Αν ζεις στην επαρχία κάποια πράγματα δεν είναι αυτονόητα στην καθημερινότητά σου

Σημείωση: Όλοι μου οι φίλοι μεγάλωσαν στην Αθήνα ενώ εγώ λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, στην εξωτική (εντάξει, όχι αλλά εμείς έτσι θέλουμε να πιστεύουμε) Λιβαδειά.

Με τα χρόνια ανακάλυψα ότι αυτά τα 100 κάτι χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο πόλεις ήταν στην πραγματικότητα περισσότερα καθώς οι διαφορές στην καθημερινότητά μας ήταν πάρα πολλές. Αν έχεις μεγαλώσει στην Αθήνα ή σε κάποια άλλη μεγάλη πόλη της Ελλάδας θα σου έχει ήδη φανεί περίεργο το γεγονός ότι δεν είχαμε κινηματογράφο (fun fact, άνοιξε το 1999 και η πρώτη ταινία που είδα ήταν το ”Notting Hill”- ΠΡΟΦΑΝΩΣ) και φαντάζομαι ότι θα γελάσεις αν μάθεις ότι κατεβήκαμε εκδρομή στην Αθήνα με το φροντιστήριο των αγγλικών για να δούμε τον Τιτανικό.

Όταν ήθελα να αγοράσω cd έπρεπε να περιμένω 2 εβδομάδες μέχρι να έρθει η παραγγελία στο δισκάδικο. Δεν γνώρισα ποτέ το Junior’s TV, το κανάλι που έπαιζε 24/7 παιδικά και ξεροστάλιαζα μπροστά στην τηλεόραση όταν έκανε σύνδεση το τοπικό κανάλι με το Mad για να πετύχω το βίντεοκλιπ της Britney. Ζούσα ένα δράμα ως έφηβη, καταλαβαίνεις.

Όλα αυτά μπορεί να σου ακούγονται αστεία και first world problems (είναι) αλλά στην καθημερινότητα ενός παιδιού έχουν τεράστια σημασία. Ναι, δεν έπαθα τίποτα επειδή μεγάλωσα μακριά από αυτές τις ανέσεις αλλά όταν χρειάστηκε να νοσηλευτώ για κρίση άσθματος οι γονείς μου αναγκάστηκαν να ταξιδέψουν μες στην νύχτα μέχρι το Παίδων στην Αθήνα. Αυτό δυστυχώς είναι ένα από τα αρκετά *αυτονόητα* πράγματα που στερείται ένα παιδί που ζει στην επαρχία ή σε κάποιο απομακρυσμένο νησί.

Πριν λίγες μέρες πέτυχα μια διαφήμιση στην τηλεόραση, η οποία μου τράβηξε την προσοχή εξαιτίας του μικρού που πρωταγωνιστούσε.

Από το πρώτο πλάνο βλέπεις ένα πιτσιρίκι να τρέχει γρήγορα με το ποδήλατό του σε κάποιο παραθαλάσσιο δρόμο ενώ παράλληλα μια βάρκα να πλησιάζει σε ένα μικρό λιμάνι. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ήθελε απλά να αποδείξει ότι μπορεί να φτάσει πρώτο (για τι άλλο μπορεί να βιάζεται ένα παιδί;) αλλά μετά εμφανίστηκε στο πλάνο ένα ψυγείο με φρέσκο γάλα και χυμούς και μπερδεύτηκα. Μου φάνηκε τρελό να περιμένει με τόση ανυπομονησία κάτι τόσο συνηθισμένο, όπως ένα κουτί γάλα.

Αυτόματα θυμήθηκα τη φορά που η κολλητή μου είχε αποκλειστεί στο νησί όπου σπούδαζε γιατί είχε κακοκαιρία- κάτι που την είχε οδηγήσει να περάσει ένα ολόκληρο σαβ/ κο χωρίς τα βασικά τρόφιμα γιατί τα ράφια του μίνι μάρκετ είχαν αδειάσει.

Κάπως έτσι αυτό το πιτσιρίκι, όπως και κάθε άνθρωπος που ζει σε κάποιο ακριτικό νησί όχι απλά δεν μπορεί να πάει σινεμά ή να πάρει γρήγορα το cd που θέλει αλλά δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά τη στιγμή που τα χρειάζεται. Τη στιγμή που εσύ παραγγέλνεις γιατί βρέχει και δεν θέλεις να βγεις έξω σε κάποιο νησί δεν έχουν καμία απολύτως επαφή με την ηπειρωτική Ελλάδα εξαιτίας του κακού καιρού και ο μικρός Παναγιώτης δεν μπορεί να πιει γάλα με τα αγαπημένα του δημητριακά ενώ χαζεύει στο youtube. Τρελό, έτσι;

Αυτό προσπαθεί να εξαλείψει η ΔΕΛΤΑ με το extra mile των εργαζομένων της· ”Από άκρη σε άκρη αυτού του τόπου. Με κάθε τρόπο. Αυτή είναι η δική μας ΔΕΛΤΑ”. Μία προσπάθεια και δέσμευση που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους του μοναδικού δικτύου διανομής που εργάζονται κάθε βράδυ την ώρα που εμείς κοιμόμαστε, με χιόνι ή βροχή με κάθε καιρό, ώστε το πρωί κάθε ελληνική οικογένεια να βρίσκει παντού τα βασικά προϊόντα διατροφής, τα προϊόντα ΔΕΛΤΑ. Μία προσπάθεια που ξεκινάει και από τους ανθρώπους που παράγουν και συλλέγουν από άκρη σε άκρη αυτού του τόπου κάθε μέρα το ελληνικό φρέσκο γάλα στις 1400 φάρμες. Αν μη τι άλλο, αυτό σε κάνει να σκεφτείς κάποια πράγματα καλύτερα (και να εκτιμήσεις τις ανέσεις που έχεις).