Αληθινή μαρτυρία: Πήγα σε latin party

Είναι όπως και με τον χωρισμό: στην αρχή ζεις την άρνηση και δε βλέπεις το πρόβλημα, αλλά άπαξ και έρθει η συνειδητοποίηση, βγαίνεις από το κορμί σου, βλέπεις τα χάλια σου και αποφασίζεις να κάνεις κάτι για σένα, για να μη σε βλέπεις ούτε κι εσύ, αλλά ούτε και οι άλλοι σε αυτή την κατάσταση. Ο δρόμος λοιπόν που θα σε επαναφέρει είναι λίγο μακρύτερος από το να πας μέχρι το σπίτι της κολλητής, όπου εκείνη με τη σειρά της θα σε πιάσει από τα μπράτσα και θα σε κουνάει μπρος πίσω για να ξεκολλήσει το κεφάλι σου από τη σπαρίλα, τη μαυρίλα και κάθε κακή έννοια που ως γνωστόν όπως μαθαίνουμε και από αμφότερες τις γραμματικές Τζάρτζανου και Τριανταφυλλίδη, λήγει σε -ίλα και είναι γένους θηλυκού.

Κάπως έτσι λοιπόν και σε αυτά τα κακά χάλια, είναι που σπρώχνεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που δεν έχει ξανακάνει, προκειμένου να σε δεις χαρούμενη και απαστράπτουσα σαν άλλοτε. Ήρθε λοιπόν και η Παρασκευή που συνέβη αυτό που μαρτυρά ο τίτλος του κειμένου. Έχω μόλις σχολάσει από το γραφείο και πηγαίνω στο σπίτι της φίλης Νατάσας. Από εκεί, θα πάμε μαζί στα γενέθλια ενός φίλου, ο οποίος εξαιτίας της αγάπης που τρέφει για τους λάτιν χορούς, αποφασίζει να μας βγάλει σε ένα μαγαζί που διοργανώνει λάτιν πάρτι κάθε εβδομάδα.

Καμια ώρα πριν το πάρτι, στον χώρο του μαγαζιού γίνονται σεμινάρια – μαθήματα για τους αρχάριους. Και μόλις ολοκληρωθεί το μάθημα, ο dj βάζει την ανάλογη μουσική για να δείξεις ό,τι έμαθες – διασκεδάσεις.

Αυτή ήταν μια περίληψη της βραδιάς, την οποία είχε φροντίσει να μου κάνει εκ των προτέρων η φίλη μου. Ήταν κάπου στην περιοχή Ζωγράφου. Το μαγαζί ήταν πολύ ωραίο, ξύλινο και θύμιζε σαλούν. Η παρέα τη στιγμή της άφιξης, αποτελούνταν από τέσσερα κορίτσια και το “γενέθλιο αγόρι”. Ναι, φυσικά περίμενε κι άλλους, απλά εμείς ήμασταν η πρώτη φουρνιά. Μπαίνοντας μέσα με έλουσε κρύος ιδρώτας: ένα ξύλινο πάλκο και πολλά ζευγάρια, σχεδόν αποκλειστικά ετερόφυλα, με τον άντρα να κρατά τη γυναίκα από τη μέση με το ένα χέρι, με το άλλο την κρατά από τη χούφτα και οι δυο μαζί κοιτάζουν στο κέντρο της σκηνής, όπου και βρίσκεται ο δάσκαλος. Εκείνος φοράει χειλόφωνο και “παραγγέλνει” την επόμενη κίνηση/πόζα που θέλει να δει/ή να δείξει στους μαθητές του.

Επειδή λοιπόν ο εορτάζων είναι θαμώνας και βετεράνος στα του “λατινικού”, μόλις μπήκαμε ο δάσκαλος διακόπτει τις οδηγίες του και λέει προς το μέρος μας – ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΦΩΝΟ – “Καλώσ’ τον, βλέπω μας έφερες πολλές ντάμες, μπράβο!”. Όλα τα κεφάλια στρέφονται στο μέρος μας. Θυμάμαι πως πάσχω από stage fright (αυτο-διάγνωση όχι με χαρτί γιατρού) και κοιτάζω το πάτωμα να δω αν είμαι εκτός του πάλκου. Όλα καλά, σκέφτομαι, το φως δεν δείχνει εσένα. Φαίνεται πως ξεχνούν στιγμιαία την παρουσία μας και συνεχίζουν το μάθημά τους.

Το μάθημα το οποίο γίνεται Παρασκευή βράδυ σε μπαρ, με δάσκαλο με χειλόφωνο. Έχεις πάει εσύ να πιείς το ποτό σου και δίπλα σου συμβαίνει αυτό. ΜΕ ΧΕΙΛΟΦΩΝΟ.

Το πρώτο σοκ ξεπεράστηκε. Πιάνουμε μια γωνία, παίρνουμε τα κρασάκια μας και αρχίζουμε το τσιτ – τσατ οι φιλενάδες. Σιγά σιγά καταφθάνουν οι (άγνωστοι για εμάς), φίλοι του εορτάζοντος και το μάθημα τελειώνει, αφου ενημερωθούμε όλοι πως την επόμενη εβδομάδα θα έχει τρίωρο για όσους δεν πρόλαβαν τα πρώτα επίπεδα του σημερινού μαθήματος. Μάλιστα κύριε.

Η μουσική αρχίζει και είναι η αναμενόμενη: αυτή που σε ταξιδεύει κατευθείαν στο καρναβάλι στο Ρίο. Ωραιότατα. Τα παιδιά πιάνονται όπως τους έδειξε ο κυρ-δάσκαλος και προσπαθούν να χορέψουν. Μέχρι τη στιγμή που ο χρόνος παγώνει: άγνωστοι τύποι έρχονται και μας ζητούν να χορέψουμε μαζί τους. Εμείς προσπαθούμε ευγενικά να αρνηθούμε μέχρι τουλάχιστον να νιώσουμε οικεία με το περιβάλλον (spoiler alert: δε συνέβη ποτέ). Ο φίλος μας λέει την ατάκα “κορίτσια, δεν είναι πέσιμο, απλά θέλουν να χορέψετε”. Ακολούθησε η κινηματογραφική σκηνή που παύει κάθε θόρυβος εκτός από κάτι τζιτζίκια και όλοι κοιτάζουν αυτόν που μίλησε τελευταίος. Εντάξει μπορεί να μη συνέβη ποτέ, αλλά το σκέφτηκα.

Οι θαμώνες ήταν μέχρι και 70 χρονών και όχι ό,τι πιο φυσιολογικό έχεις δει στη ζωή σου, αν αναλογιστείς ότι μιλάμε για παρέες δύο ή τριών αντρών, που εμφανίζονται σε ένα λάτιν πάρτι, χωρίς να ξέρουν απαραίτητα να χορεύουν.

Και να σημειωθεί κάπου εδώ ότι δεν ήταν πάρτι κάποιας σχολής, απλά βραδιά λάτιν. Επίσης, μέχρι εκείνο το βράδυ νόμιζα πως τα ίντερνετ καφέ δεν είχαν πια λόγο ύπαρξης, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι άντρες γύρω μου ήταν ίδιοι με αυτούς που είχαν ξεχαστεί για μέρες στο νετ καφέ έξω από το φροντιστήριο που πήγαινα στο λύκειο. Με τα πολλά, υπήρξαν 2-3 κοπέλες από την παρέα που ενέδωσαν στα “άντε βρε κορίτσια χορέψτε” και κινήθηκαν σε δήθεν λάτιν ρυθμούς με αγνώστους για κάποια λεπτά. Kάπου εδώ να σημειωθεί επίσης ότι το λάτιν σε κάνει να ιδρώνεις. Δεν είναι δηλαδή ένας χορός που προσφέρεται για να κάνει οποιαδήποτε γυναίκα να νιώσει άνετα, όταν την κρατάει κανείς με τις ιδρωμένες παλάμες του και “πρέπει” να την πιάσει κι απ’ τη μέση, να την κάνει και στροφή και την “αγκαλιά” στην επιστροφή. Ναι είδα γυναίκες να σκουπίζουν τα χέρια τους με μαντηλάκια μετά από έναν χορό.

Όταν βέβαια χόρεψα με τις φίλες μου (όπου “χορεύω” = κάνω το “λατινικόν” από το Super Idol και 2 βήματα που είδαμε από τους τριγύρω), περάσαμε εξαιρετικά. Παρόλ’ αυτά, αν δεν πας επειδή όντως αγαπάς αυτό το είδος χορού, εγώ το μόνο που έβλεπα γύρω μου ήταν ένα ξεκάθαρο άλλοθι για πέσιμο. Αγαπητή φίλη αναγνώστρια, αμφιβάλλω πως το λάτιν πάρτι είναι “the place to be” αν αναζητάς τον άντρα της ζωής σου. Είναι όμως εξαιρετικό για να γελάσεις με τις φίλες σου.