“Αγαπητέ bully”: ένα συγκινητικό γράμμα για το bullying και την επίδρασή του στην ψυχή του παιδιού
- 3 ΙΟΥΛ 2019
Aγαπητέ Bully, Να σου πω την αλήθεια δεν περίμενα ποτέ να σου γράψω γράμμα. Δεν σε συγχωρώ και φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το bullying που βίωσα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τα παρατσούκλια, το πώς φοβόμουν να μπω στην τάξη κάθε πρωί, την κριτική για το πώς ήταν η εμφάνισή μου, για το τι έλεγα, για το τι έκανα. Λάθος πρόσωπο, λάθος σώμα, λάθος χρώμα, λάθος προσωπικότητα. Και το χειρότερο κομμάτι είναι πως παρ’όλες τις προσπάθειές μου να καταλάβω τι έκανα λάθος, ήταν σαν ο κόσμος να μου ψιθύριζε νωχελικά στο αυτί πως δεν ανήκω εδώ και πιθανότατα δεν θα ανήκω ποτέ. Από την Έλλη Μάρη
Θυμάμαι τα απογεύματα που περνούσα κλειδωμένη στο δωμάτιό μου κλαίγοντας και η μαμά μου να χτυπά ανήσυχα την πόρτα. Τότε δεν ήξερα πώς να επικοινωνήσω μαζί της το πώς νιώθω και μαμά συγγνώμη για τον πόνο που σου προκάλεσα μα δεν ήξερα καλύτερα. Ένιωθα μπερδεμένη, σαν να πνίγομαι με τη διαφορά ότι έβλεπα όλους γύρω μου να αναπνέουν.
Θυμάμαι το γέλιο σου κάθε φορά που έμπαινα στην τάξη και τα μάγουλά μου να γίνονται κατακόκκινα από την ντροπή, ελπίζοντας να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Ναι αγαπητέ Bully, το θυμάμαι αυτό το γέλιο. Τα θυμάμαι όλα.
Δεν θα καταλάβεις ποτέ τον πόνο που μου προκάλεσες. Δεν θα καταλάβεις ποτέ τον τρόπο που οι λέξεις σου ξέσκιζαν την καρδιά μου. Δεν θα καταλάβεις ποτέ πως ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι δεν περνά απαρατήρητος, αλλά είναι αισθητός σε όλους. ΔΕΝ θα καταλάβεις ποτέ πως ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι στους άλλους δεν είναι μια αντανάκλαση αυτών, αλλά δική σου. Δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να σε μισήσει, γιατί δεν είμαι άνθρωπος που μισεί τους άλλους. Είμαι άνθρωπος που ΑΓΑΠΩ τους άλλους.
Σου γράφω αυτό το γράμμα για να καταλάβεις ότι δεν κέρδισες εσύ, μα εγώ. Δεν είσαι ο πρώτος Bully του κόσμου και σίγουρα δεν είσαι ο τελευταίος. Είχες γίνει σαν ένα εσωτερικό ραδιόφωνο μέσα μου που η φωνή σου αντηχούσε δυνατά στο κεφάλι μου, μη ξέροντας πώς να το κλείσω η έστω να το χαμηλώσω. Μα δεν είναι ΕΚΕΙ που τελειώνει η ιστορία μου.
Διάβασε και αυτό: Για πόσο ακόμα θα αφήνουμε παιδιά να πληγώνουν παιδιά;
Αναγκάστηκα να ψάξω βαθιά μέσα μου για να βρω κομμάτια του εαυτού μου που δεν είχα δει για αρκετό καιρό. Έτσι έμαθα να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου χωρίς φόβο, αλλά με υπευθυνότητα που με βοήθησε να δω πέραν απ’ τον δικό μου πόνο και να καταλάβω τον δικό σου. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν καθρέφτες ο ένας του άλλου. Για να παράγεις λέξεις τόσο σπασμένες, γεμάτες με τόσο μίσος και θυμό, πρέπει να πολεμάς τις δικές σου μάχες μέσα σου. Μάχες που δεν αφήνεις κανέναν να δει.
Οι πραγματικά χαρούμενοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να ρίχνουν τον άλλο κάτω για να ανέβουν αυτοί και γι’ αυτό μου έμαθες την τέχνη της ενσυναίσθησης. Μου έμαθες να συνδέομαι πνευματικά με τους ανθρώπους γύρω μου. Μου έμαθες να κοιτάω πέρα από την επιφάνεια και τους προσεκτικά χτισμένους τοίχους και να βλέπω κάτι άλλο.
Βλέπω πως πίσω από κάθε πρόσωπο, πίσω από κάθε ζευγάρι ματιών γεμάτα εμπειρίες, υπάρχει μια ιστορία, εάν απλά καθίσουμε και ακούσουμε. Και παρόλο που μερικές από τις ιστορίες μου είναι πλέον δεμένες μαζί σου, δεν αφαιρούν από το κεφάλαιά μου αλλά προσθέτουν.
Γιατί, βλέπεις, παρόλο τον πόνο, συνέβαλες στο μεγαλύτερο δώρο απ’ όλα. Στο δώρο ότι έμαθα πραγματικά να αγαπώ το παιδί που ήμουν και τη γυναίκα που γίνομαι.
Και γι’ αυτό έχω μόνο μερικές λέξεις ακόμα να σου πω…
Ευχαριστώ που με έκανες δυνατή.
‘Ελλη