Η ιστορία της Ιωάννας και των πρόωρων μωρών της έχει δύσκολη αρχή, πικρή μέση, αλλά πολύ γλυκιά συνέχεια

Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος κάπου στις 5 βδομάδες. Η εγκυμοσύνη μια συνειδητή απόφαση, η ανακοίνωση όμως της δίδυμης κύησης με άφησε άφωνη. Μπλόκαρα στο άκουσμά της. Ένα μούδιασμα διαπέρασε το σώμα μου και ένα βουητό στα αυτιά μου δε μου επέτρεπε να ακούω τίποτα από αυτά που έλεγε ο  γιατρός, παρά μόνο να βλέπω το στόμα του να ανοιγοκλείνει.

«Στόχος μας οι 38 βδομάδες». Αυτό συγκράτησα εκείνη την ώρα και ένας τρόμος ή καλύτερα φόβος ξεκίνησε να αιωρείται από πάνω μου. Και τώρα τι κάνω; Δύο μωρά; Εγώ; Πώς θα τα βγάλω πέρα;

Και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι πάει να μου συμβεί έπεσαν όλοι πάνω μου θέλοντας να προστατεύσουν τα μελλοντικά τους εγγόνια, παιδιά, ανίψια και δεχόμουν όλο συμβουλές και συμβουλές και συμβουλές, μη ρωτώντας κανείς για το δικό μου συναίσθημα.

Οι μήνες που ακολούθησαν μέχρι να γεννήσω έμελλαν να με στιγματίσουν. Δεν μπορώ να θυμηθώ λεπτομέρειες, παρά μόνο γεγονότα. Γεγονότα τα οποία μου άφησαν μια περίεργη γεύση. Γεγονότα που δεν μου άφηναν το περιθώριο να απολαύσω τίποτα εκείνη την περίοδο της ζωής μου.

Αιμορραγίες, αποκολλήσεις, δυνατοί πόνοι, εμετοί και ένας αδύναμος τράχηλος που μετά βίας μετά από παρεμβάσεις με «συνόδευσε» μέχρι το τέλος. Πού λόγος για δουλειά; Πού λόγος για την οποιαδήποτε δραστηριότητα; Από το πουθενά βρέθηκα σε ένα κρεβάτι ανίκανη να με βοηθήσω, θεατής του εαυτού μου.

Δεν προλάβαινα τις εξελίξεις και ένας κυκεώνας δυσάρεστων καταστάσεων ξεκίνησε από την εξέταση β΄ επίπεδου. Στον μικρό μου εντόπισαν ηχογενείς εστίες στην καρδούλα του,  μια ήπια υδρονέφρωση και κάποια άλλα ευρήματα τα οποία συνέθεταν μια εικόνα η οποία σύμφωνα με τους γιατρούς έπρεπε να αξιολογηθεί. Το διάστημα που ακολούθησε μη μπορώντας να έχω εικόνα του τι συμβαίνει στο μωρό μου και μέχρι να έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα από κάποιες εξειδικευμένες εξετάσεις, ήταν ένα διάστημα άχρωμο και ανούσιο. Κάθε φορά που συναντούσα τον γιατρό και τον εμβρυολόγο προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω τα βλέμματά τους. Φοβόμουν ακόμα και τις σκέψεις μου. Είχα πάρει όμως την απόφαση πως ό,τι και να συνέβαινε στο μωρό μου εγώ θα ήμουν εκεί. Μέχρι που τα νέα ήταν ενθαρρυντικά και έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου να απολαύσω το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου, έστω από το κρεβάτι μη μπορώντας να κάνω ούτε τα ουσιώδη  για τον ερχομό των παιδιών μου.

Μέχρι που έφτασε η μέρα που θα έκανα το υπερηχογράφημα Doppler. Είχα φτάσει αισίως 32 βδομάδες και 4 μέρες. Ο φύλακας-άγγελός μου, ο γιατρός μου που η αλήθεια είναι ότι του χρωστάω πολλά, μου είπε με πλήρη ηρεμία ότι ήρθε η ώρα να γεννήσω. Πάλι αυτό το βουητό, πάλι αυτό το μούδιασμα στο σώμα, όπως τότε.

«Γιατί γιατρέ; Τι έκανα λάθος; Τι πήγε στραβά πάλι;»

Η υπεργλυκαιμία κύησης σε συνάρτηση με τη μειωμένη κινητικότητα της μικρής μου διέψευσαν τις προσδοκίες μας να γεννήσω στις 38 εβδομάδες. Τρεις μέρες καλωδιωμένη σε ένα NST (τοκοκαρδιογράφο)  να παρακολουθούμε τα μωρά, κάνοντας ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμονάκια τους και οπλισμένη με όση υπομονή και επιμονή μου είχε μείνει ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015 και έχοντας μπει στην 33η εβδομάδα κύησης κλήθηκα να υποδεχτώ τα μικρά μου θαύματα. Λίγες οι μνήμες από την προετοιμασία της καισαρικής. Η μόνη εικόνα που έχω είναι το έντονο τρέμουλο από την επισκληρίδιο και η παγωνιά στο χειρουργείο.

Όλα  άλλαξαν όμως  όταν αντίκρισα την Αννούλα και τον Πέτρο μου. Τα κατάφεραν. Τα μωρά μου τα κατάφεραν. Δεν μπόρεσα να τα πιάσω στην αγκαλιά μου. Μόνο ένα φιλί και ακολούθησε ο αποχωρισμός.

Μετά την καισαρική δεν κατάφερα να τα δω αμέσως. Για δυο μέρες είχα υψηλό πυρετό και  αφόρητους πόνους σε σημείο που να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Και ήρθε η μέρα που πέρασα για πρώτη φορά τη πόρτα της ΜΕΝΝ. Εκεί δίπλα ο ένας στον άλλον. Τόσο μικρά, τόσο εύθραστα που φοβόμουν να απλώσω το χέρι μου να τα χαïδέψω. Με τόσα καλώδια περιτριγυρισμένα και από παντού να ακούγεται αυτός ο αγχωτικός και εκκωφαντικός ήχος από το μηχάνημα κορεσμού οξυγόνου που σε ανατρίχιαζε κάθε φορά όταν ακουγόταν αυτό το μπιπππππππππππ. Την πέμπτη μέρα πήρα εξιτήριο παρέα με την ενοχή μου, αφήνοντας πίσω τα μικρά μου. «Μα καλά που πάω; Τα μωρά;». Και ξανά στο σπίτι μόνη με μια μεγάλη άδεια αγκαλιά.

 

Και ναι, μείναμε σχεδόν ένα μήνα στη ΜΕΝΝ λόγω χαμηλού βάρους,  λόγω αδυναμίας και ανωριμότητας λήψης τροφής από το στόμα και λόγω κάποιων θεμάτων με την υγεία του μικρού μου. Το ρινογαστρικό παρέα μας σχεδόν σε όλη την παραμονή μας εκεί. Ένα μήνα σχεδόν, από τις 8 η ώρα το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ, ανυπομονώντας για τα 3 μισάωρα που θα μπορούσα να μπω μέσα να τα δω, να τα αγκαλιάσω, να τα φιλήσω, να τους μιλήσω. Ένα μήνα έξω από την πόρτα της ΜΕΝΝ κρατώντας με περίσσια χαρά και περηφάνεια τα 10 ml ή και τα 20 ml γάλα που αντλούσα όλο το βράδυ. Ένα μήνα έξω από τη πόρτα της ΜΕΝΝ κάνοντας φιλίες ζωής. Ένα μήνα έξω από τη ΜΕΝΝ βρισκόμουν πάντα στο σημείο μηδέν.

Και η πόρτα κάθε φορά που άνοιγε αυτό που έκανα πλέον μηχανικά ήταν να φοράω τη διαστημική πράσινη στολή μου, να απολυμαίνομαι από πάνω μέχρι κάτω και να τρέχω να τα δω σα να κάνω αγώνα δρόμου. Στόχος μου; Να μη χάσω ούτε ένα λεπτό από το επισκεπτήριο. Και κάθε φορά που έβλεπα τη γιατρό να  έρχεται με έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό ανυπομονώντας για το τι θα ακούσω. «Μπράβο πάμε καλά», «Μπράβο πήραμε 100 γραμμάρια», «Μπράβο ήταν καλές οι εξετάσεις», «Δυστυχώς δε θα βγάλουμε και σήμερα το ρινογαστρικό», «Δυστυχώς δεν είναι ακόμα ώρα να πάρετε εξιτήριο», «Δυστυχώς δεν πήρε βάρος».

Και φτάνει η πολυπόθητη μέρα που πήραμε τα θαυματάκια μας στο σπίτι. Χαρά και άγχος μαζί αλλά και μια μεγάλη ανακούφιση. Όλο αυτό φαινόταν καινούργιο, φανταστικό, μαγικό και δύσκολο.

Σχεδόν 4 χρόνια μετά αν με ρωτήσει κάποιος τι γεύση και τι εικόνες μου άφησε η προωρότητα θα έλεγα τα εξής: πολλές βόλτες στα νοσοκομεία, λίγα θεματάκια με την υγεία μας (όχι σοβαρά ελπίζουμε πλέον), έντονη την μυρωδιά του αντισηπτικού, πολλά νεύρα, πολύ θυμό, πολύ άγχος, κατάθλιψη, πολλά έξοδα, πολλή αγάπη, πολλές ζημιές, πολλές χαρές, πολλές ιώσεις, πολλά γέλια. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως όλα μας τα άφησε στον υπέρτατο βαθμό.

Μπορώ να εγγυηθώ όμως ότι αυτά τα νεραïδένια ανθρωπάκια έχουν αλλάξει τα πάντα. Δεν έγινα μόνο μάνα, έγινα κάτι πάνω από όλο αυτό. Νιώθω ότι μαλάκωσα αλλά σκλήρυνα κιόλας εκεί που πρέπει. Θυμώνω εύκολα αλλά αγαπώ πιο έντονα και δεν ντρέπομαι να το δείξω.

Συχνά ρωτώ τα παιδιά μου: «Ξέρετε πόσο σας αγαπά η μανούλα;», «Πόσο μαμά;» μου απαντούν. «Κι εγώ δεν ξέρω πόσο» τους απαντώ. «Αυτή την αγάπη δεν την αγγίζει ούτε το άπειρο». «Εσείς με αγαπάτε;». «Ναι μανούλα». «Μέχρι πού;». «Μέχρι το αστέρι εκεί ψηλά, δίπλα στο φεγγάρι!».

Καμαρώνω για εσάς Αννούλα και Πέτρο μου. Μου αλλάξατε τη ζωή, μου γαληνέψατε την ψυχή. Σας ευχαριστώ που επιλέξατε εμένα για μαμά σας. Σας ευχαριστώ που μου μάθατε τι είναι η αγκαλιά και το χάδι. Σας ευχαριστώ που με μάθατε να μάχομαι, γιατί εσείς μου διδάξατε πώς είναι να είσαι μαχητής.

Σχεδόν 4 χρόνια έχουν περάσει και δεν έχω ξεχάσει.

Σας χρωστάω τα πάντα μου.