Η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη συγκινεί: «Σε ποιον να πιστέψω; Σε ποιο σύστημα;»

Η μητέρα της, Κούλα Αρμουτίδου, έκανε μία ανάρτηση που ανατριχιάζει τόσο μέσω της εικόνας, όσο και μέσω του κειμένου που τη συνοδεύει. Η Ελένη Τοπαλούδη θα γινόταν 26 ετών. Αυτό φανέρωναν τα κεριά στην τούρτα που της πήγαν οι γονείς της. Μία τούρτα, τα κεριά της οποίας η ίδια δεν μπορεί να σβήσει. Μία τούρτα δίπλα σε ένα καντήλι, η ζωή κι ο θάνατος μαζί, χέρι – χέρι. Ακριβώς όπως η απώλεια και ο αγώνας και η ζωή και ο θάνατος πάνε χέρι – χέρι στη ζωή των γονιών της από το 2018 μέχρι σήμερα.

«Ελένη μου, κοριτσάκι μου, ανθέ της νιότης, θησαυρέ μου. 15/1/1007 – 15/1/2023», έγραψε αρχικά η Κούλα Αρμουτίδου. «Γεννήθηκες και γέμισε η ζωή μου με αισθήματα χαράς κι ευγνωμοσύνης. Ήσουν Ελένη μου, ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσε να μου συμβεί. Ένα μικρό πλασματάκι, ένα μικρούλι τοσοδούλι που είχε την ανάγκη μου. Ήταν τόσο μοναδική κι ανεπανάληπτη η στιγμή που σε έφερα στο φως που ευχαριστούσα τον Θεό γι’ αυτό το Θείο δώρο», πρόσθεσε.

Η Ελένη Τοπαλούδη είχε έρθει στη ζωή μία μέρα του Ιανουαρίου στα τέλη της δεκαετίας του 1990. 21 χρόνια αργότερα θα αποχωρούσε από τον κόσμο, αφήνοντας ένα κενό που δεν αναπληρώνεται στη ζωή των γονιών της.

Η εικόνα μπορεί να σου φαίνεται παράδοξη, μπορεί να σε κάνει να αναρωτιέσαι «Γιατί να πάνε μία τούρτα σε έναν τάφο;». Η μεγαλύτερη παραδοξότητα όμως στην παραπάνω εικόνα, είναι το γεγονός ότι υπάρχει τάφος, ότι η Ελένη Τοπαλούδη είναι νεκρή, ότι δεν μπορεί να σβήσει τα κεριά της τούρτας της. Μόνο και μόνο επειδή είπε «όχι» σε έναν κόσμο στον οποίο μαθαίνουμε με τον πιο επώδυνο τρόπο πόσοι αδιαφορούν για τη συναίνεσή μας.

«Και έρχεται ξαφνικά μια αποφράδα νύχτα που στα γκρεμίζει όλα. Γιατί υπάρχουν γύρω μας ανθρωπόμορφα κτήνη χωρίς καρδιά και ψυχή μες στα στήθη τους. Αυτοί οι φονιάδες, οι στυγεροί δολοφόνοι δεν υπολόγισαν ούτε μάνες, ούτε πατεράδες, ούτε αδέρφια ούτε κανέναν. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή “Η Θεία”. Η Θεία Δίκη. Σ’ αυτήν εναποθέτω τις ελπίδες μου. Απλά περιμένω», έγραψε στη συνέχεια η Κούλα Αρμουτίδου. Κι έπειτα η αμφιβολία μπήκε στις σκέψεις της που μεταφέρονταν πύρινες και επώδυνες σε λέξεις.

«Σε ποιους να πιστέψω; Σε ποιο σύστημα; Ας σκεφτούν όλοι αυτοί που αποτελούν το σύστημα. Ποιος δικαιολογεί και ξεπλένει τους δράστες, τους βιαστές και τους δολοφόνους; Ας σκεφτούμε και ας προβληματιστούμε όλοι μας. Μας αφορά όλους μας», έγραψε στη συνέχεια.

Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Ρόδου αποφάσισε τον Μάιο του 2022 την επιβολή της ποινής των ισοβίων και 15 ετών κάθειρξης για την ανθρωποκτονία και τον ομαδικό βιασμό που υπέστη η Ελένη Τοπαλούδη στους δύο κατηγορούμενους της υπόθεσης. Δεν τους αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό και η απόφαση του Εφετείου ήταν ίδια με αυτή του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου που είχε εκδοθεί τον Μάιο του 2020.

---

Η υπόθεση Τοπαλούδη πλέον θα συζητηθεί στον Άρειο Πάγο όπου έχουν καταφύγει οι δύο καταδικασθέντες για την δολοφονία και τον ομαδικό βιασμό της 21χρονης. Οι αιτήσεις αναιρέσεων που έχουν καταθέσει θα συζητηθούν στις 19 Σεπτεμβρίου 2023.

Λίγο αργότερα, η Κούλα Αρμουτίδου έκανε και μία δεύτερη ανάρτηση για την Ελένη Τοπαλούδη. Μία ανάρτηση μπροστά στην οποία μόνο βουβή μπορείς να σταθείς. Μία ανάρτηση που μέσα από τις λέξεις μίας μητέρας προς το παιδί της που έφυγε από τη ζωή, μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα, σου επικοινωνεί όλο τον πόνο της πιο δύσκολης απώλειας.

Η φυσική ροή των πραγμάτων είναι τα παιδιά να αποχαιρετούν τους γονείς τους. Τα παιδιά να μένουν και να αναπολούν, να νοσταλγούν κι ακόμα κι αν πονούν, να βρίσκουν τα κομμάτια των γονιών τους μέσα τους και να προχωράνε. Ποιο μυαλό μπορεί να χωρέσει το ανάποδο; Ποια καρδιά μπορεί να μην γίνει χίλια κομμάτια; Πώς αντέχεται αυτή η αντιστροφή στην «φυσική» ροή των πραγμάτων;

«Ελένη μου, δεν μπορώ, δεν αντέχω την απουσία σου. Ελένη, αχ κοριτσάκι μου. Μου λείπεις, μου λείπεις. Τίποτε δεν αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Η κάθε μέρα που έρχεται φέρνει περισσότερο πόνο και μία απέραντη θλίψη. Έρχεται μέρα με τη μέρα η συνειδητοποίηση ότι αυτό το πλάσμα, το δικό σου πλάσμα δεν θα το ξαναδείς. Και αυτό πονάει τόσο πολύ που σε εξουθενώνει και σε προγειώνει σε μία οδυνηρή πράγματικότητα. 49 μήνες και 18 μέρες χωρίς εσένα μόνο η ψυχή μου ξέρει τι περνάω. Πονάω, πονάω, πονάω», κατέληξε στην ανάρτησή της η Κούλα Αρμουτίδου.

Ο χρόνος δεν απαλύνει τέτοιους πόνους, απλά εμείς είμαστε που συνηθίζουμε περισσότερο να ζούμε με αυτούς. Που γινόμαστε λειτουργικοί, πονώντας παραλλήλως. Που μαθαίνουμε με τον πιο δύσκολο τρόπο αυτό το οριστικό που συνοδεύει την απώλεια. Και το εμπεδώνουμε. Και συνεχίζουμε.