Αυτή είναι η καλύτερη σειρά της τηλεόρασης
- 20 ΑΠΡ 2015
Η τηλεόραση την τελευταία δεκαετία έχει γίνει καλή, τόσο καλή που ανταγωνίζεται τον κινηματογράφο στα ίσα πια. Όταν ακούει κανείς για την καλλιτεχνική άνοιξη της -αμερικανικής κυρίως- τηλεόρασης, στο μυαλό έρχονται ποιοτικές σειρές με κινηματογραφικό allure όπως το Game of Thrones, δυνατά αστυνομικά ή πολιτικά δράματα με πρωτοκλασάτους ηθοποιούς όπως το True Detective και το House of Cards, ‘προχωρημένα’ υβριδικά dramedies όπως το Sex and the City και το Nip/Tuck ή πολυβραβευμένες σειρές που άφησαν ιστορία σαν το Breaking Bad και το Mad Men. Όλοι έχουν πειστεί ότι η ποιότητα στην τηλεόραση βρίσκεται στα καλωδιακά ή streaming κανάλια (όπως το Netflix), εκεί όπου οι δημιουργοί βρίσκουν καλλιτεχνική ελευθερία μακριά από τις απαγορεύσεις της λογοκρισίας που το primetime των ελεύθερων καναλιών επιβάλει. Πώς βρέθηκε αυτή η ‘Καλή Σύζυγος’ στο συντηρητικό CBS που έχει μέσο όρο ηλικίας τηλεθεατών τα 57 έτη;! To ‘the Good Wife’ στα χαρτιά δεν είναι προχωρημένο σαν όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί να δείξει γυμνό και δεν του επιτρέπεται να δείξει τους πρωταγωνιστές του να βρίζουν όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι κάνουν στην πραγματική ζωή.
Η Alicia Florrick (η γνωστή από το ER Julianna Marguiles) προσπαθεί να ξαναβάλει τη ζωή της σε σειρά μετά από ένα σεξουαλικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστή τον πολιτικό και μπερμπάντη σύζυγο της Peter (τον υποδύεται ο Chris Noth, του Sex and the City). Μέσα από την ‘πτώση’ του , την κατακραυγή και την ταπείνωση που αγγίζει και την ίδια εξ’ αντανακλάσεως λόγω της ιδιότητας της ως σύζυγος του ανήθικου για τη κοινή γνώμη πρωταγωνιστή του σκανδάλου, βλέπουμε την Alicia να επιστρέφει στη δουλεία της ως δικηγόρος, μετά από παραπάνω από μια δεκαετία. Στην δικηγορική φίρμα για την οποία εργάζεται ξανασμίγει με το φλερτ από το πανεπιστήμιο και γίνεται κυρία του εαυτού της, επαγγελματικά και προσωπικά. Μετά από μια δεκαετία στην σκιά του άντρα της, χρησιμοποιεί το καθόλα ντροπιαστικό, άβολο και ίσως χειρότερο γεγονός που θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή οποιουδήποτε, ώστε να σταθεί στα πόδια της.
Αν αυτό σας ακούγεται σαν μία ακόμα ιστορία όψιμης ενηλικίωσης, είναι γιατί ίσως μερικές φορές είναι ακριβώς αυτό. Κι όμως το The Good Wife μέσα σε 6 σεζόν έχει κατακτήσει μια αξιοζήλευτη ισορροπία ανάμεσα στο δικαστικό δράμα που υποτίθεται ότι είναι το είδος το οποίο υπηρετεί και στην πολιτική ίντριγκα.
Στην ουσία του, χρησιμοποιεί τα δυο αυτά είδη ώστε να καταλήξει τίποτα λιγότερο από ένα δυνατό, ουσιαστικό κοινωνικό έργο με ηθικά debate με τα οποία σπανίως βλέπει κανείς την τηλεόραση να καταπιάνεται.
Το γράψιμο είναι τις περισσότερες φορές τόσο καλό που οι διάλογοι ‘αστράφτουν’.
Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι άλλοτε μικρού βεληνεκούς: προβλήματα των παιδιών στο σχολείο, η πίεση στη δουλειά και ανταγωνισμοί στο εργασιακό περιβάλλον. Άλλες φορές όμως στοχεύει στα μεγάλα, αυτά που χρειάζονται λεπτό χειρισμό: Πολιτική, ρατσισμός, ισότητα, ακόμη και η αέναη διαπραγμάτευση εντός του γάμου. Η τεχνολογία όμως είναι ο τομέας που οι συγγραφείς της σειράς δείχνουν πόσο ‘σύγχρονοι’ κι εναρμονισμένοι με την πραγματικότητα είναι. Ασχολούνται με τον τρόπο που η τεχνολογία μας αλλάζει καθημερινά, τους άγραφους νόμους της οι οποίοι μας καταδυναστεύουν και φτάνουν σε ιστορίες και καταστάσεις που θαρρείς πως έχουν βγει από τα καθημερινά πρωτοσέλιδα του… internet.
Η Αλίσια και οι συνεργάτες έχουν βρεθεί μέσα από τις υποθέσεις τους είτε αντιμέτωποι, είτε υπερασπιζόμενοι, διαδικτυακούς πειρατές, τους Anonymous, αλγόριθμους και κοινωνικά δίκτυα (Το στορι με τα “ChumHum”και “Scabbit” είναι φωτογραφικοί παραλληλισμοί των Facebook και Reddit). Η οικονομία λόγου και η ρητορική που ξεδιπλώνεται από τα στόματα των πρωταγωνιστών με τέτοια καθημερινή πειστικότητα, κάνουν τις εξυπνακίστικες βιτριολικές ατάκες του House of Cards και την κουλτουρέ ‘Αγγελοπουλική’ σιωπή του True Detective να δείχνουν όσο μοντέρνα άλλο τόσο παρωχημένα..
Oι ερμηνείες είναι όλες πρώτης κλάσης. Από τη μετρημένη Marguiles με το ατσάλινο βλέμμα, την σικάτη μεγαλοδικηγόρο της εξαιρετικής καρατεριστας Christine Baranski, τον συγκρατημένα γλοιώδη σύζυγο του (πρώην mr.Big) Chris Noth, μέχρι τους πολλούς και καλούς guest stars όπως ο Alan Cumming, o Michael J Fox, o Nathan Lane και ο ‘όμορφος’ Mathew Goode του Matchpoint και του A Single Man.
To κύριο ατού όμως παραμένει ο χαρακτήρας της Alicia. Είναι μια πραγματική γυναίκα, πολλές φορές τόσο καλή και μετρημένη που της έχουν ‘κρεμάσει τα κουδούνια’ της ‘αγίας’, αλλά ταυτόχρονα μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα, που στο φάουλ του συζύγου που ανέτρεψε την ζωή της, έκανε τη μεγάλη κίνηση για ουσιαστική ανεξαρτησία και χειραφέτηση.
Τη χειραφέτηση που διαπερνά τις έννοιες της επαγγελματικής επιτυχίας και της οικονομικής ανεξαρτησίας. Αυτό το αξίωμα που λέει ότι οι ικανοποιημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που στέκονται στα πόδια τους, όχι όμως μόνοι τους, χρησιμοποιούν τις βοήθειες όπου κι αν τις βρουν (από εραστές, συναδέλφους, ακόμη κι απ’ τα ίδια τους τα παιδιά) και αν καμιά φορά δεν είναι όσο τέλειοι ηθικά όσο θα ήθελαν, δεν πειράζει. Μπορεί να κοιμηθούν με τους λάθος ανθρώπους, να μη λένε «σ’ αγαπώ» εύκολα (ή και ποτέ) και να εκφράζονται λεκτικά μόνο μετά από μεγάλη πίεση. Η Alicia είναι η ‘Καλή’ σύζυγος όσο φτιάχνει τη ζωή της απερίσπαστη από πειρασμούς ή μήπως τελικά είναι όσο οξύμωρα καλή της επιτρέπουν οι λάθος επιλογές που επιτέλους δικαιωματικά της ανήκουν.
Με ηθικά γκρίζες ζώνες τις οποίες πρέπει να βάλει η ίδια σε τάξη για τον εαυτό της κι όχι κάποιος άλλος, αυτή η γυναίκα είναι κάθε άλλο παρά τέλεια η αγία. Κανείς άντρας δεν είναι τέλειος, οπότε γιατί θα έπρεπε να είναι μια γυναίκα; Αυτό είναι πραγματικά το πιο φεμινιστικό πράγμα που έχω ακούσει -και δει- εδώ και πολύ καιρό, αν με ρωτάτε.
