7 ελληνικές ταινίες που πρέπει να δεις (πριν ή μετά) το Poor Things

Ο Γιώργος Λάνθιμος έγινε ένας από τους πρωτοπόρους του είδους, σκηνοθετώντας βαθιά «περίεργες» ταινίες. Δεν ήταν όμως ο μόνος. Εν αναμονή λοιπόν της κυκλοφορίας της νέας «λανθιμικής» ταινίας, Poor Things, το i-D συγκέντρωσε 7 must watch ελληνικές ταινίες, αντιπροσωπευτικά δείγματα του ελληνικού weird wave κινηματογράφου.

Κυνόδοντας (Dogtooth) – 2009

Ενώ ορισμένοι θεωρούν την Κινέττα, την πρώτη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, λίγο-πολύ πειραματική, η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το Dogtooth. Η ταινία ακολουθεί μια οικογένεια που ζει σε ένα απομονωμένο εξοχικό και εκεί η κατ’ οίκον εκπαίδευση των παιδιών, ξεπερνά κάθε φαντασία. Ο πατριάρχης της οικογένειας απομονώνει τα τρία έφηβα παιδιά του από τον έξω κόσμο, μαθαίνοντάς τους νέες λέξεις, που αντικαθιστούν ένα ανεπιθύμητο λεξιλόγιο. Μια ταινία – κοινωνικό σχόλιο, που παραμένει άβολη και ταυτόχρονα αστεία, υπογραμμίζοντας την γονική κυριαρχία της ελληνικής οικογένειας, υπό το πρόσχημα της «προστασίας».

Chevalier – 2015

Όπως και ο Γιώργος Λάνθιμος, έτσι και η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη είναι μια από τις πρωτοπόρες φιγούρες του weird wave. Στο Chevalier, η σκηνοθέτρια εξετάζει τις περίεργες τελετουργίες του ανδρισμού. Έξι άνδρες επιστρέφουν από μια εκδρομή για ψάρεμα με ένα πολυτελές σκάφος, όταν μια βλάβη τούς εγκλωβίζει κάπου στο Σαρωνικό. Για να σκοτώσουν την ώρα τους, ξεκινούν ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι με νικητή τον «καλύτερο γενικώς» και έπαθλο ένα δαχτυλίδι chevalier. Η ταινία σατιρίζει και παίζει με τις ιδέες της τοξικής αρρενωπότητας.

Attenberg – 2010

Στο Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, δύο γυναίκες βλέπουν τη ζωή αρκετά διαφορετικά. Η Μαρίνα (Ariane Labed), μια γυναίκα που φροντίζει τον ετοιμοθάνατο πατέρα της, αντιπαθεί τους περισσότερους ανθρώπους και περνά την ώρα της βλέποντας με τις ώρες ντοκιμαντέρ για τα ζώα. Η Μπέλλα (Ευαγγελία Ράντου), είναι η εξωστρεφής και με αυτοπεποίθηση φίλη της, η οποία την προκαλεί με μια σειρά από περίεργους χορούς και τελετουργίες φιλιών. Όλα με την ελπίδα να βγάλει έξω την πιο ανέμελη πλευρά της Μαρίνας, για να την προετοιμάσει για τη ζωή μετά το θάνατο του μπαμπά της. Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για το πόσο επώδυνη είναι τελικά η ενηλικίωση.

Άλπεις (Alps) – 2011

Με πομπώδεις διάλογους και ένα φαινομενικά ακατάληπτο σενάριο οι Άλπεις είναι μια μνημειώδης ταινία του ελληνικού weird wave. Τα μέλη μιας ομάδας με το όνομα «Άλπεις» προσλαμβάνονται από συγγενείς και φίλους νεκρών για να αντικαταστήσουν αυτούς που χάθηκαν. Μια κοπέλα όμως αποφασίζει να παραβιάσει τους αυστηρούς κανόνες τους οποίους έχει θεσπίσει ο αρχηγός της επιχείρησης. Ο Γιώργος Λάνθιμος σκηνοθετεί την παράλογη ανθρώπινη φύση, με την Αγγελική Παπούλια και την Ariane Labed να φοράνε απόλυτα τους ρόλους τους.

Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού (Boy Eating the Bird’s Food) –  2012

Το ντεμπούτο του Έκτορα Λυγίζου είναι μια πολύ πιο άμεση απεικόνιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Σε αυτό, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής πρέπει να κλέψει τροφή από τα πουλιά για να επιβιώσει. Ο μινιμαλιστικός διάλογος και ο αργός ρυθμός, ζητούν από το κοινό να κατανοήσει τον πρωταγωνιστή, μέσω των κινηματογραφικών εικόνων και όχι της αφήγησης. Μια άβολη ιστορία ανθρώπινης υποβάθμισης, κάτω από τις πιέσεις του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού που χτυπά ακόμα και σήμερα.

Suntan (2016)

Το Suntan, είναι ακόμα μια από τις ελληνικές weird wave ταινίες που αξίζει να δεις. Αναλαμβάνοντας ένα ιατρείο στην Αντίπαρο, ο 40χρονος γιατρός Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου) φαίνεται θα ζήσει πολλά περισσότερα από όσα υπολόγιζε. Στο κάμπινγκ του νησιού θα γνωρίσει την Άννα (Έλλη Τρίνγκου) και τους ταξιδιώτες φίλους της. Σύντομα, προσπαθεί να την  προσελκύσει, σε μια ανατριχιαστική παρωδία της ανδρικής επιθυμίας και τοξικής αρρενωπότητας. Είναι μια ταινία που επιτυγχάνει την περίεργη ισορροπία μεταξύ ξεκαρδιστικού και καταθλιπτικού.

Οίκτος (Pitty) – 2018

Αν και ο Οίκτος έχει έναν άνδρα για πρωταγωνιστή (Γιάννη Δρακόπουλο), τα θέματά της ξεπερνούν το φύλο. Η ταινία του Μπάμπη Μακρίδη είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που είναι χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, με τον εθισμό του στη θλίψη να είναι, στην πραγματικότητα, ένας εθισμός στην προσοχή που λαμβάνει από τη λύπη. Είναι το τέλειο παράδειγμα των ελληνικών weird wave ταινιών, που «βγάζει γλώσσα» στη ζωή και τον θάνατο, στον ανθρώπινο πόνο και την τραγωδία. Ταυτόχρονα, κάτω από όλα τα αστεία και τις μεταφορές, υπάρχει ένα βαθύ κοινωνικό σχόλιο για την απώλεια και πόσο προβληματικά είναι τα συστήματα που έχουν σχεδιαστεί για να μας βοηθήσουν να ανταπεξέλθουμε στην πραγματικότητα.