Bizarre Foods: Μια ταξιδιωτική εκπομπή, αηδιαστικά νόστιμη

Το Bizarre Foods with Andrew Zimmern είναι ένα πρότζεκτ ευφυέστερο από αυτό που θεωρεί ο κοινός νους ή- ακόμα καλύτερα- κάποιος που δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ την εκπομπή. Αυτό το οφείλει κυρίως στη γοητεία και τη σπιρτάδα του παρουσιαστή του. Ο Andrew Zimmern, σεφ σε εστιατόρια στη Μινεάπολις, ραδιοφωνικός παραγωγός και συντάκτης φαγητού αλωνίζει την υφήλιο για να φάει φτέρνες, σπλήνες και αμέτρητα ακόμα μέρη ζώων και ζώα ολόκληρα, τα οποία ένας Δυτικός θα έτρωγε μόνο αν δεν είχε καμία άλλη επιλογή για να ζήσει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η ουσία, το να παρακολουθείς δηλαδή έναν λευκό άντρα να τρώει περιέργα, απεχθή πράγματα. Η προσέγγιση που προβάλλει η εκπομπή προς το φαγητό είναι ανθρωπολογική. Ο κ. Zimmern διευρύνει το θέμα, μεταφέροντας μια ζωντανή αίσθηση τόπου και μια σοβαρή εκτίμηση για την κοινωνική και μαγειρική ποικιλομορφία που επικρατεί στον κόσμο. Αλλά ας μείνουμε λίγο ακόμα στο παράδοξο του πράγματος.

Δοκιμάζοντας «πονηρό» street food στην Κίνα.

Δεν είναι απλά περίεργος και τολμηρός. Σύμμαχός του είναι ένα γερό στομάχι, αξιοζήλευτο πεπτικό σύστημα και τα απολαμβάνει όλα χωρίς ενοχές. Ο αθεόφοβος Andrew έχει φάει μεταξύ άλλων και κυρίως χωρίς δισταγμούς ινδικό χοιρίδιο στον Ισημερινό, το οποίο και βρήκε «απολύτως νόστιμο», ζωντανά μυρμήγκια σερβιρισμένα σε φύλλα μπανάνας κι ωμούς όρχεις γουρουνιού στην Ιαπωνία. Έχει κόψει τα χείλη του ρουφώντας άτσαλα το μυαλό του γουρουνιού σε ένα εστιατόριο 300 ετών στην Ισπανία- για το οποίο είχε σχολιάσει πως ίσως απολάμβανε περισσότερο αν συνόδευε με λίγο ψωμάκι-. Όσοι δεν αντέχουν, αλλάζουν κανάλι. Οι εικόνες είναι αρκετά σκληρές συχνά και πάντα ενδιαφέρουσες.

Αλλά τι νόημα μπορεί να έχει μία εκπομπή αυτού του είδους όταν δεν προκαλεί το κοινό του; 

Εννοείται ότι ο Zimmern έχει έρθει και στα μέρη μας. Έχουμε κι εμείς τα περίεργα στην κουζίνα μας, όπως το κοκορέτσι για παράδειγμα.

Σήμα κατατεθέν του, οι γλαφυρές περιγραφείς των ασυνήθιστων γευμάτων του. Ο Zimmern κάνει αυτό που δεν θα κάνουμε εμείς ποτέ ή τέλος πάντων με τη συνέπεια που το επιδιώκει εκείνος. Eίναι η «γέφυρα» που ενώνει τον ουρανίσκο μας με ό,τι κουλό τρώγεται εκεί έξω και ποτέ δεν θα δοκιμάσουμε.  Γιατί να φας ζωντανά χέλια, ακρίδες ή την καρδιά ενός βοδιού; από την άλλη, όλοι έχουν μια μικρή ή μεγάλη περιέργει να μάθουν τι γεύση έχει ένα συμπαθές εξωτικό αρμαντίλλο ή ένα κουνάβι, κι ας πεθαίνουν στην ιδέα ότι το μπαίνει στο στόμα τους.

Αν θες να επιλέξεις ένα και μόνο επεισόδιο του Bizarre Food, προτείνουμε εκείνο το αφιερωμένο στον Άγιο Βαλεντίνο, στο οποίο ο παρουσιαστής έκανε το εξής πείραμα: αφού επισκέφτηκε εμπορικό κέντρο στην Αμερική, μοίραζε στον κόσμο μεζέδες από όρχεις με την αιτιολογία ότι αυξάνουν τις επιδόσεις στο σεξ. Ήθελε να δει πόσους θα πείσει να δοκιμάσουν.

Ο Zimmern επισημαίνει με τη στάση του πως η κουζίνα αποτελεί οργανικό κομμάτι της κάθε κοινωνίας. Μαθαίνουμε να τρώμε αυτά που τρώνε οι άλλοι, οι διπλανοί μας. Παρακολουθώντας το Bizarre Foods αποκλείεται να μην κάνεις τη διαπίστωση πως το γεγονός ότι θεωρούμε φαγητό τη χοιρινή μπριζόλα και τους σκορπιούς όχι, είναι εντελώς συμπτωματικό. Πράγματι, στο Βιετνάμ τους τρώνε μαζί με μεταξοσκώληκες και κατσαρίδες με σος τεριγιάκι.

Eκεί που έχει ταξιδέψει αυτός…

Τι άλλο κάνει ο κύριος Andrew; δεν χαρίζεται. Δεν θα πει ότι κάτι του αρέσει μόνο και μόνο γιατί είναι ασυνήθιστο. Ό,τι δεν του αρέσει το λέει- το φτύνει, για την ακρίβεια, αλλά χωρίς να προσβάλλει κανέναν. Δεν πατρονάρει και είναι γενικά καλοπροαίρετος. Είναι λιγότερο επιθετικός από τον Anthony Bourdain, λιγότερο ενοχλητική από τη Rachel Rey και λιγότερο λαίμαργη από την Paula Deen. Η μοναδική ένσταση στο θέαμα που προσφέρει είναι πως όλα αυτά που τρώει για χάρη των τηλεθεατών του, μπορεί να τον δηλητηριάσουν. Αλλά τόσα χρόνια δεν έχει πάθει και τίποτα.