9 μαθήματα για τον έρωτα όπως τα «διδάσκει» στο νέο βιβλίο της η Δήμητρα Παπαδοπούλου
- 28 ΜΑΙ 2022
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου, η θρυλική Δήμητρα των Απαράδεκτων, η γυναίκα πίσω από την ατάκα «Εγώ ποτέ θα γίνω μάνα;» της σειράς Σ’ Αγαπώ Μ’ Αγαπάς, η θεατρική συγγραφέας που θα έρθει να κάνει το καλοκαίρι μας να τρανταχτεί από τα γέλια με την επιθεώρηση με τίτλο Τι ζούμε;, που ετοιμάζει στο θέατρο Άλσος, είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα ταρακουνήσει και το είναι σου με το πρώτο της μυθιστόρημα, αν έχεις υπάρξει ποτέ ερωτευμένη.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου υπογράφει το πρώτο της μυθιστόρημα, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ο τίτλος του; Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου. Και μέσα από τη γραφή της Δήμητρας Παπαδοπούλου, αυτό το παιχνίδι πότε γίνεται συναρπαστικό, πότε σε κάνει να γελάς, πότε σε κάνει να παρασύρεσαι στην οδύνη της καψούρας, να τραγουδάς στη διαπασών τους στίχους παλιών τραγουδιών, να χάνεις τον εαυτό σου και να τον βρίσκεις ξανά. Ο έρωτας είναι μάλλον το μεγαλύτερο παιχνίδι στη ζωή μας. Και η Δήμητρα Παπαδοπούλου στο πρώτο της μυθιστόρημα καταθέτει μπροστά στα μάτια μας που ρουφάνε την κάθε σελίδα, όλα όσα έχει μάθει γι’ αυτόν, μέσα από τις σκέψεις των ηρώων της.
«Σε μια γειτονιά των Εξαρχείων δύο ανέμελοι φοιτητές στον απόηχο του Μάη του ’68 εξερευνούν τη ζωή παρασυρμένοι από το παιχνίδι του έρωτα. Αλλά, όπως συμβαίνει σε όλα τα παιχνίδια, στο τέλος το μόνο που απομένει είναι οι μεγάλες ψευδαισθήσεις». Με αυτά τα λόγια περιγράφεται το μυθιστόρημα που υπογράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Ένα μυθιστόρημα που όπως είπε πρόσφατα στην εκπομπή Καλύτερα δε γίνεται, είναι το μόνο πράγμα που έχει κάνει μόνο για τον εαυτό της και γι’ αυτό το αγαπά. Διαφωνώ μαζί της. Μπορεί η πρόθεσή της να ήταν να γράψει αυτό το βιβλίο μόνο για τον εαυτό της, αλλά στην ουσία το έκανε για όλα τα «απολωλότα» αυτού του κόσμου.
Τα παιδιά που δεν ήξεραν τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, ήξεραν όμως ότι ήθελαν να ζήσουν με πυξίδα τη δική τους μοναδικότητα. Τα παιδιά που δεν άντεχαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες άλλων, αλλά που ταλαιπωρήθηκαν μέχρι να δημιουργήσουν τις δικές τους. Τα παιδιά που καμιά φορά μπέρδευαν την αληθινή τους μοίρα με τον «καρμικό έρωτα». Τα παιδιά που περιπλανήθηκαν σε σπουδαίους έρωτες εξερευνώντας τον εαυτό τους και τα όρια των δυνατοτήτων τους. Τα παιδιά που έψαξαν το μεγαλείο στον έρωτα έξω τους και κάποτε συνειδητοποίησαν ότι μόνο μέσα τους βρίσκεται το κλειδί για να γίνουν ολόκληρα και να ξανασυναντηθούν για να γνωρίσουν το μεγαλείο της αγάπης.
Για όλους αυτούς γράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Στην καρδιά εκείνων μιλά, γιατί τέτοια «απολωλότα» βρίσκουν στις γραμμές της κομμάτια του εαυτού τους. Κομμάτια που δεν έχουν να κάνουν με την εποχή στην οποία αναφέρεται το βιβλίο, που δεν έχουν να κάνουν με τη νύχτα στην Αθήνα ή την πολιτική κατάσταση. Κομμάτια που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την οποιαδήποτε κοινωνική ή ιστορική συνθήκη, αλλά με το μέσα μας, το άχρονο, αυτό που πάντα θα πέφτει με τα μούτρα στο παιχνίδι του έρωτα και θα ελπίζει πάντα, χωρίς καμία επιτυχία, να βγει αλώβητο από αυτό.
Ο έρωτας είναι παιχνίδι μωρό μου, είναι ο τίτλος του πρώτου μυθιστορήματος που υπογράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Αλλά μέσα στις σελίδες του θα βρεις πολλά μαθήματα για τον έρωτα. Τον έρωτα που μοιάζει να έρχεται με τον ίδιο τρόπο στη ζωή σου είτε πας δημοτικό, είτε Πανεπιστήμιο, είτε στα 30 είτε στα 50 σου. Είτε έχεις διανύσει ένα μικρό κομμάτι της ζωής, είτε ένα μεγάλο. Γι’ αυτόν τον έρωτα σου μιλώ. Αυτόν που ξεδιπλώνεται μέσα από 8 φράσεις του βιβλίου της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Ετοιμάσου να κρατήσεις σημειώσεις, να δελεαστείς και να ανυπομονείς να μπεις στον κόσμο της.
«Αλλά εγώ ήμουν μια περαστική που βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα, γιατί έψαχνα έναν τύπου που τον είχα δει στη ζωή μου το πολύ δέκα φορές, αλλά που του φόρτωσα όλες τις ελπίδες μου για μία αόρατη ευτυχία και ολόκληρη η ύπαρξη μου στοιχημάτιζε με τον εαυτό της ότι αυτός ειδικά θα μου την προσφέρει».
Η ευτυχία που θα έρθει μόλις πληρωθούν όλα τα «αν» του μυαλού. Όλα τα «αν» που θέτουμε στον εαυτό μας όσο τον κρατάμε εν αναμονή της αληθινής ζωής που αρχίζει μόλις τα αγνοήσουμε.
«Καμιά φορά το πήδημα πετύχαινε, αλλά τι να το κάνεις; Δεν ήταν ο Βασίλης». Αν έχεις υπάρξει ερωτευμένος βαθιά (και μονόπλευρα κυρίως) με κάποιον καταλαβαίνεις την απόλυτη αλήθεια της παραπάνω φράσης. Αν σε ενοχλεί κάποιος και μόνο που αναπνέει επειδή δεν είναι αυτός που θα ήθελες να αναπνέει δίπλα σου, μοιραία θα ταυτιστείς. «Καψούρα», αυτή η αρρύθμιστη, ανεξέλεγκτη κατάσταση των επιθυμιών μας.
«Ήξερα την ώρα που το ‘λεγα το μέγεθος της λανθασμένης ερώτησης. Ήταν ερωτική επίθεση, αλλά πόσο άδικο για την καημένη τη γυναίκα που έπρεπε να ‘ναι πάντα όμορφη, σχετικά αδιάφορη και να μην πέφτει πρώτη». Η αδικία της εποχής και όλων όσων έχουμε μάθει για τον έρωτα και πρέπει να τα πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων μέσα σε μία φράση. Όλα τα «άσ’ τον να σε κυνηγήσει» που άκουσες ποτέ, είναι εδώ. Κι έρχονται ακριβώς αφού η ηρωίδα του μυθιστορήματος τα έχει καταρρίψει με μία της ερώτηση.
«Γινόμαστε πολλά πρόσωπα λαχταρώντας πότε θα γίνουμε ο εαυτός μας. Κι όταν συναντηθούμε μαζί τους είναι τόσο όμορφος, καλύτερος από οποιονδήποτε γκόμενο, τόσο ανακουφιστικός, που θες να τον πάρεις αγκαλιά να μου σου φύγει ποτέ, αλλά… Αλλά πάντα σου γλιστράει και έρχεται το ανικανοποίητο να ζητήσει τον χώρο του». Αυτή η συνάντηση που όταν συμβαίνει μας μαθαίνει πολλά περισσότερα πράγματα για την αληθινή αγάπη πάρα όλοι οι έρωτες που προηγήθηκαν. Αυτή η συνάντηση με τον εαυτό μας που μόλις συμβεί, χωρίζει τη ζωή σε πριν και μετά.
«Όμως τώρα εγώ έφευγα συνειδητά. Γιατί φαίνεται έτσι παίζεται το παιχνίδι του έρωτα. Όταν πλησίαζα εγώ, εκείνος έφευγε. Κι όσο έφευγα εγώ, εκείνος με γύρναγε πίσω. Και όσο πιο μακριά πήγαινα, τόσο πιο κοντά ερχόταν. Πορευόμουν με κατεύθυνση το μέλλον μου, εξοπλισμένη με μια βαθιά αίσθηση νίκης. Ισοφάρισα. Το παιχνίδι έληγε ισοπαλία».
Το παιχνίδι του έρωτα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί με καλύτερο τρόπο. Αν ο στόχος είναι η αγάπη, τότε το παιχνίδι αποκτά άλλη χάρη. Αλλιώς μένεις να μετράς απλά σκορ, 1, 2, x.
«Τι είναι ο έρωτας, νομίζεις; Ένα τρεχούμενο ρυάκι που κυλάει. Μπορείς να κρατήσεις μέσα στο χέρι σου το νερό; Πως να κρατήσεις τη στιγμή; Μπορείς; Ασ’ τη να τρέξει, δεν κρατιέται, ρε. Τι κολλήματα τρώμε οι άνθρωποι; Στον έρωτα χάνουμε τη ζωή μας για να επαναλάβουμε τη στιγμή, λες κι η στιγμή αντέχει να γίνει ολόκληρη ζωή». Το εφήμερο του έρωτα. Το εφήμερο της ζωής μας. Με τη διαφορά ότι μόλις ο έρωτας βρει τον δρόμο του να γίνει αγάπη, οι στιγμές γίνονται ολόκληρη ζωή. Οι ζωές από μία, γίνονται πολλές. Το «για πάντα» υπάρχει γιατί η αγάπη δεν φεύγει, ακόμα κι αν φύγουν οι άνθρωποι.
«Ονειρεύτηκα ότι κάποια στιγμή ίσως το πετυχαίναμε, γιατί θέλω αποκλειστικότητα. Τίποτα άλλο δεν με νοιάζει, αυτό είμαι, αυτό χρειάζομαι. Κι αν δεν ερωτευτείς την αλήθεια μου δεν έχω κάτι άλλο να ερωτευτείς πάνω μου, κατάλαβες; Όλα τα άλλα ήταν θέατρο».
Η στιγμή της αλήθειας. Αυτή που πάντα έρχεται στον έρωτα, όταν πάψεις να βολεύεσαι μόνο με την ιδέα του και μόνο με όσα επιλέγει να σου προσφέρει ο άλλος. Η στιγμή που έρχεται όταν αποφασίσεις εσύ να θελήσεις, εσύ να διεκδικήσεις, εσύ να ξεκαθαρίσεις απλά που βρίσκονται τα όρια, πού είσαι εσύ και πού ο άλλος.
«Να μη σε νοιάζει κάποιος να είναι δικός σου, γιατί ήδη ζεις ζεστά μέσα στο κουκούλι του δικού σου εαυτού».
Αυτό είναι η μετάλλαξη σε αγάπη, όπως γράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Ο μόνος τρόπος ο έρωτας να φύγει από το πεδίο του φόβου. Του φόβου μην τον χάσεις, μην δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν. Μπορείς. Και ζεις καλά. Και τότε είναι που μπορείς να αρχίσεις να τον απολαμβάνεις.
«Άρχισα να ζω μια επανάσταση ειρηνική, μια επανάσταση που πάνω της ανθίζουν λουλούδια και δεν ξύνονται παλιές πληγές, παρά μόνο επουλώνονται. Ζήτω η αγάπη». Μία επανάσταση ειρηνική που το παλιό πεθαίνει και το νέο γεννιέται πιο δυνατό, πιο όμορφο, πιο γεμάτο, πιο δοτικό, αυτό είναι ο κήπος της αγάπης που απλώνεται στα πόδια μας. Κι είναι αυτός ο κήπος που αξίζει να βαδίσουμε στο τέλος. Σαν «απολωλότα» που συναντήθηκαν μεταξύ τους. Και δεν είναι πια χαμένα παιδιά.
