Κανάκης, Τζίμα, Μουτσινάς: Η αποθέωση στο Twitter ήρθε για τα αυτονόητα

Η τραγωδία στα Τέμπη μάς έχει βάλει όλους σε μία κατάσταση πένθους, σε μία κατάσταση οργής, γιατί όλο και περισσότερο κάθε μέρα μας μοιάζει μία τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν λειτουργούσαν κάποια πράγματα όπως έπρεπε σε ένα ευνομούμενο, σύγχρονο κράτος σαν και αυτό που θέλουμε να ζούμε. Από τη μια τα κάνουμε όλα πια ηλεκτρονικά και χαιρόμαστε που γλιτώνουμε τη γραφειοκρατία των δημόσιων υπηρεσιών, κι απ’ την άλλη μπαίνουμε στα τρένα και «Πάμε κι όπου βγει». Πώς να μην οργιζόμαστε, πώς να μην πονάμε; Πώς να μη χειροκροτήσουμε όταν κάποιοι όπως ο Αντώνης Κανάκης, η Ράνια Τζίμα ή ο Νίκος Μουτσινάς ακούμε να λένε τα αυτονόητα;

«Όταν ξεκίνησε το “Ράδιο Αρβύλα”, πριν 15 χρόνια, ήταν τότε που σκότωσαν τον Αλέξη (σ.σ. Γρηγορόπουλο) και είχαμε βρεθεί σε τρομακτικά παράξενη θέση. Ήταν βέβαια άλλες εποχές, δεν είχε το διαδίκτυο στη σημερινή του μορφή και βγαίναμε σε καθημερινή βάση, ειδικά την πρώτη μέρα και δεν ξέραμε τι κάναμε, βγάζαμε το μέσα μας, ό,τι υπήρχε στο μυαλό μας», είπε αρχίζοντας την εκπομπή Ράδιο Αρβύλα στον ΑΝΤ1 ο Αντώνης Κανάκης, τη Δευτέρα, 6 Μαρτίου. Κι αυτό έκανε. Έβγαλε το μέσα του, με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε όλοι μας, όποτε συζητάμε για τα Τέμπη. Έχοντας το πλεονέκτημα να μπορούμε να συζητάμε για τα Τέμπη αντί να θρηνούμε έναν δικό μας άνθρωπο, για να το πω πιο σωστά.

Ο Αντώνης Κανάκης κέρδισε το Twitter ξεσπώντας κατά των δημοσιογράφων μετά την προβολή δηλώσεων κάποιων εξ αυτών κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών.

«Οι εκφράσεις όπως παπαγάλος που χρησιμοποιούνται ή τα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους είναι λίγα. Όταν η δημοσιογραφία είναι υπάλληλος κομμάτων, καναλαρχών και διαφόρων άλλων συμφερόντων, τότε γίνεται εχθρός της Δημοκρατίας.

Μη στενοχωριέστε θα βάλουν τα τσιράκια τους, θα επιτεθούν και σε εμάς, θα επιτεθούν σε εσάς. Γιατί μπορούν να δημιουργούν μια πλασματική πραγματικότητα. Όσο κι αν λέτε ότι βρέχει ενώ σας φτύνουν, δεν βρέχει. Σας φτύνουν. Όσο κι αν αύριο έχετε 200 site, 200 μικρούς δημοσιογράφους, πέντε εφημερίδες, φιλαράκια και κολλητούς και μπορείτε να τους βάλετε όλους να γράφουν αυτό που εσείς θέλετε, σας φτύνουν», είπε μεταξύ άλλων ο Αντώνης Κανάκης. Ο ίδιος τόνισε ότι το Ράδιο Αρβύλα δεν θα συνεχίσει στη μορφή που ήταν ως τώρα.

«Κάνουν όλοι ό,τι μπορούν για να επιστρέψουμε στην χαζοχαρούμενη πραγματικότητα. Μέσα στο τριήμερο πένθος άρχισε ήδη η επιστροφή στην πραγματικότητα, έπαιζε το Survivor.

Η επιστροφή αυτή βολεύει και τα κέρδη. Θέλει χαρά η διαφήμιση και η λοβοτομή. Εμείς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Και δεν μπορούμε και δεν θέλουμε. Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε με το Ράδιο Άρβυλα σε αυτή την πραγματικότητα», ανέφερε. «Έχουμε σκέψεις να βγούμε αύριο από το περιβάλλον του Βινυλίου και να κάνουμε κάποιες εκπομπές που δεν θα είναι το Ράδιο Αρβύλα, όπως το ξέραμε», κατέληξε.

Λίγο νωρίτερα η Ράνια Τζίμα φιλοξενώντας στο δελτίου ειδήσεων του Mega, τον υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, του έκανε μία αυτονόητη ερώτηση. «Υπό αυτές τις συνθήκες, θεωρείτε ότι υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για να ζητήσετε την ψήφο των πολιτών;», είπε αναφερόμενη στις επερχόμενες εκλογές. Ο διάλογος που ακολούθησε διανθισμένος από τις εκφράσεις της δημοσιογράφου ήταν που κέντρισε το ενδιαφέρον του Twitter.

«Η Ν.Δ. έχει μια θητεία 3,5 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν πολλά καλά, αλλά υπήρξαν και αστοχίες και υπάρχουν ευθύνες», σημείωσε ο πολιτικός και η Ράνια Τζίμα αποκρίθηκε: «Δεν πιστεύω ότι λέγοντας αστοχίες εννοείτε αυτήν την περίπτωση».

«Όλα αυτά θα συνεκτιμηθούν από τους πολίτες. Όλα όμως», σημείωσε ο Μάκης Βορίδης και η Ράνια Τζίμα αποκρίθηκε με ένα λιτό κι απέριττο «Μαλιστα».

Στη διακαναλική αυτή ωδή στα αυτονόητα είχε συμμετάσχει νωρίτερα και ο Νίκος Μουτσινάς. Ο παρουσιαστής του ΣΚΑΪ μίλησε για την εκ νέου υποψηφιότητα του παραιτηθέντα υπουργού Μεταφορών, Κώστα Καραμανλή και τη επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών από την κυβέρνηση.

«Μιλάμε για ένα τραγικό συμβάν έτσι κι αλλιώς και η τηλεόραση το κάνει πιο τραγικό. Δεν μπορούμε να ενώσουμε αυτό που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι οπότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε για αυτές τις ψυχές και δύναμη για τους ανθρώπους που έχουν μείνει πίσω», είπε αρχικά ο Νίκος Μουτσινάς.

«Τώρα μιλάμε για μια καραμέλα, που λέγεται “ανθρώπινο λάθος”. Έχει χαθεί πια το μέτρο, μας λένε ό,τι να ‘ναι, τους κοιτάμε στα μάτια, υπάρχει πάντα μία “συγγνώμη”. Τρεις κυβερνήσεις, πάρα πολλοί υπουργοί, κανείς δεν ασχολήθηκε, κανείς δεν θα ασχολιόταν, αν δεν γινόταν το δυστύχημα», τόνισε και συμπλήρωσε: «Μιλάμε για ένα κομμάτι που λείπει: την πρόνοια. “Ανθρώπινο λάθος” είναι που κατεβήκαμε εδώ, να φοβάσαι να βρέξει να χιονίσει, να ταξιδέψεις, συμβαίνει να ξαναφοβηθείς για τη ζωή σου. Όλα αυτά, καταλαβαίνετε, σκάνε ένα ένα. Ρε παιδιά τι γίνεται; Δεν φταίει μόνο ένας. Νιώθω ένα αδιέξοδο, παρ’ όλα αυτά θα πρέπει κάτι να γίνει».

«Ο άλλος παραιτήθηκε και πάλι θα είναι στο ψηφοδέλτιο. Δεν τα κατάφερε σε εκείνο το υπουργείο, θα τα καταφέρει στων τροφίμων», ανέφερε ο Νίκος Μουτσινάς για την περίπτωση ο Κώστας Καραμανλής να είναι ξανά υποψήφιος στις επόμενες εκλογές.

«Βγήκε ο πρωθυπουργός, σαν να είναι πάλι κορονοϊός, ίδια φάτσα. Ο επικοινωνιολόγος πρέπει να αλλάξει. Αλλάξτε τον, πρωθυπουργέ! Γιατί είτε είναι κορόνα, είτε ατύχημα, είτε βιασμοί, είναι μια ίδια φάτσα στεναχωρημένη. Αν δεν το αντέχετε, μπορείτε να παραιτηθείτε. Όχι μόνο ο πρωθυπουργός, όλοι. Είναι ανθρώπινο να πούμε ότι δεν μπορούμε. Ας έρθει κάποιος που μπορεί», σημείωσε για την επικοινωνιακή διαχείριση του δυστυχήματος από τον πρωθυπουργό της χώρας, Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το Twitter αλάλλαξε για τον προφανή λόγο. Έτσι συμβαίνει κάθε φορά που κάποιος λέει τα αυτονόητα, όπου κι αν ανήκει. Σε όποια ζώνη, σε όποια τηλεοπτική στέγη, όποιο κι αν είναι το παρελθόν του. Έτσι συμβαίνει όταν βλέπουμε να εκφράζεται έστω το συναίσθημα που μας πνίγει όλους. Ο πόνος που μας λυγίζει είτε χάσαμε ανθρώπους δικούς μας είτε όχι. Η απλή διαπίστωση ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί κι ότι οι ευθύνες είναι συλλογικές που δεν αποφεύχθηκαν.

Η απλή διαπίστωση ότι δεν έχουμε ανάγκη να βλέπουμε πώς προσπαθεί ο καθένας να σώσει το πολιτικό κόστος κάθε τραγωδίας. Η απλή διαπίστωση του ότι δεν μπορούμε να ζούμε πια με σύνθημα το «πάμε κι όπου βγει». Κι εκείνοι που διαχρονικά το λένε, θέλουμε να το παραδεχτούν. Χωρίς ναι μεν, αλλά. Χωρίς κροκοδίλεια δάκρυα και βαρύγδουπες υποσχέσεις. Χωρίς να μας αποδεικνύουν κάθε μέρα πόσο απέχουν οι κόσμοι μας. Η απλή διαπίστωση ότι δεν θέλουμε να ζήσουμε άλλες τραγωδίες που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.