Θάλεια Ματίκα: Ζω και αναπνέω για το θέατρο

“Συγνώμη, να περιμένω λίγο έξω;” ήταν το πρώτο πράγμα που μπόρεσα να ρωτήσω. Εκείνη cool, δεν ξαφνιάστηκε, ούτε απάντησε καταφατικά, αλλά αντίθετα με χαμόγελο μου είπε να περάσω και να κάτσω σε μια από τις δύο θέσεις που βρίσκονταν απέναντι από τους καθρέφτες. Ναι, αυτούς τους τεράστιους καθρέφτες, με τα φωτάκια γύρω γύρω που οι ηθοποιοί κοιτάνε τον εαυτό τους και βάφονται με την ησυχία τους. Όταν ντύθηκε πια, με ρώτησε αν θα με πείραζε να βάφεται όσο μιλάμε και ξεκινήσαμε την κουβέντα.

Η πρώτη ερώτηση μου, αφορούσε ακριβώς την ώρα που συναντηθήκαμε. Πιστεύοντας ότι το να βγαίνεις στο σανίδι και να δίνεις τη ψυχή σου, είναι πράγμα δύσκολο, μου φάνηκε περίεργο που εκείνη δε χρειαζόταν χρόνο για να πάρει μια ανάσα, να συγκεντρωθεί.

“Δεν έχω τέτοια θέματα. Ανέκαθεν δεν είχα. Όσο μεγαλώνω, ακόμα περισσότερο. Το θέμα είναι τι κάνεις πάνω στη σκηνή. Τότε ξεκινάνε όλα” μου είπε.

 

Όσο μιλούσε, θυμήθηκα την πρώτη σκηνή από το “Δύο γυναίκες χορεύουν”. Την είχα δει λίγες ημέρες πριν και ήταν ακόμα πολύ φρέσκια στο μυαλό μου. Θυμάμαι να ακούω τις ανάσες της Χρυσούλας Διαβάτη και της Θάλειας Ματίκα, από την τελευταία θέση.

“Είναι μικρό το θέατρο και έχει μια μαγεία. Το έργο αυτό ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το χώρο. Είναι σα να παίζουμε στο δωμάτιο μας”  σχολίασε η Θάλεια, όταν της το είπα.

Φυσικά μιλήσαμε στον ενικό από την πρώτη στιγμή, με δική της προτροπή.

Συνεχίζοντας, παραδέχτηκε ότι το μικρό θέατρο δε σημαίνει και λιγότερο άγχος για το αν θα γεμίσει. Αισίως βρισκόμαστε στην δεύτερη σεζόν του έργου, το κοινό έχει αγαπήσει την παράσταση του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ αλλά “ποτέ δε ξέρεις”, μου είπε χαρακτηριστικά (δεν έδειχνε να φοβάται, μάλλον ξόρκιζε τη μικρή πιθανότητα να μην πάει κάτι καλά).

“Έχει τύχει να κάνω παράσταση με πολύ λίγο κόσμο” μου είπε και έσπευσα να τη ρωτήσω, σχεδόν αμφιβάλλοντας για το ότι όντως το εννοεί, πως ακριβώς μετράει τον κόσμο.

“Έχω παίξει πριν χρόνια, σε μικρό θέατρο και αν θυμάμαι καλά από κάτω, δεν είχε πάνω από 3 θεατές”. “Είναι άσχημα”, συνέχισε, απαντώντας στο πως νιώθει ένας ηθοποιός όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα άδειο θέατρο. “Τι να κάνεις όμως. Από τη στιγμή που έχουν έρθει έστω και 3 άνθρωποι να σε δουν, είσαι υποχρεωμένος να παίξεις. Είναι, όμως, λυπηρό γεγονός γιατί τα θέατρα πρέπει να είναι γεμάτα και ο κόσμος να συμμετέχει στα πολιτιστικά δρώμενα”, πρόσθεσε.

Η συνεργασία με τη Χρυσούλα Διαβάτη

Από το δίπλα καμαρίνι, ακουγόταν η Χρυσούλα Διαβάτη, που έδινε και εκείνη συνέντευξη σε συνάδελφο. Η Θάλεια πήγε να κλείσει λίγο την πόρτα για να έχουμε περισσότερη ησυχία και εγώ άρπαξα την ευκαιρία να ρωτήσω για το πως είναι η συνεργασία τους.

“Η Χρυσούλα Διαβάτη είναι έκρηξη”, μου ανέφερε.

“Όλοι αυτό με ρωτάνε και είναι και λογικό. Είναι καταπληκτικός άνθρωπος. Γνωριστήκαμε σε αυτή την παράσταση και χαίρομαι πολύ που συναντηθήκαμε. Νιώθω πολύ τυχερή που παίζω δίπλα της. Τη θεωρώ πολύ μεγάλη ηθοποιό, σπουδαία, που μπορεί να παίξει τα πάντα”, συνέχισε.

Κατάλαβα ότι όσα μου λέει δεν είναι τα τυπικά. Υπέθεσα ότι πρέπει να τα  πηγαίνουν πολύ καλά και μου το επιβεβαίωσε στη συνέχεια το γεγονός ότι η κ. Διαβάτη, πέρασε από το καμαρίνι, την ώρα που συζητούσαμε. Η χημεία και το δέσιμο τους είναι φανερό.

“Είναι πολύ σπουδαία γυναίκα που θα σου πει τη γνώμη της ευθέως. Και τα καλά και τα κακά. Έχω αναπτύξει ένα πολύ βαθύ συναίσθημα για εκείνη. Έχουμε περάσει πολύ όμορφες στιγμές” πρόσθεσε η Θάλεια.

Στην παράσταση, υποδύονται δύο γυναίκες διαφορετικές που όμως μπορούν και επικοινωνούν. Μπορούν και στο τέλος χορεύουν μαζί.

Οι φίλες, το Ινδικό φαγητό και η μητρότητα

“Πιστεύεις στη γυναικεία φιλία;” ήταν η επόμενη ερώτηση μου και η Θάλεια δεν περιορίστηκε στο φύλο αλλά γενικά στο στάτους “φίλος”. Παραδέχτηκε ότι όσο περνάνε τα χρόνια, οι φίλοι λιγοστεύουν. Ειδικά σε ότι αφορά το χώρο, τώρα που έχει περάσει και στο πεδίο της παραγωγής με τον άντρα της, έχει αναγκαστικά πάρει τις αποστάσεις της.

“Είναι δύσκολο πράγμα η φιλία. Είχα πολύ περισσότερους φίλους παλιά από ότι έχω τώρα. Όσο μεγαλώνεις ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω σου.

Οι φίλοι μου σήμερα είναι πολύ λίγοι αλλά αποδεικνύονται πολύ ουσιαστικοί. Είναι κυρίως άνθρωποι που ξέρω από πολύ μικρή ηλικία και είμαστε ακόμα μαζί”.

Με μια από τις φίλες της, έχει ανοίξει και ένα εστιατόριο στη Νέα Ερυθραία, το “Little India”. Αν και δεν έχει πάει ποτέ Ινδία αγαπάει όπως μου είπε την Ασιατική Κουζίνα και συγκεκριμένα την Ινδική. Γενικά, βέβαια αγαπάει το φαγητό.

Παίρνω “πάσα” να ρωτήσω με τι άλλο αγαπάει να γεμίζει την καθημερινότητα της, μακρυά από το θέατρο και τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις. Φυσικά, μου λέει για το παιδί της, τον 20 μηνών γιό της.  “Είναι υπέροχο δώρο. Το αν θα κάνω δεύτερο παιδί δεν το ξέρω, είναι άλλο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι το παιδί μου, μου δίνει μεγάλη ευτυχία. Φυσικά είναι τεράστια ευθύνη αλλά οι χαρές είναι μοναδικές” ανέφερε.

“Όταν δε δουλεύω είμαι με τον γιό μου και ταξιδεύω όσο μπορώ. Ανέκαθεν μου άρεσαν τα ταξίδια” μου είπε.

Δε βγαίνει πολύ. “Έχω ξενυχτήσει πολύ στο παρελθόν” παραδέχτηκε αλλά πλέον δεν είναι κάτι που αναζητάει ιδιαίτερα. Βιβλία διαβάζει περισσότερο στις διακοπές και αυτά που πραγματικά… καταβροχθίζει γρήγορα, είναι τα αστυνομικά. “Τζο Νέσμπο” μου είπε χαρακτηριστικά. Όσο για ταινίες, προτιμάει τις πιο χαρούμενες όσο περνάνε τα χρόνια αλλά σε κάθε περίπτωση θέλει να τις βλέπει από τον καναπέ της.

Η αγάπη για το θέατρο και την κωμωδία

“Με την ερμηνεία της Kate Blanchett στο Blue Jasmine έπαθα σοκ. Η συγκεκριμένη ηθοποιός είναι καταπληκτική, την είχα δει και στο θέατρο στη Βρετανία”. Έτσι μου απάντησε στην ερώτηση ποιοί είναι οι αγαπημένοι της ηθοποιοί Έλληνες ή ξένοι. Φυσικά η Blanchett ήταν ένα παράδειγμα και για Έλληνες δεν ήθελε να απαντήσει και το καταλαβαίνω.

H ίδια θα έκανε σήμερα κινηματογράφο; “Θα συμμετείχα αν μου άρεσε το σενάριο” μου ανέφερε, απαντώντας αντίστοιχα και στην ερώτηση για την τηλεόραση.

“Η τηλεόραση με έχει βοηθήσει πολύ, την αγαπώ και αν έρθει μια καλή πρόταση σίγουρα θα πω ναι. Όχι, όμως, δε θα κάνω τηλεόραση απλά για να κάνω”, τόνισε.  Την ρώτησα πως θα τα προλαβαίνει όλα αν κάνει και τηλεόραση αλλά εκείνη δε φάνηκε να αγχώνεται.

“Παίρνει πολύ χρόνο η τηλεόραση αλλά θα το δούμε. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω κωμωδία. Μου αρέσει! Μου αρέσουν οι κωμικές σειρές”.

Παρά τα “θέλω” της, όταν την ρώτησα πως φαντάζεται τον εαυτό της του χρόνου τέτοια εποχή απέφυγε να μου πει κάτι συγκεκριμένο. Αναφέρθηκε στη δουλειά του άντρα της, Τάσου Ιορδανίδη, λέγοντας ότι κατά κάποιο τρόπο εκείνος φροντίζει άμεσα και έμμεσα για “του χρόνου”.

Ο Τάσος Ιορδανίδης

 

Στον “Τάσο” αναφέρθηκε από το πρώτο πεντάλεπτο της συνάντησης μας, χωρίς καν να ρωτήσω εγώ κάτι συγκεκριμένο. Ήρθε πάνω στην κουβέντα και της βγήκε πολύ αβίαστα ο θαυμασμός για τον άντρα και πατέρα του παιδιού της.

“Δε θα είχα την τόλμη ποτέ από μόνη μου να ασχοληθώ με παραγωγή. Ο Τάσος είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Αυτά που κάνει δε γίνονται, πιστεύω ότι θα αποδειχθεί με τον καιρό. Αυτό που κάνει είναι, πως να το πω, μάλλον μια παγκόσμια πρώτη. Είναι ένας τόσο νέος άνθρωπος που έχει πάρει τη δουλειά του στα χέρια του και με όχημα την τρέλα του για το θέατρο έχει κάνει όλα αυτά που έχει κάνει. Ξεκινώντας από μια πολύ μικρή σκηνή, έχει βρεθεί να κάνει παραγωγές με ανθρώπους αξιώσεων” μου είπε με μια ανάσα.

Η αγάπη για το θέατρο φαίνεται ότι είναι ένα από τα πολλά κοινά αυτού του ζευγαριού.

“Η προτεραιότητα μας είναι το θέατρο. Γι’ αυτό ζούμε, γι’ αυτό αναπνέουμε” μου ανέφερε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι από μικρή αυτό ήθελε να κάνει.

Και οι γονείς σου; την ρώτησα, έχοντας στο νου μου ότι το να ακούει ένας γονιός ότι το παιδί του γίνεται ηθοποιός δεν είναι και τόσο καθησυχαστικό. “Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Η οικογένεια μου είναι θεατρόφιλη και οι γονείς μου άνθρωποι που στηρίζουν τις επιλογές των παιδιών τους” ανέφερε η Θάλεια.

Άρα, το να της πει ο γιος της, όταν μεγαλώσει, ότι θέλει να γίνει ηθοποιός θα την έβρισκε οκ; “Το παιδί σου θα ζήσει από αυτό που αγαπάει. Δε ξέρω αν θα το ήθελα. Σίγουρα όμως θα του εξηγούσα όλες τις πτυχές του επαγγέλματος”.

Έκλεισα το μαγνητοφωνάκι, μετά από περίπου 1 ώρα συζήτησης. “Είδες, προλάβαμε” σχολίασε χαμογελώντας.. Σε περίπου 15 λεπτά, οι δύο γυναίκες θα ανέβαιναν στη σκηνή για να πουν την ιστορία τους. Μια ιστορία που όπως μου είπε η Θάλεια, έχει κάνει πολύ κόσμο να αισθανθεί ενοχές για το πως φέρεται στην οικογένεια του.

“Δεν αφορά γυναίκες, αφορά όλους. Είναι ένα πολύ δυνατό έργο. Μου αρέσει η ιστορία του, η συνεργασία με τη Χρυσούλα και ότι δεν κοροϊδεύουμε τον κόσμο που έρχεται και δίνει τα λεφτά του”, μου είπε.

“Στο τέλος αυτό που μετράει είναι τι θα πει το κοινό” πρόσθεσε. Τη χαιρέτησα και έφυγα με τη μελωδία του Frank Sinatra από το “Something Stupid” στο μυαλό μου.