Μαίρη Συνατσάκη: “Μου έχουν ζητήσει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα να βγούμε για δείπνο”

Η Μαίρη άρχισε να γράφει στο Ladylike (και σταμάτησε) και έτσι γνωριστήκαμε και λίγο καλύτερα με – όπως ήταν αναμενόμενο – πρώτη μας κουβέντα αυτή για τα χρωματιστά μαλλιά. Σήμερα βρεθήκαμε ανάμεσα σε cupcakes και κορμούς φυστικοβούτυρου να της παίρνω συνέντευξη, επειδή για κάποιο λόγο δεν είχε τύχει να το κάνουμε νωρίτερα.

Στα πράγματα που μας ενώνουν και κάνουν αυτή την ταπεινή ζωή αρκετά πιο ενδιαφέρουσα, είναι η αγάπη για το γκλίτερ, τα χρώματα, τα παραμύθια και τους μονόκερους. Τα μυθικά αυτά πλάσματα ζουν το δικό τους πολύχρωμο πάρτι με νεράιδες και σοκολατένιους καταρράκτες, κάπου σε ένα πολύ αληθινό κομμάτι της φαντασίας της Μαίρης. Όταν όμως προσγειώνεται στην καθημερινότητα, χρειάζεται κάτι πιο αληθινό για να τα βγάλει πέρα. “Γενικά πιστεύω στην αγάπη, μόνο αγάπη. Σου δημιουργεί ασφάλεια κι έτσι δε φοβάσαι και σ’ αφήνει να εμπιστεύεσαι. Η αγάπη προς τη ζωή σου δίνει ενέργεια ώστε να την παλεύεις κάθε μέρα“, μου λέει με τόση σιγουριά που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Ο λόγος που σταμάτησε να γράφει στο Ladylike, ήταν οι αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις για το musical “Ηair”, στο οποίο θα εμφανίζεται μέχρι τις 10 Δεκέμβρη και είναι όπως λέει και η ίδια, ό,τι καλύτερο έχει κάνει επαγγελματικά μαζί με το “Dancing with the Stars”: “Στο θεατρικό, η Sheila έχει πολλά στοιχεία της Μαίρης, αλλά παρόλ’ αυτά φοράω μια περούκα, είμαι βαμμένη με τρόπο που δε θα βαφόμουν ποτέ, και φοράω αυτά τα ρούχα, πράγμα που με κάνει να μη φοβάμαι και να μην αγχώνομαι γιατί δεν είμαι εγώ. Αυτό μου μειώνει πολύ το άγχος και μου αυξάνει την αίσθηση του παιχνιδιού. Περνάω υπέροχα σε όλο αυτό και συνεργάζομαι με εξωγήινα ταλαντούχους ανθρώπους. Το κείμενο έχει αγάπη και ταυτόχρονα σε χαστουκίζει με την αλήθεια του ότι έτσι είναι τελικά η ζωή. Αλλά στο τέλος φεύγεις αισιόδοξος“. Παράλληλα, δεν την βλέπουμε κάπου τηλεοπτικά, κάτι που ήταν πάνω κάτω επιλογή της.

Δεν ήθελα φέτος να κάνω τηλεόραση, δεν είναι ότι είχα και τόσο πολλή ζήτηση ούτως ή άλλως. Είχα κανά δυο προτάσεις, αλλά είπα πολύ συνειδητά ‘όχι” γιατί δεν ήθελα να ξανακάνω αυτό το σχολιαστικό μαγκαζίνο που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια.

 

“Το έκανα και δε θα θελα να ξαναϋπάρξω στην τηλεόραση με αυτό το concept. Είναι η πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια που δε δουλεύω και είναι οκ γιατί την επικοινωνία που λιγότερο σου δίνει η τηλεόραση, την έχω πολύ περισσότερο μέσα από το ίντερνετ και το youtube και τα βιντεάκια που δημιουργώ εκεί και είμαι κύριος του εαυτού μου και κάνω ό,τι θέλω και όποτε το θέλω και δε συγκρίνεται αυτή η αίσθηση με τίποτα, με καμία τηλεόραση. Βέβαια, θέλω να ετοιμάσω φέτος έναν πιλότο για την τηλεόραση, με κάτι που έχω στον νου μου το οποίο θα έχει πιο ντοκιμαντερίστικη μορφή ας πούμε. Θα ήθελα να έχει κάποιες κοινωνικές προεκτάσεις, κάτι σαν το βίντεο με “τα φαντάσματα του Ασπρόπυργου” σε μια πιο οργανωμένη μορφή. Αυτό θα μου δημιουργούσε έμπνευση αυτή τη στιγμή να το κάνω“.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη για το τι χρειάζεται η τηλεόραση. Δεν έχω καταλάβει ποτέ στα τόσα χρόνια τι θέλει ο τηλεθεατής.

“Δεν έχω καταλάβει και πώς σπάει η φαυλότητα του κύκλου που λέει ότι δίνουμε στον τηλεθεατή αυτό που νομίζουμε ότι θέλει κι αυτό μπορεί να είναι ένα πιο χαμηλής ποιότητας προϊόν, το οποίο θα το δει και εκπαιδεύεται σε αυτό και μπορεί να μην το θέλει, αλλά να το χει συνηθίσει και μετά το κανάλι να μην μπορεί να αλλάξει τη φάση του γιατί αυτό έχει συνηθίσει ο τηλεθεατής. Δεν ξέρω πού σπάει αυτός ο κύκλος και πού ξεκινάει, αλλά αν βγει καλός αυτός ο πιλότος και αν κάποιος ενδιαφερθεί να επενδύσει, ωραία θα ήταν“.

 

“Στο youtube είμαι περισσότερο εγώ από ποτέ. Ένας από τους λόγους που είπα ότι δε θα κάνω φέτος τηλεόραση είναι ότι πήρα απόσταση – όση μπορείς να πάρεις από τον εαυτό σου – και με είδα στο youtube και σε τηλεοπτικές εκπομπές και δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Υπήρχαν κοινά στοιχεία, αλλά επειδή μπήκα πολύ μικρή στην τηλεόραση, νιώθω ότι δεν έχω καταφέρει να κάνω την τηλεοπτική μου εικόνα πιο ενήλικη και πιο σύγχρονη, επειδή εκπαιδεύτηκα σε αυτή 19 χρονών είναι σαν να επιστρέφω σε αυτή, σε εκείνον τον εαυτό, σαν να μην έχω καταφέρει να πάρω τηλεοπτικά την εξέλιξή μου σαν άνθρωπος, να την επικοινωνήσω. Επειδή στο youtube όλα γίνονται με μεγαλύτερη ασφάλεια, περισσότερη άνεση, λιγότερο άγχος και φτιασίδι, μπορώ να είμαι πιο ολόκληρη εγώ. Μου αρέσει που μπορώ να είμαι επιλογή για κάποιους. Έχει μια άλλη ελευθερία το ίντερνετ και μπορείς να μετρήσεις και πολύ πιο ουσιαστικά οτιδήποτε κάνεις εκεί. Μου φαίνεται παναστείο το κονσεπτ AGB σήμερα. Δε γίνεται να μετράμε 1100 δέκτες τη σήμερον ημέρα και να βγάζουμε συμπεράσματα για το περιεχόμενο, τη στιγμή που όλα γίνονται on demand και όλα είναι σε web tv και δε μετράμε τίποτα από digital. Με εκνευρίζει τρομερά ότι δεν το έχει σκεφτεί κανένας στα κανάλια ότι πρέπει να δούμε τι κάνει η τάδε εκπομπούλα και στο ίντερνετ. Δεν ξέρω πώς είμαστε τόσο πίσω στο κομμάτι αυτό. Ας μη θεοποιούμε τόσο πολύ τα νούμερα και μην κρίνουμε καριέρες και ανθρώπους με βάση αυτά“.

 

Στον αντίποδα, έχει και το διαδίκτυο τα αρνητικά του. Γνωρίζοντας πόσο τη θυμώνουν τα αναίτια, υβριστικά σχόλια, φροντίζω να ανάψω λίγο τα αίματα, θυμίζοντάς της ένα από αυτά. Το κουταλάκι με τον κορμό φυστικοβούτυρου βγαίνει άδειο από το στόμα της και το ξαναβυθίζει στο υπόλοιπο γλυκό. Τα πράγματα σοβάρεψαν: “Γενικά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τσακωθεί πολύ εύκολα και θα γίνει τρελός, αλλά με την ευκολία του ίντερνετ ο καθένας μπορεί να πετάξει πάνω σου το χειρότερό του. Μπορείς να γίνεις η λεκάνη του οποιουδήποτε για να ρίξει τον εμετό του. Ξυπνάς ένα πρωί και θα έχεις ένα σχόλιο από μια τύπισσα η οποία σε βρίζει επειδή δεν της άρεσε το βίντεό σου. Γιατί βρε γλυκούλα μου να το δω εγώ αυτό; Μπορεί να μην έχω ξυπνήσει κι εγώ καλά. Με σοκάρει η ευκολία με την οποία το κάνουν αυτό οι άνθρωποι και ποτέ κανένας δεν έχει βρεθεί στο δρόμο να μου πει “είσαι πατσαβούρα, ψόφα“.

“Μου φαίνεται παναστείο το κονσεπτ AGB σήμερα. Δε γίνεται να μετράμε 1100 δέκτες τη σήμερον ημέρα και να βγάζουμε συμπεράσματα για το περιεχόμενο και τους ανθρώπους”.

“Υπάρχει μια ευκολία πίσω απ’ την οθόνη κι επειδή εκμεταλλεύεσαι το δικό μου δημόσιο χώρο για να κάνεις αυτό το πράγμα, ορισμένες φορές θέλω να απαντώ για να βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι ότι απαντάμε σε αυτό και μπορείς να το κάνεις με διάφορους τρόπους χωρίς να πέσεις στο επίπεδο του άλλου. Μπορείς, ας πούμε, να της πεις ότι σε σοκάρει το γεγονός ότι είναι γυναίκα και μιλάει σε μια άλλη γυναίκα με αυτόν τον τρόπο. Το κάνω επίτηδες, γιατί αφού έχεις εκμεταλλευτεί εμένα για την ορατότητα που σου δίνεται για τη δική σου την σκατοψυχιά, να δει και το δεκατριάχρονο ότι επειδή κάποιος σε βρίζει, δε σημαίνει ότι εσύ σιωπάς και μπορείς να απαντήσεις. Στα “φαντάσματα του Ασπρόπυργου” μου έχουν κάνει το μεγαλύτερο και πιο υβριστικό σχόλιο. Διαβάζοντάς το βίωσα πολλά συναισθήματα γιατί είχε και μια έκταση, θύμωσα, λυπήθηκα και για τον εαυτό μου, αλλά τελικά σκέφτηκα και απάντησα ότι “εύχομαι ό,τι περνάς αυτή την περίοδο να τελειώσει γρήγορα, γιατί δε γίνεται κάποιος να είναι καλά στην ψυχή του και να ξοδεύει δέκα λεπτά από τον χρόνο του για να σου γράψει ένα τέτοιο μήνυμα”. Όταν το δεις έτσι δε σε πειράζει κιόλας πια“.

 

Όταν δουλεύεις στην τηλεόραση, δυστυχώς, υπάρχεις και πίσω από τις κάμερες, και όταν σβήνουν τα φώτα. Κάπου εκεί, στο σκοτάδι και την ελευθερία που δίνει στους περισσότερους ανθρώπους η αφάνεια και το απίθανο του να μαθευτεί το οτιδήποτε, υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι έχουν κάνει (και) τη Μαίρη να νιώσει άσχημα.

Έχουν υπάρξει συμπεριφορές με τις οποίες έχω νιώσει άβολα. Όταν όμως κάποιος προσπαθήσει να έχει μια συμπεριφορά που θα με φέρει σε δύσκολη θέση, θα θέσω το όριό μου και θα πω τη σωστή απάντηση που πρέπει, για να με προστατεύσω και θα φύγω. Μου έχουν πει άνθρωποι που δεν τους ξέρω ή είναι υψηλά ιστάμενα πρόσωπα να βγούμε για δείπνο.

“Ξέρω ότι αν κάποιος μου πει να βγούμε για δείπνο να μιλήσουμε για δουλειά, μπορώ να του πω “να βρεθούμε στο γραφείο σας το πρωί”. Υπάρχει ένα βήμα πριν, για να προστατευτείς από αυτά τα πράγματα. Χαίρομαι που γίνονται όλες αυτές οι αποκαλύψεις, πάρα πολύ, γιατί υπάρχει διάχυτος σεξισμός στη δουλειά μας και χαίρομαι που ακούγεται, γιατί μια γυναίκα μπορεί ενδεχομένως να σταθεί στα πόδια της, ενώ πριν ένιωθε υποχρεωμένη να κάνει κάποια πράγματα γιατί αυτή ήταν η νόρμα στο Χόλιγουντ. Τώρα μπορεί να πει όχι“, μου λέει και την ρωτάω γιατί δεν γίνονται τα αντίστοιχα ξεμπροστιάσματα και στην Ελλάδα.

 

Όσο πιο μικρό το χωριό, τόσο πιο φοβισμένοι οι χωριάτες. Κι εγώ τώρα που σου λέω “υψηλά ιστάμενα πρόσωπα”, δεν έχω να σου πω τρία ονόματα; Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω, αλλά ξέρω ότι άλλες κοπέλες έχουν βγει για δείπνο και δεν ξέρω τι έγινε εκεί, ούτε αν κάτω από το τραπέζι κάποιος τους έπιασε το μπούτι. Δεν τα ξέρω αυτά. Είναι πολύ δύσκολο να βγεις μπροστά και να πεις ονόματα και να το κάνεις μόνος σου αυτό.

“Οφείλουμε να είμαστε πιο δυναμικές και σίγουρες και να αισθανόμαστε λιγότερη ανάγκη να κάνουμε πράγματα που δε θέλουμε. Πιστεύω ότι πάντα οι ισχυροί άνθρωποι θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την ισχύ τους με οποιονδήποτε τρόπο: με το να ασκήσουν βία, να πιάσουν το μπούτι σου ενώ δε θες, να σε πληρώσουν λιγότερο γιατί έχουμε κρίση. Έχουν χίλιους τρόπους να σου κάνουν κακό. Όσο λιγότερο φόβο νιώθουμε, τόσο πιο ισχυρές γινόμαστε. Και κάποιες φορές μπορεί να χρειάζεται να χάσεις μια δουλειά ρε γαμώτο. Έχω πει “εγώ να βάλω την υπογραφή μου στο ίδιο συμβόλαιο με αυτόν τον άνθρωπο; Δεν το κάνω. Καλύτερα να μην ξανακάνω τίποτε”. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι το όνομα και η υπογραφή μου θα ήταν δίπλα σε αυτού του ανθρώπου“, μου λέει και η μαγνητοφώνηση μου θυμίζει τον ενθουσιασμό μου “Ναι ρε Μαίρη!”, της απαντώ και επισφραγίζουμε την γυναικεία αλληλεγγύη με ένα ηχηρό hi-5.

 

*Η Μαίρη εμφανίζεται στο “Hair” στο Θέατρο Χώρα ως τις 10 Δεκέμβρη. Παράλληλα, μπορείς να την παρακολουθήσεις στο Youtube, να προμηθευτείς τα προϊόντα από τις νέες εταιρείες που φέρνουν αποκλειστικά στο buyaboo.gr, αλλά και τη συλλογή παπουτσιών που κυκλοφόρησε “Mairiboo for Envie”.

*Ευχαριστούμε για την φιλοξενία το Pink Brown.