5 νέα βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που θα πάρεις μαζί σου στην παραλία
- 20 ΙΟΥΛ 2024
Ας το παραδεχτούμε, αν κάποια στιγμή δικαιούμαστε να χρησιμοποιήσουμε τη φράση «σκάει ο τζίτζικας» αυτή έχει έρθει αυτές τις μέρες, με τον συνεχιζόμενο καύσωνα να έχει αρχίσει να εξαντλεί κορμί και μυαλό. Η λύση υπάρχει στη λέξη θάλασσα που θα αναλάβει το reboot του σώματος. Όσο για την ανανέωση του μυαλού τη σκυτάλη γραπώνουν σφιχτά τα βιβλία. Αυτή την εβδομάδα στις προτάσεις μου για τα βιβλία που θα πάρεις μαζί σου στην παραλία θα βρεις βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας.
Ανάμεσα στα 5 νέα βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που σου προτείνω να διαβάσεις στην παραλία κάτω από τη σκιά που θα σου προσφέρει μία ομπρέλα ή ένα αρμυρίκι, Θα βρεις πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, ωραία διηγημάτα, ιστορίες για την παλιά γενιά που είδε πολλά, αλλά και τη νέα και τόσο γοητευτική με ορμή γενιά, στην οποία μπορεί να ανήκεις.
Καλοκαίρι
6 ιστορίες με την υπογραφή του Αντώνη Τζαβάρα, περιλαμβάνονται στη συλλογή διηγημάτων Καλοκαίρι που κυκλοφόρησαν μόλις από τις εκδόσεις Συρτάρι. Η γραφή του δημοσιογράφου και ραδιοφωνικού παραγωγού, στο πρώτο του βιβλίο σε παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι ωμού ρεαλισμού στην ζωή ηρώων που βιώνουν τα δικά τους αδιέξοδα και φαντάζονται μία άλλη ζωή κάτω από τον ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού.
Οι ήρωες των 6 ιστοριών μπαίνουν σε καράβια για τα νησιά, κολυμπούν στο Αιγαίο, περπατούν ανάμεσα στους τουρίστες, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι στο τέλμα, στο οποίο ο καθένας τους έχει βουλιάξει. Απομακρυσμένοι από τον εαυτό τους, λιωμένοι απ’ τη ζέστη και τυφλωμένοι απ’ τον ήλιο, ψάχνουν σπασμωδικά για βοήθεια μέσα τους, γύρω τους ή πολύ μακριά, σε επινοημένα μέρη και άλλους φανταστικούς ήρωες.
«Εχθές το βράδυ είδε πάλι στον ύπνο του τον Μητροπάνο. Φορούσε ένα μαύρο μαγιό σλιπάκι, καθόταν στις φτέρνες και κάπνιζε αμίλητος. Είχε μόλις βγει απ’ τη θάλασσα· το νερό που έσταζε από το δέρμα του σχημάτιζε μικροσκοπικά λοφάκια λάσπης στην αμμουδιά. ∆εν μπορούσε να θυμηθεί πότε ακριβώς ο Μητροπάνος αντικατέστησε τον πατέρα του
στα όνειρά του, αλλά πάει πια αρκετός καιρός. Έχει εξοικειωθεί μαζί του. ∆ε μιλάνε ποτέ, αλλά ούτε με τον πατέρα του μιλούσε. Περιμένει υπομονετικά μέχρι να στρέψει το κεφάλι του προς το μέρος του και αφού κοιταχτούν για λίγο στα μάτια, ξυπνάει. Το βλέμμα του τον συγκινεί και τον ταράζει ακόμα. Αυτό το μουντό τοπίο σιγουριάς και παραίτησης που σου επιτρέπει να αφήσεις για λίγο τις αποσκευές σου στο χώμα του και να συνεχίσεις πιο ελαφρύς. «Άσ’ το πάνω μου»: η πιο συνοπτική περιγραφή της πατρότητας, η αντήχηση κάθε ζεϊμπέκικου».
Ματαδόρ
Καλοκαίρι στην πόλη, από αυτό που λιώνει τα τσιμέντα και μπερδεύει μέσα στο μυαλό μας πάθη, εμμονές, λύπες, χαρές, κα@@@@, θυμούς και αναμνήσεις παλιών τραυμάτων, ζει ο ήρωας του Ματαδόρ, του πρώτου βιβλίου του Βαγγέλη Μαρινάκη, που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική. Θα βουτήξεις στις 96 σελίδες του και θα βγεις από αυτές, έχοντας διαβάσει όλες τις λέξεις του απνευστί.
«Τι σχέση έχει ένα από τα θεαματικότερα τεσσάρια του ΝΒΑ με τον διασημότερο ταυρομάχο της σύγχρονης ιστορίας. Πώς διαπλέκονται μια μηχανή μικρού κυβισμού με ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο τόνου στη Σικελία; Υπάρχει ιδανική γεωγραφία σώματος και ποιοι ανθρωπότυποι συνθέτουν τη γεωγραφία χαρακτήρων της Αθήνας;
Σε αυτά τα πολύπλοκα ερωτήματα καλείται να απαντήσει το μυαλό του Νίκου Μαρκάτου, θρυμματισμένο από τον ήλιο, αγκιστρωμένο από τους αχινούς, καρφωμένο διαρκώς σε ένα παραλήρημα άδειο από μορφή αλλά γεμάτο από μνήμη.
Πάνω στην οδική άσφαλτο, μέσα στα μεσογειακά νερά, σε μια έκταση οριοθετημένη από την Πελοπόννησο μέχρι τη Στερεά και από τα τουριστικά θέρετρα της Magna Grecia έως το οικιακό ταβάνι ο κεντρικός ήρωας του Ματαδόρ δεν διστάζει να υμνήσει, να δολοφονήσει νοερά, να αναμετρηθεί με τα γονικά συμπλέγματα εκείνου και της αλλόκοτης γυναικείας θεότητας η οποία τον συνοδεύει βασανιστικά σε μια πόλη που εκποιείται και ξεφτίζει, μέρα τη μέρα.
Μια ιστορία τεκμήριο για την ύπαρξη μιας λεπτής, ενδιάμεσης ζώνης, εντός της οποίας κατοικούν και φλέγονται αναλογικοί άνθρωποι εν μέσω μιας ψηφιακής εποχής, την ίδια στιγμή που μεταέφηβοι “κόβουν” τον πόνο στα μηνίγγια με υπογλώσσια πραλίνα.
Μια ιστορία για την αποθέωση και την κατάρρευση, για τη σάρκα του έρωτα και την ονείρωξη της ευτυχίας που αυτός παράγει».
Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο
To νέο βιβλίο της Ρέας Βιτάλη, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τις εκδόσεις Διόπτρα. Πρόκειται για μία αυτοβιογραφική εξομολόγηση που απαντά στην υπόσχεση που κάποτε η δημοσιογράφος είχε δώσει στον εαυτό της, να γράψει ένα βιβλίο. Το είπε και το έκανε, λοιπόν.
«Καθόμουν στο πίσω κάθισμα, πίσω του ακριβώς… Κατά διαστήματα τρύπωνα και στην αγκαλιά της μάνας μου στο μπροστά κάθισμα. Πού να το διανοηθεί σύγχρονος!
Κατά λάθος ζει η γενιά μου. Ωστόσο από κείνη τη θέση του αυτοκινήτου είδα – και τι δεν είδα. Άντρες με φαβορίτες αλά Κόκοτας και καμπάνες παντελόνια να πειράζουν γυναίκες με μίνι φούστες και παπούτσια-πολυκατοικίες. Είδα ανθρώπους να σπρώχνονται σε βιτρίνες καταστημάτων που πουλούσαν τηλεοράσεις να τις χαζέψουν ως “θαύμα” και η Νάκη Αγάθου να τους χαμογελά από ασπρόμαυρη οθόνη.
Είδα το μπουκάλι της Coca Cola και έκανα το πείραμα με το δίφραγκο. Είδα πολυώροφους κότσους να κτίζονται σε κομμωτήρια… Ώρες και ώρες κάτω από κάσκες. Και μαλλιά να ελευθερώνονται χάρη στη μεγάλη ανακάλυψη: το “πιστολάκι”.
Μας είδα να χορεύουμε σέικ, να αηδιάζουμε με τη γεύση του μουρουνόλαδου και από την πέτσα στο γάλα. Να κρύβουμε τους δίσκους του Θεοδωράκη… Απαγορευμένοι. Και στη συνέχεια να κρύβουμε τους δίσκους του Πάριου… Κι αυτοί απαγορευμένοι κατά μια έννοια.
Είδα – και τι δεν είδα! Τώρα που το καλοσκέφτομαι… Χούντα, Πολυτεχνείο, Κυπριακό, “ε-ε-έρχεται” με τρία ε μπροστά. Πήρα στο κατόπι τα χρόνια. Μεταξύ μας, μια πληγή δική μου ακολούθησα. Μου έλειψε! “Σπουδαίος επιχειρηματίας”. Ο μπαμπάς μου. Μια πληγή που πονούσε ακολούθησα και τη στόλισα μ’ ένα σωρό μεγάλα και μικρά, με τη μικροϊστορία μιας ολόκληρης γενιάς, για ν’ αντέξω να σας τη μεταφέρω.
Πότε επιβάτις, πότε λαθρεπιβάτις. Στη ζωή του, στη ζωή της, στη ζωή μου… Μια διαδρομή παράλληλα με έναν μεγάλο έρωτα, με την ιστορία του εμπορίου στη χώρα μας και την ιστορία του αυτοκινήτου. Περάστε… Σε όποιο κάθισμα… Έμαθα και να οδηγώ. Βόλτα στα χρόνια θα σας πάω».
Δικά μας παιδιά
Η Σοφία Νικολαΐδου υπογράφει ένα βιβλίο για μία γενιά παιδιών που τα ένωσε και τα έσωσε η μουσική. Το βιβλίο Δικά μας παιδιά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και πριν το ανοίξεις βάλε τα ακουστικά σου και πάτα play στην playlist, που έχει δημιουργηθεί γι’ αυτό στο Spotify.
«Αυτή είναι η ιστορία των Δικών Μας Παιδιών, των παιδιών που μεγάλωσαν κλεισμένα στα δωμάτιά τους. Ακούν μουσική με ακουστικά, συνθέτουν beats στον υπολογιστή και γράφουν μπάρες στα τετράδιά τους. Έχουν για οικογένεια τους φίλους τους και ζουν τη ζωή τους online.
Αυτή είναι η ιστορία της δικής μας γενιάς, που πιστέψαμε πως θα γίνουμε καλύτεροι από τους γονείς μας. Και τώρα βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, να κάνουν τα λάθη τους, να φεύγουν μπροστά.
Φωνές και ουρλιαχτά στο γήπεδο, στη θύρα με τα θηρία. Αίμα στα πεζοδρόμια. Κρυφοί λογαριασμοί στα social. Συμμαθητές που δαγκώνουν σαν οχιές στα προαύλια των σχολείων. Κορίτσια που κάνουν αγορίστικα πράγματα. Μανάδες που ανησυχούν. Μανάδες που τα παρατούν. Μανάδες με κότσια. Πατεράδες που γίνονται μάνες στα ζόρικα και πατεράδες που δεν είναι εντάξει. 2 γενιές – και γκρεμός ανάμεσα. Θα έρθει η στιγμή που θα απλώσουν το χέρι;
Αυτή είναι μια ιστορία για όσα ξέρουμε, αλλά και για όσα δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί κάθε γενιά νομίζει ότι προστατεύει τα παιδιά της. Μα, αν ακούσουμε την ιστορία από την άλλη πλευρά, θα δούμε ότι και τα παιδιά προστατεύουν τους γονείς από όσα δεν θα υποψιαστούν – και ευτυχώς.
Αυτή είναι μια ιστορία για ένα ραπ συγκρότημα, για τα όνειρα που παίρνουν εκδίκηση, για τα παιδιά που έσωσε η μουσική».
Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος
Ένας Τσέχος παππούς, που δεν είναι Τσέχος αλλά Έλληνας πολιτικός πρόσφυγας κι ένας έφηβος, ορφανός από μητέρα, είναι οι κεντρικοί άξονες του μυθιστορήματος της Ασημένιας Σαράφη, Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
«Στην παραθαλάσσια πόλη, όπως και στη χώρα ολόκληρη, οι πάντες έχουν προσβληθεί από τον προεκλογικό πυρετό. Ο πόλεμος της αφίσας, που μαίνεται λυσσαλέος στους τοίχους των κτηρίων, μαρτυρά το μοίρασμα του κόσμου στους δικούς μας και στους άλλους.
Ο Νικόλας παρατηρεί τον πατέρα να κρατά το στόμα του κλειστό και να επιμένει πως μόνη λύση υπήρξε από καταβολής κόσμου η δημοκρατικότητα και η συμφιλίωση. Κι όσο για την Αλλαγή που ευαγγελίζεται ο χαρισματικός ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, θα προτιμήσει να μην εκφέρει άποψη καμιά.
“Γιατί εμάς κάηκε η γούνα μας από τα πολιτικά”, όπως σημείωνε συχνά πυκνά η γιαγιά Ρόη. Εντούτοις, το καλοκαίρι θα συνεχίσει να εξελίσσεται φέρνοντας τις φεγγαράδες, τις νύχτες των πανηγυριών, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις κι ένα θρασύ κορίτσι.
Η Μαρία με τα κίτρινα θα δώσει τότε τις πιο ταιριαστές συμβουλές για τα ζητήματα της καρδιάς, καπνίζοντας τα βαριά τσιγάρα με το άσπρο φίλτρο. Και όλα θα βαίνουν σχετικά ομαλώς, έως ότου καταφθάσει απροειδοποίητα ο Τσέχος παππούς. Μαζί του θα φέρει και όλες τις αιχμηρές λεπτομέρειες του συνειδητά και πεισματικά αποσιωπημένου παρελθόντος, αυτού που διχοτόμησε τον κόσμο 4 δεκαετίες πιο πριν. Και μετά να αναχωρήσει οριστικά από τον επιβατικό σταθμό του καφε-ζαχαροπλαστείου “Η Ομόνοια”, λίγες μέρες πριν από την πολυαναμενόμενη εκείνη Κυριακή 18 Οκτωβρίου του 1981, οπότε και άνοιξαν οι κάλπες για να δεχτούν τα ψηφοδέλτια του, ακόμη και σήμερα, 40 ακριβώς χρόνια μετά, άδηλου και δυσερμήνευτου μέλλοντός μας».
