Κέλλυ Λουφάκη: “Τα ΑμεΑ δε χρειάζονται ειδική μεταχείριση στη δουλειά αλλά ισότητα”

Όχι, η 33χρονη σήμερα Κέλλυ Λουφάκη δεν είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που παθαίνει κάτι τόσο σοβαρό. Σηκώθηκε τόσο γρήγορα και με χαμόγελο. Αλλά θεωρώ ότι είναι ιδανική να μιλήσει για τη δουλειά και τα ΑμεΑ στην χώρα μας, ένα θέμα που ανοίγει και η GloVo4all διοργανώνοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα σχετική ημέρα καριέρας, το carrerfair.4all.

– Πως σε αντιμετώπισε η δουλειά σου, όταν ενημέρωσες ότι είχες αυτό το ατύχημα;

Από την αρχή το ανθρώπινο δυναμικό ήταν διακριτικά κοντά μου. Μου είχαν πει πως οτιδήποτε θέλω και όποτε είμαι έτοιμη να ξαναγυρίσω, εκείνοι θα με περίμεναν. Είμαι τυχερή, σίγουρα δεν είναι όλα τα παραδείγματα το ίδιο και ειδικά στον ιδιωτικό τομέα. Σίγουρα υπάρχουν και παραδείγματα που δε φέρονται σωστά και έχω ακούσει περιστατικά. Δυστυχώς είμαστε στην Ελλάδα και μαζί με τα υπόλοιπα έχουμε αυτές τις αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές.

– Πότε αποφάσισες να επιστρέψεις; Σε βοήθησε κάποιος ψυχολόγος;

Μετά τους 9 μήνες σε θεραπεία στο ΚΑΤ και σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, γύρισα στο σπίτι μου, έμεινα για θεραπείες κλπ αλλά τον Σεπτέμβριο άρχιζα να μην την παλεύω. Είμαι δραστήρια και γι’ αυτό το λόγο έκανα νύξη στην τράπεζα που εργαζόμουν και από την οποία έπαιρνα μισθό όλο αυτό τον καιρό. Κάναμε ένα ραντεβού, εξήγησα πως έχει η κατάσταση και συμφωνήσαμε να μην παραμείνω σε κατάστημα αλλά να ξεκινήσω σε κεντρική υπηρεσία και λιγότερες ώρες. 

Είχα ψυχολογική στήριξη στη διάρκεια της νοσηλείας μου, αλλά δε θεωρώ ότι χωρίς αυτό δε θα μπορούσα να επιβιώσω. Είμαι αρνητική με τη ψυχανάλυση και τη ψυχοθεραπεία. Εμένα δε θεωρώ ότι με βοήθησε. Πιο πολύ με βοήθησε που γύρισα στη δουλειά μου, γιατί είμαι εργασιομανής.

– Η ξιφασκία πως προέκυψε;

Δεν είχα καμία σχέση με κανένα άθλημα πριν το ατύχημα. Ο φυσικοθεραπευτής μου επέμεινε να ξεκινήσω. Αρχικά ήμουν αρνητική, γιατί όταν χτυπάμε συνήθως έχουμε στο μυαλό μας ότι θα γίνουμε γρήγορα καλά. Όποιος πει ότι δεν το θέλω ή δεν το πιστεύω, λέει ψέματα. Είδα τι αθλήματα έχει η ΕΑΟΜ ΑμεΑ και διάλεξα τη ξιφασκία. Πήγα στην προπόνηση και αυτό ήταν. Στους δύο μήνες συμμετείχα σε πανευρωπαϊκό και τώρα έχω φτάσει να είμαι πρωταθλήτρια Ελλάδος και να είμαι η 13η παγκοσμίως στην κατάταξη. Μέχρι 12 αθλητές πάνε στο Ρίο και έχω άλλους δύο αγώνες για να το καταφέρω. Θέλω να τα καταφέρω, δεν χάνω την ελπίδα μου. Σε μόλις δύο χρόνια έφτασα σε αυτό το σημείο.

– Η πρώτη μέρα με αμαξίδιο στη δουλειά πως ήταν;

Εντάξει ήταν πολύ αμήχανα, γιατί δεν ήξερα κανέναν από εκεί. Ήταν καινούργια πρόσωπα και ήταν λογικό. Φυσικά με έβλεπαν με ένα αμαξίδιο και απορούσαν ποια είναι αυτή που ήρθε κλπ. Προσαρμόστηκα, όμως, πολύ γρήγορα.

– Πως είναι πια η κατάσταση στο γραφείο;

Δεν έχω κανένα θέμα. Με αντιμετωπίζουν σα να μην έχω πρόβλημα. Βασικά, δεν έχω πρόβλημα. Δεν σημαίνει ότι επειδή είχα αυτό το ατύχημα θα μου τα φέρνουν όλα στο γραφείο μου, καμία σχέση. Με αντιμετωπίζουν σα να είμαι όπως πριν. Και στο πεντάωρο μου, βγάζω τη δουλειά που θα έβγαζα στο οκτάωρο.

– Υπάρχουν άλλα ΑμεΑ στον χώρο που δουλεύεις;

Υπήρχε ένας κύριος με αμαξίδιο όταν επέστρεψα, ο οποιός βγήκε πια στη σύνταξη και επίσης, υπάρχει και ένας κωφάλαλος.

– Σου έχουν πει στη δουλειά ότι είναι αξιέπαινο αυτό που κάνεις;

Μου το έχουν πει και πιο μεγάλα στελέχη ότι γενικά με θαυμάζουν για όλα αυτά που έχω καταφέρει και είναι περήφανοι που έχουν ένα άτομο σαν εμένα. Που δεν εκμεταλλεύομαι ποτέ το ότι έχω κινητικά προβλήματα, που τα φέρνω εις περας και φυσικά έχω καταφέρει και ό,τι έχω καταφέρει στην ξιφασκία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Γενικά, όμως, δεν πιστεύω ότι είμαι ήρωας. Όλα τα σπίτια έχουν προβλήματα. Άλλοι έχουν οικονομικά, άλλοι θέματα υγείας, άλλοι χωρισμούς. Το θέμα είναι τι πραγματικά θες από τη ζωή σου; Να μιζεριάσεις ή να κοιτάξεις μπροστά; Εγώ έχω μάθει να κοιτάω μπροστά. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, έχει να κάνει με την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου και φυσικά βοηθάει και το περιβάλλον.

– Πως θεωρείς γενικά τις υποδομές για ΑμεΑ σε εργασιακούς χώρους της Ελλάδας;

Οι πολυεθνικές λειτουργούν με βάση το εξωτερικό, δεν τους ενδιαφέρει καν η κατάσταση αλλά η γνώση, η μόρφωση και το επίπεδο και η εμπειρία του εργαζόμενου. Σε εμάς, στις πιο μικρές ελληνικές επιχειρήσεις υπάρχουν ελλιπείς υποδομές και ειδικά στις δημόσιες υπηρεσίες πάρα πολύ. Αλλά ξέρω και περιστατικά που εργοδότες που έφτιαξαν γραφείο ή ράμπα για άτομο με κινητή αναπηρία. Σε γενικές γραμμές, προσβασιμότητα στην Ελλάδα όπως στο εξωτερικό πάντως, δεν υπάρχει.

– Τι θα έλεγες σε έναν εργοδότη αναφορικά με τους εργαζόμενους με αναπηρίες;

Θα του έλεγα αρχικά αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι. Ότι στη θέση που είμαι εγώ ή οποιοδήποτε άλλο παιδί με κινητική αναπηρία, μπορεί να βρεθείς ανά πάσα στιγμή, από το πουθενά – όπως ακριβώς συνέβη με εμένα. Δε θα πρέπει να κοιτάμε, λοιπόν, τον άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά βάση της δουλειάς που προσφέρει. Είναι σωστός; Είναι τυπικός; Κάνει καλά τη δουλειά του; Όλα τα υπόλοιπα δεν πρέπει να υπάρχουν και αυτό ισχύει και για τους συναδέλφους. Γενικά, δε θα πρέπει να συμπεριφέρονται με ιδιαίτερο τρόπο σε άτομο με αναπηρία. Να υπάρχει ισότητα. Όχι δηλαδή να δίνει λιγότερη δουλειά ή να τον προσέχει περισσότερο. Δεν χρειάζεται να υπάρχει αυτό. Να είναι όλοι ίσοι.

– Εσύ κατάφερες να συνεχίσεις δυναμικά τη ζωή σου μετά από το σοβαρό ατύχημα. Σε όσα ΑμεΑ δεν το έχουν κάνει, τι έχεις να πεις;

Ναι, θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά άτομα που είναι κλεισμένα στο σπίτι και έχουν αφήσει τον εαυτό τους. Παίζει ρόλο αν το έχει αποδεχτεί το οικογενειακό περιβάλλον και καμιά φορά επαναπαύεσαι με το επίδομα αλλά δεν είναι έτσι. Πρέπει να μάθεις στη ζωή σου να είσαι παραγωγικός. Εγώ θέλω να δουλεύω και να έχω τα δικά μου λεφτά. Μακάρι να μην τα έπαιρνα ποτέ αυτά τα λεφτά του επιδόματος. Για μένα, πρέπει να κυνηγήσουν τα δικαιώματα τους, οποιοδήποτε πρόβλημα και να έχουν. Δεν επιτρέπεται να έχουν σπουδάσει και να κάθονται στο σπίτι, να μη βγαίνουν επειδή δε βρίσκουν δουλειά ή επειδή μπορεί να τους έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα τρεις φορές. Και τρεις και τέσσερις και πέντε. Θα ξαναχτυπήσουν άλλες δέκα φορές την πόρτα και κάποια πόρτα θα ανοίξει. Η ανεργία είναι στο φουλ για όλους στην Ελλάδα.

– Θα πας στο carrerfair.4all;

Θα είμαι εκεί! Για μένα είναι ό,τι καλύτερο αυτό που κάνει η Glovo.4all, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Θα έχει σίγουρα πολύ θετικά αποτελέσματα και μακάρι όλα τα παιδιά που θα καταφέρουν να πάνε στην ημερίδα να καταφέρουν να κάνουν την αρχή. Μπορεί να μη γίνει η πρόσληψη, αλλά να έχει γίνει η επαφή.

– Πιστεύεις ότι το ατύχημα σου σε έκανε καλύτερη σαν άνθρωπο;

Πιστεύω ότι δεν έχω αλλάξει, ο χαρακτήρας μου είναι ίδιος. Απλά έχω γίνει πολύ καλύτερος άνθρωπος από πριν. Λέω δεν πειράζει, καλή καρδιά, η ζωή συνεχίζεται – γιατί εντάξει και εγώ έχω φάει χαστούκια λόγω του ατυχήματος, δεν το κρύβω.

Μέσα από την αναπηρία μου έζησα πράγματα που δεν θα τα είχα ζήσει στα πιο τρελά μου όνειρα όπως αυτά που ζω με τη ξιφασκία. Επίσης έχω μάθει να εκτιμάω πολύ περισσότερο πράγματα από ότι πριν. 

Και φυσικά, δε χάνω την ελπίδα μου και την πίστη μου ειδικά στον εαυτό μου πρώτα και μετά φυσικά εννοείται και στο Θεό. Ζω, θα μπορούσα να μη ζούσα, να είχα πεθάνει. Ήταν άσχημο το ατύχημα μου. Είμαι τυχερή γιατί έζησα. Έστω και στο αμαξίδιο συνεχίζω τη ζωή μου δυναμικά.  Η ζωή είναι ωραία αρκεί να ξέρεις να τη ζεις.

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

**To Career Fair.4all είναι η πρώτη διοργάνωση που φέρνει την ελληνική αγορά εργασίας κοντά στα  άτομα με αναπηρία. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016 (11πμ-7μμ) στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, εταιρείες, φορείς και ειδικοί σε θέματα επαγγελματικής κατάρτισης και εμψύχωσης θα συνευρεθούν με  ανθρώπους με κάποια μορφή αναπηρίας σαν ένα πρώτο βήμα γνωριμίας και αλληλεπίδρασης. Θα είμαστε και εμείς εκεί!