Η Μαρία Κόφου ξέρει πως είναι να ταξιδεύεις πάνω από 5.000 χλμ μόνη

“Be willing to be uncomfortable. Be comfortable being uncomfortable. It may get tough, but it’s a small price to pay for living a dream” έγραφε σε αυτή στη λεζάντα. Η ατάκα του Peter McWilliams, ταίριαζε πράγματι γάντι στη φιλοσοφία της ίδιας αλλά και  στην αποτύπωση της στιγμής που εκείνη στέκεται φορώντας ροζ μπουφάν και ροζ τσάντα, σε έρημο της Μογγολίας.

Πάει περίπου ένας μήνας που γύρισε από εκεί. Ήταν και η Μογγολία μια στάση που έκανε στο πλαίσιο του ταξιδιού της με τον υπερσυβηρικό. Ενός ταξιδιού που την έκανε θέμα συζήτησης σε πολλές παρέες αλλά και την έφερε, όπως μου παραδέχτηκε, ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια της. Μεγάλος σύμμαχος στο πρώτο, το Ιnstagram. Ο απόλυτος σύμμαχος στο δεύτερο, το γεγονός ότι ταξίδευε ατέλειωτες ώρες, με συντροφιά μόνο τον εαυτό της.

15 ημέρες στο τρένο. Με τι λεφτά;

 

Μόσχα, Iρκουτσκ, Ουλάν Μπατόρ και Πεκίνο. Αυτές ήταν οι στάσεις της Μαρίας, σε μια απόσταση άνω των 5.500 χιλιομέτρων που διέσχισε με τρένο. “Ήξερες πάντα γεωγραφία;” τη ρωτάω κάποια στιγμή, γιατί όσο προσπαθώ έστω να καταλάβω την απόσταση που έκανε και τη γεωγραφική νοητή γραμμή του ταξιδιού της, δυσκολεύομαι.

“Όχι, δεν ήξερα γεωγραφία από μικρή. Ούτε τώρα ξέρω τα πάντα, απλά έχω μια καλύτερη αίσθηση” μου λέει. Μια μικρή ανακούφιση την ένιωσα και έτσι προχώρησα στο δια ταύτα. Στο μεγαλύτερο ερώτημα που έχουν όσοι επισκέπτονται το Travel Stories from My World ή την ακολουθούν σε Instagram – Facebook. Που βρίσκει τα λεφτά και το χρόνο να κάνει τόσο μεγάλα και ακριβά ταξίδια; (Δεν είναι μόνο ο υπερσιβηρικός. Με μια γρήγορη ματιά στο blog, διαπιστώνεις ότι έχει πάει συνολικά σε 21 χώρες του κόσμου αυτού).

Καθόλου πρωτότυπη η ερώτηση μου. Τη ρωτάνε συνέχεια και η απάντηση δεν έχει τίποτα το περίεργο. Δουλεύει. Εδώ και δύο χρόνια έχει θέση manager σε digital pr agency. Αυτό σημαίνει ότι  ο μισθός της, δεν είναι χαμηλός. Αλλά αυτό δε θα έφτανε.

“Παίρνω καλό μισθό, αλλά πιστεύω ότι μπορούν όλοι να κάνουν ταξίδια. Απλά πιο αραιά. Αν αρχίζει και περιορίζει κάποιος τα έξοδα του, μπορεί να κάνει ένα ταξίδι τον χρόνο” αναφέρει. Η ίδια κάνει προγραμματισμό. Κανονίζει ταξίδια το λιγότερο ένα χρόνο πριν. “Άμα δω προσφορά, δε μπορώ να αντισταθώ” παραδέχεται. 

Αν πω ότι θέλω τον τάδε μήνα να πάω εκεί, κινούμαι ανάλογα. Λέω εντάξει, δε θα βγεις το Σάββατο, δε θα πιεις κάθε μέρα καφέ.

Και με τη δουλειά της, πως τα καταφέρνει να λείπει τόσες μέρες; “Σίγουρα έχει να κάνει με ποιον έχεις απέναντι σου. Έχω φανεί τυχερή” μου απαντάει. Ανακοινώνει καιρό πριν, στον εργοδότη της, την επιθυμία της να λείψει και δεν έχει ακούσει όχι.

Όταν είναι στην Αθήνα, δουλεύει πολλές ώρες. Και τη συνάντηση μας, μετά τη δουλειά την κανονίσαμε. Κάπου στο Παγκράτι, ώρα 6μιση το απόγευμα. “Καφέ τέτοια ώρα” αναρωτήθηκα φωναχτά, όταν την άκουσα να παραγγέλνει espresso. “Από την Ιταλία μου έμεινε” απάντησε γελώντας.

Κάπου στον Βορρά της Ιταλίας γεννήθηκε και το blog της. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που ενώ έκανε ένα σύνηθες για την τότε καθημερινότητα της δρομολόγιο με τρένο, θέλησε να γράψει κάπου τις σκέψεις της.

 

Στην Ιταλία βρέθηκε λόγω έρωτα, μετά από το Erasmus στην Ισπανία. Πάντα κρατούσε σημειώσεις, η επιλογή της να σπουδάσει στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού δεν είναι τυχαία. “Σκέφτηκα να αρχίσω να γράφω αυτά που ζω, αυτά που ακούω από τους γύρω μου, σε αυτό το δρομολόγιο. Από μικρή είχα αγάπη για τα τρένα. Ίσως την πρώτη μου ιστορία, την έχω γράψει σε ένα προς Θεσσαλονίκη, πολλά χρόνια πριν” μου αναφέρει.

Έτσι γεννήθηκε το Train Stories from My World. Το blog της δηλαδή, στο οποίο αναρτούσε εμπειρίες από ταξίδια της, σε μια περίοδο που φυσικά δούλευε σε… άκυρες δουλειές, για να μπορεί να συντηρείται. Όταν έφυγε από την Ιταλία για Ελλάδα, λόγω συνθηκών και δουλειάς που της προέκυψε, αποφάσισε να μετονομάσει το blog σε “Τravel Stories from My World”.

Στο T-Stories, τα πρώτα χρόνια έγραφε όπως θα έγραφε σε ημερολόγιο. “Μερικά πράγματα τα ανέβαζα και για να μην τα ξεχάσω” σημειώνει. Μέχρι που το πήρε λίγο πιο σοβαρά.

Από ημερολόγιο σε ταξιδιωτικό blog

“Τον τελευταίο χρόνο, μετά και από σχόλια που σιγά σιγά άρχιζα να λαμβάνω, αποφάσισα να ασχοληθώ πιο εντατικά” σημειώνει η Μαρία.

“Το ταξίδι στην Ινδία ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μου. Είδα πράγματα που είχα στο πίσω μέρος του μυαλό μου και δε μπορούσα να τα επεξεργαστώ. Εκεί γνώρισα άλλους travel bloggers. Εκεί είπα δε γίνεται, πρέπει να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ” προσθέτει.

“Τον τίτλο travel blogger δεν τον έβαλα ποτέ στον εαυτό μου. Ντρέπομαι λίγο, δε μου αρέσουν οι ταμπέλες. Απλά επειδή στην Ελλάδα μας αρέσει να βάζουμε τίτλους οκ, λέω ότι είμαι travel blogger” παραδέχεται.

 

Το logo του blog της, έχει μια κοπέλα με ροζ τσάντα. Βασικά είναι η ίδια, όπως μου εξηγεί. “Είχα ξεκινήσει να βγάζω φωτογραφίες με την πλάτη γυρισμένη στην κάμερα” αναφέρει. Της άρεσε να βλέπει κάποιος το logo και να παραπέμπει στο “ακολούθησε με” σε όλο τον κόσμο.

Το backpack είναι απαραίτητο κομμάτι του ταξιδιού. Και το ροζ γιατί είμαστε backpackers αλλά πάνω από όλα κορίτσια.

Το κοινό της, όπως μου λέει, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ μικρό και δεν την απασχολούσε. “Ειδικά τον τελευταίο καιρό έχει αυξηθεί η επισκεψιμότητα. Τον μήνα πια μπορεί να με διαβάζουν και 1.000 άτομα” παρατηρεί.

Στο Travel Stories From My World, το οποίο όπως μου είπε η Μαρία σύντομα θα αλλάξει και μορφή, μπορεί κάποιος να βρει κείμενα που αφορούν φυσικά ταξίδια της συγκεκριμένα αλλά και κειμενάκια ταξιδιωτικά που δεν αφορούν μόνο έναν προορισμό αλλά μια φιλοσοφία ζωής.

Γράφει από την… έδρα της, αλλά και ενώ βρίσκεται σε τρένα ή σε περιοχές που δεν έχει ίντερνετ ή ακόμα και ρεύμα. “Την πρώτη φορά που έτυχε να μην έχω ίντερνετ σε ταξίδι μου, τρόμαξα. Μετά το δέχτηκα, είπα ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί τρόπος και θα έχω” σημειώνει.

Όταν ήμουν στα νησιά San Blas, δεν είχα ίντερνετ αλλά έγραψα ένα κείμενο ενώ βρισκόμουν πάνω σε μια αιώρα και χάζευα τα νερά της Καραϊβικής.

Έχει ένα τόνο πιο προσωπικό σε ότι γράφει, καταθέτει ψυχή. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ενώ γενικά θέλει να αξιοποιήσει εμπορικά αυτό που κάνει, είναι αρκετά διστακτική. Μου δίνει παράδειγμα ότι θα έλεγε όχι σε πρόταση που δε θα ταίριαζε με το ύφος των ταξιδιών της. Χρησιμοποίησα τον όρο “εναλλακτικά” ταξίδια αλλά εκείνη μου είπε ότι δεν είναι τόσο εναλλακτικά, όσο “οικονομικά”. Ωραία ταξίδια που μπορεί κάποιος να κάνει χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία.

Και από φόβο πως πάμε;

Ένα κορίτσι, μόνο του σε ταξίδια, δεν είναι ότι πιο ακίνδυνο τουλάχιστον στο μυαλό κάποιου που δεν ξέρει. Η ίδια, παραδέχτηκε ότι φοβόταν αρχικά αλλά όχι πια. Δε φοβάται να είναι μόνη της, αν και θα ήθελε να έχει κάποιον μαζί της απλά για να μοιράζεται αυτά που βλέπει.

 

“Η μαμά σου δεν ανησυχεί;” την ρωτάω. “Είναι ο πρώτος υποστηρικτής μου. Μου έλεγε πάντα να το ζήσω. Να φύγω” απαντάει.

Όσο για τους διαφορετικούς ανθρώπους που συναντάει όταν βρίσκεται εκτός Ελλάδας; “Ήμουν πιο καχύποπτη με κάποιον που μπορεί να έχει άλλο χρώμα από εμένα ή άλλο σχήμα ματιών. Ταξιδεύοντας το ξεπέρασα. Μπορεί παλιά να μην έμπαινα σε διαδικασία να μιλήσω σε κάποιον διαφορετικό, φοβόμουν. Τώρα όχι. Όχι, δεν είναι όλοι τέλειοι. Αλλά για μένα πλέον όλοι είναι το ίδιο” αναφέρει.

Πολλοί λαοί, πιστεύω είναι καλύτεροι. Μας ξεπερνάνε και σε εξυπνάδα και σε τρόπο ζωής και σε ευγένεια.

Πριν φύγει, παίρνει φυσικά όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Κάνει εμβόλια αν χρειάζεται και παραδέχεται ότι δεν είναι τόσο χύμα. “Είμαι εμμονική με την καθαριότητα όσο περίεργο και αν ακούγεται” σημειώνει.

Όταν της ζήτησα να μου πει μια στιγμή που πραγματικά φοβήθηκε σε κάποιο ταξίδι της, δε την.. βρήκε με την πρώτη. Στον Παναμά, όπως θυμήθηκε, δεν ένιωθε πολύ σίγουρη χωρίς ποτέ να καταλάβει γιατί. Τελικά, στη κουβέντα επάνω της ήρθε η στιγμή που πραγματικά έφτασε κοντά στον πανικό. Ήταν στη Μογγολία, όταν στη μέση του πουθενά και ενώ βρισκόταν αυτή και η παρέα πάνω σε άγρια άλογα, εμφανίστηκαν γεράκια. Τα άλογα τρόμαξαν, άρχισαν να τρέχουν σαν τρελά, και η μισή παρέα – ήταν συνολικά 4 άτομα- χάθηκε στην έρημο. Η ίδια, ενώ δεν είχε ξανακάνει ιππασία κατάφερε να μην πέσει από το άλογο της. Για 14 λεπτά, έμεινε μόνη της, με τη φίλη της, να περιμένει στη μέση του πουθενά την άλλη μισή παρέα.  “Δεν είχαμε σήμα στο κινητό, κανέναν δικό μας γύρω και δεν ξέραμε καν που ήμασταν. Και περνούσαν και κάτι κοράκια δίπλα” θυμάται.

Στιγμές αξίας ανεκτίμητης

Ας μιλήσουμε όμως για τα “καλύτερα”, τα Top της Μαρίας Κόφου, από τα ταξίδια που έχει κάνει.

Ήξερα ότι για την πιο όμορφη περιοχή που έχει πάει, θα δυσκολευόταν να μου απαντήσει. Και πράγματι, προτίμησε να μου πει που θα ξαναπήγαινε. Στην Καρταχένα της Κολομβίας. “Εκεί ζεις καλά με λίγα πράγματα και φτηνά. Οι άνθρωποι θα σου πιάσουν την κουβέντα, θα βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν. Ακούγεται μουσική παντού. Δεν είναι πάμπλουτοι αλλά αυτό που έχουν το ζουν. Η πόλη είναι παραμυθένια. Και έχει και ήλιο 360 ημέρες τον χρόνο” μου αναφέρει με μια ανάσα.

 

Η πόλη που έχει επισκεφτεί περισσότερες φορές στη ζωή της ως τουρίστρια,είναι η Βαρκελώνη. 6 φορές!

Το καλύτερο φαγητό που έχει δοκιμάσει στα ταξίδια της είναι ρύζι καρύδας. Μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν πολύ επιλεκτική στο φαγητό της. “Σταδιακά, μπήκα στη διαδικασία να δοκιμάζω. Για να έχω να σου πω αν αξίζει ή δεν αξίζει” εξηγεί.

Η πιο ενδιαφέρουσα γυναίκα που έχει γνωρίσει σε ένα από τα ταξίδια της, ήταν μια 70χρονη γυναίκα από την Κολομβία που πούλαγε φρούτα και είχε πολύ ωραία ιστορία. να πει. Η Αντζέλικα.

Άλλο άτομο που το γνώρισε στην Ιταλία και “κόλλησε” πολύ είναι η Οτάβια. Και εκείνη ψαχνόταν από μικρή με τα ταξίδια και τον τελευταίο καιρό άρχισε επίσης να ασχολείται με  το travel blogging. Είναι το “Ο.” όπως καταλαβαίνω, σε κείμενα της Μαρίας.

Έχει μπει στην πιο βαθιά λίμνη του κόσμου, με θερμοκρασία νερού 6 βαθμούς. Στη λίμνη Βαϊκάλη. “Η ιδέα με φόβιζε. Μπήκα γιατί ήταν πεντακάθαρη και βγήκα πολύ γρήγορα. Ζήτησα να με βγάλουν και φωτογραφία γιατί δε θα με πίστευαν οι φίλοι μου. Είναι αυτό που λες, θα έχω να το λέω και στα εγγόνια μου”.

Μιλώντας για φωτογραφίες, της ζήτησα να μου λύσει το μυστήριο. Με ποιον είναι σε όλα αυτά τα ταξίδια και την βγάζει φωτογραφίες; Όπως παραδέχτηκε, σε κάποια έχει παρέα αλλά στα μεγαλύτερα κυρίως είναι μόνη της και έτσι ζητάει από κόσμο τριγύρω.

“Στη  Ρωσία ήταν πιο εύκολο αλλά στην Κίνα δε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έπρεπε να με βγάλουν πλάτη” μου λέει γελώντας. Βέβαια, στην Κίνα ήταν παντού όλοι με selfie sticks, οπότε δε ντράπηκε, το έβγαλε και αυτή. Άλλωστε χρειαζόταν και από εκεί υλικό για το βιντεάκι που θα έβγαζε.

 

“Πολλές φορές θα προτιμήσω να μη δώσω την κάμερα. Θα κοιτάξω ο άλλος να μου κάνει κλικ” προσθέτει, τονίζοντας ότι γενικά η διαίσθηση της, την βοηθά και την προστατεύει.

Με μια βαλίτσα, στο μέλλον

Έχοντας ήδη μιλήσει πολλή ώρα για τα πάντα, δε μπορούσα ως σωστό κορίτσι απέναντι σε ένα άλλο συνομήλικο κορίτσι, να μη φέρω το θέμα “σχέσεις” στο τραπέζι. Διαπίστωνα ότι η Μαρία είναι με το ένα πόδι στην Ελλάδα και με το άλλο στον κόσμο όλο, πόσο εύκολο θα ήταν να δεθεί με κάποιον ή να κάνει οικογένεια;

“Στο παρελθόν είχα πολύ σταθερές σχέσεις. Από τότε που είπα ότι πρέπει να δω τον κόσμο, κάποια πράγματα άρχισαν να αλλάζουν” μου απάντησε.

“Οι Έλληνες άντρες φοβούνται να έχουν δίπλα τους ένα άτομο που φαίνεται φευγάτο. Πολλοί νομίζουν ότι επειδή ταξιδεύω συχνά αυτό συνεπάγεται ότι έχω πάρα πολλές ερωτικές εμπειρίες” συμπλήρωσε.

“Στο ταξίδι που ήμουν μόνη μου και είχα πολύ χρόνο να σκεφτώ, συνειδητοποίησα ότι θέλω να το ζήσω όπως είναι. Όποιος είναι δίπλα μου καλώς. Δεν έχω υποχρεώσεις προς το παρόν” ανέφερε η Μαρία, προσθέτοντας ωστόσο, ότι η οικογένεια είναι κάτι που σκέφτεται.

Πάντως, αν μπορεί να βγάλει ένα συμπέρασμα για άντρες ανά τον κόσμο, είναι ότι οι Ιταλοί είναι όντως οι καλύτεροι εραστές. Είναι πολύ αφιερωμένοι στη γυναίκα. Είναι latin lovers.

Στα επαγγελματικά της, παραδέχεται ότι τον τελευταίο χρόνο έχει σκεφτεί να ασχοληθεί με τον κλάδο του ταξιδιού, αλλά ακόμα δεν έχει καταλήξει.

Θέλω να τα συνδυάσω. Να ταξιδεύω, να γράφω και να βοηθάω και κόσμο να ταξιδεύει. Έχω στο μυαλό μου κάτι αλλά είναι σε πολύ αρχικό στάδιο.

Από ταξίδια θέλει να συνεχίσει να κάνει 2 μεγάλα το χρόνο και τουλάχιστον 3 μικρά – που σημαίνει μέχρι 50 ευρώ το εισιτήριο μετ’ επιστροφής.  Σε όλα πια, δεν ψάχνει να δει μόνο κάτι όμορφο αλλά θέλει να συνδυάζονται με εμπειρίες. Πχ στην τάδε πόλη, έχει το τάδε φεστιβάλ εκείνη την εποχή. Επόμενοι στόχοι BangKong, η Λατινική Αμερική, η Ιαπωνία, η Κούβα.
“Μου αρέσει περισσότερο το εξωτερικό και όχι η Ελλάδα. Ίσως την Ελλάδα την έχω λίγο δεδομένη” παραδέχεται. Βέβαια, πρόσφατα πήγε στη λίμνη Πλαστήρα και ενθουσιάστηκε άρα έχει στο νου της και κάποια επόμενα ταξίδια εντός Ελλάδας. Πχ Πρέσπες.

Με στεναχωρεί και θεωρώ πολύ κρίμα ότι είναι πιο ακριβό να πας κάπου στην Ελλάδα παρά εκτός, σε κάποιο πιο μακρινό και διαφορετικό μέρος.

Για να είναι πιο “γεμάτα” τα ταξίδια της, θέλει να μάθει κι άλλες γλώσσες στο μέλλον. Ξέρει ελληνικά, ιταλικά, ισπανικά και αγγλικά και θέλει άμεσα να τελειοποιήσει τα γερμανικά και να μάθει τούρκικα και ρώσικα.

“Μακάρι να μάθω όσες περισσότερες γλώσσες μπορώ. Με εξιτάρει” σημειώνει η Μαρία, λέγτονας μου παράλληλα πόσο σημαντικό είναι στα ταξίδια να μιλάς τη γλώσσα του τόπου που επισκέπτεσαι.

Με τόσες… πινέζες στο χάρτη της, απορώ αν θέλει μια ζωή να έχει έδρα την Ελλάδα. Της το εκφράζω και μου απαντάει ξεκάθαρα, πως όχι. “Νομίζω ότι δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στον τρόπο ζωής μας γενικότερα εδώ. Θεωρώ ότι μπορώ να ζω πολύ καλύτερα, σε κάποια άλλη χώρα” σημειώνει.

 

“Με προβληματίζει η όλη φάση στην Ελλάδα. Ωστόσο ποτέ δεν ήταν θέμα προβλήματος, το ότι έφευγα. Αρχικά για Ισπανία, μετά για Ιταλία” υπογραμμίζει.

Ότι και να γίνει αν έχω και διαβατήριο και μπορώ να φύγω, δε φοβάμαι τη δουλειά, δε με νοιάζει. Αν χρειαστεί να δουλέψω και σε φάρμα θα το κάνω.

Γενικά καταλαβαίνω ότι θα έκανε τα πάντα για να μπορεί να φεύγει με ένα backpack για κάθε γωνιά του κόσμου. Άλλωστε, δεν το κρύβει. Έχει κλάψει για το ότι δε θα μπορέσει να ταξιδέψει παντού.

“Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου που η μαμά μου νόμιζε ότι είχα κάποιο πρόβλημα. Ξυπνούσα και έκλεγα και έλεγα πως, δε γίνεται να μην προλάβω να δω όλα αυτά που υπάρχουν. Και αυτό με έπιασε όταν άρχισα να ταξιδεύω εκτός Ευρώπης”, σημειώνει η Μαρία.

Το δώρο σου που έφτασες ως εδώ

 

Είπαμε πολλά, σε είχα προειδοποίησει. Για το τέλος, κράτησα μερικά tips που μου έδωσε η Μαρία, κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας.

– Το να ταξιδεύεις δεν είναι απαραίτητο θέμα χρημάτων ούτε θέμα τρέλας. Μπορεί να οργανωθεί ωραία, σωστά, χωρίς πολλά λεφτά και μόνος.

– Τα φθηνότερα αεροπορικά εισιτήρια είναι 2η και 3η βδομάδα κάθε μήνα.

– Επίσης, γύρω στον Ιανουάριο υπάρχουν κάποιου είδους “άτυπες” εκπτώσεις στα αεροπορικά.

– Σε κάθε μεγάλο ταξίδι, πάντα money belt.