νιώθει πως θέλει να προσφέρει.

”Το ότι έπαθα καρκίνο και το ξεπέρασα, δε σημαίνει ότι το ξεχνάω και αλλάζω σελίδα. Έγινε για κάποιο λόγο. Όπως διδάχτηκα εγώ απ’ αυτό, θέλω να διδαχτούν και οι άλλες γυναίκες που το περνούν. Είναι τρομερό πόση ανάγκη έχεις να προσφέρεις, στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής σου.”

Αφήστε τον καρκίνο στους γιατρούς και δημιουργήστε. Δημιουργώ σημαίνει ζω. Να μην ασχολούνται οι γυναίκες με τον καρκίνο, να το αφήσουν στο γιατρό τους.

Όσο για το πιο συγκλονιστικό μήνυμα που έχει λάβει ποτέ στο facebook; “Ήταν σίγουρα η 22χρονη κοπέλα που έχει τέτοια δύναμη παρόλη την ηλικία της. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο την κατάσταση αυτή, όταν ακόμα δεν έχει ξεκινήσει τη ζωή του. Δεν υπάρχει πιο ισχυρό μήνυμα.”

Το κείμενο αυτό δεν ήθελα να είναι δακρύβρεχτο, παρόλο που συγκινήθηκα αρκετές φορές στη συνάντηση της ομάδας. Δεν αρμόζει όμως καθόλου στο κλίμα της σελίδας, αλλά και στην προσωπικότητα της ίδιας της Δώρας, μια συνέντευξη γεμάτη κλισέ ευαισθητοποίησης και ατάκες για το πόση δύναμη χρειάζεται. Σίγουρα δεν το θέλει κι η Δώρα, είναι άλλωστε γνωστό. Το θέμα δεν είναι να θυμόμαστε κάθε Οκτώβρη πόσο δύσκολος είναι ο καρκίνος του μαστού. Αφήνω τα λόγια της Δώρας να μιλήσουν για το τι είναι πραγματικά σημαντικό.

”Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και το σώμα μας. Από εκεί ξεκινούν όλα και οι αρρώστιες και τα ψυχοσωματικά. Να εκτιμάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας κι έτσι θα αγαπήσουμε και τους άλλους. Αγάπα τον εαυτό σου και φ(ί/ύ)λα τον. Και με ύψιλον και με γιώτα. Εγώ τα κάνω και τα δύο πλέον. Κάθε πρωί που ξυπνάω, φιλάω χεράκια, ποδαράκια, βυζάκια, τα πάντα”.