Η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη βλέπει τις πληγές της να ανοίγουν από το έγκλημα στην Κω και ξεσπά
- 20 ΙΟΥΝ 2023
Πριν από 5 χρόνια παρακολουθούσαμε τις οθόνες μας, μικρές της τηλεόρασης και μικρότερες των κινητών, τις εξελίξεις για την εξαφάνιση της Ελένης Τοπαλούδη. Μία νέα γυναίκα βρισκόταν τελικά νεκρή, επειδή τόλμησε να πει όχι στους βιαστές της που έμελε να γίνουν οι δολοφόνοι της. Προχωρώντας τον χρόνο μπροστά σήμερα μένουμε για άλλη μια φορά με τα ίδια συναισθήματα φρίκης μπροστά σε οθόνες για να μάθουμε τη συνέβη στην 27χρονη Αναστάζια που εντοπίστηκε νεκρή κάτω από ένα δέντρο, μισή καλυμμένη από μία πλαστική σακούλα και μισή από κλαδιά, σε προχωρημένη σήψη στην Κω.
Από το 2018 μέχρι το 2023 μεσολαβούν 5 χρόνια. 5 χρόνια κατά τα οποία μετράμε γυναίκες νεκρές. Η Ελένη Τοπαλούδη ριγμένη ενώ ήταν ακόμα ζωντανή από τα βράχια, η Αναστάζια Ρουμπίνσκα στραγγαλισμένη, κανείς δεν ξέρει με τι, καθώς το σώμα της βρέθηκε σε προχωρημένη σήψη και ο ιατροδικαστής δεν κατάφερε να εξακριβώσει το μέσο της δολοφονίας της. Ένας δρόμος ανάμεσα στις δύο γυναίκες σπαρμένος με θύματα βίας, στην πιο ακραία της μορφή, γυναίκες που εγκατέλειψαν τον κόσμο από τα χέρια άλλων.
Κι αν στο δικό μας μυαλό ξυπνούν μνήμες και η μοίρα των δύο γυναικών κάπως συνδέεται μέσα μας, σκέψου πώς να ζει αυτές τις μέρες η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, Κούλα Αρμουτίδου. Δεν χρειάζεται να φανταστείς πολλά, εξάλλου, η ίδια μίλησε στην εκπομπή Πρωινό του ΑΝΤ1 και όσα είπε προκαλούν ανατριχίλα, δένουν κόμπο στομάχια και χτυπούν στα μηνίγγια μας με το ρυθμό ενός πόνου αβάσταχτου, ενός πόνου που δεν μπορούμε -ευτυχώς τελικά για εμάς- ούτε να φανταστούμε.
«Έχω γίνει λιώμα αυτές τις ημέρες», είπε η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη στο Πρωινό. «Η ψυχή μου έγινε κατάμαυρη, μας ξύνουν τις πληγές κάθε τόσο. Να δολοφονήσουν το παιδί σου, να το βιάσουν, να το ξεγυμνώσουν, να το πετάξουν στις θάλασσες, κι από πνιγμό να “φύγει”», σημείωσε η γυναίκα που πριν από 5 χρόνια έχασε την κόρη της με τον βίαιο τρόπο που περιγράφουν οι λέξεις της.
«Όπως έκαναν σε αυτό το κοριτσάκι το 27χρονο τώρα, το βίασαν, το πήγαν, το πέταξαν σε μαύρη σακούλα απορριμμάτων, γυμνό το κορμάκι του, σαν σκουπίδι πραγματικό και έβαλαν και από πάνω χόρτα. Και μετά εγώ θα πιστέψω στους νόμους;», σημείωσε η Κούλα Αρμουτίδου.
«27 χρονών κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, να το στραγγαλίσουν και να το σκοτώσουν και να το πετάξουν σαν σκουπίδι μέσα σε μία σακούλα απορριμμάτων; Δεν ντρεπόμαστε», ανέφερε μεταξύ άλλων η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη. Δεν ντρεπόμαστε όλοι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Όσοι ντρεπόμαστε, βλέπουμε να ματώνουν οι φωνητικές μας χορδές να φωνάζουμε για την ανάγκη να εκπαιδευτούμε και τα δύο φύλα ξανά σε νέα συστήματα, συστήματα που δεν επιτρέπουν ο ένας να θεωρεί τον άλλο κτήμα του, που το σώμα του ενός δεν αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο από τον άλλο, να είμαστε ίσοι, να νιώθουμε σεβασμό, να μη νιώθουμε πια φόβο, αλλά οι φωνές μας πέφτουν πάνω σε τοίχους κι ο όρος γυναικοκτονία είναι απλά ένας όρος που λέμε, ένας όρος που ακόμα και σήμερα μετά από τόσα πτώματα, τόσους αριθμούς που αντιστοιχούσαν σε ανθρώπους με οικογένειες που μένουν πίσω και πονούν κάθε μέρα δεν έχει αποκτήσει τη δική του νομική διάσταση στη χώρα μας.
Η Κούλα Αρμουτίδου ζήτησε η τιμωρία για τέτοια εγκλήματα να είναι παραδειγματική, «τα ισόβια να είναι πραγματικά ισόβια». Αναρωτήθηκε πώς γίνεται οι βιαστές και οι δολοφόνοι να αφήνονται ελεύθεροι να κυκλοφορούν στην κοινωνία και το μυαλό της στο κλείσιμο του λόγου της περιπλανήθηκε σε σκοτεινές σκέψεις.
Η Κούλα Αρμουτίδου είναι μία μητέρα που έχει βιώσει τον μεγαλύτερο φόβο κάθε ανθρώπου που αποκτά παιδιά. Είναι μία μητέρα όπως η μητέρα της Αναστάζια που πλέον είδε κι αυτή τον φόβο αυτόν, τον τραγικό να πραγματώνεται.
Είναι δύο μητέρες που ζουν πια με αυτόν αυτόν τον φόβο να έχει γίνει η νέα τους καθημερινότητα, η νέα τους πραγματικότητα, που αντί να είναι γεμάτη είναι ένα αχανές, συνεχές κενό. Γιατί η απώλεια δεν είναι μία πράξη που βιώνεις εφάπαξ. Η απώλεια είναι κάτι που βιώνεται συνεχώς. Η αγάπη σου για το πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή είναι εκεί μαζί σου, συνεχίζει να μεγαλώνει, να θεριεύει, να σε συνοδεύει σε κάθε βήμα σου. Το πρόσωπο όμως πια δεν υπάρχει. Στο στέρησαν. Κι αυτή η στέρηση είναι μία πληγή που ανοίγει ξανά και ξανά σε χρόνο ανύποπτο. Μία πληγή διαρκείας.
