Αποκλειστικά στο LadyLike: 4 ταινίες από γυναίκες για γυναίκες (και όχι μόνο) στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- 15 ΦΕΒ 2023
Διαλέγουμε τέσσερις ταινίες από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, προερχόμενες από γυναίκες με ταλέντο στο σινεμά τεκμηρίωσης.
Από τις 2 έως τις 12 Μαρτίου το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα διεξαχθεί τόσο σε φυσικούς χώρους όσο και διαδικτυακά. Εμείς θα είμαστε στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αλλά προς το παρόν διαλέγουμε τέσσερις ταινίες από διαφορετικά τμήματα της διοργάνωσης, προερχόμενες από γυναίκες με ταλέντο στο σινεμά τεκμηρίωσης.
Απολλωνία, Απολλωνία / Apolonia, Apolonia
Τμήμα: Ανοιχτοί Ορίζοντες
Λέα Γκλομπ/Δανία, Πολωνία
Το πορτρέτο της καλλιτέχνιδας σε νεαρή ηλικία: Όταν η Δανή σκηνοθέτρια Λέα Γκομπ απαθανάτισε για πρώτη φορά την Απολονιά Σοκόλ το 2009, φάνηκε σαν η ζωή της να ήταν βγαλμένη από μυθιστόρημα. Η ταλαντούχα Απολονιά γεννήθηκε σε έναν υπόγειο θεατρικό όμιλο στο Παρίσι και μεγάλωσε εντός μίας καλλιτεχνικής κοινότητας, στην αιχμή της μποέμικης ζωής. Σπούδασε στη σχολή Beaux-Arts de Paris, μία από τις πιο επιφανούς ακαδημίες τεχνών στην Ευρώπη. Ανά τα χρόνια, η Λέα Γκλομπ γυρνούσε στη χαρισματική νέα καταγράφοντας αποσπάσματα της ζωής της, ώσπου αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο νεαρών γυναικών ένας ιδιαίτερος δεσμός.
Αργότερα, η Λέα απαθανάτισε την Απολλωνία σε μία περίοδο κατά την οποία η ίδια διεκδικούσε μία θέση στον κόσμο των τεχνών, πάλευε με τα άγχη και της ομορφιές της γυναικείας φύσης, τις σχέσεις της με άλλους ανθρώπους, με το σώμα της και με τη δημιουργία. Δεκατρία χρόνια μετά, οι δύο γυναίκες συνεχίζουν την ανασκόπηση της πορείας της κάθε μίας, σε αυτήν την καθηλωτική ταινία με θέμα την τέχνη, την αγάπη, τη μητρότητα, τη σεξουαλικότητα, την αναπαράσταση και τους τρόπους με τους οποίους κατακτά κανείς την επιτυχία σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, και τον πόλεμο, χωρίς να χάνει τον εαυτό του.
Γιατί θα το δούμε: Ένα διαφορετικό coming of age με βάση την τέχνη και την καλλιτεχνική διαδικασία. Βραβείο Καλύτερου Φιλμ στο IDFA, το μεγαλύτερο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στον κόσμο.
ΝΙΚΚΙ
Τμήμα: Ανοιχτοί Ορίζοντες
Μονίκ Νόλτε/Ολλανδία
Η Νίκι είναι ένα πανέξυπνο δωδεκάχρονο παιδί που λατρεύει να ζωγραφίζει και ανυπομονεί να πάει στο Γυμνάσιο. Όπως κάθε δωδεκάχρονο παιδί, πολύ σύντομα θα μπει στην εφηβεία και θα αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις της. Ωστόσο, τα πράγματα στο σπίτι της είναι κάθε άλλο παρά ρόδινα.
Η Νίκι πρέπει να φροντίζει την ψυχικά ασθενή μητέρα της χωρίς κάποια βοήθεια από τον απόντα και ναρκομανή πατέρα της. Καθώς μεγαλώνει σε ένα εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον και ακροβατεί ανάμεσα στην αναζήτηση της δικής της ταυτότητας και τη δέσμευση στην οικογένειά της, το ταλαντούχο αυτό νεαρό άτομο αδυνατεί να μιλήσει για τη δυσβάσταχτη κατάσταση του, συχνά όμως καταφεύγει στη ζωγραφική προκειμένου να εκτονώσει τα συναισθήματά του. Ένα γενναίο ντοκιμαντέρ που αναμειγνύει με μια φοβερή αίσθηση ελευθερίας εκφραστικά μέσα και τονικότητες, επιχειρώντας να αποτυπώσει τη δύναμη της αγάπης και της οικογένειας στις πιο λαμπρές και σκοτεινές τους στιγμές. Μια κινηματογραφική κατάδυση σ’ ένα φορτισμένο συναισθηματικά ταξίδι.
Γιατί θα το δούμε: Τι σημαίνει όταν οι γονείς σου δεν μπορούν να σε φροντίσουν; Όταν κάποιες φορές πρέπει να προστατευτείς από αυτούς; Σε ποιο βαθμό βρίσκεσαι – συνειδητά ή ασυνείδητα – σε μια σύγκρουση πίστης επειδή τους αγαπάς άνευ όρων παρά τα όσα κάνουν; Το Nikki αφηγείται την ιστορία ενός εκ των τουλάχιστον 577.000 παιδιών της Ολλανδίας, των οποίων οι γονείς έχουν κάποιο πρόβλημα ψυχιατρικής φύσεως ή εθισμού.
Τζέιν Κάμπιον, μια γυναίκα του σινεμά / Jane Campion, The Cinema Woman
Τμήμα: Top Docs
Ζυλί Μπερτουτσελί/Γαλλία
Μια αληθινή πρωτοπόρος του κινηματογράφου, η Τζέιν Κάμπιον ήταν η πρώτη γυναίκα που διακρίθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες (για την ταινία της Μαθήματα Πιάνου), αλλά και με το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας στα Βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας το 2022 (για το Η Εξουσία του Σκύλου).
Στα σαράντα χρόνια που μετρά στον χώρο, έχει κερδίσει μια μοναδική θέση στο παραδοσιακά ανδροκρατούμενο πάνθεον του σινεμά. Αυτή η εικονοκλάστρια δημιουργός που συνομιλεί με τις εικαστικές τέχνες και φιλοτεχνεί περίτεχνα πορτρέτα της ανθρώπινης ψυχής και της γυναίκας, είναι συνάμα μια μυστηριώδης κινηματογραφίστρια, εξίσου διακριτική και ευφάνταστη, τρυφερή και όλο θράσος – και ενίοτε παρεξηγημένη. Για πρώτη φορά, μια γυναίκα συνάδελφός της σκιαγραφεί το πορτρέτο αυτής της κυρίας με τον τρόπο που της αξίζει, σε μια ταινία κάθε άλλο παρά απολογητικά υποκειμενική και ανορθόδοξη, αντίστοιχη της ρηξικέλευθης διαδρομής της Κάμπιον στον χώρο της έβδομης τέχνης, αλλά και στην ίδια τη ζωή.
Γιατί θα το δούμε: Το Jane Campion: The Cinema Woman, στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν καταφεύγει σε σχολιασμούς από talking heads για την Campion. Δίνει τον λόγο στην ίδια, με αποσπάσματα συνεντεύξεων που έχει κάνει η δημιουργός όλα αυτά τα χρόνια.
Ζωή σε δόσεις / Blue Bag Life
Τμήμα: Film Forward Competition
Ρεμπέκα Λόιντ Έβανς, Λίζα Σέλμπι, Άλεξ Φράι/Ηνωμένο Βασίλειο
Μια τολμηρή και βαθιά προσωπική οδύσσεια μέσα από την αγάπη, την τέχνη και την αίσθηση του εαυτού, δίνει ώθηση σ’ αυτό το ασυμβίβαστο, σαρωτικό κινηματογραφικό πορτρέτο μιας ζωής που καθορίζει ο εθισμός: μια ιστορία καμωμένη από υλικό μιας ολόκληρης ζωής. Η καλλιτέχνις και καθηγήτρια Λίζα Σέλμπι ανέκαθεν κατέγραφε τη ζωή με εργαλεία όπως οι μπογιές, οι λέξεις, η φωτογραφία και το φιλμ. Ενώ προσπαθεί να καταλάβει γιατί η μητέρα της, η Χέλεν, δεν ήταν κοντά της για να τη μεγαλώσει, η Χέλεν πεθαίνει.
Η Χέλεν ήταν χαρισματική, ευπροσήγορη, όμορφη – και εθισμένη στην ηρωίνη. Σήμερα, πολλά χρόνια αργότερα, η Λίζα αρχίζει να γνωρίζει αυτή τη γυναίκα που ποτέ δεν αποκάλεσε Μητέρα, εξερευνώντας όσα άφησε πίσω της και σκαλίζοντας τις αναμνήσεις των ανθρώπων που την γνώριζαν. Μόνο που και ο δικός της σύντροφος, ο Έλιοτ, ξανακυλά στην ηρωίνη και εισάγεται σε κέντρο απεξάρτησης. Κρατιέται έτσι από τη δική της νηφαλιότητα και την αγάπη της για τον Έλιοτ, ώσπου καταλαβαίνει καλύτερα τον εθισμό – και τελικά την ίδια τη μητέρα της.
Μια μύχια ιστορία για την απώλεια και τη λαχτάρα, η οποία διατυπώνει έναν ευρύτερο συλλογισμό για την αγάπη και την αποδοχή, καθώς γίνεται οδηγός για να ξανασκεφτούμε (αυτή τη φορά με την καρδιά μας) τη θεραπεία του διαγενεακού τραύματος.
Γιατί θα το δούμε: Η Λίζα και ο Έλιοτ κέρδισαν δημοσιότητα για πρώτη φορά το 2019 μέσα από τον λογαριασμό τους στο Instagram @bluebaglife, στον οποίο καταγράφονταν οι αγώνες του Έλιοτ με τον εθισμό στην ηρωίνη και η περίπλοκη σχέση της ίδιας της Λίζα με το αλκοόλ. Ο λογαριασμός είχε απογειωθεί και είχε γίνει μία ανοιχτή κοινότητα για άτομα που αντιμετωπίζουν διάφορα είδη εθισμού. Η πράξη της τεκμηρίωσης των εμπειριών της Έλεν και του Έλιοτ χωρίς κριτική ή σχόλιο εδώ, βοηθά τη Λίζα να αρχίσει να κοιτάξει προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω.
Πριν φτάσει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είχε κερδίσει το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Λονδίνου.
