20 στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου που δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ

 Αλλά αν έπρεπε, να ξεδιαλέγαμε από όλα της τα έμμετρα λόγια εκείνα που μας έχουν σημαδέψει ανεπανόρθωτα, που έγιναν τα πιο διαχρονικά, που εισβάλλουν ξανά και ξανά με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο μέσα στις κουβέντες, στον πόνο, την χαρά και στην κάθε συναισθηματική αφορμή που μας γεννούν οι άλλοι, θα ήταν, ίσως τα παρακάτω. Αφορμή, ο σημερινός ερχομός της σημαντικότερης εν ζωή Ελληνίδας στιχουργού στο Ραδιόφωνο 24/7 στους 88.6 και την εκπομπή Πεζοί στον Αέρα στις 17:00.

“Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω, δεν μπορώ”

Η μεγάλη αναγνώριση ήρθε για την στιχουργό το 1985 με αυτόν τον ομώνυμο δίσκο.

“Μαμά γερνάω, μαμά”/”Ωραία, νέα κι ατυχής”

Μια all time classic, σπαραξικάρδια διαπίστωση ερμηνευμένη από την Τάνια Τσανακλίδου. Από το 1988 κλαίμε με το που “μπαίνει” “το μαμά, πεινάω μαμά”.

“Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι”

Η εξομολόγηση ενός πληγωμένου έρωτα για τον οποίο η Ελένη Δήμου απορούσε “αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση”  στην πρώτη της συνεργασία με τη Νικολακοπούλου, ξανά το 1988.

“Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια”

Πόσες φορές έχουμε κάνει χρήση αυτής τη ατάκας για μια φιλία, μια αγάπη με διάρκεια που ταυτόχρονα ίσως σε ταλαιπωρεί και λιγάκι; Η πιο γλυκιά συνεργασία της Λίνας με τον Θάνο και τη Χαρούλα, το 1990.

 

“Τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα”

Ο δίσκος Μένω Εκτός (1991), της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, είχε συντελεστές τη Λίνα Νικολακοπούλου, τον Νίκο Αντύπα, τον Χρήστο Νικολόπουλο και κάποιους ακόμα, εξίσου σπουδαίους, οι οποίοι πέτυχαν το 11/11 στην επιλογή των τραγουδιών.

 

Είναι το άλμπουμ στο οποίο εκτός από το ομώνυμο τραγούδι, πρωτοακούστηκαν τα 3 ακόλουθα τραγούδια με μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς στίχους της ελληνικής δισκογραφίας τα τελευταία 30κάτι χρόνια.

“Σαν γυναίκα γεννά, στο χώμα η νύχτα το πρωί”

“Εδώ να μείνεις”

“Δεν απαντά, δεν εμφανίζεται, δεν επιστρέφει”

“Μια φορά μου ‘χες πει δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι”

Koντράρεται ανοιχτά με το “Σιδερένια η σκάλα και μου ‘λεγες θα μείνουμε λίγοι” και ίσως με κάθε ακόμα στίχο που ακολουθεί ή προηγείται στο συγκεκριμένο κομμάτι. (Διαίρεση, 1984)

 

“Εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά”

 

Τι να πρωτοτραγουδήσεις κι εδώ; Για τη νύχτα που κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ; για τα νιάτα που είναι δώρα και καίνε σαν φωτιά; Ελευθερία ή θάνατος, 1993.

“Τα κορμιά και τα μαχαίρια άντε κάποτε αλλάζουν χέρια”

Μια μεγάλη διαπίστωση.

“Εγώ με λάβα τα ‘λαβα αυτά που λέει κρυφά το πλήθος”

 

Το “σαν ηφαίστειο που ξυπνά” το θυμάσαι πιο εύκολα, ναι. Αλλά η ουσία είναι αλλού.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα

Άλλος ένας στίχος που ακολούθησε καριέρα σαν απόφθεγμα, και είναι δικό(ς) της. 

 

“Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο, θα ‘σου φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο”

 

Σύγχρονη ποίηση το έτος 1990.

“Μας ‘φαγαν όλα μας τα χρήματα, αλλά μας έμεινε η ροκιά”

Από το ανυπέρβλητο άλμπουμ Δι’ Ευχών της Χαρούλας (1992).

“Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί”

Το σκοινί άντεξε. Το χειροκρότημα κρατάει από τα 1987.

“Α ρε χρόνε αλήτη π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς”

 

Όταν η Λίνα έγραφε στίχους για το Διθέσιο, είχε πολλά κέφια.

“Για να΄χει όνειρα να κάνει ο ενικός”

Ναι, κι αυτό δια χειρός Νικολακοπούλου.

“Ποτέ δεν θα μπω σ’ άλλο σώμα”

Όρκος ισόβιας πίστης και υποταγής, με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά, στο “Ποτέ”.

“Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται 40”

Κλασικός Κραουνάκης στο βιμπράτο, Πρωτοψάλτη στη φωνή σ’ ένα τραγούδι που τρέχει σαν νερό.

Αν θέλεις ν’ ακούσεις τη Λίνα Νικολακοπούλου να μιλάει για όλα αυτά τα γραμμένα και για πολλά ακόμα, συντονίσου στις 17:00 στο Ραδιόφωνο 24/7 στους 88,6 και στην εκπομπή Πεζοί στον Αέρα με την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και τη Φωτεινή Λαμπρίδη.

 

Κεντρική φωτογραφία: NDP Photo Agency