Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη βλέπει να καίγεται στους εφιάλτες της από τα Τέμπη
- 28 ΦΕΒ 2024
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν ηρωικούς στα μάτια μας; Τι είναι αυτό που έχουν διαφορετικό από εμάς; Κι αν δεν είναι τίποτα; Κι αν τελικά κανείς δεν γνωρίζει τις αντοχές του μέχρι που καλείται να τις εξαντλήσει; Για τη Ντίνα Μαγδαλιανίδη, που ήταν μία από τους επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 62, που στις 28 Φεβρουαρίου 2023 συγκρούστηκε με εμπορικό τρένο στα Τέμπη, σε ένα έγκλημα που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, είναι τα ένστικτα στα οποία οφείλει την επιβίωσή της.
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη μίλησε στο ντοκιμαντέρ του Mega, #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ, που παρουσίασε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της θλιβερής επετείου του ενός χρόνου από το σιδηροδρομικό δυστύχημα – έγκλημα που σημειώθηκε στα Τέμπη, η Ανθή Βούλγαρη. Εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Έναν χρόνο μετά προσπαθεί ακόμα να περπατήσει. Έναν χρόνο μετά οι εφιάλτες της «κόλασης» που έζησε -οι περισσότεροι διασώστες που μίλησαν στο ίδιο ντοκιμαντέρ με αυτή τη λέξη περιέγραψαν όσα αντίκρισαν στα Τέμπη εκείνο το βράδυ- τη στοιχειώνουν ακόμα.
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη είχε κλείσει ηλεκτρονικά το εισιτήριό της, αλλά αυτό δεν βρέθηκε όταν έφτασε στον Σταθμό Λαρίσης. Αναγκάστηκε να πάρει το απογευματινό τρένο, αν και δεν της άρεσε να ταξιδεύει τόσο αργά, όπως είπε. Το τρένο αυτό, δεν θα έφτανε ποτέ στη Θεσσαλονίκη.
«Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου», είπε αρχικά η Ντίνα Μαγδαλιανίδη. Περιέγραψε πώς ακόμα κι όταν ένιωσε ότι το κορμί της είχε διαλυθεί καθώς τα κόκκαλά της είχαν σπάσει σε αρκετά σημεία, η σκέψη των δικών της ανθρώπων και πώς θα αντιδρούσαν στην είδηση του χαμού της, ήταν που την έκανε να συνεχίζει να προσπαθεί.
«Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έγινε το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσει με αυτό η μαμά μου, η αδερφή μου η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα “δεν πρέπει να πεθάνω εδώ πέρα”. Εκείνη την ώρα βαράνε πολύ τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί», σημείωσε η νεαρή γυναίκα.
«Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο», σημείωσε η επιζώσα από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και συνέχισε. «Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα όπως κάηκαν τα άλλα παιδιά ή τα παιδιά που έφυγαν ακαριαία στο πρώτο βαγόνι. Εμένα μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και είπα “Αυτή την ευκαιρία, Ντίνα δεν πρέπει να τη χάσεις. Γιατί είσαι εδώ, είσαι ξύπνια και πρέπει να παλέψεις“».
Η πάλη αυτή τη βρήκε να σέρνεται μέχρι μία χαραμάδα από την οποία όπως είπε έπεσε πάνω στις ράγες «με το σχεδόν κομμένο πόδι μου». Η πτώση έφερε ακόμα χειρότερα κατάγματα. Αλλά συνέχισε να σέρνεται προς τη σωτηρία της. «Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως, ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα», είπε στο ντοκιμαντέρ του Mega.
«Οι διπλανοί μου δεν σώθηκαν και θυμάμαι ότι και έξω από το βαγόνι είναι ότι άκουγα φωνές που αργοσβήνουν. Ίσως ήταν άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί. Δεν θυμάμαι τι έλεγαν, αλλά ούρλιαζαν. Και σιγά σιγά όσο περνούσε η ώρα έσβηναν οι φωνές τους», τόνισε για το βράδυ που τα Τέμπη γέμισαν ουρλιαχτά, φωτιές, κατεστραμμένα βαγόνια, σώματα, ζωές.
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη μίλησε για το μετατραυματικό σοκ που βιώνει έναν χρόνο μετά. «Βγαίνω πάρα πολύ σπάνια. Νιώθω φόβο να είμαι κοντά σε κόσμο, νιώθω φόβο και όταν είμαι στο αμάξι. Μου έρχονται συνέχεια στιγμές, δεν κοιμάμαι. Παίρνω φάρμακο για τον ύπνο, αλλά και για τους εφιάλτες που ακόμα υπάρχουν. Βλέπω συνέχεια κάποια πρόσωπα που είχα δει λίγο πριν το ατύχημα, γύρω μου σώματα. Βλέπω και την πτώση μου από το τρένο.
Μου έχει μείνει ακόμα η πτώση, το πώς έπεσα, το πώς σύρθηκα και βλέπω συνέχεια ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχει αίσιο τέλος η κατάστασή μου. Και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω ακόμα έναν χρόνο. Με στενοχωρεί να παλεύω εγώ να περπατήσω και θα μου πείτε “μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται, αυτό δεν είναι τίποτα!”. Και ποια είμαι εγώ να παραπονεθώ.
Αλλά είναι πολύ δύσκολο και να το βιώνεις όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα ότι είναι πολύ σκληρό να ζω και κάθε μέρα να είμαι με έναν πόνο, να πληγώνω τους ανθρώπους που με βλέπουν να ουρλιάζω, να ωρύομαι, να παθαίνω κρίσεις. Σκεφτόμουν, όμως, ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα εκεί έξω κι ότι υπάρχουν άνθρωποι που για άλλους λόγους περνάνε δύσκολα. Δεν είναι ότι μου δίνει κουράγιο, αλλά λέω “Ντίνα και σώθηκες και ok, έχεις κάποιες ελπίδες στη ζωή τους. Οι ελπίδες άλλων πέθαναν εκείνη την ημέρα“», ανέφερε χαρακτηριστικά.
O χρόνος σταμάτησε στις 23:22 της 28ης Φεβρουαρίου 2023, στην περιοχή Ευαγγελισμός στα Τέμπη για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν, για τους συγγενείς τους που τους έχασαν, για τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν κι ακόμα προσπαθούν να διαχειριστούν τα ψυχικά και σωματικά τραύματά τους, ελπίζοντας στη Δικαιοσύνη που θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά, για όλους όσοι εκείνο το βράδυ νιώσαμε ότι από τύχη ζούμε. Ο χρόνος μας οφείλει να σταματήσει εκεί, μέχρι τη στιγμή που τα θύματά του θα δικαιωθούν.
Η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά τις 19:22 από τον Σταθμό Λαρίσης γεμάτη επιβάτες, κυρίως νέα παιδιά, που επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη μετά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Μετά από μεγάλη καθυστέρηση στα Παλαιοφάρσαλα το τρένο ξεκίνησε με περίπου 350 επιβαίνοντες για τον τελικό του προορισμό, εκείνο που δεν έφτασε ποτέ. Στις 23:22 συγκρούστηκε με εμπορικό τρένο μετωπικά. Τα 2 τρένα είχαν διανύσει 18 χιλιόμετρα στην ίδια γραμμή πριν συγκρουστούν. Η σύγκρουση και η τεράστια έκρηξη που ακολούθησε έκοψαν το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων.
