Όταν γνώρισα την πυροσβέστρια Ειρήνη Δερμιτζάκη κατάλαβα τι σημαίνει να δίνεις τη ζωή σου για τους άλλους

Γνώρισα την Ειρήνη Δερμιτζάκη στα μέσα του 2016. Μερικά emails και λίγα ακόμα τηλέφωνα με οδήγησαν σε εκείνη ως την πλέον κατάλληλη για να μπει στη λίστα με τις γυναίκες σε δύσκολα επαγγέλματα. Το αφιέρωμα για την Ημέρα της Γυναίκας ήταν η αφορμή για να βρεθώ σε έναν πυροσβεστικό σταθμό κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Μία δυνατή και σίγουρη χειραψία ακολούθησε τις συστάσεις. «Θαρσείν Σώζειν» γράφει το λογότυπο στη βαριά κόκκινη πόρτα του πυροσβεστικού οχήματος. Θάρρος. Αυτή ήταν η λέξη που καρφώθηκε στο μυαλό μου όση ώρα της πήρε μέχρι να έρθει για τη συνέντευξη. Θέλει πολύ θάρρος σκεφτόμουν για να γίνει κανείς πυροσβέστης. Μπαίνει στο Σώμα το 1996 μου λέει και είναι μία από τις πρώτες 50 γυναίκες που το έκαναν. Θέλει πολύ θάρρος σκέφτομαι ξανά και ξανά. Η επόμενη λέξη της αναιρεί τη σκέψη μου. «Αγάπη, δύναμη και αποφασιστικότητα θέλει.» Το να μπαίνεις στις φλόγες για να σώσεις όσους εκείνη την ώρα έχουν εναποθέσει τη ζωή τους στα χέρια σου θέλει πολλή δύναμη. Οι φονικές πυρκαγιές στην Κινέτα, το Μάτι, το Νέο Βουτζά, τη Ραφήνα και τη Νέα Μάκρη Αττικής μας κάνουν να σιωπούμε μην μπορώντας να συλλάβουμε το μέγεθος της τραγωδίας. Το πρωί του απολογισμού το μυαλό μου πήγε ξανά στην Ειρήνη. Είναι πραγματικοί ήρωες οι άνθρωποι που επιλέγουν να κάνουν τη βοήθεια και την προσφορά κομμάτια της ύπαρξής τους. Την ευχαρίστησα φεύγοντας. Την ευχαριστώ ξανά σήμερα. Ευχαριστώ όλους εκείνους που πάλεψαν με τις φλόγες χωρίς να υπολογίζουν τίποτα άλλο πέρα από τον άνθρωπο.

 Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

 

Τελείωσε το ΤΕΙ Βρεφονηπιοκομίας και ετοιμαζόταν να φύγει στο εξωτερικό για σπουδές όταν τυχαία αποφάσισε να κάνει τα χαρτιά της για την πυροσβεστική.

«Τα έκανα και το ξέχασα. Μπήκα στους 30 επιλαχόντες και πήγα για να το απορρίψω εκ των έσω και τελικά ανακάλυψα ένα άλλο μου κομμάτι».

 

 

Μπήκε από την πρώτη στιγμή στα βαθιά αν και οι άντρες συνάδερφοί της την αντιμετώπιζαν με επιφύλαξη. Για πρώτη φορά στους ασυρμάτους ακούγεται γυναικεία φωνή. Μιλά για τη δουλειά της και δηλώνει ευτυχισμένη παρά τις δυσκολίες. «Αισθάνεσαι καθημερινά πως προσφέρεις και έχεις και την ανταπόκριση του κόσμου που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις.»

 

 

Ο φόβος είναι πάντα εκεί, από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα που η Ειρήνη μετρά 20 και χρόνια στο Σώμα. «Το πιο δύσκολο κομμάτι σε αυτή τη δουλειά είναι να αντιμετωπίσεις το φόβο σου που είναι παράλληλα και η κινητήριος δύναμη που σε βοηθά να βγεις σώος από το συμβάν. Πρέπει να φοβάσαι. Ο φόβος είναι μία ασπίδα που σε κάνει να σκέφτεσαι γρήγορα και να δρας.»