Οι τρεις “μικρές” του Cosmo.gr περνούν μεταβατική φάση -πόσο ολοκληρωμένη γυναίκα νιώθεις στα 20κάτι;

Μιας και τρεις από τις συντάκτριες του Cosmo.gr, η Δέσποινα Δημά, η Ιωάννα Μαμάη και η Ιωάννα Παχούλη, βρίσκονται ακριβώς σ’αυτή τη μεταβατική φάση ζωής, σκεφτήκαμε να μην το γυρίσουμε στις θεωρίες για το τι σκέφτονται οι 20κάτι γυναίκες του σήμερα, αλλά να πάμε για ένα καφέ και πολύ απλά, να πούμε τα σώψυχά μας. Και εκείνες όπως και εγώ, η “συντονίστρια” (αντιμέτωπη με άλλη υπαρξιακή κρίση, εκείνη των 30κάτι) το βίωσαμε σαν group therapy.

Τα επαγγελματικά και τα οικονομικά μας καίνε σ’αυτή τη φάση

Η σκέψη “μεγάλωσα, είμαι ολόκληρη γυναίκα, πότε θα γίνω μάνα” δεν μοιάζει σ’αυτή τη φάση να περνάει καν από το μυαλό τους. Άλλα έχουν προτεραιότητα τώρα.

Δ.Δ.: Τώρα με τίποτα δε θέλω να γίνω μάνα, δεν τα σκέφτομαι καν όλα αυτά. Βέβαια μερικές φορές με πιάνει ένας προβληματισμός  του τύπου για δες περνάει ο καιρός… Κάποιες φίλες μου από την Κύμη έχουν ήδη κάνει παιδιά. Εγώ που δεν έχω μπει καν σ’αυτή τη διαδικασία, λογικό είναι να σκέφτομαι εμένα δηλαδή πότε θα μου ρθει; Αλήθεια, δεν ξέρω πότε θα είναι αυτή η ηλικία -είναι που δεν είμαι και κατασταλαγμένη επαγγελματικά / οικονομικά. Είναι και το ότι άμα δε βρεις έναν άνθρωπο που να σε κάνει σίγουρη (ή σχεδόν) ότι μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα, δεν το παίρνεις απόφαση. Εγώ παιδί για να κάνω, δεν θα το κάνω για να πω α οκ τέλεια, τώρα έχω κάποιον να με γηροκομήσει… Μόνο αν βρεθεί ο κατάλληλος.

Τέλος πάντων, δεν είναι τώρα της παρούσης: το Νο1 που με απασχολεί σ’αυτή τη φάση είναι τα επαγγελματικά και οικονομικά. Μου τη δίνει που δεν μπορώ να κάνω πράγματα που θέλω γιατί δεν μπορώ να τα στηρίξω εγώ οικονομικά μόνη μου. Ε και πλέον δεν είναι κατάσταση να θες να πας ένα ταξίδι και να ζητάς από τη μαμά σου λεφτά.

Ι.Π.: Καλά κι εμένα το θέμα γάμος για την ώρα δεν με απασχολεί καθόλου. Και με τις φίλες μου μόνο θεωρητικά το συζητάμε στη φάση α, πώς θα είναι όταν είμαστε παντρεμένες με παιδιά. Αλλά μέχρι εκεί. Πιο παλιά νόμιζα ότι στα 30 θα έχω παιδί. Τώρα το ‘χω πάει στο 35. Θεωρητικά πάντα, γιατί όπως λέει και η Δέσποινα προέχει το να έχεις βρει και τον κατάλληλο άνθρωπο.

Ι.Μ.: Κοίτα κι εγώ το επαγγελματικό σκέφτομαι. Τώρα είναι που κοιτάω τι μου ταιριάζει και τι όχι. Νομίζω είναι αρκετά χαρακτηριστικό της ηλικίας. Από τα 18 μέχρι τα 24 δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Εγώ πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι θα ήταν καλύτερο να δίνεις εξετάσεις στα 23-24. Όχι ότι μετάνιωσα τη σχολή που επέλεξα (σ.σ.: ΜΜΕ Παντείου) αλλά τώρα αισθάνομαι πολύ πιο ώριμη.

Ναι, μένουμε όλες μας ακόμη με τους γονείς μας

Λόγω οικονομικής κατάστασης σ’αυτή τη φάση δεν μπορούν να συντηρήσουν δικό τους σπίτι. Αν μπορούσαν αυτό θα το άλλαζαν, αλλά σε γενικές γραμμές η συγκατοίκιση δεν τις δυσανασχετεί.

Ι.Π.: Ναι, κι εγώ με τους γονείς μου μένω. Κοίτα, αν είχα την οικονομική δυνατότητα θα έφευγα, έστω να μετακομίσω δίπλα, αλλά εντάξει να μην μένουμε πια στο ίδιο σπίτι. Έτσι για να νιώθω ότι έχω κι εγώ την ευθύνη του εαυτού μου. Είναι αλληλένδετο βέβαια όλο αυτό με το επαγγελματικό γιατί αυτό θα ορίσει το πότε θα μπορέσω να ανεξαρτητοποιηθώ.

Ι.Μ.: Γνώμη μου είναι πως απογαλακτισμός, δεν είναι μόνο να φύγεις από το σπίτι. Είναι και το ψυχολογικό. Σ’αυτή τη φάση πρέπει να θέσεις αλλιώς τη σχέση σου με το γονιό, να τον κάνεις να συνειδητοποιήσει ότι είσαι ενήλικη, ότι έχεις δικά σου θέλω. Εγώ προσωπικά αυτήν την περίοδο αισθάνομαι ότι αφήνω πίσω μου τα κατάλειπα της εφηβείας και της μετεφηβείας και περνώ μια πιο συνειδητοποιημένη ενηλικίωση. Τώρα προσπαθώ να ξεπεράσω τις ανασφάλειές μου και να διορθώσω όλες εκείνες τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα μου που έχω συνειδητοποιήσει ότι με δυσκολεύουν στη ζωή μου.

Δ.Δ.: Ναι όλα αυτά τώρα τα σκέφεται κανείς. Ι.Π.: Καλά μη νομίζεις και ότι οι γονείς έχουν πρόβλημα που μένουμε ακόμα μαζί. Μάλλον που θα στενοχωρηθούν όταν φύγουμε!

Ι.Μ.: Ναι κι εγώ τα πάω καλά με τη μαμά μου. Νομίζω ωρίμασα κι έχω αλλάξει αρκετά τη συμπεριφορά μου απέναντί της. Επειδή για πολλά πράγματα είχαμε τελείως διαφορετική αντίληψη, παλιότερα ήμουν πολύ αντιδραστική. Τώρα έχω ηρεμήσει, έχουμε γνωριστεί νομίζω καλύτερα!

(Σ’αυτό το σημείο αισθάνθηκα την ανάγκη να τις ρωτήσω αν κάνουν καμιά δουλειά στο σπίτι ή αν τα έχουν όλα έτοιμα.)

Ι.Μ.: Εγώ μαγειρεύω -η μαγειρική μ’αρέσει πολύ και με ηρεμεί. Όσον αφορά την καθαριότητα όταν λείπει η μάνα μου γίνομαι υστερική. Όταν όμως είναι σπίτι, επειδή δεν εργάζεται, το θεωρούμε και οι δύο κάπως δεδομένο πως όλες τις δουλειές θα τις κάνει εκείνη.

Ι.Π.: Η αλήθεια είναι ότι και στο δικό μας σπίτι μαγειρεύει πάντα η μαμά μου -εγώ και η αδελφή μου κάνουμε μια στο τόσο μικρές παρεμβολές- αλλά τόσα χρόνια, κακά τα ψέματα, έχουμε συνηθίσει να τα έχουμε όλα έτοιμα. Πολλές φορές νιώθω και τύψεις, αλλά έχω έτοιμη πάντα τη δικαιολογία “δεν έχω χρόνο!” Θα θελα να αλλάξει αυτό, όσο είμαι ακόμα στο σπίτι, να με πιάσει το φιλότιμο, να προσφέρω περισσότερο, να μαγειρεύω πιο συχνά κτλ.  Αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό θα αλλάξει ουσιαστικά όταν μείνω μόνη και αναγκαστώ να τα κάνω όλα για λόγους πλέον αυτοσυντήρησης. Σκέφτομαι πάντως: Δ.Δ.: Ε λοιπόν εγώ δεν κάνω τίποτα και δεν αισθάνομαι και καμία τύψη για όλα αυτά! (γέλια) Ξέρω να κάνω τα πάντα, αλλά πώς να το πω; Δεν χρειάζεται! Σε περίπτωση εκτάκτης ανάγκης δηλαδή μπορώ να αυτοσυντηρηθώ, αλλά σ’αυτή τη φάση, δεν έχω αυτές τις ανησυχίες του σπιτιού, δεν είναι ότι είμαι αναίσθητη, αλλά αφού τα κάνει η μαμά μου…

Κεφάλαιο άνδρες: ώρα να αφήσουμε τους κυνισμούς

Μια σταθερή σχέση σ’αυτή τη φάση φαντάζει μάλλον ως ιδανικό σενάριο. Κι αν κάτι αποζητούν σ’αυτήν την ηλικία, αυτό είναι η συναισθηματική ολοκλήρωση.

Ι.Μ.: Όταν ήμουν μικρότερη είχα μπροστά μου συνεχώς ένα σύννεφο και δεν έβλεπα καλά. Έκανα λοιπόν λάθος επιλογές. Μετά από αυτό όμως πλέον έχω καταλάβει τι άνθρωπος θα μου ταίριαζε πιο πολύ. Και από τα δύσκολα μαθαίνεις. Έκρυβα για χρόνια το πόσο ρομαντική είμαι, αλλά η αλήθεια είναι πως έχω πολλή αγάπη να δώσω κι αν με ρωτήσεις, αυτό θα ήθελα τώρα Ι.Π.: Γενικά έχω υπάρξει τυχερή στο κομμάτι των σχέσεων. Δεν είμαι και άνθρωπος που του αρέσει το “από εδώ κι από κει” . Πείτε με ρομαντική, πείτε με αφελή, αλλά είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει έρωτας -και αμοιβαίος- για πολλά χρόνια.

Δ.Δ.: Εγώ κορίτσια τα χω κάνει σαλάτα! Έφτασα στο σημείο να συνειδητοποιήσω ότι με όσους ανθρώπους έχω υπάρξει στο παρελθόν, δεν ήμουν καθόλου δοτική. Δεν ήμουνα διατεθειμένη να δώσω και πάρα πολλά. Δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου -πολύ αυστηρή. Και με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Τελικά εγώ ζημιώθηκα γιατί δεν έζησα καταστάσεις. Ξέρεις, προτιμούσα το ασφαλές: δεν ήθελα ούτε να πληγωθώ, ούτε να στενοχωρηθώ, ούτε να την πατήσω. Και είμαι, ακόμα, αρκετά κυνική. Ίσως γιαυτό δεν το χω ζήσει αυτό που λένε τον έρωτα τον παράφορο, δεν ήθελα, δεν με απασχολούσε. Ε τώρα θέλω. Ε, και τώρα που είμαι έτοιμη, δεν υπάρχει κάποιος!

(γέλια)

Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια κάπως τα έχουμε βαρεθεί

Τα καθημερινά νυχτοπερπατήματα και οι μπαρότσαρκες δεν είναι πλέον αυτοσκοπός. Και το να μείνουν ένα Σάββατο μέσα δεν το αντιμετωπίζουν σαν να χαραμίζεται το βράδυ τους.

Ι.Μ.: Μέχρι το Φθινόπωρο γενικά έβγαινα μέρα παρά μέρα και κάποιες φορές κάθε μέρα. Πλέον αυτό με κούρασε. Είναι φορές δηλαδή που προτιμώ ένα Σάββατο βράδυ να κάτσω σπίτι να δω ταινία ακόμα και μόνη μου παρά να βγω. Πλέον μου είναι και πολύ σημαντικό το να συναναστρέφομαι με άτομα που έχουν κάτι να μου πουν. Δεν θα βγω για να βγω. Και είναι και θέμα ψυχολογίας. Αν δεν είμαι στις καλές μου χίλιες φορές να μείνω σπίτι. Αυτό το να βγαίνεις έξω, το ντάπα-ντούπα το να μην μπορείς να μιλήσεις με τον άλλον, η φασαρία κι όλα αυτά είναι λίγο κούραση. Ωστόσο, δε λέμε όχι στις συναυλίες.

Ι.Π.: Σ’αυτή τη φάση επαναπροσδιορίζεις αρκετά τις σχέσεις σου, τις παρέες σου και το ποιοι είναι οι φίλοι σου -οι πραγματικοί φίλοι σου- που ξέρεις ότι όταν βγεις μαζί τους θα περάσεις σίγουρα καλά. Κατά τα άλλα, εγώ αν είχα πιο πολύ χρόνο θα έβγαινα περισσότερο, είμαι πολύ του έξω και της βόλτας, δεν έχω κουραστεί. Κι όταν κάτσω σπίτι θα προτιμήσω να μην είμαι μόνη, είμαι πολύ της παρέας.

Δ.Δ.: Εγώ είμαι διχασμένη. Δηλαδή πότε είμαι του γλεντιού και του κεφιού και πότε είμαι στο να κάτσω σπίτι με την πυτζάμα και να μην κάνω τίποτα. Αλλά βγαίνω. Παρασκευή-Σάββατο θα βγω. Πάντως αυτό που σου είναι αυτοσκοπός η έξοδος του ΠΣΚ, που θα πάω, τι θα κάνω ποιον θα δω, όλες το έχουμε κάνει αλλά ανήκει πλέον στο παρελθόν.

Ι.Μ.: Ε, το κάνεις και συναντάς ένα σωρό ρεμάλια και λες άστο, ας δω καμιά ταινία καλύτερα!

(γέλια)

Not a girl, not yet a woman

Οπότε; Στα 20κάτι πόσο ολοκληρωμένες γυναίκες νιώθουν;

Ι.Μ.: Nιώθω γυναίκα, αλλά είμαι και κοριτσάκι, ειδικά σε ό,τι αφορά τη σχέση μου με τη μαμά μου. Από όλες τις άλλες απόψεις έχω εξελιχθεί, νιώθω γυναίκα: ψυχολογικά, συμπεριφορικά, σεξουαλικά…

Ι.Π.: Πώς ορίζουμε τη γυναίκα; Κι εγώ μπορώ να σου πω ότι νιώθω γυναίκα αλλά έχω ακόμα πολλά συναισθήματα πιο αθώα, πιο κοριτσίστικα. Αλλά σε επίπεδο ωριμότητας, ναι, ΟΚ, νιώθω μεγαλύτερη ναι. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα βέβαια, δεν το συζητώ, αλλά το πρώτο σκαλάκι σίγουρα το έχω ανεβεί.

Δ.Δ.: Γενικά νομίζω ότι τα κορίτσια για λίγο καιρό μένουν κορίτσια. Μάλλον η μετάβαση γίνεται πολύ πιο νωρίς σε σχέση με τα αγόρια…

Όλες μαζί:

Βασικά η ίδια ακριβώς συζήτηση με αγόρια, θα είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον!