Μία ημέρα σε καταφύγιο αδέσποτων ζώων, εκεί που τα φροντίζουν όταν τα εγκαταλείπεις

Επιμέλεια: Μαριλέλλα Aντωνοπούλου  –  Δήμητρα Τσιγγενέ

“Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου” “κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο”, “η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική”, “τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ’ τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου”. Αυτά είναι μερικά από τα άρθρα που θεσπίστηκαν με αφορμή εκείνη την ημέρα αλλά που, δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν ισχύουν καθολικά, ούτε για τα άγρια, αλλά ούτε και για τα οικόσιτα ζώα.

Η οικονομική κρίση ανάγκασε αρκετούς, αν όχι πολλούς να εγκαταλείψουν τη γάτα ή τον σκύλο τους έξω από ένα καταφύγιο αδέσποτων ζώων, – ακόμα χειρότερα- απλά να τα αδειάσουν μ’ ένα κουτί στα σκουπίδια, ή να τα “ελευθερώσουν” από το λουρί τους για το άγνωστο. Άλλοι πάλι, τα παρατάνε γιατί τα βαρέθηκαν, γιατί δεν έχουν όρεξη ν’ ασχολούνται άλλο, γιατί το σκυλί τελικά βγήκε απείθαρχο και η γάτα άγρια. Η ελληνική κουλτούρα απέναντι στα ζώα είναι σαν μια βάρκα τρύπια, όπου μπάζουν νερά από παντού. Το πρόβλημα υπερβαίνει τα συναισθηματικά όρια της αυθόρμητης συγκίνησης για “ψυχούλες” με μελαγχολικά μάτια, βρώμικο τρίχωμα και ταλαιπωρημένα ποδαράκια. Όταν ακόμα διαβάζουμε και βλέπουμε φρικαλέες κακοποιήσεις, μαζικούς θανάτους ζώων, κουτάβια που πνίγονται σε βαρέλια με νερό για να μην “γεμίσει ο τόπος από δαύτα”, όταν η στείρωση εξακολουθεί να θεωρείται από κάποιους μια πράξη που αντιβαίνει τους νόμους της φύσης και όχι ο μοναδικός και ανθρώπινος τρόπος διαχείρισης του υπερπληθυσμού των οικόσιτων ζώων τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα παιδείας.

Οι υπολογισμοί κάνουν λόγο για μισό εκατομμύριο αδέσποτα στους δρόμους της χώρας, με το κράτος και τους δήμους να αδυνατούν να διαχειριστούν τη φροντίδα τους

Aυτή τη φορά, λοιπόν, εδώ στο Ladylike είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Καλά τα αφιερωματικά κείμενα στα κατοικίδια, καλά και τα τρυφερά posts στα social media αγκαλιά με το σκύλο ή τη γάτα μας, αλλά μήπως έπρεπε να ασχοληθούμε επιτέλους και με λίγο πιο σοβαρά και συνάμα στενάχωρα θέματα;

Με τα ζώα που δεν έχουν σπίτι; Με τα ζώα που μένουν σε καταφύγια και περιμένουν πώς και πώς κάποιον να τα υιοθετήσει; Με τα ζώα που δεν έφταιξαν σε τίποτα αλλά βρέθηκαν τραυματισμένα στη μέση του δρόμου; Με τα ζώα που έχουν βρεθεί μέσα σε σακούλες σκουπιδιών λίγα μόλις λεπτά αφότου έχουν έρθει στη ζωή; Με τα ζώα που δεν έχουν δικαίωμα στη ζεστασιά του σπιτιού και γερνούν σε καταφύγια;

Ρητορικές οι ερωτήσεις. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά από περίπου 50 λεπτά φτάσαμε στο Μαρκόπουλο Μεσογαίας, όπου βρίσκεται το Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων (ΚΑΖ). Η υποδοχή ήταν θερμή με το που παρκάραμε κιόλας το αυτοκίνητό μας. Μια παρέα 5-6 πανέμορφων σκυλάκων μας υποδέχτηκε στην είσοδο του καταφυγίου γαυγίζοντας και κουνώντας μας με χάρη την ουρά.  Εκεί ήταν και η κυρία Βάνα Θεοδωρίδου, η οποία είχε αναλάβει να μας κάνει την περιήγηση στις εγκαταστάσεις και να μας μιλήσει για το καταφύγιο που έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες αδέσποτα ζώα εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. 

Φωτογραφίες: Ειρήνη Αναδιώτη

Το σωματείο, λοιπόν, ιδρύθηκε το 1988 με την επωνυμία που έχει μέχρι και σήμερα. Όπως μας τόνισε η κυρία Θεοδωρίδου, τα μέλη του αποφάσισαν να δημιουργήσουν το ΚΑΖ, όταν πια δε χωρούσαν στα σπίτια τους τα ζώα που φιλοξενούσαν. Αρχικά νοίκιασαν ένα χοιροστάσιο στο Μαρκόπουλο και εκεί φιλοξένησαν τα ζώα, μέχρι που δύο μέλη του σωματείου αγόρασαν ένα κτήμα έκτασης 7 στρεμμάτων (το σημερινό ΚΑΖ) και το έκαναν δωρεά στο σύλλογο. Σε ερώτησή μας αν έχουν λάβει ποτέ κάποια βοήθεια από το κράτος η απάντησή της ήταν κατηγορηματική: ” Όχι, τίποτα απολύτως. Είχαμε μόνο δωρεές μελών, ανθρώπων που έχουν ευαισθησία με τα ζώα και σωματεία του εξωτερικού, όπως είναι το RSPCA”.

Το ΚΑΖ είναι ένα από τα πολλά καταφύγια και σωματεία αδέσποτων ζώων που επιτελούν σπουδαίο έργο όσον αφορά την περίθαλψη, την προστασία και την προώθηση της υιοθεσίας των τετράποδων φίλων μας. Τα περισσότερα από αυτά επιβιώνουν αποκλειστικά από την καλή θέληση, το πείσμα και τις δωρεές φιλόζωων. Αυτό όμως που ίσως ξεχνάμε συχνά είναι πως ο κάθε χώρος μπορεί να φιλοξενεί συγκεκριμένο αριθμό ζώων, ώστε να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής και οι συνθήκες διαβίωσής τους να είναι καλές.

Η υπερπληθώρα αδέσποτων αντιμετωπίζεται μόνο με την εφαρμογή της στείρωσης, αλλά και της υιοθεσίας. Η ενίσχυση των φιλοζωικών σωματείων είναι απαραίτητη

Όπως αναφέρει και η κα Θεοδωρίδου στο βίντεο, ακόμη και ελάχιστα χρήματα μπορούν να φανούν σωτήρια για τα καταφύγια ζώων. Με αυτά μπορούν να καλυφθούν καθημερινές ανάγκες τους, όπως οι τροφές και η ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Η υιοθεσία αποτελεί ιδανική λύση, αλλά αν σου φαντάζει αδύνατη, τότε μπορείς να βοηθήσεις έστω και από απόσταση. ”Υπάρχουν οι εικονικές υιοθεσίες, στις οποίες μπορεί κάποιος να στέλνει ένα χρηματικό ποσό ανά μήνα με το οποίο εμείς θα μπορούμε να φροντίζουμε το ζώο του οποίου θέλει να γίνει ανάδοχος γονέας. Εμείς με τη σειρά μας του στέλνουμε φωτογραφίες και νέα του σκύλου του και φυσικά μπορεί όποτε το επιθυμεί να έρχεται να το παίρνει βόλτα, να το χτενίζει, να παίζει μαζί του.” τονίζει με χαμόγελο.

Κατά την περιήγησή μας στις εγκαταστάσεις ακούσαμε πολλές επώδυνες ιστορίες ζώων. Η κυρία Βάνα μας μίλησε για την μικροσκοπική Πίκα, που όπως θ’ ακούσεις και στο βίντεο, βρέθηκε στα σύνορα Ελλάδας- Σκοπίων, με το ένα ματάκι της ολέθρια πληγωμένο. Για τον Τζόκερ, που κάποιοι επιτήδειοι έδεσαν και έσυραν πίσω από ένα αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να καεί η ουρά και το πόδι του. Για τον Λίμπρε, που μόνο ελεύθερος δεν ήταν, μιας και ήταν κλεισμένος μέσα σ’ ένα ασφυκτικό κλουβί για 4 ολόκληρα χρόνια. Τα αφεντικά του εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους απέναντί του πετώντας του απλώς ένα ξεροκόμματο κάθε μέρα. Το σκυλί είναι σε μία μόνιμη υπερένταση πια αφού μάλλον δεν μπορεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι μπορεί να τρέχει και να χοροπηδάει ανενόχλητο, μέσα σε ένα ολόκληρο οικόπεδο. Αφηγήσεις που μας έσφιξαν το στομάχι και μας έκαναν ν’ απορήσουμε με αγανάκτηση για το πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να βγάζουν τον χειρότερο, σαδιστικό τους εαυτό πάνω σε ανυπεράσπιστα πλάσματα. Τι ικανοποίηση παίρνουν από αυτό; Πόσο μάγκες τους κάνουν αυτές τους οι πράξεις;

Αν, λοιπόν, δεν αγαπάς πραγματικά τα ζώα, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να επισκεφθείς το ΚΑΖ και να μπεις στη διαδικασία να υιοθετήσεις ένα σκύλο. Τα ζώα χρειάζονται ενδιαφέρον, αγάπη και νοιάξιμο. Ποιο το νόημα να υιοθετήσεις για παράδειγμα έναν σκύλο αν ο σκοπός σου είναι να τον παρατήσεις σε μια ταράτσα μόνο του χειμώνα-καλοκαίρι; Ποιος ο λόγος να έχεις δεμένο ένα ζώο στην πυλωτή της πολυκατοικίας σου 24 ώρες το 24ωρο; Τι κερδίζεις με το να έχεις ένα ζώο απλά για να το έχεις, χωρίς να περνάς μαζί του στιγμές; Υιοθέτησε ένα ζώο ΜΟΝΟ αν είσαι σίγουρος/η γι’ αυτό. Είναι μια όμορφη, γενναιόδωρη πράξη, αρκεί πάνω απ’ όλα να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένη και υπεύθυνη.

Υ.Γ: Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να υιοθετήσει ή να βοηθήσει με κάθε τρόπο το ΚΑΖ μπορεί να το κάνει μπαίνοντας στο site του ή στο Facebook. Μπορεί επίσης να κάνει απευθείας δωρεά μέσω Paypal (kazshelter@gmail.com) ή να καταθέσει χρήματα στον παρακάτω λογαριασμό:
Alpha Bank – Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων 118 002002 009146
IBAN: GR 76 0140 1180 1180 0200 2009 146
SWIFT ή BIC: CRBAGRAA XXX.

Stay tuned, γιατί τα Χριστούγεννα το Ladylike θα στηρίξει το bazaar του ΚΑΖ που θα διεξαχθεί στον Κεραμεικό. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ. Θα χαρούμε να σας δούμε κι εσάς εκεί.