Ο Αύγουστος Κορτώ λέει τη μεγάλη αλήθεια για τη 12χρονη στον Κολωνό
- 15 ΜΑΡ 2024
Ο Nabokov θα ζήλευε αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα το 2024. Οι σελίδες που έγραψε για τη Λολίτα, το 12χρονο νυμφίδιο και τον «ερωτευμένο» 36χρονο Χάμπερτ Χάμπερτ, που όχι -προς Θεού- δεν την κακοποιούσε σεξουαλικά, δεν τη βίασε ξανά και ξανά, απλά ήταν μαγεμένος από τα θέλγητρά της βρε αδερφέ, παίρνει σάρκα και οστά. Κι αν κάποτε αυτή η ιστορία ήταν μυθιστόρημα που έγινε και δις κινηματογραφική ταινία, τώρα είναι η πραγματικότητα, που διαβάζουμε πίσω από τις ειδήσεις για την πρόταση της εισαγγελέως για την υπόθεση του Ηλία Μίχου και της 12χρονης από τον Κολωνό. Αυτή η απόφαση έχει φέρει, δικαίως, αντιδράσεις. Μία από αυτές τις δημόσιες αντιδράσεις ήρθε μέσα από μία ανάρτηση που έκανε ο Αύγουστος Κορτώ στο Facebook.
Την ώρα που διαδηλωτές βρίσκονταν και πάλι στα Προπύλαια για μία ακόμα μέρα για να διαμαρτυρηθούν για την πρόταση της εισαγγελέως στην υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, να αθωωθεί ο Ηλίας Μίχος για την κατηγορία του βιασμού της ανήλικης (καθώς σύμφωνα με τα δικαστικά ρεπορτάζ έκρινε ότι δεν υπήρξε βία και απειλή), αλλά και για τη μαστροπεία εις βάρος της, ο Αύγουστος Κορτώ αναφέρθηκε κι εκείνος στον Nabokov. Αναφέρθηκε σε αυτό που προκύπτει από κάθε φορά που βαφτίζουμε τον βιασμό ανηλίκου «έρωτα», τις ερωτικές συνευρέσεις μεταξύ ενήλικα και ανήλικου «σχέση». Η ηλικία συναίνεσης είναι 15. Νωρίτερα δεν μπορούμε να μιλάμε για συναίνεση. Νωρίτερα, αν μιλάμε για ερωτική σχέση απλά ρομαντικοποιούμε την παιδοφιλία.
«Αυτό που καμιά κινηματογραφική μεταφορά της Λολίτας δεν μπόρεσε να δείξει – για ευνόητους λόγους -, είναι πως, όταν ο Χάμπερτ Χάμπερτ την ερωτεύεται, κι αποπλανεί τη μητέρα της με σκοπό να την κατακτήσει, η Ντολόρες Χέιζ («πονεμένο θάμπος») είναι 11 ετών», έγραψε αρχικά o Αύγουστος Κορτώ στη σελίδα του στο Facebook. Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκαν οι 2 ταινίες με τίτλο Λολίτα, του Stanley Kubrick το 1962 και του Adrian Lyne το 1997, γράφτηκε το 1955 από τον ρωσικής καταγωγής Αμερικανό συγγραφέα Vladimin Nabokov.
«Στο ταξίδι τους με τ’ αμάξι, η Ντολόρες (το παρατσούκλι “Λολίτα” είναι επινόηση του αφηγητή/θύτη) επιδεικνύει όλες τις συμπεριφορές του παιδιού: εκρήξεις χαράς και γκρίνιας, κούραση κι ενστικτώδη εμπιστοσύνη, λαχτάρα για παιδικές απολαύσεις: γλειφιτζούρια, κόμιξ, γλυκά, αναψυκτικά.
Όσο σκανδαλώδες κι αν θεωρείται το αριστούργημα του Nambokov είναι άγρια αληθινό ως προς τη φύση του εγκλήματος: η “αποπλάνηση” είναι βιασμός κατόπιν νάρκωσης, κι ο Χάμπερτ Χάμπερτ συνειδητοποιεί, πολύ αργά, πως έχει καταστρέψει την Ντολόρες – την έχει κάνει ισόβιο θύμα. Μόνο που η Λολίτα, αυτό το βασανισμένο, βιασμένο παιδί, δεν υπάρχει – είναι μόνο μια ιστορία πόνου και φρίκης, γραμμένη με ομορφιά που σε διαλύει», συνέχισε ο Αύγουστος Κορτώ.
Κι ο ίδιος ο Nabokov είχε μιλήσει για το πώς ένα πραγματικό περιστατικό αιχμαλωσίας, ενός ζώου ήταν που είχε εμπνεύσει αυτή την ιστορία. Η τραγωδία γίνεται η μόνη πραγματικότητα που ξέρουν κάποια πλάσματα στη ζωή τους. Η φρίκη γίνεται κανονικότητα. Η αρχική του έμπνευση ήταν ένας πίθηκος που μετά από χρόνια αιχμαλωσίας και εκπαίδευσης στο πλευρό ενός επιστήμονα, έφτιαξε την πρώτη ζωγραφιά που είχε κάνει ποτέ ζώ. Ήταν τα κάγκελα του κλουβιού του. Τουλάχιστον αυτό, διηγούνταν ο ίδιος ο συγγραφέας.
Η φρίκη γίνεται κανονικότητα όταν είναι η πραγματικότητα που δημιουργούν γύρω σου για σένα. Μόνο που έξω από τον κόσμο των βιβλίων τα θύματα είναι αληθινά παιδιά. Είναι μία 12χρονη, στην προκειμένη που η εισαγγελική πρόταση της λέει ότι δεν βιάστηκε, ότι συναίνεσε στην ηλικία των 12, ότι αποφάσισε να εκδίδεται και ο Ηλίας Μίχος απλά τη διευκόλυνε. Που μια δικογραφία της λέει ότι δεν βιάστηκε από τόσους ανθρώπους που κατηγορούνται, ήταν απλά «πελάτες» κι όχι βιαστές κι εκείνοι.
Στα αληθινά παιδιά αναφέρθηκε και ο Αύγουστος Κορτώ στη συνέχεια της ανάρτησής του. «Τα αληθινά παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν μια ζωή γεμάτη απλές χαρές, ασφάλεια, αγάπη, σαν να πρόκειται για δαιμόνια πλανεύτρα. Το μαρτυρικό αυτό πλάσμα – πρέπει να το λέμε και να το γράφουμε συνεχώς – είναι ΠΑΙΔΑΚΙ, όπως όλα τα παιδιά των 12, 13, 14 ετών», έγραψε. Όσο δεν επαναλαμβάνουν συνεχώς την ηλικία του παιδιού, τόσο είναι σαν να παρακούμε τη λογική μας. Μία λογική που λέει, όπως άλλωστε και ο νόμος για την ηλικία συναίνεσης, ότι δεν μπορεί να υπάρχει συναίνεση στα 12.
«Αν η δικαιοσύνη δεν μπορεί να θωρακίσει ένα μωρό παιδί, αν από τώρα βλέπουμε το θύμα ως γυναίκα, και μάλιστα συμμέτοχη στην καταστροφή της, η απανθρωπιά θα συνεχίσει ακάθεκτη, κι οι βιασμοί, η κακοποίηση, οι γυναικοκτονίες, θα περνάνε μπρος στα μάτια μας σαν νιφάδες χιονιού, που λιώνουν και χάνονται», τόνισε καταλήγοντας ο Αύγουστος Κορτώ και στις λέξεις τους χώρεσε η μεγαλύτερη αλήθεια. Μαζί έδωσε στη συνέχεια στα σχόλια της ανάρτησής του και μία ακόμα έμφυλη διάσταση στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η 12χρονη από τη δικαιοσύνη.
«Κι είναι και κάτι ακόμα που σκέφτομαι, δυστυχώς, αναπόφευκτα: ότι αν το θύμα ήταν ένα 12χρονο αγόρι, η αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη μπορεί να ήταν τελείως διαφορετική. Οι άντρες θεωρούνται παιδιά ως τα 20, κι οι γυναίκες θεωρούνται ώριμες απ’ την αρχή της εφηβείας τους», σημείωσε.
«Ο βιασμός έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Εάν υπάρξει βιασμός, η μετέπειτα συναίνεση του ανηλίκου δεν παίζει καμία σημασία. Δηλαδή αν αφού το παιδί καθοδηγήθηκε, χειραγωγήθηκε σε “συναίνεση”, για μένα δεν ήταν συναίνεση και δεν αναιρεί το άδικο της πρώτης πράξης που είναι ο βιασμός», είπε στην ΕΡΤ, μία εκ των δικηγόρων της 12χρονης, Ασπασία Ταραχοπούλου. Και στο γράφω εδώ έτσι σαν μία ακόμα μικρή υπενθύμιση για τα αυτονόητα. Τα αυτονόητα που μοιάζει να αγνοούνται. Τα αυτονόητα που κάνουν χιλιάδες ανθρώπους να βγαίνουν στον δρόμο για να πουν στη 12χρονη ότι δεν είναι πια μόνη, όσο μόνη κι αν αισθάνθηκε ζώντας πίσω από τα κάγκελα του δικού της κλουβιού.
