5 ταινίες που αγαπάμε να βλέπουμε ξανά και ξανά

Είναι γεγονός πως κάθε φορά που ξαναβλέπεις μια ταινία προσέχεις κάτι διαφορετικό, βλέπεις ίσως από διαφορετική οπτική και αγαπάς έναν χαρακτήρα ακόμα περισσότερο. Ημερομηνίες παραγωγής, θεματολογία, ωραίοι πρωταγωνιστές είναι λίγα μόνο από τα κοινά στοιχεία της λίστας μας και σε πληροφορώ πως -κι όμως- ήταν τυχαίο. Φαντάζομαι ότι είναι κοινή παραδοχή μεταξύ μας πως όσες φορές κι αν δούμε μια ατάκα/ σκηνή / whatever αν την έχουμε αγαπήσει απ’ την αρχή, δεν μας ξενερώνει ποτέ. Πάμε λοιπόν να δούμε τις επιλογές, πάρε χαρτί και στυλό:

Save The Last Dance (2001)

Η Sarah (Julia Stiles) είναι μια  νεαρή πολλά υποσχόμενη χορεύτρια  και όνειρό της είναι να γίνει δεκτή στην πιο απαιτητική ακαδημία μπαλέτου, το Juilliard School. Μετά από μια ατυχή συγκυρία χάνει τη μητέρα της και θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο. Παρατά προς στιγμήν το όνειρο της, μετακομίζει με τον πατέρα της σε μια γειτονιά γκέτο του Σικάγο και ξεκινά από την αρχή τη ζωή της. Εκεί γνωρίζει τον Derek (Sean Patrick Thomas), ένα έγχρωμο αγόρι που θα την μυήσει στην δική του κουλτούρα και το χιπ χοπ. Η Sarah με σύμμαχο τους φίλους της αλλά και με τον Derek στο πλευρό της, αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό της ξανά. Με αρκετή επιμονή και λίγο πριν τα παρατήσει για δεύτερη φορά, η Sarah τα δίνει όλα σ’ έναν last dance.

Ηθικό δίδαγμα: Ό,τι κι αν γίνει μην τα παρατάς. Όλα είναι δυνατά, αρκεί να το πιστεύεις.

Την ξαναβλέπω γιατί: Εστιάζει στην προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλουμε no matter what. Έχει δυναμική και αν μη τι άλλο κι ένα πιο εναλλακτικό love story που δεν επισκιάζει το main point.

Sweet November (2001)

Ο Nelson Moss (Keanu Reeves) είναι ένας άντρας φουλ workaholic που πιστεύει πως έχει  βάλει τη ζωή του σε τάξη και όλα είναι υπέροχα άμα είσαι top στην καριέρα σου, έχεις λεφτά και μια κάποια ερωτική ζωή.  Κοινώς, ζει στην κοσμάρα του. Όχι περισσότερο όμως από την Sara Deever (Charlize Theron), η οποία είναι μια θεότρελη κοπέλα που έχει μάθει να χαίρεται με τα απλά πράγματα της ζωής. Επαναστάτρια, αντισυμβατική και “γεμάτη ζωή” πέφτει μια μέρα τυχαία στο δρόμο του Nelson. Θα μείνει ένα μήνα μαζί της και σε αντάλλαγμα αυτή θα του αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο, όπως χαρακτηριστικά λέει. Αυτό είναι το deal. Και πράγματι, έτσι γίνεται. Η ζωντάνια της Sara κερδίζει τον Nelson, οι δυο τους ερωτεύονται και κάπου εκεί που περιμένουμε το απόλυτο love story ο κόσμος γκρεμίζεται απότομα. Η Sara πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και έχει πλέον ελάχιστο χρόνο ζωής, η πρόταση γάμου του Nelson τις προκαλεί ένα σωρό συναισθήματα. Τον αγαπά όσο τίποτα, όμως δεν θέλει να του επιβάλλει να ζήσει με τον πόνο της απώλειας όταν αυτή πεθάνει. Μετά από μια γλυκιά νύχτα αποφασίζει να τον αφήσει. Την κυνηγά στο δρόμο. Συνομιλούν. Του δένει τα μάτια μ’ένα μαντήλι, τον φιλά γλυκά για τελευταία φορά και κάπως έτσι πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Ηθικό δίδαγμα: Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έζησες παρά για κάτι που δεν έζησες. Ας είναι μόνο για λίγο, σημασία έχει ότι συνέβη.

Την ξαναβλέπω γιατί: Αγαπώ -με όλη την έννοια της λέξης- τον Keanu. Και τα love stories -τα προβληματικά, όπως καταλαβαίνεις-. Και το “Ιt’s Not Goodbye” της Laura Pausini. Ποιος δε θα ‘θελε έναν υπέροχο μήνα με τον άνθρωπό του;

Dirty Dancing 2 : Havana Nights (2004)

Τον Νοέμβριο του 1958, σε μια ταραγμένη εποχή για την Κούβα και λίγο πριν ξεσπάσει η επανάσταση, η Katey (Romola Garai) μαζί με τους γονείς και την αδερφή της μετακομίζουν εκεί, εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα τους. Αντίθετα από την αδερφή της, που είναι η κλασική ξεμυαλισμένη πλούσια κοπέλα, η Katey είναι προσγειωμένη και αφοσιωμένη στη μόρφωσή της. Οι γονείς της υπήρξαν άριστοι χορευτές ball room χορών με αποτέλεσμα οι πιο ανάλαφροι και αισθαντικοί ρυθμοί της λάτιν μουσικής να της τραβήξουν την προσοχή. Αποφασίζει να ασχοληθεί εντατικά με το λάτιν και τον παρτενέρ της βρίσκει στο πρόσωπο ενός γλυκύτατου νεαρού κουβανού, του Javier (Diego Luna). Όλο αυτό γίνεται κρυφά απ’ όλους, μέχρι τη μέρα που οι δυο νέοι αποφασίζουν να συμμετάσχουν σ’ έναν διαγωνισμό χορού. Δυστυχώς, τα πράγματα πάνε κάθε άλλο από καλά, καθώς ξεσπάει η επανάσταση στην Κούβα, η αναταραχή είναι μεγάλη και μέσα σε όλα, οι γονείς της Katey αποφασίζουν ότι πρέπει να γυρίσουν πίσω στην Αμερική. Και κάπως έτσι το ζευγάρι έχει μόνο μια μέρα ακόμα μαζί. Την εκμεταλλεύονται στο έπακρο και μάλιστα ακούμε την Katey να λέει “this will not be our last time to dance together”.

Ηθικό δίδαγμα: Δεν χρειάζεται να κάνεις τα πάντα by the book. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο και βρες τί είναι αυτό που σε εκφράζει καλύτερα.

Την ξαναβλέπω γιατί: Μ’αρέσει ο χορός και τα love stories. Σούπερ μουσική και όλο αυτό το χαλαρό mood που φαίνεται να έχει η κουβανέζικη κουλτούρα. Μέχρι σήμερα τραγουδάω – χορεύω το “Do You Only Wanna Dance – Mya” για να μη μιλήσω για το αξεπέραστο soundtrack.

Tristan & Isolde (2006)

Βασισμένη στον μεσαιωνικό θρύλο του Τριστάνου (James Franco) και της Ιζόλδης (Sophia Myles) η ομώνυμη ταινία τοποθετείται χρονικά λίγο μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μεταφερόμαστε μεταξύ Αγγλίας και Ιρλανδίας για χάρη του στόρι και φυσικά στο μυαλό μας έχουμε στολές ιπποτών και φορέματα με φουρό. Ωραία μέχρι εδώ. Μετά παίζει πολλή επεξήγηση για βασίλεια, εκεχειρίες, πώς παντρεύονταν αυτοί τότε, με ποιανού το μέρος είναι ο καθένας και πολλά άλλα που θα δεις και μόνη σου – δεν είμαι εδώ να σε κουράσω με αυτά-. Εσύ επικεντρώσου στο ότι ο Τριστάνος ως ο καλύτερος πολεμιστής κερδίζει σε μια ξιφομαχία, για χάρη του προστάτη και βασιλιά του (!!), το χέρι της πριγκίπισσας Ιζόλδης. Με την οποία Ιζόλδη, θέλω να σου πω, είχαν γνωριστεί πριν λίγο καιρό, όπου η κοπέλα φρόντισε επιμελώς τα τραύματα του ναυαγού Τριστάνου, ερωτεύτηκαν παράφορα κ.ο.κ. Άρα, τώρα που η κοπέλα πρέπει να παντρευτεί τον λάθος άνθρωπο τί κάνουμε; Μένουμε να δούμε πως θα λειτουργήσει -ή και όχι- αυτό το ερωτικό τρίγωνο που έχει δημιουργηθεί, με ποιον θα καταλήξει η Ιζόλδη, κι αν τελικά η αληθινή αγάπη τα νικά όλα.

Ηθικό δίδαγμα: Η Ιζόλδη λέει: Wherever you go, whatever you see. I will always be with you”. Κι αυτό έχει τελικά σημασία. Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς και σ’αγαπούν. Ανιδιοτελώς και απεριόριστα.

Την ξαναβλέπω γιατί: Άλλη μια ρομαντική ιστορία με όχι αίσιο τέλος. Δεν περιγράφω άλλο. Αγαπημένη ατάκα: “I don’t know if life is greater than death. But love was more than either”.

Age of Adaline (2015)

Εύχεσαι συχνά να έμενες για πάντα νέα; Πιστεύεις ότι η ζωή θα ήταν ωραία αν μέναμε για πάντα νέοι, σωστά; Η Adaline έρχεται να ανατρέψει αυτή τη θεωρία και να μας δείξει τη δική της οπτική. Εξαιτίας ενός σοβαρού ατυχήματος η Adaline (Blake Lively) πεθαίνει, τα volt, όμως, μιας αστραπής είναι αυτά που όχι μόνο την επαναφέρουν στη ζωή αλλά “κλειδώνουν” και την ωρίμανσή της. Η Adaline θα μείνει για πάντα 29 ετών. Ζηλεύεις; Αν σου μιλούσε εκείνη θα σου έλεγε να μην το κάνεις. Γιατί; Το να πρέπει να αλλάζεις ταυτότητα, χώρα, περιοχή κάθε Χ χρόνια επειδή ο κόσμος θα καταλάβει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με ‘σένα πώς σου φαίνεται; Το να μην μπορείς να κάνεις μια φυσιολογική ζωή, να έχεις μια οικογένεια και να μεγαλώνεις μαζί της αλλά να πρέπει να τους χάνεις όλους στο πέρασμα του χρόνου; Το να κρατάς ένα μυστικό επτασφράγιστο και να μην μπορείς να δημιουργήσεις ουσιαστικές σχέσεις με τους γύρω σου; Είναι αρκετά νομίζω όλα αυτά για να μπεις μια και καλή στο κλίμα της ταινίας. Πόσο όμορφο ή πόσο awkward είναι να συναντάς τον έρωτα της ζωής σου μερικές δεκαετίες μετά και να συνειδητοποιείς πως ακόμα σ’αγαπά; Μπορεί βέβαια να μην είναι όλα τόσο αρνητικά ή περίεργα. Ας μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχει η θετική όψη των πραγμάτων. Και η Αdaline τη βρίσκει στο πρόσωπο του Ellis (Michiel Huisman).

Ηθικό δίδαγμα: Να ψάχνεις πάντα το καλό μέσα στο κακό. Και μην ξεχνάς, δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

Την ξαναβλέπω γιατί: Είναι επιτέλους ενα happily ever after love story -YAY-.  Η Blake Lively προσφέρει απλόχερα τη χάρη και τη φινέτσα της. Ωραίο νόημα. Εντάξει ναι, κι εγώ θέλω ο έρωτας της ζωής μου να με θυμάται μετά από ένα σωρό χρόνια. Ορίστε. Το ‘πα.