5 ελληνικές ταινίες να δεις εάν ξέμεινες στην πόλη τον Αύγουστο
- 18 ΑΥΓ 2019
Πήρες άδεια τον Ιούλιο ή θα πάρεις το Σεπτέμβριο, όταν όλοι θα έχουν επιστρέψει μαυρισμένοι. Ή χειρότερα, δεν πήρες καθόλου άδεια και θα πρέπει να δουλέψεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν να είμαστε στο Νοέμβριο, όπου δεν κάνει ζέστη. Ωστόσο, ακόμα διανύουμε τον Αύγουστο και οι παρακάτω ταινίες σου υπενθυμίζουν ότι υπάρχει ζωή στην πόλη, κι ας μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Suntan (2017)
Με φόντο την Αντίπαρο, θα δεις το αντίστροφο από εσένα. Πώς είναι δηλαδή να ζεις σε νησί το χειμώνα, που μοιάζει με το να είσαι μόνος σου το καλοκαίρι στην πόλη. Ο Μάκης Παπαδημητρίου υποδύεται ένα γιατρό και δείχνει τα προσωπικά αδιέξοδα του ήρωα σε μία ταινία που συνδυάζει το δράμα με το θρίλερ.
Φτηνά Τσιγάρα (2000)
Η ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη που δεν είχε εισπρακτική επιτυχία στις αίθουσες, αλλά κατάφερε να γίνει μία ταινία σταθμός, ενώ το soundtrack υπάρχει ακόμα κάπου στο αυτοκίνητό σου. Η Αθήνα είναι άδεια (καλή ώρα) αλλά ένας ανεκπλήρωτος έρωτας την κρατά ζωντανή και σε κάνει να θέλεις να ζήσεις κάτι αντίστοιχο κι ας μην ευοδωθεί.
Δες κι αυτό: Φτηνά Τσιγάρα: 20 καλοκαίρια μετά
Δεκαπενταύγουστος (2001)
Η βραβευμένη ταινία που σου έχει εντυπωθεί και σκέφτεσαι κάθε φορά που ακούς τη λέξη «Δεκαπενταύγουστος». Τρία ζευγάρια με διαφορετικές ζωές, αλλά στην ίδια πολυκατοικία, φεύγει ανήμερα της Παναγίας με διαφορετικό προορισμό. Ένας νεαρός κλέφτης μπαίνει στα σπίτια τους και ανακαλύπτει τα μυστικά τους. Να τη δεις με παρέα, να μην σου μπουν ιδέες.
Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
Μπορεί να μη σου δείχνει την ερημωμένη Αθήνα, αλλά οι σουρεάλ ατάκες του Μπακιρτζή και ο πόνος του Ζουγανέλη από έρωτα, σου φτιάχνουν το κέφι και σου δείχνουν όλο το μικροαστισμό της δεκαετίας του ’90 (βαθύ Πασόκ).
1968 (2018)
Ε, αν μιλάμε για ελληνικές ταινίες, δε γίνεται να μη δεις έναν Τάσο Μπουλμέτη. Και επειδή η Πολίτικη Κουζίνα είναι υπέροχη, αλλά πολυφορεμένη, το 1968 εξιστορεί την αρχή και την πορεία της ΑΕΚ, αλλά με μία ταινία που είναι, κατά το ήμισυ, ντοκιμαντέρ, με μαρτυρίες και αποκλειστικές συνεντεύξεις των τότε παικτών. Συγκινητική και νοσταλγική, όπως μόνο ο Μπουλμέτης ξέρει να μας «σερβίρει».
