H Μαρία Σολωμού δεν είναι αυτή που πιστεύεις

Η Μαρία, ψάχνεται και φέτος καλλιτεχνικά –μετά το περσινό μιούζικαλ- κάνοντας μία πολύ όμορφη ερωτική κομεντί σωματικού θεάτρου και αυτή η παράσταση στάθηκε η αφορμή για να μάθουμε για τον ρόλο της αλλά και τους ρόλους της ζωής της δίπλα στο παιδί της και τον σύντροφό της Πάνο Μουζουράκη.

Τι είναι «Ο Σκύλος που τον Έλεγαν Φρίκη»;

Είναι μια ερωτική κομεντί στην οποία παίζουμε με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη με πάθη, μίση, τσακωμούς, χωρισμούς και μια καινούρια αρχή και έρωτα ξανά απ’ την αρχή. Και, φυσικά, happy end. Βασίζεται επάνω σε ένα γαλλικό κινηματογραφικό έργο όμως το  κείμενο έγραψε ο Δημήτρης Κουρούμπαλης το οποίο συνσκηνοθετεί με τη Φρόσω Κορρού από την ομάδα So7. Ο τίτλος της παράστασης είναι ένα προσωπικό αστείο των δύο πρωταγωνιστών.  Είναι περισσότερο σωματικό θέατρο.

Τι εννοείς σωματικό θέατρο;

Είναι κάτι καινούριο για μένα αλλά οικείο. Είναι μία παράσταση που θέλει σωματική ικανότητα, ικανότητα του σώματος να εκφραστεί με όποιοn τρόπο. Προσπαθώ να σωματοποιώ το συναίσθημα, όπως κάνουμε και στη ζωή. Στο έργο βέβαια σωματοποιείται περισσότερο από το κανονικό, τόσο που αν δεν είχε το  λόγο θα μπορούσε να είναι  χοροθέατρο, χορός, βουβό θέατρο. 

Και η Μαργαρίτα ποια είναι;

Η Μαργαρίτα είναι μία σύγχρονη γυναίκα σε μία άσχημη φάση της ζωής της, γιατί είναι στα χωρίσματα από τον σύντροφό της. Έτσι ξεκινάει το έργο. Βλέπουμε το χωρισμό τους, όμως η σχέση είναι ζωντανή. Είναι ερωτευμένοι αυτοί οι δύο αλλά χωρίζουν. Και τους βρίσκουμε μετά από 5 χρόνια όπου ξαναγνωρίζονται. Και από την κακή της φάση η Μαργαρίτα ξανανθίζει, βρίσκει τον εαυτό της.

Εσύ από Μαρία σε Μαργαρίτα μπήκες στη διαδικασία να πατήσεις πάνω σε κοινά σου χαρακτηριστικά με το ρόλο;

Όχι δεν το κάνω αυτό. Τουλάχιστον όχι συνειδητά. Εγώ είμαι πολύ περίεργη στο πώς προσεγγίζω ένα χαρακτήρα. Διαβάζω πολύ καλά το κείμενο και προσπαθώ να υπηρετήσω όσο καλύτερα γίνεται αυτό που λέει ο συγγραφέας. Δεν πάω να αντλήσω από τη δική μου εμπειρία και ζωή. Αυτό μπορεί να γίνεται αυτόματα αλλά όχι επί τούτου. Απλά μέσα από τη σωματικότητα έχεις μία πολύ μεγάλη δίοδο. Δε θες να αποφασίσεις κάτι. Σε πάει το σώμα σου. Το ενδιαφέρον είναι ότι σ’ αυτή την παράσταση είμαστε 2 άνθρωποι σε δύο διαφορετικές φάσεις και έχει τόσο μεγάλη γκάμα συναισθημάτων αυτό το έργο.

Τα δυνατά συναισθήματα εσύ πώς τα βιώνεις;

Με την ίδια ένταση που τα νιώθω. Δε γίνεται αλλιώς!

Εμείς όμως τη Μαρία τη συναισθηματική δεν την έχουμε δει. Βλέπουμε τη Μαρία είτε την αστεία, είτε την αυστηρή. Γιατί;

Δεν έχω κανένα λόγο να δείξω όλη την γκάμα των συναισθημάτων μου live. Δείχνω το πρώτο επίπεδο των συναισθημάτων μου. Την αλήθεια μου σε μια συνέντευξη ή στην τηλεόραση θα τη βγάλω πολύ προστατευμένα. Είμαι αυθόρμητη, ό,τι με ρωτήσεις θα απαντήσω αλλά όλο αυτό δεν είναι 100% εγώ.  Δεν είναι ότι είμαι αμυντική σαν άνθρωπος, ούτε κρύβομαι. Ποτέ δεν κρυβόμουνα αλλά δε θα δείτε και τις συναισθηματικές εξάρσεις μου.  

Σε τι φάση σε πετυχαίνω αυτόν τον καιρό;

Είμαι σε φάση μικρών καλλιτεχνικών απολογισμών. Σκέφτομαι: Τι έχω κάνει; Είμαι ευχαριστημένη; Έχω ανάγκη να κάνω κάτι άλλο; Με βάση αυτούς τους απολογισμούς έκανα και το μιούζικαλ πέρσι και  φέτος αυτήν την παράσταση σωματικού θεάτρου «Ένας σκύλος που έλεγαν Φρίκη». Θέλω να ολοκληρώσω έναν κύκλο καλλιτεχνικών εμπειριών που να πω «ήθελα να κάνω 5 τρέλες στη ζωή μου επαγγελματικά και τις έκανα». Θέλω να νιώθω ότι δεν έχω κενά και απωθημένα.

Με τον Πάνο τα συζητάτε αυτά;

Δε ρωτάω ποτέ τη γνώμη κανενός ανθρώπου. Απλά μπορεί να εκφράσω αυτό που μου συμβαίνει αλλά δε θα ζητήσω άποψη. Αν μου πει κάποιος την άποψή του θα  την ακούσω αλλά τελικά θα κάνω αυτό που θα μου κατεβάσει η γκλάβα μου (γέλια).

Είστε 7 χρόνια  με τον Πάνο. Και εγώ που σας βλέπω απ’ έξω είναι σα να τα φτιάξατε μόλις χθες.

Και για μένα το ίδιο είναι. Περίεργο πολύ αλλά έτσι νιώθω και εγώ.

Θα προχωρήσεις στο επόμενο βήμα ή σου φτάνει αυτό;

Ποιο είναι το επόμενο βήμα;  Ο χωρισμός; Γιατί για μένα αυτό είναι το επόμενο βήμα.

To γάμο δεν τον σκέφτεσαι;

Όχι.

Ένα ακόμα παιδί; Μια που τέθηκε και αυτό το  θέμα στο ” Voice” με κάποιο  τρόπο  από τον Σάκη…

Όχι και είμαι κάθετη.

Τι είναι αυτό που βρίσκεις ακόμα γοητευτικό στον Πάνο μετά από 7 χρόνια;

Έχει μία παιδικότητα την οποία μπορείτε να τη δείτε όλοι πια. Δικαιώθηκα, γιατί όταν το έλεγα δε με ακούγατε. Έχει ένα χιούμορ και μία βλακεία. Το λέω χρόνια αυτό το πράγμα και  δε με καταλαβαίνει κανείς.

Πώς επικοινωνείτε;

Έτσι ακριβώς. Με αυτόν τον περίεργο τρόπο και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Κάποιες στιγμές μπορεί να θες να τον σκοτώσεις αλλά αυτό είναι το γοητευτικό του κομμάτι παράλληλα.

Νιώθω ότι χωρίς να το θες, αποτελείς εξαίρεση σε πολλά πράγματα που αφορούν τη δημόσια εικόνα σου.  Ήσουν πάντα η εξαίρεση στον κανόνα;

Πάντα. Από μικρή δεν ένιωθα αυτήν την κανονικότητα της οικογένειας. Και ήταν περίεργο γιατί ήμουν μόνη μου απ’ όλο το σόι. Για παράδειγμα από 5-6 χρονών ένιωθα άβολα με τα οικογενειακά τραπέζια. Δεν ήθελα να είμαι. Ήταν 30-40  άνθρωποι της οικογένειας που μαζεύονταν την Κυριακή στο σπίτι για φαγητό. Και πάντα έλεγα «γιατί πρέπει να το ζήσω αυτό;». Καταρχάς εγώ δε θέλω να φάω τώρα. Άσε που εμένα μου άρεσε πάντα να τρώω και να βλέπω τηλεόραση. Ή να τρώω όρθια.  Αυτό το «να φάμε σαν οικογένεια» στο λαιμό μου καθόταν. Δε μου ταιριάζει αυτό και το θεωρώ πάρα πολύ υγιές.

Και με τους δικούς ανθρώπους πώς τρως;

Ο καθένας μόνος του. Ό,τι  ώρα θέλει. Δεν έχει τύχει να φάμε όλοι μαζί ποτέ, εκτός και αν υπάρχει ταινία. Χριστούγεννα-Πάσχα που κανονίζουμε λέω σε φίλους και οικογένεια «μόνον μη μου πείτε για τραπέζι». Είμαι αντικοινωνική σ’  αυτό. Δεν καλώ κόσμο σπίτι μου. Τέλος.

Τι σημαίνει για σένα οικογένεια;

Έχω μια αντισυμβατική εικόνα για το τι σημαίνει να είμαστε οικογένεια στο ίδιο σπίτι. Συμβιώνουμε μέχρι κάποια ηλικία όλοι μέχρι να αποδεσμευτούμε και εμείς και τα παιδάκια  πάνε στο καλό. Το ότι πρέπει να είμαστε κολλημένοι ο ένας με τον άλλο, δεν το καταλαβαίνω. Εγώ είμαι υπέρ του μακριά και αγαπημένοι.

Το νιώθεις όμως ότι έχεις ένα πολύ ροκ και αναρχικό σύστημα οικογένειας;

Δε νομίζω ότι είναι αντισυμβατικό αυτό που έχω δημιουργήσει. Το αντίθετο. Είναι πολύ συμβατό με την κοινωνία σήμερα. Χωρίζεις και συνεχίζεις τη ζωή σου. Κάποια στιγμή θα συνέχιζε και ο μπαμπάς τη ζωή του και η μαμά τη ζωή της. Δεν υπάρχει κάτι παράλογο σ’ αυτό.

Δεν είναι όμως σύνηθες αυτό στην ελληνική κοινωνία.

Η ελληνική κοινωνία όμως βρίσκει συμβατό ότι στα διαζύγια και στους χωρισμούς πλακώνεσαι με τον πρώην σύζυγο και οι δυο γονείς βάζουν λόγια στο παιδί τους ο ένας για τον άλλο. Είναι φυσιολογικό αυτό; Και να μισιόμουν με το Μάριο και να ήμασταν τσακωμένοι δε θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να το καταλάβει ο γιος μας ο Αλέξανδρος. Ποτέ και για κανένα λόγο δε θα καταλάβαινε το παιδί ότι έχω προηγούμενα με τον μπαμπά του. Έτυχε τώρα να συνειδητοποιήσουμε πολύ νωρίς ότι δεν υπάρχει λόγος για τσακωμό γιατί η σχέση μου με το Μάριο, λόγω του γιου μας, είναι μία σχέση ζωής. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είναι καλή. Το καλό είναι ότι όταν έφυγε ο Μάριος από το σπίτι δεν τσακωθήκαμε. Χτιζόταν από πριν η απόσταση. Δεν καταλαβαίνω όμως τι σκατά κάνουν τα άλλα ζευγάρια! Φαντάζομαι το «εγώ» τους είναι τεράστιο αλλά εδώ υπάρχουν παιδιά. Αυτές τις γυναίκες που το κάνουν αυτό τις καταλαβαίνω εν μέρει και τις απεχθάνομαι ταυτόχρονα.

Η σχέση του γιου σας με τη νέα σύντροφο του μπαμπά του και το νέο του αδελφάκι πώς είναι;

Δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματός του. Όμως θα πω το εξής: όπως ακριβώς προχώρησα και εγώ τη ζωή μου με τον Πάνο μετά από πολλά χρόνια και ο Μάριος τσέκαρε με το δικό του τρόπο ποιος είναι αυτός που θα γνωρίσει ο γιος του, κάπως αντίστοιχα τσέκαρα και εγώ. Όταν το παιδί είναι χαρούμενο, είτε με τον σύντροφο της μαμάς. είτε με τη σύντροφο του μπαμπά, δε σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Μπορεί να τον πάω και να τον αφήσω χωρίς να είναι ο Μάριος εκεί και πραγματικά ξέρω ότι περνάει καλά. 

Ο Αλέξανδρος πώς τα πάει με τον Πάνο;

Τους γνώρισα πολύ αργότερα γιατί ήμουν πολύ διστακτική. Είναι φίλοι πια. Γιατί είναι παρόμοια ηλικία (γέλια). Κάποια στιγμή πήγε ο Πάνος να πάρει τον Αλέξανδρο από το σχολείο όπου πρέπει να δηλώνουμε ποιος θα παραλάβει το παιδί. Και ρωτάνε από το σχολείο το γιο μου, «τι σου είναι ο κύριος, μπαμπάς, φίλος»; Και ο Αλέξανδρος απαντάει: «Ας πούμε ο μεγάλος μου αδελφός». Κατάλαβες…

Πώς ταιριάζεις μέσα σου το θηλυκό και το αντράκι;

Πρέπει να έχεις μία δόση και από τα δύο. Και οι άντρες πρέπει να έρθουν σε επαφή με τη γυναικεία τους πλευρά και οι γυναίκες με την αντρική τους. Απλά η δοσολογία δεν πρέπει να χαλάσει. (γέλια) Δεν πρέπει δηλαδή ο άλλος να βάζει πιο πολλές κρέμες από μένα. Οι γυναίκες που είναι μόνο θηλυκά μου φαίνονται λίγο ψεύτικες. Δεν μπορεί να είναι η μπούκλα και το μακιγιάζ το πρώτο πράγμα που κάνεις το πρωί για να σε δει ωραία ο άντρας σου. Ρομαντικό, δε λέω, αλλά πρέπει να σε δει και με την κάλτσα και άβαφη γιατί δε γίνεται να μην υπάρχει και η απομυθοποίηση στη σχέση. Δε θα είμαι θεά συνέχεια. Θα έχω τα νεύρα μου, θα είμαι άσχημη, θα έχω βγάλει σπυράκια.

Εσύ νιώθεις καλά με τη Μαρία; Την αγαπάς;

Ώρες- ώρες συμπαθιόμαστε ιδιαίτερα. Κάποιες άλλες φορές τσαντίζομαι μαζί της πάρα πολύ. Υπάρχει μέσα  μου μία mini me με την οποία κάνουμε διάφορες συζητήσεις και περνάμε διάφορες φάσεις. Αυτοκαταστροφής, εκδίκησης του εαυτού μου, απάθειας, αδιαφορίας.

Η μεγαλύτερη ματαιοδοξία σου ποια είναι;

Δε δέχομαι καθόλου  το πέρασμα του χρόνου. Δε δέχομαι το γήρας. Απλά δεν το δέχομαι. Βρυκόλακας να γίνω, να πίνω αίμα! Γι’ αυτό και δε μπαίνω σε κάποιο στιλιστικό καλούπι. Να είμαι ντυμένη στην τρίχα. Να φτιάξω τα μαλλάκια μου, να βάλω λίγο ρουζάκι, όπως μου λέει η μαμά μου. Δε θέλω ούτε να βαφτώ, ούτε να χτενιστώ, ούτε να ντυθώ κάπως για να βγω. Το μόνο που μου έχει μείνει από την εφηβεία είναι αυτό το εφηβικό σουλούπι και όλο αυτό που με περιβάλλει για να νιώθω αυτήν την παιδικότητα και την ανεμελιά. Ότι δεν πρέπει να φτιαχτώ να ντυθώ… ότι δεν πρέπει γενικά… Αν σας αρέσω. Δε σας αρέσω; Σκασίλα μου. 

Πώς διατηρείσαι τόσο αδύνατη;

Δεν είμαι τόσο αδύνατη. Τώρα έχω παχύνει πάρα πολύ και προσπαθώ να κάνω δίαιτα και δεν μπορώ. Για μένα έχω παχύνει, για τον κόσμο μπορεί να είμαι μια χαρά.

Που σημαίνει ότι τρως φυσιολογικά;

Όχι δεν τρώω σαν άνθρωπος. Τρώω ή πάρα πολύ ή καθόλου. Αυτή την εποχή τρώω πάρα πολύ. Είμαι σε περίοδο βουλιμίας και αυτοκαταστροφής. Αυτό τον τσακωμό κάνω τώρα με τον εαυτό μου. Μάλλον τρώω περισσότερο γιατί σταμάτησα το κάπνισμα εδώ και ενάμιση χρόνο. Μάλλον θα ξαναρχίσω όμως να καπνίζω. Δε θα τρελαθώ. Θα το ξαναρχίσω και θα το σταματήσω όποτε θέλω πάλι.  Δεν μπορώ το «για πάντα». Είναι κάτι πολύ οριστικό.

Τι μπορεί να χαλάσει πολύ τη διάθεσή σου;

Η αδικία. Διαλύομαι. Παθαίνω. Είναι το μόνο συναίσθημα που με παραλύει. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι αν δράσω εν βρασμώ μπορεί να κάνω πολύ μεγάλο κακό. Οπότε δε δρω εν βρασμώ. Έχω ένα ωραιότατο ποδήλατο και όποτε νιώθω έτσι το παίρνω και τρέχω σφεντόνα.

Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις ακούσει για σένα;

Οι εσφαλμένες ειδήσεις που ακούγονται για μένα είναι αδιανόητες. Εγώ, στο επόμενο που θα πουν για μένα και θα είναι ψέμα, θα δείρω. Το λέω και θα το κάνω. Γιατί αφού λέγεται ότι είμαι τσαμπουκάς θα δώσω μία δικαιολογία σ’ αυτούς  που  τα λένε, ότι έχουν δίκιο. Θα δείρω, λοιπόν. Τουλάχιστον να υπάρχει λόγος για τη λεζάντα. Θα το κάνω για να δικαιολογήσω τη γνώμη που έχουν για μένα.

Γιατί έχεις καιρό να μιλήσεις και σε μικρόφωνο δημοσιογράφων;

Δεν το κάνω γιατί όταν μίλαγα για τις παραστάσεις που είδα δεν έμπαιναν ποτέ οι δηλώσεις μου. Αυτά που μπαίνουν είναι τα άλλα που δε με ενδιαφέρει να τα πω. Οπότε δε μιλάω πια καθόλου.

 

Το καλύτερο πράγμα που έχεις ακούσει για σένα;

Ότι είμαι πολύ καλή συνάδελφος. Ότι δεν έχει σημασία πόσο καλή ηθοποιός είμαι όσο ότι είμαι καλός άνθρωπος και συνάδελφος. Αυτό με ευχαρίστησε πολύ όταν το άκουσα. Προτιμώ να είμαι καλή συνάδελφος, γιατί καλοί ηθοποιοί είμαστε όλοι κάτω από ορισμένες συνθήκες, αλλά καλοί άνθρωποι δεν είμαστε όλοι. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κακοί ηθοποιοί. Υπάρχουν ηθοποιοί και μη ηθοποιοί, όπως αυτοί που μπαίνουν στο χώρο από άλλα επαγγέλματα και οι άνθρωποι που ενώ έχουν σπουδάσει ηθοποιοί δεν έχουν mentalite ηθοποιού. Αυτό, λοιπόν, δεν το κρίνω ως καλό ή κακό, απλά το προσπερνάω.

Μίλησέ μου για το πώς νιώθεις ως δασκάλα υποκριτικής στον ΙΑΣΜΟ.

Εδώ και 9 χρόνια που διδάσκω είναι ιδιοτελής ο  στόχος μου γιατί έχω γίνει καλύτερη ηθοποιός μέσα από τη διδασκαλία.  Είναι πολύ ωραία διαδικασία. Διαβάζω πολύ περισσότερο, ανακαλύπτω πάρα πολλά πράγματα,  μεταδίδω αυτό το ένα πιθανό παραπάνω πράγμα που μπορεί να γνωρίζω.  Δεν είναι ότι είμαι καμία φοβερή δασκάλα, γι’ αυτούς που αναρωτιούνται, απλά προσπαθώ αυτό το κάτι που μου έχει διδάξει η ζωή στα 18 χρόνια που δουλεύω να το μεταφέρω στα παιδιά. Και έχω φανατικούς σπουδαστές.

Έψαχνα να βρω προφίλ σου στα social media και δεν υπάρχει τίποτα.

Γιατί δεν έχω. Δεν υπάρχει πόσο με πιέζουν πολλοί άνθρωποι και για πάρα πολλούς λόγους να κάνω Instagram. Δε θέλω! Θυμάμαι μία εποχή που δεν υπήρχαν όλα αυτά και πάλι είχα καταφέρει να κάνω μόδα τα σγουρά μαλλιά, τα γυαλιά ηλίου, τα ρούχα, τα τζιν που φόραγε η Ράνια στους Singles και μου έδιναν οι εταιρείες ρούχα και τα φόραγα με ένα δικό μου τρόπο. Τώρα δεν πρόκειται να κάνω Instagram για να παίρνω κάποιες εταιρείες ρούχων. Αν θα κάνω Instagram θα κάνω για να φωτογραφίζω, όχι για να φωτογραφίζομαι. Μ’ αρέσει η φωτογραφία. Δε με ενδιαφέρει όμως να ξέρουν πού κάνω διακοπές το καλοκαίρι, πότε ξυπνάω και τι τρώω. Δε με ενδιαφέρει να ξέρουν για τη ζωή μου. Γιατί να ποστάρω πόσο ωραία είμαι σήμερα;

Για το τέλος υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει σε καμία συνέντευξη και θέλεις εσύ να μας το πεις;

Όταν με ρωτούσαν μικρή «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις», έλεγα δασκάλα, χορεύτρια, αεροσυνοδός, ηθοποιός». Τώρα συνειδητοποιώ ότι τα πήρα κατά γράμμα. Μόνο το… χορεύτρια παράτησα γρήγορα και το έχω μετανιώσει πολύ. Χορεύτρια θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω τελικά.

*Η παράσταση «Ένας σκύλος που τον έλεγαν Φρίκη» παίζεται μέχρι τις 21 Μαΐου στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, Παπαδιαμαντοπούλου 4- Ιλίσια,  τηλ.: 210 7223010

Φωτογραφίες: Μάρθα Αμαξοπούλου