Κατερίνα Γερασίμου, νοσηλεύτρια: “Δε θα έκανα τίποτα λιγότερο από ό,τι θα έκανα για τον πατέρα και την μάνα μου”

Όταν έμαθα ότι θα λειτουργήσει το Ωνάσειο, πήγα. Είμαι από το Μάρτιο του 1993.

Άλλο νοσοκόμα, άλλο νοσηλεύτρια. Η νοσηλεύτρια έχει τελειώσει ανώτατη σχολή. Η νοσοκόμα προέρχεται από πρακτική.

Έχει μείνει από παλιά η λέξη νοσοκόμα. Περίπου το 1985 καθιερώθηκε ο όρος νοσηλευτής. Ο νοσοκόμος φροντίζει για την αλλαγή των σεντονιών. Πρώτα υπήρχε ο όρος αδελφή που ήταν στον πόλεμο ή στον Ερυθρό Σταυρό και μετά τη δεκαετία του ’50 ακολούθησε ο όρος νοσοκόμα. Ορισμένες προέρχονταν από οίκους ανοχής και ήταν κάπως υποτιμητικό.

Η νοσηλεύτρια δεν αντιμετωπίζεται με σεβασμό όπως συμβαίνει στο εξωτερικό. Σου λένε ‘α, νοσοκόμα είσαι;’ υποτιμητικά. Δεν έχει καθιερωθεί σαν επάγγελμα. Και οι ασθενείς σε σένα θα βγάλουν τα νεύρα τους, όχι στον γιατρό.

Και οι γιατροί δε σε σέβονται σαν συνεργάτη. Φταίμε και εμείς γιατί δεν υπερασπιζόμαστε το επάγγελμά μας.

Οι γιατροί “την πέφτουν”. Το θέμα είναι τα όρια που θα βάλεις και πως θα είσαι σαν παρουσία. Αν αρχίζεις και χασκογελάς και δίνεις περιθώρια, βεβαίως θα τα παραβιάσουν. Στους γιατρούς πρέπει να μιλάς στον πληθυντικό.

Οι άνδρες είναι πολύ λιγότεροι και χρίζουν “ιδιαίτερης” μεταχείρισης. Δε θα τον βάλουν να δουλέψει σε ένα δύσκολο τμήμα.

Είναι δύσκολο επάγγελμα όσον αφορά και την επιλογή του συντρόφου. Τα ωράρια και οι βάρδιες το δυσκολεύουν πολύ. Για αυτό συχνό φαινόμενο είναι οι νοσηλεύτριες να παντρεύονται αστυνομικούς. Επειδή και εκείνοι έχουν άστατα ωράρια. Η βραδινή βάρδια είναι 23.00 με 07.00. Σε ορισμένα τμήματα είναι η πιο δύσκολη. Σου χαλάει το βιολογικό σου ρολόι. Μια σχετική έρευνα έδειχνε πως οι εργαζόμενοι είναι πιο αποδοτικοί όταν έχουν σταθερές βάρδιες. Το χειρότερο είναι να δουλεύεις απόγευμα πρωί.

Επίσης, συχνό φαινόμενο είναι να παντρεύονται νοσηλευτές. Όμως αλλάζουν βάρδιες για να κρατάνε τα παιδιά τους με αποτέλεσμα να χάνονται μεταξύ τους.

Η μια μου κόρη είχε δεθεί με τον πατέρα της. Εκείνος είχε σταθερό ωράριο και κάποιες στιγμές δεν με ήθελε. Με έβλεπε μετά από δύο μέρες.

Οι περισσότερες στιγμές είναι οι δυσάρεστες. Αν σου αρέσει αυτό που κάνεις, αν αγαπάς τον ασθενή και θες να βοηθήσεις, σου μένει η προσφορά που καλύπτει τις δυσάρεστες στιγμές.

Μαθαίνεις ότι πρέπει να εκτιμάς αυτό που έχεις τώρα. Το λέω και τα παιδιά μου. Τους λέω “ξέρετε πόσα παιδιά υποφέρουν και είναι στα νοσοκομεία άρρωστα;“.

Δε μας συμβαίνει συχνά να μην πηγαίνει καλά μια επέμβαση. Όταν ξέρεις ότι ένα μωρό δεν μπορεί να ζήσει με την πάθηση που έχει λες καλύτερα να “φύγει” για να αναπαυθεί γιατί είναι πολύ δύσκολα. Από την άλλη μεριά όταν δεις κάτι να “στραβώνει” σε επέμβαση που δε θα έπρεπε βέβαια θα στεναχωρηθείς.

Εξοικειώνεσαι με το θέμα του θανάτου. Όταν έχεις μιλήσει με τον άρρωστο και έχεις γνωριστεί τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο. Θυμάμαι έναν ασθενή που πριν μπει για επέμβαση μου είχε πει τα προβλήματά του και μετά δεν τα κατάφερε.

Ευχάριστες στιγμές είναι όταν βλέπεις μετά από καιρό ανθρώπους που έχουν κάνει μεταμόσχευση και είναι καλά. Γιατί στο νοσοκομείο τους έβλεπες χάλια. Και σωματικά και ψυχικά.

Είναι συγκεκριμένοι οι τύποι που αντέχουν να κάνουν αυτό το επάγγελμα, αλλιώς να το αποφύγουν. Στη σχολή ξεκινούσαν 300 άτομα και αποφοιτούσαμε 60.

Αποθάρρυνα τα παιδιά μου να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα. Είναι ψυχοφθόρο.

Δε θα έκανα τίποτα λιγότερο από ό,τι θα έκανα για τον πατέρα και την μάνα μου.