Αυτή η νύχτα δεν υπήρξε ποτέ
- 15 ΙΟΥΝ 2020
Περπατάω ανάμεσα σε άδειους δρόμους, σε σοκάκια της ψυχής, αυτών που η αγνότητά τους χάθηκε σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Οι λάμπες στο δρόμο σπασμένες, ένα ελαφρύ νεκρό φεγγάρι στον ουρανό.Το αίμα βράζει στις φλέβες μου, σαν μια ιριδίζουσα ουσία στις φλόγες του μυαλού μου. Μπαίνω σε ένα σπίτι. Παράθυρα σπασμένα. Λευκά σεντόνια ριγμένα στο πάτωμα. Ροζ φύλλα στo πάτωμα, όμορφα μα νεκρά. Κάθομαι στο κρεβάτι. Το στρώμα σκληρό, φαγωμένο. Μια ερώτηση αιωρείται και τρέχει γύρω στο δωμάτιο τόσο γρήγορα όσο ο άνεμος. Τρέχει και προσπαθεί να το σκάσει έξω απ’ το παράθυρο μα είναι κλειδωμένο.
«γιατί…»;
Από την Έλλη Μάρη
Προσπαθώ να μιλήσω, μα οι λέξεις μπερδεύονται στο κεφάλι μου. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου, μα η όρασή μου είναι θολή.
Προσπαθώ να φωνάξω, μα ακόμα και η κραυγή μου είναι σιωπηλή.
Άνοιξε στα δύο την καρδιά μου. Πάρε ένα μαχαίρι και κόψε την στη μέση. Ανάμεσα στις μελανιές, ανάμεσα στο πόνο, θα δεις κάποιον να ρημάζει την πόλη που με τόσο κόπο έχτισα. Θα δεις κάποιον να την κόβει σε μικρά κομμάτια καθώς κάθε ίχνος φωτός σβήνει.
Και καθώς η πόλη της καρδιάς μου βυθίζεται στο απόλυτο σκοτάδι σκέφτομαι.
Σκέφτομαι μα η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και το αίμα ρέει αργά. Τα λόγια μου, γεμάτα καλοσύνη, δεν ήταν πρόσκληση για να με καταστρέψεις με αυτόν τον τρόπο. Ξυπνάω. Δεν είμαι στο κρεβάτι μου. Βρίσκομαι σε έναν θρόνο.
Στέμμα από αγκάθια.
«Ένας κανόνας» μου λέει το φίδι και με στέφει βασίλισσα.
«Ανίκανη να εισέλθεις στο βασίλειο της αγάπης».
Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι πάλι στο κρεβάτι.
Είναι οξύμωρο. Είναι οξύμωρο το πώς κάτι τόσο όμορφο μπορεί να γίνει θανατηφόρο μέσα σε λίγες στιγμές. Σηκώνομαι. Τρέχω στην μπανιέρα. Ανοίγω το νερό. Προσπαθώ να ξεπλύνω τα σημάδια. Αυτή η νύχτα δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά η μυρωδιά παραμένει. Απλώνεται στο δωμάτιο σαν δηλητήριο.
Και ίσως είναι η αρχή του τέλους ή μήπως το τέλος της αρχής;
