Αγάπη μόνο: Για τα χειροποίητα caramelle στις Μακαρούνες

Καθότι τρελή μακαρονού από μικρή, στη θέα ενός μαγαζιού που άκουγε στο όνομα του μόνου είδους τροφής που θα μπορούσα να καταναλώνω για πάντα, κάτι σκίρτησε μέσα μου. Έπρεπε να το δοκιμάσω. Μου μιλούσε κάθε μα κάθε φορά, και όχι δεν έχει κράχτη το μαγαζί. Ήταν οι φωνές μεσ’ στο κεφάλι μου που έλεγαν “πεινάς κι εδώ θα φας καλά, μπες, μπες”. Ε και μπήκα.

Ο χώρος είναι πολύ απλός, με ξεχωριστό σημείο του εστιατορίου να είναι για τους μη καπνίζοντες, ενώ το ξύλο είναι παντού, σε καρέκλες, τραπέζια και ταπετσαρία. Αν έπρεπε να σου πω ακριβώς περί τίνος πρόκειται, θα έλεγα μάλλον πως είναι ένα cool εστιατόριο. Απ’ αυτά που τρως πολύ νόστιμο φαγητό, σερβιρισμένο σαν έργο τέχνης, σε φυσιολογικές τιμές και χωρίς τη δήθεν ατμόσφαιρα που συναντάς συχνά σε μαγαζιά αντίστοιχου ύφους.

Ο κατάλογος δίχασε και εμένα και τη μαμά μου, με την τελική παραγγελία μας να είναι γαριδομακαρονάδα για εκείνη και χειροποίητα caramelle με κοτόπουλο για μένα. Λίγη ώρα μετά, το φαγητό κατέφθασε σε υπέροχα πιάτα και η πρώτη δοκιμή έγινε με βουτιά στην κάτωθι γαριδομακαρονάδα.

Το λιγκουίνι ήταν όπως έπρεπε, η γαρίδα μαγική σαν να κολυμπούσε στη θάλασσα του πίσω στενού λίγες ώρες πριν και γενικά δεν περιγράφω άλλο γιατί είμαι στο γραφείο και μου τρέχουν τα σάλια.

Το δικό μου πιάτο – κόλαση ήταν τα caramelle, τα οποία όπως ενημερώθηκα είναι χειροποίητα και πρόκειται για ζυμαρικά σε σχήμα καραμέλας, με γέμιση τυριών και κοτόπουλο. Μου τα σέρβιραν με μια υπέροχη σάλτσα, ντοματίνια και φλούδες παρμεζάνας και το στομάχι μου γουργούρισε από χαρά. Μπορεί στη φωτογραφία να μη φαίνονται ξεκάθαρα, αλλά είχαν όντως το σχήμα από μικρά καραμελάκια.

Αποχωρίσαμε με την υπόσχεση να επιστρέψουμε δριμύτερες. Έχει πάρει το μάτι μου στη σελίδα τους στο facebook ότι αποθεώνουν την καρμπονάρα τους. Πιθανότατα τη στιγμή που εσύ διαβάζεις αυτό, εγώ να βουτάω διακριτικά κι ευγενικά σε αυτό το πιάτο.